Het jaar van de sprinkhaan - Terry Hayes

Wanneer je, net als Kane, werkzaam bent als spion voor de CIA in Verboden Gebieden, dan hebben grenzen geen betekenis. Het is jouw taak om een land binnen te dringen, te doen wat nodig is en weer te ontsnappen... op welke manier dan ook. Je weet wanneer je moet vluchten, wanneer je moet schuilen en wanneer je jezelf moet verdedigen.

Maar op sommige plekken gelden de gewone regels niet. Sommige gebieden zijn te gevaarlijk, zelfs voor iemand met Kane's ervaring. Het niemandsland waar de grenzen van Pakistan, Iran en Afghanistan samenkomen is zo'n gebied - een plek waar geweld de enige manier is om te overleven.

Kane reist erheen om een man met cruciale informatie voor de veiligheid van het Westen te evacueren, maar in plaats daarvan ontmoet hij een vijand die de wereld tot aan de rand van de afgrond zal brengen. Een angstaanjagende, intelligente, wrede man met bloed aan zijn handen en wraak in zijn hart.

Om een noodlottige toekomst te voorkomen moet Kane de confrontatie aangaan met het ultieme kwaad...

****

Terry Hayes is Brit van geboorte maar verhuisde op vijfjarige leeftijd naar Australië. Hij begon zijn carrière als journalist, werkte als correspondent in New York en was onderzoeksjournalist, politiek commentator en columnist. Later verhuisde hij dan naar Hollywood en werkte hij als scenarioschrijver, hij werkte mee aan bekende Hollywoodfilms. In 2001 werd hij zelfs genomineerd voor The Bram Stoker Award for Best Screenplay voor de film From Hell. In 2013 bracht Hayes dan zijn thrillerdebuut uit, Ik ben pelgrim, een spionagethriller die een regelrechte bestseller werd. 10 jaar later bracht hij dan eindelijk een tweede boek uit, Het jaar van de sprinkhaan, ook een spionagethriller.

En het was weer een geweldig boek dat zorgde voor een torenhoog leesplezier. Je zit altijd volop in het verhaal, de momenten dat ik in bed las, was ik niet te stuiten en bleef ik maar lezen. Als inslaapboek is het dus geen aanrader. Het leest dus als een trein, alsof je in een film zit, of echt in de situatie, je leeft zo hard mee, je kan gewoon niet anders.

Het is absoluut een actueel boek, terrorisme is alomtegenwoordig alsook oorlogsvoering, de auteur is duidelijk geïnteresseerd in de materie en op de hoogte van de geschiedenis en het actuele nieuws, niet echt verwonderlijk voor een voormalig journalist natuurlijk. En zijn job als scenarioschrijver doet dan de rest, hij heeft er een super spannend filmisch actieverhaal van gemaakt maar zeker ook met het nodige psychologische inlevingsvermogen in het persoonlijke leven van zijn personages. Dit verhoogt het leesplezier alleen maar.

Het verhaal oogt wel heel Amerikaans, de hachelijke en zelfs onmogelijke situaties waaruit ons hoofdpersonage zich weet te redden, klinken heel ongeloofwaardig en absoluut niet realistisch. Maar dit bederft het leesplezier niet, toch niet voor ondergetekende. De uitwerking van de verschillende missies is net zoals in zijn eerste boek heel erg volledig maar zonder dat je het gevoel krijgt dat het erover is, integendeel zelfs.

Meer naar het einde van het boek is de auteur er in geslaagd om een serieuze verrassing in te bouwen, je belandde precies in een ander genre van boek richting fantasy en een tikkeltje horror, toen moest ik toch even slikken. Ik kon me er gelukkig snel overzetten, niet in het minst doordat de schrijfstijl meeslepend en het verhaal boeiend en spannend bleef.

Hayes' tweede boek ligt in de lijn van zijn eerste en heeft absoluut een goede spionage verhaallijn. Het is spannend en meeslepend geschreven zodat je het alleen maar in sneltrein tempo kan lezen. De ongeloofwaardige ontsnappingen en een mindere maatschappelijke relevantie zorgden ervoor dat dit boek het niveau van het eerste net niet haalde. Het leesplezier ligt wél heel erg hoog met dit boek en het is dus absoluut een aanrader. Hayes is een top verhalenverteller.

Eerder: Ik ben pelgrim

Uitgeverij: A.W. Bruna (2023) - 765 blz.

Oorspronkelijke titel: The Year of the Locust

Vertaling: Miebeth van Horn, Hilke Makkink, Catalien van Paassen, Erik de Vries

Advocaat van de duivel - Steve Cavanagh

De ambitieuze officier van justitie Randal haalt er voldoening uit om gevangenen te executeren. Zelfs als ze onschuldig zijn. Andy Dubois is zo iemand. De doodstraf hangt hem boven het hoofd, voor de moord op een jong meisje. Korn heeft al het nodige geregeld om zeker te zijn van een snelle veroordeling. De enige met wie Korn geen rekening had gehouden is Eddie Flynn. De New Yorkse advocaat is vast besloten deze onschuldige man te redden uit een corrupt systeem, en de echte moordenaar te vinden. Hoe gevaarlijk dat ook is...

Over één week zal de rechter het vonnis voorlezen, maar zal Eddie dan nog leven om het te horen?

*****

Steve Cavanagh is met dit boek aan zijn zesde Eddie Flynn-thriller toe en het was weer een pareltje, het leesplezier was zó hoog dat het boek in een mum van tijd uit was.

Het Flynn-team bestaat uit geweldige personages en het is een waar genot om in hun gezelschap te mogen vertoeven, ze zijn ondertussen helemaal op elkaar ingesteld en maken gebruik van ieders sterke kanten en complementeren elkaar zo. De dialogen zijn vaak ook subliem.

De auteur heeft enkele heel erge tegenstanders op het pad van Flynn gebracht waar hij zijn degens mee moet kruisen. De manier waarop hij kennis krijgt van deze zaak alleen al is dubieus maar hij kan het niet aan zijn neus laten voorbij gaan. En dan komen ze aan in het stadje waar ze absoluut niet worden verwelkomd, integendeel, het is zelfs nog maar de vraag of ze wel aan de slag zullen kunnen gaan, zo erg worden ze tegengewerkt. Er heerst een typisch plaatselijke en zuidelijke mentaliteit en buitenstaanders zijn niet erg welkom, gewoonten zijn daar nog goed ingebakken.

Cavanagh heeft er een actiethriller van gemaakt en de spanning is vaak om te snijden. Maar het is vooral ook een rechtbank-thriller en dat zijn scènes om werkelijk van te snoepen, het woordelijke gevecht tussen het openbaar ministerie en de verdediging is bijwijlen briljant zelfs. Maar Flynn en zijn team moeten het niet alleen opnemen tegen Korn en zijn entourage maar zelfs de rechter lijkt niet onpartijdig te zijn, in de samenleving daar kent ook iedereen elkaar en diegenen die de macht hebben, laten zich niet zomaar in de wielen rijden. Het wordt dus een helse klus voor Eddie, Kate, Harry en Bloch en daarbij moeten ze ook nog vrezen voor hun leven.

Advocaat van de duivel is een geweldig spannend boek waar je je niet anders mee kan dan vermaken, de plot is trouwens ook heel erg knap in elkaar gezet en deze was niet simpel, er speelden meerdere dingen en om dat juist in het vizier te krijgen was niet eenvoudig maar heel erg plezant om gaandeweg te ontdekken tijdens het lezen. Er is een zevende Flynn-thriller in Nederlandse vertaling verschenen en ik kan niet wachten om deze te lezen. Cavanagh is één van mijn favoriete schrijvers en dat zal niet gauw veranderen. Een dikke aanrader!

Eerder: Geen tijd om te sterven, De getuige, Dert13n, Het pleidooi, Verdraaid, Fiftyfifty

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2022) - 395 blz.

Oorspronkelijke titel: The Devil's Advocate

Vertaling: Fons Oltheten

Verweven leven - Merlin Sheldrake

De verborgen wereld van schimmels

Schimmels behoren tot de eerste levensvormen op aarde. De meeste mensen kennen ze als bovengrondse paddenstoelen, maar het merendeel leeft ondergronds of zweeft in de lucht en is daar essentieel voor andere levensvormen.

In Verweven leven laat Merlin Sheldrake ons de wereld zien vanuit het standpunt van de schimmel. Dat op het eerste gezicht eigenaardige perspectief biedt een prachtige manier om te kijken naar het leven op onze planeet. Met Sheldrake als gids maken we kennis met gist, psychedelica, schimmels die insecten binnendringen, het grootste organisme ter wereld en de complexe netwerken van het wood wide web. Hoe meer we te weten komen over schimmels en de rol die ze spelen in de natuur, des te meer wordt ons begrip van leven, het concept individualiteit en zelfs onze opvatting over intelligentie op zijn kop gezet.

Merlin Sheldrake studeerde aan de Cambridge University, behaalde een master (MA) in de biologie en een master (MSci) in de geschiedenis en filosofie van de wetenschappen. Daarna promoveerde (Ph.D.) hij op onderzoek naar ondergrondse schimmelnetwerken in het regenwoud van Panama. Hij is muzikant en een fervent fermenteerder. Zijn eerste boek Entangled Live dat in 2020 verscheen, werd een groot succes en is tevens in verschillende talen vertaald.

En dit is begrijpelijk, ondanks dat het boek bijna voor een derde uit noten en bibliografie bestaat, heeft Sheldrake het heel interessant en bevattelijk geschreven ook voor de gewone leek. Een beetje voorkennis en interesse in de materie is echter wel een aanrader want overweldigend is het wel. Van poespas houdt de auteur niet, elk hoofdstuk bevat veel tekst met soms lange alinea's, tussendoor een pentekening, halverwege het boek zijn er wel enkele bladzijden met schitterende kleurenfoto's.

Als de auteur al iets duidelijk maakt, is het dat het leven op aarde niet mogelijk is zonder dit ondergrondse leven, meer nog, het leven zelf is er uit ontstaan. Sheldrake schetst dit alles van het prille begin van het ontstaan van de aarde en het leven er op tot nu. In de menselijke geschiedenis zijn schimmels altijd van essentieel belang geweest maar niet altijd benoemd, Sheldrake duikt dus ook in de geschiedenis van de wetenschap rond de schimmels.

Na de inleiding begint hij het boek heel toegankelijk door het te hebben over zijn truffel-avonturen, truffels zijn de ondergrondse vruchtlichamen van verschillende soorten mycorrhizaschimmels en zijn zeer kostbaar, er wordt op gejaagd. In acht hoofdstukken wijdt hij de lezer in in het leven en het bestaan van de schimmel, elk hoofdstuk concentreert zich rond een thema maar ze overlappen elkaar, het boek vormt dus één geheel.

Sheldrake weet de lezer warm te maken voor de schimmel en uiteindelijk kadert hij dit schimmelrijk naar de toekomst van onze planeet toe, schimmels zouden immers kunnen bijdragen en misschien zelfs essentieel kunnen zijn in de strijd tegen de opwarming van de aarde en de klimatologische en ecologische problemen. Heel het boek is als het ware een ode aan de schimmel en het kan niet anders dan dat je geraakt wordt, het boek straalt daardoor ook hoop uit voor de toekomst.

Verweven leven is een heel erg boeiend en interessant boek dat meestal heel erg vlot leest, op enkele ietsje saaiere stukken na, maar dit zal wel persoonlijk zijn. Dit boek was voor mij een zéér goede aanvulling op andere boeken die ik al las, zoals "Het verborgen leven van bomen" van Peter Wohlleben maar ook zijn andere boeken, "De boomgrens" van Ben Rawlence en zeker ook "Op zoek naar de moederboom" van Suzanne Simard. Verweven leven kan ik niet anders dan aanraden aan iedereen met een klein beetje interesse.

Uitgeverij: Atlas Contact (2020) - 257 blz. (258-383 Dankwoord, Noten, Bibliografie en Register)

Oorspronkelijke titel: Entangled Life. How Fungi Make Our Worlds, Change Our Minds, and Shape Our Futures

Vertaling: Nico Groen

Slechts een diefstal - Ann-Helén Laestadius

Ten noorden van de poolcirkel biedt de zon slechts een paar uur per dag een bleek licht voordat het landschap weer in duisternis wordt gehuld. Elsa is negen jaar oud en de dochter van een Samische rendierherder. Wanneer ze op een ochtend in haar eentje naar de rendieren skiet, is ze getuige van de moord op Nástegalllu, een van de rendierkalveren. Ze wordt gedwongen erover te zwijgen, en draagt het donkere geheim voor altijd met zich mee.

Tien jaar later vecht Elsa voor haar plek in de kleine gemeenschap. Ouderlingen verwachten dat de jonge vrouw haar plaats kent, maar Elsa wil meer uit het leven halen. Terwijl om haar heen het racisme en de bedreigingen tegen de Sami escaleren, wordt Elsa het doelwit van de man die ooit haar rendier doodde.

***

Ann-Helén Laestadius werd geboren in het noorden van Zweden en stamt af van twee Zweedse minderheidsgroepen, de Sami en de Tornedalers. Ze groeide op bij de Sami maar spreekt zelf geen Samisch wat ze zelf erg vindt, daarom vond ze het belangrijk om de taal op te nemen in haar boek. Ze woont in Stockholm en is journalist en auteur. In 2007 publiceerde ze haar eerste kinderboek en er volgden er nog. Slechts een diefstal (2021) is haar eerste roman voor volwassenen en werd lovend ontvangen en genomineerd voor diverse prijzen.

De auteur heeft met dit boek het volk waar haar roots liggen in het licht willen stellen. De Sami worden onderdrukt en zelfs regelrecht bedreigd als bevolkingsgroep en hun cultuur. Dat is een behandeling die minderheidsgroepen nogal eens ten deel valt, verdraagzaamheid en begrip zijn ver te zoeken en dit heeft Laestadius willen vertellen in een fictief verhaal maar dat gebaseerd is op ware gebeurtenissen en feiten. ‘De werkelijkheid is soms erger dan de fictie’ schrijft Laestadius in haar dankwoord, het verhaal in haar boek is nochtans helemaal niet van de poes.

En het zijn niet alleen het racisme en de bedreigingen waarover ze vertelt, deze zijn vaak ook de oorzaak van andere problemen bij de Sami, alcoholverslaving, depressies en de zelfmoordcijfers scheren hoge toppen.

En alsof het nog niet genoeg is, wordt hun leven voor en met de rendieren ook nog eens bedreigd door de klimaatverandering. De seizoenen en de temperaturen zijn erg aan het veranderen waardoor het een groot probleem wordt om hun dieren gevoed te krijgen. De balans in de natuur is volledig verstoord aan het raken.

Het hoofdpersonage is dan ook nog eens een vrouw en dat is dan weer binnen de samenleving die gevormd wordt door tradities op zijn zachtst gezegd een heikel puntje. Laestadius heeft Elsa heel erg goed weten te duiden en te vertellen, het is een sterke vrouw die doorheen alle problemen toch probeert haar plaats te zoeken, met de rendieren, de Sami maar ook buiten haar eigen gemeenschap.

Het verhaal zelf bestaat uit twee delen, het eerste deel speelt in 2008 en Elsa is 9 jaar. Het verhaal begint met de vondst van haar gedode rendier en hierrond is dan het hele boek opgebouwd, zowel de gebeurtenissen dat jaar als die van het tweede deel dat zich tien jaar later afspeelt. De auteur heeft de andere personages ook zeer levendig gebracht en op deze manier krijg je een heel goed beeld van de gemeenschap, zeer interessant allemaal. Er zijn ook wel wat woorden en zinnen in de taal van de Sami gebruikt en dit was een zeer goede tactiek van de auteur om je meer betrokken te laten voelen, dat heeft ze heel erg goed gedaan.

Slechts een diefstal is een interessant boek, je krijgt een heel erg goed beeld van deze minderheidssamenleving, de Sami en van de problemen waar ze mee te kampen hebben. En dan hebben we het dus vooral over het racisme, de onderdrukking en de bedreigingen maar in tweede instantie ook over de klimaatveranderingen. Het boek leest meestal vlot maar het ging vaak nogal traag vooruit en er was ook wel wat herhaling, als verhaal schoot het voor mij te kort. Maar ik weet nu in ieder geval veel meer over de Sami, hun land, cultuur en rendieren, dit was zeer interessant en boeiend.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2022) - 445 blz.

Oorspronkelijke titel: Stöld

Vertaling: Angélique de Kroon

Strandmoord - Johan Theorin

Op een verlaten strand van Öland legt een man een rozenkrans neer, kort daarna komt hij om in een abrupte rotsverschuiving. Politiecommissaris Tilda Davidsson start een onderzoek naar deze mysterieuze dood. Onder de krans ontdekt ze botresten van een man die voor het laatst levend is gezien in gezelschap van de 86-jarige schipper Gerlof, een familielid van Tilda. Al snel blijkt de moord op het strand nog maar het begin...

*****

Johan Theorin heeft met Strandmoord toch nog een vijfde deel toegevoegd aan de reeks De vier seizoenen van Öland waarmee hij in 2007 debuteerde en tevens internationaal doorbrak, er zit wel een kleine tien jaar tussen dit vijfde en het vorige deel. Het is een heel erg goed boek geworden waarin we verschillende personages van de vorige boeken herkennen en daar zijn we zeker niet rouwig om, integendeel. Theorin is een Zweedse journalist en auteur van 6 boeken tot nu toe, zijn roots liggen in Öland waar hij ook veel tijd doorbracht en zijn verhalen zijn dus zeer levendig en waarheidsgetrouw en dat komt het leesplezier alleen maar ten goede.

De auteur maakt gebruik van verschillende verhaallijnen in het boek met een 70 jaar tijdsverschil ertussen, elk hoofdstuk krijgt netjes een tijdsaanduiding en plaats of persoon in de titel, toch als het zich niet in het heden 2001 afspeelt. In eerste instantie is naast de hedendaagse lijn het verhaal van Gerlof Davidsson uit december 1951 van belang, hij bezat toen nog zijn eigen boot De Golvenjager. De gebeurtenissen van toen drukken nog altijd hun stempel op de nu 50 jaar oudere Gerlof. In het begin van het boek zijn er dan nog drie gebeurtenissen die een rol spelen in het verhaal, eentje in 1939, een tweede in 1968 en het derde is dan in het nu.

Tilda Davidsson is het achternichtje van Gerlof en haar hebben we reeds leren kennen in Nachtstorm, het herfst-deel in de reeks en boek 2. Zij is politiecommissaris, krijgt hulp van een stagiair en krijgt de dood van Helge Lundin en de vondst van de oude botresten op haar bord. Gerlof heeft niet echt veel te doen in het verzorgingstehuis en uiteindelijk kan hij het niet laten om ook op onderzoek uit te gaan, ze ontdekken immers dat er ergens misschien een verband zou kunnen zijn met zijn boot in december 1951. Er worden ook nog brieven gevonden op de botresten die dan ook nog eens dateren uit 1929, nog een link om te onderzoeken.

Het was heel mooi om dit onderzoek te lezen, langzaamaan duiken er puzzelstukjes op maar het blijkt niet evident om ze aan elkaar te kunnen koppelen. Theorin heeft dit heel erg goed verhaald en met psychologische duiding en persoonlijke issues tussen de spelers. Het leest dus vaak als een roman en op een kalm tempo. En toch heeft de auteur er spanning weten in te brengen, op een subtiele wijze maar onmiskenbaar. Het leesplezier wordt door de afwisseling ook nog verhoogd, de belevenissen van Gerlof in het verzorgingstehuis dragen daar ook hun steentje toe bij.

Strandmoord is een meer dan goed verhaal geworden, Johan Theorin heeft immers een uitmuntend verhalend vermogen. Hij heeft zowel roman- als thrillerelementen in zijn boek verwerkt en zijn uitdieping van de personages en situaties is net niet te weinig of te veel, het leesplezier van dit boek ligt dus hoog. Laat ons hopen dat Theorin nog niet uitverteld is. Hij ontving voor zijn boeken verschillende prijzen, terecht!

Eerder: Schemeruur, Nachtstorm, Steenbloed, Sint-Psycho, Grafheuvel

Uitgeverij: De Geus (2023) - 480 blz.

Oorspronkelijke titel: Benvittring (2021)

Vertaling: Marieke Otte

De beeldhouwer - Chris Carter

Een student verpleegkunde krijgt de schrik van haar leven als ze haar patiënt, officier van justitie Derek Nicholson, op brute wijze vermoord in zijn bed aantreft. De moord lijkt zinloos, aangezien hij terminaal ziek was en nog maar kort te leven had. Wat profiler Robert Hunter en zijn collega Carlos Garcia het meest schokt, is de aanwijzing die de moordenaar heeft achtergelaten. Waarom zou hij met de politie willen communiceren?

Terwijl Hunter en Garcia hun onderzoek starten, wordt er een lichaam gevonden dat op dezelfde manier is toegetakeld. De seriemoordenaar ziet zichzelf als kunstenaar, concludeert Hunter, die door zijn ervaring precies weet hoe dit soort verknipte geesten denken. En juist dat vermogen zou ditmaal weleens zijn doodvonnis kunnen betekenen…

****

Chris Carter blijft met dit boek in de traditie van zijn vorige boeken met weer een geweldig inventieve seriemoordenaar, de gruwelijkheid en bloederigheid lijkt echter wel met elk boek te escaleren.

De auteur heeft er een handje van om je steeds onmiddellijk in het verhaal te smijten en het is totaal geen probleem om er in te blijven ook. Zijn boeken lezen echt wel als een trein met snelle hoofdstukken en acties die elkaar ook steeds sneller opvolgen. Het was weer een plot om U tegen te zeggen ook al had ik af en toe het gevoel dat ik het al wel eens gelezen had. Maar dan komt hij toch telkens weer met iets nieuws af en loopt de spanning weer op.

Net zoals ik over het vorige boek al zei, is er weinig persoonlijke opvolging van de vaste personages en dat blijft toch een beetje spijtig. De focus ligt op het verhaal en het spannende verloop ervan en dit is uiteraard zeer te appreciëren. En het loopt ook dit keer verrassend af, deze zag je helemaal niet aankomen wat een belangrijk pluspunt is.

Ik ben absoluut fan van deze schrijver, spanning, verrassende plotwendingen in een verder uitmuntende plot en een hoog leesplezier gehalte. Toch maar een vier sterren wegens het ontbreken van de seriële elementen en omdat het af en toe toch niet helemaal origineel was. Ook de uitspraak "Dat meen je niet!" was weer overvloedig aanwezig en bleef irritant. Ik kijk zeker uit naar een volgende boek, de inventiviteit en de spanning tijdens het lezen, bezorgen je immers een waar leeshoogtepunt.

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad, Jager in de nacht

Uitgeverij: Harper Collins (2023) - 380 blz.

Oorspronkelijke titel: The Death Sculptor (2012)

Vertaling: Henske Marsman

Een dans met draken #1 - George R.R. Martin

Oude vetes, nieuwe strijd

In het oosten regeert Daenerys Targaryen met haar drie draken over een stad van stof en bloed. Maar Daenerys heeft vele vijanden die niets liever willen dan haar zo snel mogelijk onttronen. Wanneer de vijandelijke legermachten optrekken, is er evenwel één jongeman die met een heel speciale reden op zoek gaat naar de drakenkoningin. Is hij de verlosser waar zo reikhalzend naar wordt uitgezien?

In het hoge noorden, machtig en onaantastbaar, verrijst de Muur. Daar wacht Jon Sneeuw, 998e opperbevelhebber van de Nachtwacht, de grootste uitdaging van zijn loopbaan als hij zowel binnen als buiten de Muur vijanden het hoofd moet bieden.

***

Dit boek is het eerste deel van het vijfde boek in de serie Een lied van ijs en vuur van de hand van George R.R. Martin, en is in totaal het zesde boek. Het boek was weer een dikkertje geworden en dus is hij net zoals het derde boek uitgegeven in twee delen. Dit om het even netjes te schetsen want afhankelijk van de uitgave staat er boek 6 of 5 op de cover. Dit was de nieuwere uitgave en daarmee boek 6. Een dans met draken prijkt dus op de cover en dit deel titelt Oude vetes, nieuwe strijd.

Voor de goede orde heeft Martin aan het begin van het boek in het kort nog even geschetst waar we zitten met de chronologie. Beetje verwarrend toch in feite, dit eerste deel van boek 5 loopt min of meer synchroon met boek 4 Een feestmaal voor kraaien en neemt dus de draad op waar Een storm van zwaarden geëindigd is. Volgens zijn zeggen komen in deel 2 van boek 5 beide boeken samen wat betreft tijdsspanne en treden alle hoofdpersonages weer aan.

Oude vetes, nieuwe strijd focust op het noorden, Slot Zwart en de Muur en op de overkant van de zee-engte, Pentos, Volantis en de Baai der Slavenhandelaren. Zo komen we nu Tyrion Lannister, Jon Sneeuw en Daenerys Targaryen die we in het vorige boek misten terug volop tegen, anderen ook nog uiteraard en her en der zijn er enkele overlappingen wat betreft personages uit het vorige boek.

Bij het lezen van de serie ontwikkel je toch een voorkeur voor de verhalen van bepaalde personages en in dit boek kon ik voornamelijk Tyrion en Jon appreciëren, maar dan waren er ook nog wat minder boeiende personages voor mij persoonlijk en traden er ook enkele nieuwe op. Alles bij elkaar was dit toch wel een minder boek, er gebeurden weinig schokkende, vernieuwende of interessante dingen en het verhaal leek me toch wel uitgerekt. Aan het einde weet je wel dat er een en ander te gebeuren staat, het boek werkte daar naartoe en dat doet je dan weer reikhalzend uitkijken naar deel 2 van dit boek. Zoals ik al eerder zei, het lezen van deze serie is toch wel verslavend ook al lees je alles niet even graag. En aangezien alle personages in het volgende deel weer samenkomen is dit toch weer iets om naar uit te kijken.

Eerder: Het spel der tronen, De strijd der koningen, Een storm van zwaarden #1, Een storm van zwaarden #2, Een feestmaal voor kraaien

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2011) - 673 blz (675-736 appendices)

Oorspronkelijke titel: A Dance with Dragons - Dreams and Dust

Vertaling: Renée Vink, Jet Matla, Niels van Eekelen

Jager in de nacht - Chris Carter

Een onbekende vrouw wordt dood aangetroffen in een verlaten slagerij. Haar lichaam heeft geen verwondingen, maar haar lippen zijn zorgvuldig dichtgenaaid. Pas tijdens de autopsie ontdekt de patholoog hoe gruwelijk de daad werkelijk is…

Profiler Robert Hunter en zijn partner Carlos Garcia worden op de zaak gezet om de dader te achterhalen. Maar wanneer hun onderzoek botst met een vermissingszaak, die door een privédetective wordt onderzocht, rijst bij Hunter het vermoeden dat de moordenaar het op meerdere vrouwen gemunt heeft. De jacht op deze obsessieve moordenaar, een stalker voor wie liefde veranderd is in haat, is nu pas echt geopend.

****

Chris Carter is aan een succes serie bezig met Robert Hunter en hij weet waarover hij schrijft, hij studeerde psychologie met als specialisatie crimineel gedrag. Het heeft nochtans even geduurd vooraleer zijn werk in Nederlandse vertaling verscheen. Zijn eerste boek De Crucifix Killer verscheen bijna dadelijk in vertaling maar pas met de heruitgave in 2021 en dan nog onder een andere naam, werden daarna ook de overige titels vertaald. Boek 5 staat voor volgend jaar op de planning. Gelukkig want het is wel een erg goede reeks, als je van spanning, een goede plot en een vlot lezend boek houdt, zit je met Carter helemaal goed.

Het zijn niet van de minste misdaden waarrond hij een verhaal maakt en is het een plot om U tegen te zeggen. De moorden zijn misselijkmakend, als lezer kun je je maag wel in orde houden maar dat kan niet gezegd worden van de rechercheurs. Toch best om je niet een al te levende voorstelling te maken van de plaats delicten.

Er wordt een goed onderzoek gevoerd en het was weer fijn om dit proces te kunnen lezen. Chris Carter heeft er een handje van om de spanning zorgvuldig op te bouwen, je hebt de neiging om steeds sneller te willen lezen, het puntje van je stoel blijft zeker niet onbezet. Ook nu is het immers weer een race tegen de klok, altijd een goed trucje uiteraard en daar klagen we absoluut niet over. En met interessante personages en af en toe een beetje humor kan het verhaal niet meer stuk. Ik moet wel opmerken dat er zo goed als geen psychologische uitwerking van de personages is, het verhaal en de spanning primeren.

Ook nu een kleine noot net zoals in het vorige boek, de auteur of de vertaler, dat kan ik niet uitmaken, gebruikt weer net teveel de uitspraak 'Dat meen je niet' aan het einde van verschillende hoofdstukken en dat begon me echt wel te ergeren. Maar zoals ik al zei, dit is een kleine voetnoot en absoluut van geen belang, het verhaal staat er en blijft er staan.

Jager in de nacht is absoluut een goed verhaal met een geweldig goed geconstrueerde plot, een iets mindere quotering dan de andere boeken omwille van de afwezige psychologische duiding van de personages, in een serie kan en moet er wat continuïteit zijn hierin en dat hebben we hier dus gemist. Maar spannend en goed geschreven was het heel zeker.

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad

Uitgeverij: Harper Collins (2022) - 380 blz.

Oorspronkelijke titel: The Night Stalker (2011)

Vertaling: Henske Marsman

Aan de rand van de wereld - Michael Pye

Hoe de Noordzee ons vormde

Dat de middeleeuwen geen lege donkerte tussen het Romeinse Rijk en de renaissance waren, wisten we al langer. Maar nooit slaagde iemand erin het rijke middeleeuwse leven zo dichtbij te brengen als Michael Pye. Hij beschrijft hoe volkeren rond de Noordzee de eerste grote stappen zetten richting ons hedendaagse monetaire systeem, een rechtvaardige justitie, de moderne wetenschap, een opener visie op liefde en seks. Door overzees contact konden deze ideeën zich verspreiden en kreeg de Noord-Europese identiteit definitief vorm.

Pye, gerenommeerd historicus en verteller pur sang, laat ons kennismaken met Vlaamse vissers en Nederlandse ambachtslui, Vikings en artiesten, spionnen en ondernemende hanzeaten. Aan de hand van een ontzaglijk aantal bronnen beschrijft hij hun smaken, ziektes, technologie, mode en zoveel meer. Aan de rand van de wereld is een ronduit magnifiek boek over duizend wervelende jaren.

Michael Pye werd in 1946 geboren in het Verenigd Koninkrijk, studeerde in Italië en werkte in Schotland. Hij is columnist voor verschillende Britse kranten, journalist, historicus, omroeper en schrijver van zowel non-fictieboeken als historische romans en thrillers. Aan de rand van de wereld werd bij zijn verschijnen in 2015 een wereldwijde bestseller. Tegenwoordig woont hij in een afgelegen dorpje op het Portugese platteland.

Michael Pye heeft een erg meeslepende manier van schrijven, hij vertelt verhalen en langs deze weg weet hij een grondig beeld te schetsen van het leven in de middeleeuwen rond de Noordzee. Ik las in ieder geval dingen die je in gewone historische verslagen niet terugvindt. Op deze manier brengt hij het middeleeuwse maatschappij helemaal tot leven.

Er zijn 12 hoofdstukken en elk behandelt een bepaald thema, zo is het boek geen chronologisch verslag geworden. De auteur heeft enorm veel bronnen geraadpleegd, mij leek het een huzarenstukje om dat allemaal netjes verwerkt te krijgen in een leesbaar verslag, want dit is het wel degelijk. En als je dan bij het lezen dan ook nog in een film lijkt te zitten, want dit deed het bij mij, dan kan het niet anders dan dat je er plezier in vindt, het leesplezier lag hoog. Natuurlijk zijn er hoofdstukken die je wat meer of minder aanspreken.

Een greep uit de onderwerpen: de uitvinding van geld, de boekhandel en het schrijven van manuscripten, de Friezen, de Vikingen, godsgerichten, de juridische evolutie, begijntjes, waterbeheer, wetenschap en de pest. Er is enorm veel te lezen in dit boek. Met de inleiding had ik het persoonlijk moeilijk en wist niet goed waar het boek naartoe wou en ik moet zeggen dat het ook nog even geduurd heeft vooraleer ik de opbouw van het boek begreep. Eenmaal toen ik dat doorhad, werd het ineens gemakkelijker en interessanter, als er dan al eens delen waren die je iets minder interessant vond, kon je daarna gemakkelijk schakelen naar een ander onderwerp en toch nog mee zijn. Aan het einde van het boek bleek wel dat alles wat de auteur schreef in elkaar greep, hij had als het ware een puzzel gelegd. Mooi om dit te ontdekken aan het einde van het boek.

Aan de rand van de wereld, Hoe de Noordzee ons vormde is een super interessant en heel leesbaar boek geworden en je krijgt zowaar een andere kijk op deze periode en nieuwe inzichten. De middeleeuwen worden altijd als een duister tijdperk omschreven, maar niets blijkt minder waar, het blijkt een kleurrijke periode te zijn zonder welke we niet zouden staan waar we nu staan. Een aanrader dit boek!

Uitgeverij: De Bezige Bij (2015) - 382 blz. (385-430 Dankwoord, Noten en Register)

Oorspronkelijke titel: The Edge of the World

Vertaling: Arthur de Smet, Pon Ruiter en Frits van der Waa

De stad der blinden - José Saramago

Een rij auto's staat te wachten voor een rood stoplicht. Als het licht eindelijk op groen springt, trekt de eerste auto niet op, tot groeiend ongenoegen van de automobilisten erachter. Als ze het portier opentrekken, treffen ze een wanhopige bestuurder aan, die alleen kan uitbrengen dat hij van het ene moment op het andere blind is geworden.

Deze openingsscène is de katalysator van een reeks verbijsterende gebeurtenissen, die algauw apocalyptische vormen aanneemt. De blindheid blijkt besmettelijk: al snel ziet een groot gedeelte van de bevolking van Lissabon niets meer. Alle slachtoffers worden in een ziekenhuis geïsoleerd. Binnen korte tijd spelen zich daar verschrikkelijke taferelen af, die de vraag naar goed en kwaad haast ondraaglijk actueel maken.

***

José Saramago werd in 1922 geboren in Azinga, een Portugees dorpje. Hij had een hele resem verschillende beroepen van autohersteller tot ambtenaar tot hij uiteindelijk in een drukkerij en in de krantenwereld terechtkwam, zo leerde hij de Portugese schrijverswereld kennen. Hij werkte ook als literatuurcriticus en sloot zich aan bij de illegale Communistische Partij van Portugal. In 1947 was al eens een eerste roman verschenen van hem maar pas in 1966 begon hij echt met schrijven en verschenen enkele dichtbundels. Het duurde nog tot 1980 vooraleer een eerste echte roman verscheen en sindsdien schreef hij heel wat boeken tot hij overleed in 2010. Op 8 oktober 1998 ontving hij de Nobelprijs voor literatuur. De stad der blinden verscheen in 1995 en vormt een tweeluik met De stad der zienden uit 2004.

Dit is het eerste werk dat ik lees van Saramago en het was zeker geen teleurstelling, maar overtuigen deed het boek me echter ook niet. Eerst misschien iets zeggen van de schrijfstijl want deze is toch wel speciaal. De auteur heeft het boek wel opgedeeld in hoofdstukken, vrij grote weliswaar maar het zijn de alinea's en zinnen die een wel heel speciale structuur hebben. Hij gebruikt hele lange zinnen en alinea's en hierin gebruikt hij vele komma's en zelfs hoofdletters in één zin waarin dan een hele conversatie tussen mensen te lezen is en dat is op zijn zachtst gezegd even wennen. Als je er niet op let, leest dit heel vlot en kun je het goed volgen maar dan zijn er momenten dat je niet meer goed weet wie wat zegt. Het past wel bij het verhaal dat hij verteld.

Op enkele dagen tijd is de hele bevolking immers blind geworden en door deze manier van schrijven benadrukt de auteur de wanhoop en eenzaamheid waaraan de stad ten prooi is gevallen. Ook het feit dat Saramago geen eigennamen gebruikt benadrukt dit. Het is absoluut een beklemmend boek, de auteur heeft de hopeloze sfeer die in de stad heerst zeer goed weten te treffen en je vraagt je meermaals af wat je zelf zou doen in zulk een situatie. De basaalste behoeften van een mens worden een onoverkomelijke handeling en langzaam maar zeker glijdt de mens af naar een beestig bestaan. De auteur doet je zeker wel nadenken, zit het kwade in ieder van ons? En zijn we uiteindelijk niet allemaal gelijk?

Inhoudelijk is dit boek absoluut een aanrader. Het is een heel erg goed verhaal en de auteur heeft de situatie heel erg goed tot leven gebracht. Het boek mag dan wel al bijna 30 jaar geleden geschreven zijn, het blijft een actueel boek, ik zou zelfs meer zeggen, het is een tijdloos-boek. Ik kon me daarnaast toch in mindere mate vinden in de manier waarop het geschreven is ook al paste dit volledig bij het verhaal. Het kostte me soms moeite om in het verhaal te blijven en het drukte het leesplezier. Daarmee hou ik het bij drie sterren.

De stad der blinden is onder de titel Blindness verfilmd door Fernando Meirelles en was in 2008 de openingsfilm op het Filmfestival van Cannes.

Uitgeverij: Meulenhoff (1998) - 304 blz. (305-329 Nawoord over de romans van José Saramago)

Oorspronkelijke titel: Ensaio sobre a Cegueira

Vertaling: Harrie Lemmens

De zusterklokken - Lars Mytting

Noorwegen, 1880, in een afgelegen dal. De zelfbewuste Astrid Hekne is anders dan de andere jonge vrouwen. Ze droomt van een leven dat uit meer bestaat dan alleen trouwen, kinderen krijgen, en het land bewerken.

Er komt een jonge, ambitieuze dominee naar het dorp Butangen, vol grootse plannen. Voor Astrid, die in de pastorie als dienstmeisje werkt, vertegenwoordigt hij de lonkende wijde wereld. Maar algauw wordt het haar duidelijk dat zijn grootse plannen ook de sloop van de eeuwenoude staafkerk van Butangen behelzen. Daarmee zouden de legendarische ‘Zusterklokken’ verloren gaan. Volgens de overlevering bezitten deze bovennatuurlijke krachten en beschermen ze het dorp tegen overstromingen en ander gevaar. Astrid komt in opstand tegen de afbraak van de kerk – maar haar vastberadenheid wankelt als er liefde in het spel is.

****

Lars Mytting is een Noors auteur die in 2011 internationaal doorbrak met zijn non-fictieboek over houthakken, De man en het hout. De historische roman De zusterklokken verscheen in 2018 en is het eerste deel van een trilogie, in 2022 verscheen deel twee, Het zustertapijt.

De auteur werd geboren in Fåvang dat zich in het Gudbrandsdal bevindt waar de Gudbrandsdalslågen rivier door stroomt, het ligt ten noorden van Lillehammer dat op zijn beurt ten noorden van Oslo ligt, diep in de binnenlanden van Noorwegen dus. Het verhaal speelt zich daar ook af en het verklaart meteen waarom de streek zo realistisch beschreven is en tot leven komt. Nu zal het wel een ander verhaal zijn maar in de tijd waarin dit boek zich afspeelt eind 19e eeuw, was het daar ijzig koud en onherbergzaam, de streek was tijdens de winters beter bereikbaar doordat de meren bevroren en dit de verplaatsingen vergemakkelijkte.

In het eerste deel van het boek vertelt de auteur eerst het lokale verhaal over het ontstaan van de zusterklokken om dan het eigenlijke verhaal te starten in 1880. Butangen, het dorpje waar Astrid Hekne en haar familie al eeuwen wonen, ligt heel erg geïsoleerd en de bevolking leeft er nog zoals ze er al eeuwen leefden, op de aloude manieren en tradities. Er mag dan wel een kerk zijn met dominees, de eeuwenoude legenden, mythen en heidense elementen raken er nooit helemaal verdwenen. In de steden heeft het moderne leven zijn intrede gedaan maar in het afgelegen dorpje blijft het moeilijk.

De staafkerk van Butangen staat centraal in dit verhaal en zo hebben we weer wat bijgeleerd ook, dat zijn dan de voordelen van een historische roman.

Hierrond heeft Mytting dan een boeiend verhaal geweven. Eerst en vooral is er Astrid Hekne, een toch wel eigenzinnige jonge vrouw die zich niet schikt naar de traditionele zienswijzen in haar samenleving en verder zijn er Kai Schweigaard, de nieuwe dominee en student architectuur Gerhard Schönauer uit Dresden. De ene heeft de oude staafkerk verkocht en de andere is dan verantwoordelijk voor de correcte afbraak en verhuis van de kerk naar Dresden, Duitsland.

In totaal zijn er drie delen in het boek die het verhaal brengen, van een veranderende samenleving maar het is zeker ook een liefdesverhaal geworden. Het is mooi opgebouwd en door de traagheid komt de streek en de cultuur tot leven en kan je helemaal meeleven met de personages.

De zusterklokken is een eenvoudig en vlot lezend verhaal waar langs de andere kant toch heel wat wijsheid in steekt ook, beetje filosofisch zelfs. En je steekt er dan nog een en ander van op over staafkerken en de streek en tijdsgeest. Heel erg mooi boek dus en zeker een aanrader, ik ben alleszins benieuwd naar boek twee in de trilogie.

Uitgeverij: Atlas (2019) - 409 blz.

Oorspronkelijke titel: Søsterklokkene

Vertaling: Paula Stevens

De terugkeer van Mia - Samuel Bjørk

Mia Krüger is terug op het Noorse eiland Hitra – het eiland dat ze ooit haar thuis noemde. Nu ze gestopt is bij de politie, is ze teruggekeerd naar het eiland om haar huis op orde te brengen, zodat ze een nieuw leven kan beginnen.

Mia krijgt plotseling bezoek. Drie jaar geleden is er een jongen verdwenen, en nu wordt Mia gevraagd hem te vinden. Dan wordt er op Hitra het lichaam van een tiener wordt aangetroffen met de naam van de vermiste jongen in haar bloed geschreven. In Oslo krijgt Munch een telefoontje, en het team wordt herenigd voor een zenuwslopende klopjacht…

****

Samuel Bjørk gaat met dit vijfde boek in de serie rond Mia Krüger & Holger Munch verder waar het derde boek De jongen in de sneeuw gestopt was, nummer vier was immers een prequel. Bjørk zit met dit boek toch weer op topsnelheid wat betreft leesplezier, de vorige twee bevielen me iets minder wat dat betreft.

Wat vooral super is aan dit boek is de plot met zijn verrassende plotwendingen. De auteur heeft het heel erg knap weten op te bouwen ook al was het niet van meet af aan spannend. Er zijn verschillende verhaallijnen die ieder op zich zeer boeiend zijn en de plaatselijke gemeenschap heeft hij goed getypeerd alsook de omgevingsbeschrijvingen, je liep zomaar rond op dit eiland. Het was lang niet duidelijk waar dit boek naartoe zou gaan en wat het verband was tussen al deze verhaallijnen. Maar als dan uiteindelijk toch de verbanden begonnen te vallen, werd het verhaal wel super spannend en kon je niet anders dan in sneltreinvaart doorlezen. En daarbij was het dan ook nog eens iets wat je al helemaal niet zag aankomen, de verrassingen volgden elkaar op.

Ook de personages heeft hij heel goed gebracht, Munch en Krüger zijn sowieso al een apart duo maar ook de andere personages heeft de auteur goed gevonden, zelfs de nevenpersonages vormden een kleurrijk palet. Er zat nu wel minder serie-ontwikkeling in het boek, het verhaal had blijkbaar prioriteit maar met een topverhaal kunnen we niet klagen.

De terugkeer van Mia is absoluut een goede opvolger in deze serie, zeer goede plot met verrassende plotwendingen, mooie personages en vooral veel leesplezier. Er werden ook enkele nieuwe personages geïntroduceerd waarvan je hoopt dat ze in de volgende delen een rol gaan spelen, iets om naar uit te kijken dus.

Eerder: Ik reis alleen, De doodsvogel, De jongen in de sneeuw, Sneeuwwit

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2023) - 384 blz.

Oorspronkelijke titel: Hitra

Vertaling: Perpetua Uiterwaal en Liesbeth Huijer

Perfecte wraak - Helen Fields

Is de politie hem op het spoor? Of zit hij hen juist achterna?

Edinburgh is in de greep van de grootste dreiging tot nog toe: een ogenschijnlijk zelfstandig opererende crimineel die met ingenieuze bommen aanslagen pleegt. Op meerdere plekken in de stad vallen slachtoffers, niemand lijkt veilig. Ava Turner en Luc Callanach zijn er inmiddels aan gewend om op dagelijkse basis met de dood om te gaan. Maar dan wordt duidelijk dat elke bom bedoeld is als een valstrik voor hen en dat de aanslagpleger het dus op hen gemunt heeft. De kans dat ze zelf zullen omkomen wordt steeds groter. Het dodental loopt verder op en de methoden van de dader worden almaar gruwelijker. Het is een race tegen de klok voor Luc en Ava om te ontdekken wie hierachter zit, voordat ze zelf slachtoffer worden…

****

Helen Fields is met dit boek aan haar zevende toe in de Callanach & Turner-serie maar ondertussen ligt er al een nieuwe thriller in de winkelrekken en is er nog eentje in aantocht. Dit kunnen we alleen maar toejuichen, haar thrillers zijn nagelbijtend spannend en het leesplezier ligt enorm hoog. Fields was zelf ruim 13 jaar actief als advocaat, gespecialiseerd in crimineel recht en schrijft daardoor ook heel erg realistische thrillers waar je je zo een verfilming van kunt voorstellen.

Het maatschappelijk thema in dit boek is er weer eentje om U tegen te zeggen ook al kunnen we er niet veel over zeggen kwestie van niet te spoilen, het is aan de lezer om gaandeweg te ontdekken waarrond dit boek draait, motieven zijn belangrijk, 'vind het motief en je vindt de dader' is een uitspraak die hier helemaal opgaat.

Naast het eigenlijke moordverhaal krijgen we nog een tweede verhaallijn voorgeschoteld die zich 'eerder' voordeed, het kan niet anders dan dat hier ergens het motief en de dader in verscholen zit. En toch blijft het echt lang onduidelijk wat en wie deze zouden kunnen zijn en Fields slaagt er dan ook nog in om je alle richtingen op te sturen. Het is dus absoluut een intrigerende plot en ook nog eens een verrassende. Knappe verhaalopbouw. En het hoeft geen betoog dat het dan ook nog eens super spannend is.

Zoals in haar vorige boeken schuwt Fields ook hier de gruwelijkheden niet, walgelijk is zelfs een term die bij mij opkomt. De moordpartijen zijn ook zeer vakkundig uitgedacht, je vraagt je af hoe een mens deze kan verzinnen. Er wordt dus van de lezer toch verwacht dat deze stevig in zijn schoenen staat en een niet al te zwakke maag heeft.

De persoonlijke ontwikkelingen komen, hoe kan het ook anders, weer aan bod, zouden Ava en Luc nu eindelijk afstevenen op iets meer permanent? En hoe zit het met hun zieke vriendin waarvoor ze sinds het vorige boek samen voor zorgen? Het is toch een meerwaarde om als lezer in een serie te kunnen vertoeven. Dit is het zevende boek maar het enige dat niet het woord Perfect heeft in de originele titel ook al is dit wel zo in de Nederlandse vertaling. De vraag is wat we daaruit kunnen concluderen?

Perfecte wraak is een 'perfect' geconstrueerd boek met een grote maatschappelijke relevantie en een spannende en verrassende plot. En het leesplezier ligt dan ook nog eens zeer hoog. Laat die volgende Helen Fields' boeken maar komen.

Eerder: Perfecte resten, Perfecte prooi, Perfecte dood, Perfecte stilte, Perfecte misdaad, Perfecte moord

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2023) - 404 blz.

Oorspronkelijke titel: One for Sorrow

Vertaling: Yolande Ligterink

Groeten uit Benidorm - Hendrik Groen

Zonnige stranden, Hollandse cafés, bitterballen en karaoke:

de nieuwe roman van Hendrik Groen neemt je mee naar de Costa Blanca

Zestigers Theo en Cobie hebben het na tientallen jaren huwelijk nog altijd goed samen en genieten van de vrijheid van hun pensioen. Joop en Hannie, een bevriend stel, hebben elkaar daarentegen weinig anders te bieden dan gekibbel en geklaag. De dagelijkse sleur is Joop en Hannie een last, maar grote veranderingen zijn zo mogelijk nog erger. Ieder jaar twee weken met de caravan op de Veluwe, verder reikt hun ambitie niet.

Tot ze bij het gezamenlijke kerstdiner weer eens uitgebreid klagen over het Hollandse weer en de enthousiaste Cobie hen overhaalt om de grijze wintermaanden gezellig met z’n viertjes door te brengen in Benidorm. Altijd lekker weer, en als je je huis in Amstelveen aan expats verhuurt, kun je er zelfs aan verdienen. Dat laatste argument geeft de doorslag: de twee stellen wagen het erop.

Eenmaal aan de Spaanse Costa kan Joop tot zijn eigen verrassing de couleur locale wel waarderen: de zonnige terrasjes, de Hollandse cafés en zelfs de bingo- en karaoke-avondjes. En, ook goed tegen de sleur, hij ontmoet er aardige nieuwe mensen. Ook Cobie en Theo vermaken zich uitstekend. Hannie daarentegen voelt zich juist met de dag eenzamer. De spanningen tussen Hannie en Joop nemen langzaam maar zeker toe. Tot er niet veel meer nodig is om hun vakantie in Benidorm krakend te laten ontsporen.

***

Hendrik Groen heeft een voorliefde voor verhalen rondom de ietsje oudere medemens en ditmaal is dus Benidorm het decor, de mythische verzamelplek van de gepensioneerden en ons allen bekend.

De auteur schrijft heel vermakelijk en realistisch, je kunt je de belevenissen en de relaties met liefde maar ook die met ergernissen levendig voorstellen. En je kan je meteen ook een voorstelling maken van een vakantie in Benidorm als gepensioneerde moest je er eens naartoe willen.

Het boek is met minder humor geschreven dan je kon verwachten, niet zoals in zijn vorige boeken of toch zeker niet zoals in de dagboeken. In het boek gaat het over twee koppels maar het draait vooral rond het echtpaar dat het moeilijk heeft en ik kan absoluut niet zeggen dat de positiviteit er vanaf straalt. Niet dat het allemaal kommer en kwel is, nee, er zit ook genoeg liefde en vriendschap in maar dit kwam toch veel minder naar voor.

Toch een drie sterren omdat het boek heel erg realistisch was en vlotjes las. Een hoogvlieger was dit echter niet en van enige maatschappelijke relevantie kon je hier ook niet spreken.

Eerder: Pogingen iets van het leven te maken, Zolang er leven is, Leven en laten leven, Opgewekt naar de eindstreep, Rust en Vreugd

Uitgeverij: Meulenhoff (2023) - 221 blz.

De winnaars - Fredrik Backman

Er zijn twee jaar verstreken sinds de gebeurtenissen waar niemand aan wil denken. Iedereen heeft geprobeerd zijn leven weer op te pakken, maar er is iets aan dit deel van het bos dat dat nooit echt toelaat.

We zijn een stad met verdriet in ons hart en geweld in de lucht. We houden van verhalen met een happy end, maar diep vanbinnen wisten we waarschijnlijk altijd al dat dit er niet een was.

Het begint deze keer met een storm en eindigt in vuur. Iemand die lang weg is geweest komt naar huis. Iemand droomt van de NHL en iemand droomt van wraak. Iemand haat, iemand vecht, iemand pakt een pistool en loopt naar de ijsbaan. Waaruit bestaat een familie? En een hockeyteam? Of een gemeenschap? Ze bestaan allemaal uit de optelsom van onze keuzes. En om hen te beschermen zijn we bereid alles op te offeren. Alles.

****

Fredrik Backman is een Zweeds columnist, blogger en auteur. Hij debuteerde in 2012 met Een man die Ove heet en dit is meteen zijn meest bekende boek dat dan ook nog eens verfilmd werd in 2015, een goede film zeg ik. Ondertussen staan er 10 boeken op zijn auteurslijst. De winnaars is het langverwachte en laatste deel van de Björnstad-trilogie, nu wil het dat dit het eerste boek is dat ik van zijn hand lees, de twee eerste delen van de trilogie hebben ze niet in de bib en uit recensies begreep ik dat het ook zo best te lezen is. En ja, dat klopte ook al had ik er toch wat spijt van dat ik de andere niet eerst las.

Het hele verhaal draait rond een gemeenschap, twee gemeenschappen in feite, een armere en een rijkere en deze verhouding draait helemaal rond ijshockey en de rivaliteit hieromtrent. Maar hier gaat het uiteindelijk niet echt om, de auteur gebruikt het om een maatschappij te beschrijven. Daarvoor gebruikt hij tig situaties en problemen die zich hier kunnen voordoen en deze overgiet hij met heel wat psychologische duiding zowel in relaties als personen en het waren niet altijd van de minste problemen die hij aankaartte. Het was alleszins geweldig om te lezen, Backman heeft een heel erg goed observatievermogen, je kan je helemaal inleven in de personages en hij maakt zeker duidelijk dat het allemaal niet zwart-wit is en alles ook aan verandering onderhevig is.

Zijn schrijfstijl was wel wennen, het hele boek door in feite. Uiteindelijk kon ik het wel appreciëren ook al was dit in het begin niet gemakkelijk. Hij kijkt bijna constant vooruit en hij laat weten wat er van bepaalde situaties of met personages later zal gebeuren. Zo verwerkt hij in het laatste stuk van het boek een soort van nabeschouwing van de personages en hoe het hun zal vergaan na het eindigen van het eigenlijke verhaal, interessant en leuk gevonden van de auteur.

Mijn kennismaking met Fredrik Backman was absoluut geslaagd, het verhaal was zeer goed opgebouwd, het bevatte verschillende mooie personages en het boek straalde vooral heel veel positiviteit uit. Je kan niet anders dan het boek met een lach sluiten ook al zijn er vele ernstige thema's in verwerkt. Zijn humoristische manier van schrijven viel me ook zeer in de smaak, af en toe moest ik al eens een passage herlezen, zo grappig. Misschien toch ook maar eens de andere boeken te pakken proberen te krijgen.

Uitgeverij: Volt (2022) - 696 blz.

Oorspronkelijke titel: Vinnarna

Vertaling: Edith Sybesma

Lieve mama - Esther Verhoef

Verpleegkundige Helen is getrouwd met Werner, een succesvol horecaondernemer. Samen hebben ze drie kinderen: Sara, Thom en Emma.

De achttienjarige Ralf woont nog bij zijn ouders. Zijn leven draait om zijn auto, zijn vrienden en om geld verdienen. Hij laat zich meesleuren in een crimineel plan: een overval op de woning van Helen en Werner.

Een horrorscenario ontvouwt zich op de bewuste avond. En daarmee is de nachtmerrie voor Helen nog maar pas begonnen...

****

Esther Verhoef behoeft geen voorstelling meer, ze is één van de succesvolste schrijfster van Nederland en ontving tal van prijzen en nominaties. Sinds 1995 schrijft ze, eerst informatieve boeken en in 2003 debuteerde ze met haar eerste thriller, ondertussen heeft ze er al heel wat op haar naam staan.

Lieve mama is een psychologische thriller met als centrale thema de verhouding tussen ouder en kind. Dit belicht Verhoef vanuit verschillende invalshoeken en is interessant om te lezen, we zijn allemaal kind van ouders en sommigen daarnaast ook nog ouder van een kind. Je kunt jezelf dus zeker al deels in de situatie inleven en zo is er in dit boek al eens iets om over na te denken. En dit heeft ze dan in een spannend verhaal gegoten.

Over het realistische en geloofwaardige gehalte van dit boek valt te discussiëren, het neemt echter niet weg dat het boek zeer vlot las en een hoog leesplezier gehalte had. Buiten dit goed uitgewerkte centrale thema is er verder weinig verdieping of uitwerking van de karakters. Al bij al een mooi boek dus en toch wel spannend en zelfs met een verrassende plotwending aan het einde die ik niet zag aankomen.

Eerder: Alles te verliezen, Déjà vu, De kraamhulp

Uitgeverij: Prometheus (2015) - 370 blz.

Hiking & Trekking - Christophe Deblaere

Praktische gids voor je ultieme wandelavontuur

Van beginner tot expert

Maak de mooiste hikes en meerdaagse trekkings met de expertise van een ervaren wandelaar aan je zijde.

Zin in een fijne wandeltocht dicht bij huis? Of liever een meerdaagse trektocht in de Ardennen, een huttentocht in de Alpen of een heuse wandelexpeditie in het verre buitenland? In deze gids vind je een overvloed aan wandelbestemmingen voor je volgende wandelavontuur. Het boek helpt je bovendien om de juiste schoenen te kiezen en een professionele wandeluitrusting aan te schaffen, er zijn tal van tips om je wandelvaardigheden te verbeteren en je leert goed navigeren met kaart en kompas, een gps en een smartphone.

• Dé referentie op vlak van techniek en uitrusting voor avontuurlijke dagtochten en meerdaagse trekkings
• Helder geïllustreerd: inspirerende foto's, overzichtelijke tabellen en straffe verhalen
• Inspiratie voor originele wandelroutes in België, Nederland en de rest van de wereld

Christophe Deblaere studeerde geografie en was oorspronkelijk werkzaam in de IT sector maar maakte van zijn passie zijn beroep en ging voor een avontuurlijk beroepsleven. Als gepassioneerd wandelaar zowel in België en Nederland voor hikings in de mooiste natuurgebieden als huttentochten in de Alpen en verdere exotische bestemmingen leerde hij gaandeweg alles over wandelen, meerdaagse trekkings en zelfs wandelexpedities en wat ervoor nodig is om deze tot een goed einde te brengen. Nu schrijft hij dus voor magazines, geeft lezingen, publiceerde een website en hij schreef recent dit boek waarin al zijn expertise gebundeld staat. Zijn website (wandelpunt) sluit hier trouwens helemaal bij aan en daar kan je updates en interessante links vinden, koopadvies en online cursussen.

Het is werkelijk een heel erg compleet boek geworden over echt alles wat je maar kan verzinnen. Vooreerst behandelt de auteur de uitrusting van de wandelaar, beginner of gevorderd. Je krijgt advies hoe je best wandelschoenen koopt, de principes van wandelkledij en materiaal dat je eventueel nodig hebt al naargelang het soort wandeling. Dit hoofdstuk beslaat een groot stuk van het boek en is een schat aan informatie.

Vervolgens komen de wandeltechnieken aan bod en daaronder verstaan we het inschatten van de moeilijkheidsgraad van wandelingen, voedselpakketten maken en rugzakken inpakken, zelfs tenten opstellen komt aan bod. Een goed wandelplan maken hoort er ook bij, vooral dan voor meerdaagse hikings of avontuurlijke trekkings.

Een volgend hoofdstuk behandelt de navigatie en dan heb je de keuze tussen kaart en kompas, een wandel-app op je smarthphone of een wandel-gps. Je krijgt in het boek een korte spoedcursus werken met kompas, ondergetekende heeft zich hier toch even heel erg mee kunnen uitleven, kaartlezen aan de hand van een kompas, ik was even helemaal in de ban ;-)

De auteur doet je ook nog wat tips aan de hand wat betreft de verschillende mogelijkheden van wandelregio's. Waar je informatie kan vinden zoals bijvoorbeeld in boekhandels en hij tipt interessante wandelgebieden in België en Nederland en in het buitenland.

Tot slot is er dan nog wat nuttige info in lijstjes en sjablonen, zo is er onder andere een packlist opgenomen voor een dagtocht, huttentocht of trekking en je kan er wat websites of blogs vinden waar je eventueel inspiratie kan opdoen.

Doorheen het boek zijn er dan nog verschillende reisverhalen te lezen waardoor je nog meer geïnspireerd raakt.

Het kan niet anders dan dat je na het lezen van dit boek nog méér zin in wandelen hebt en je je horizon wil uitbreiden wat betreft wandelen. Hiking & Trekking is absoluut een inspirerend boek en de informatie die je krijgt is werkelijk subliem. Ik heb heel erg genoten van dit boek en het is een dikke aanrader, voor een eerste wandeltocht maar ook om je verder te bekwamen in de wandelsport. Voor diegenen die interesse hebben in wandelen uiteraard.

Uitgeverij: Lannoo (2023) - 287 blz.

Augustus - J.D. Barker

Als de achtjarige wees Jack bij het bezoeken van het graf van zijn ouders een meisje ontmoet, Stella, is hij direct weg van haar. Maar hun ontmoeting wordt plotseling beëindigd door een mysterieuze vrouw, die Stella dwingt in een witte SUV te stappen. Wekenlang blijft Jack naar de begraafplaats gaan, hopend een glimp van Stella op te vangen. Altijd tevergeefs. Tot hij exact een jaar later weer het graf van zijn ouders bezoekt en de witte SUV opnieuw opduikt.

Rechercheur Faustino Brier wordt gekweld door een reeks onopgeloste moorden. Al enkele jaren wordt er op 8 augustus een lijk gevonden: het lichaam volledig verbrand, maar de kleding intact. En geen enkel spoor van de dader. Briers enige aanknopingspunt is Jack Thatch – de arme weesjongen die vier jaar geleden zijn ouders verloor door een aanrijding met een witte SUV. Zijn vingerafdrukken stonden op de ID-kaart van het meest recente slachtoffer. Maar die jongen is nog een kind en kan onmogelijk iets met deze moordzaak te maken hebben... Toch?

***

J.D. Barker is een Amerikaanse thrillerschrijver met een fascinatie voor het duistere, Stephen King is een van zijn voorbeelden. Met de Sam Porter-trilogie was dit heel erg duidelijk. In dit boek heeft de auteur zoals hij trouwens zelf zegt in het nawoord dit wat losgelaten en het is dus een veel lichter boek geworden. En toch is het niet gewoon een actiethriller maar heeft hij er sciencefiction elementen op los gelaten, hij heeft duidelijk talent voor fantasie. Je moet er voor zijn en ook houden van heel wat actie om dit boek te kunnen appreciëren.

Het boek omvat een serieuze tijdsspanne, de start is in 1984 als Jack acht jaar oud is en loopt tot 1998 en dit in verschillende delen, de jaren staan goed vermeld. Je ziet Jack opgroeien samen met zijn vrienden en zijn tante bij wie hij woont. Stella daarentegen blijft een raadselachtig figuur alsook haar begeleidster Miss Oliver, en dan zijn er daar nog de raadselachtige witte SUV's alsook de merkwaardige lijken die ieder jaar worden gevonden. Al redelijk vroeg in het boek weet de lezer dat Stella met een en ander te maken moet hebben maar de auteur geeft verder weinig prijs over wat er gaande kan zijn. En als hij dan een tipje ontsluierd blijft de toedracht toch nog in mysterie gehuld.

Het verhaal kabbelt zo voort toch zeker tot bijna de helft van het boek. Toch is het interessant om te lezen, Jack is nog klein en de auteur gaat in op zijn relaties met zijn vrienden, tante en werkgever en er gebeurt net genoeg om je aandacht vast te houden. Vanaf deel 4 wordt het dan spannender en ontpopt het boek zich tot een actiethriller, Jack is dan 18 jaar. Het jaar 1998 is dan beslissend in de ontknoping van het verhaal. Aan het einde zijn er dan nog enkele korte hoofdstukken over het verdere verloop van de levens van de spelers.

Augustus is een boek dat lang uitgevallen is en het had misschien wat beknopter gekund, zeker omdat er toch niet zo heel veel sprake is van karakteruitdieping en het toch vooral de actie en het mysterie zijn die op de voorgrond staan. Maar vervelen doet het absoluut niet en het leesplezier ligt hoog omwille van de variatie en het mysterie en dan ook nog de actie. Ik zou me er zeker een verfilming van kunnen voorstellen, op en top Amerikaans dan. Ik ga het toch houden bij drie sterren, er was niet genoeg fantasie om van een echte sciencefiction te spreken en net teveel om het tot een geloofwaardig verhaal te maken. Een boek voor de liefhebbers.

Eerder: Horen zien zwijgen, Het vijfde meisje, Vergeef me, De beller op lijn vier

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2022) - 668 blz.

Oorspronkelijke titel: She Has a Broken Thing Where Her Heart Should Be

Vertaling: Joost van der Meer en William Oostendorp

Jaag je ploeg over de botten van de doden - Olga Tokarczuk

In een afgelegen Pools dorpje vertelt de excentrieke zestiger Janina Duszejko over de dood van haar buurman en de andere vreemde gebeurtenissen van de laatste tijd. Janina leidt een teruggetrokken leven: ze houdt van de natuur, van astrologie en vertaalt de poëzie van William Blake. Wanneer leden van de lokale jachtvereniging vermoord worden aangetroffen, raakt ze als een Poolse Miss Marple betrokken bij het politieonderzoek.

Jaag je ploeg over de botten van de doden is een feministische ecothriller over gekte, de rechten van dieren en gemarginaliseerde mensen, en de hypocrisie van traditionele religie.

***

Olga Tokarczuk is een Poolse feministische schrijfster. Ze studeerde psychologie aan de Universiteit van Warschau waarna ze een praktijk in Wroclaw opende en later in Walbrzych. In 1989 verscheen een dichtbundel van haar en in 1993 haar eerste roman. Ze schreef nog verschillende boeken en met succes, haar internationale doorbraak kwam in 2018 toen ze de International Booker Prize won voor Flights, de Engelse vertaling van haar boek Bieguni uit 2007, dat in het Nederlands is vertaald als De rustelozen. In 2019 ontving ze ook nog de Nobelprijs voor Literatuur 2018.

Dit is zo een boek dat gemengde gevoelens oproept bij mij, het was interessant bij wijlen maar dan moest ik weer wat moeite doen om in het verhaal te blijven. De schrijfster wist mij niet in het verhaal te trekken dus. Het verhaal zelf was wat van de slappe kant en er werd nogal dikwijls uitgeweid over astrologie en dit was echt teveel als je daar niet thuis in bent of er niets mee hebt. Op zich interessant maar het was zelfs geen eerste inwijding, geen astrologie voor dummies dus en dan ben je meteen uit het verhaal en werd het zelfs wat ergerlijk.

De thema's aan de andere kant konden mij heel erg boeien en vooral de visies erop kon ik waarderen. Het ging voornamelijk over de verhouding tussen de natuur, de wereld, dieren en mensen en zelfs de kosmos. De auteur heeft een uitgesproken visie hierop waar ik me helemaal kan in vinden. Ze poneert ook stellingen waar je gerust eens over kan reflecteren.

Met poëzie, een andere verhaallijn in het boek, heb ik totaal niets en zo ook voor Janina, het weerhoudt haar er anders toch niet van om samen met Dyzio, een voormalig leerling van haar, gedichten van Blake te vertalen. Voor mij was dit een overbodige verhaallijn en absoluut geen meerwaarde, interessant vond ik het ook al niet. Dit is uiteraard een persoonlijke mening.

De auteur heeft personages ten tonele gevoerd die op zijn minst curieus te noemen zijn, ze dienen in het verhaal ook allemaal voor de verschillende verhaallijnen op te fleuren en te vertellen. Het hoofdpersonage heeft een heel eigen kijk op de wereld, maatschappij en natuur en dieren en dit is soms zelfs enigszins ontroerend. Het is een tamelijk kinderlijke kijk maar hier kun je je absoluut afvragen of we de wereld niet meer als kinderen moeten bekijken. Janina was oorspronkelijk bruggenbouwer, letterlijk dus, maar werd later onderwijzeres. Haar kijk op het onderwijssysteem is verfrissend, daar valt iets uit te leren maar dit kan je doortrekken naar de hele maatschappij.

Jaag je ploeg over de botten van de doden schoot voor mij als verhaal te kort en dit knabbelde aan het leesplezier. Maar langs de andere kant zat er zóveel in om over na te denken dat je dit boek misschien wel eens moet herlezen om het inhoudelijk helemaal mee te hebben. Het was dus echt wel een interessant boek dat krachtige boodschappen meegeeft. Haar personages spraken me ook wel aan ook al werden ze niet tot leven gebracht. In 2017 is deze roman of eco-thriller zo je wil, verfilmd door Agnieszka Holland als Pokot (internationale titel: Spoor). Nog één puntje, Tokarczuk kwam af en toe humoristisch uit de hoek en dit valt áltijd te appreciëren.

Uitgeverij: De Geus (2020) - 293 blz.

Oorspronkelijke titel: Prowadź swój pług przez kości umarłych (2009)

Vertaling: Charlotte Pothuizen en Dirk Zijlstra

Het achtste leven (voor Brilka) - Nino Haratischwili

Een monumentaal, Tolstojaans familie-epos dat zes generaties omspant tussen 1900 en nu. Dit verhaal over acht levens van één Georgische familie begint in een kleine stad tussen Georgië en Azerbeidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en en passant een recept bedenkt voor een verrukkelijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het brengt hem rijkdom en aanzien, maar dat betekent in die tijd ook al spoedig gevaar.

Nitsa is de achterkleindochter van Stasia, een van de dochters van de chocolatier. Ze woont in Berlijn en vertelt op meeslepende wijze, maar ook met veel ironie en humor, de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de ‘rode’ twintigste eeuw – een cruciale periode in de Europese geschiedenis – met dei opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het wegvallen van het IJzeren Gordijn en de perestrojka.

****

Nino Haratischwili werd in 1983 geboren in Tbilisi wat meteen ook het decor is van deze roman. Ze is een Georgisch-Duitse theaterregisseuse, toneel- en romanschrijfster die sinds 2003 woont en werkt in Duitsland. Het achtste leven is haar derde boek maar het eerste dat in Nederlandse vertaling verscheen en waarmee ze in de bestsellerlijsten terechtkwam. Ondertussen zijn er in 2019 en 2022 nog twee romans van haar verschenen in vertaling.

Het boek start met een proloog die zich in het jaar 2006 afspeelt, het heden dus, en Nitsa is aan het woord net zoals in het hele boek trouwens . In zeven "boeken" vertelt ze daarna het verhaal van haar familie, een mooie constructie ook al is het in feite gewoon een doorlopend verhaal. Uiteraard is het niet slechts een verhaal van een familie ook al is dit de hoofdbrok in het boek. Doorheen de familiebelevenissen wordt ook de geschiedenis van een hele eeuw verhaald en dat is zeker interessant, geschiedenis in een jasje.

Het zijn voornamelijk vrouwen die de dienst uitmaken in dit boek met één grote uitzondering, Kostja Jasji. Het verhaal start in 1900 met de geboorte van Stasia, de overgrootmoeder van de vertelster Nitsa. De schrijfster heeft het verhaal heel overzichtelijk gebracht en heel erg boeiend. Het mag duidelijk zijn dat het niet altijd rozengeur en maneschijn was in deze eeuw in Rusland en er is dus ook heel wat ellende en geweld te lezen. Maar daarnaast gaat het verhaal ook over liefde en vriendschap.

Haratischwili is er in geslaagd om haar personages zeer goed uit te werken, ze komen helemaal tot leven en je sluit ze zelfs in je hart. Achteraan staat er een stamboom, daar grijp je soms wel even naartoe maar nodig is het niet, alles is duidelijk en gemakkelijk verteld. Zoveel personages zijn het nu ook weer niet. De auteur heeft ook een gemakkelijke en aangename schrijfstijl. Wat me wel opviel en soms zelfs wat irriteerde was het veelvuldige gepsychologiseer, dat had een stuk minder gekund, het was interessanter geweest had dit in het verhaal verwerkt geweest zodat de lezer het zelf kon ontdekken.

Het achtste leven (voor Brilka) is toch wel een indrukwekkende historische roman geworden. Ook al is het een kanjer en heb je wel wat tijd nodig om het gelezen te krijgen, het verhaal blijft boeiend van het begin tot het einde. Zeker een aanrader, je moet echter wel in zijn voor een hoog roman-gehalte.

Uitgeverij: Atlas Contact (2016) - 1277 blz.

Oorspronkelijke titel: Das achte Leben (für Brilka)

Vertaling: Elly Schippers en Jantsje Post

Gezicht van het kwaad - Chris Carter

Op de traptreden van een kerkaltaar wordt het bloederige lichaam van een priester gevonden. Forensische rechercheurs ontdekken dat in het bovenlichaam van het slachtoffer het cijfer drie is gekerfd.

Eerst denkt profiler Robert Hunter dat het om een rituele moord gaat, maar als er meer toegetakelde lichamen worden gevonden, moet hij zijn mening bijstellen. De slachtoffers lijken te zijn geconfronteerd met hun ergste nachtmerries. Hoe kan de moordenaar zo precies weten welke dit zijn? In hun zoektocht om deze moordenaar te stoppen worden Robert Hunter en zijn sidekick Carlos Garcia zelf ook geconfronteerd met hun grootste angst...

*****

Chris Carter werd geboren in Brazilië waar hij tot in zijn tienerjaren woonde. Na zijn high school verhuisde hij naar de Verenigde Staten waar hij psychologie studeerde met een specialisatie in crimineel gedrag. Hij werkte verschillende jaren in de sector tot hij zijn pak en koffer aan de haak hing en zich op de muziek stortte, hij speelde in verschillende bands en trok zelfs naar Londen waar hij met verschillende bekende artiesten speelde en toerde. Nu is hij echter fulltimeschrijver, zijn reeks rond profiler Robert Hunter wordt in meer dan 20 landen uitgegeven. Hij is reeds aan zijn elfde boek in de reeks en in Nederlandse vertaling zijn er tot nu toe vier uitgebracht, de vijfde volgt volgend jaar.

Een rechttoe rechtaan thriller met de net nodige uitdieping zodat de personages, situaties en dialogen levensecht overkomen waardoor je volledig in het verhaal zit. Dit is blijkbaar de schrijfstijl van Carter en dat is helemaal top. Net zoals in de eerste uit de Robert Hunter-serie voert de schrijver ook nu een seriemoordenaar ten tonele en het is er weer eentje om U tegen te zeggen. Niet uit bewondering maar omdat de gruwelijkheid er vanaf spat en de rechercheurs en politieagenten ter plaatse hun braakneigingen niet onder controle kunnen houden.

Carter heeft een heel erg goede plot geconstrueerd en de zoektocht naar de moordenaar is zeer goed in elkaar gepuzzeld, stap voor stap wordt er een stukje gelegd en dit is geweldig om te volgen. En hij weet er op tijd en stond verrassende wendingen in te brengen. Robert Hunter en Carlos Garcia zijn het duo dat we reeds kennen van het eerste boek De Crucifix Killer dat later uitgegeven is onder de titel Handtekening van het kwaad. Carter introduceert ook nog enkele personages en deze zijn zeker ook intrigerend en knap bedacht. Goede plot dus en verrassend en daar bovenop is het ook nog een spannend verhaal, werken tegen de klok is uiteraard een beproefd middel.

Ik heb wel één kleine opmerking maar deze zou aan de vertaling kunnen liggen, dat kan ik niet beoordelen. De rechercheurs vinden af en toe een puzzelstukje net aan het einde van een hoofdstuk en dan wordt er toch wel net een keer teveel, of meerdere keren teveel in feite deze uitdrukkingen gebruikt: "Dat meen je niet" of "Dit kan niet waar zijn". Maar zoals gezegd is het een piepkleine opmerking.

Gezicht van het kwaad is een spannende en verrassende thriller met een uitmuntende plot en goed geschreven, het leesplezier lag hoog. Een top-thriller.

Eerder: De Crucifix Killer (Handtekening van het kwaad)

Uitgeverij: Harper Collins (2021) - 380 blz.

Oorspronkelijke titel: The Executioner (2010)

Vertaling: Henske Marsman