We leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken.
Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.
*****
Dit tweede dagboek van de ultra sympathieke Hendrik Groen is weer hilarisch. Hoe oud of jong je ook bent of je voelt, je kan gerust een voorbeeld nemen aan het Omanido-clubje van Evert en Hendrik. Het clubje met acht leden, meer geraken er niet in het busje.
Wat ik schreef over het eerste dagboek Pogingen iets van het leven te maken, is hier volledig van toepassing en hoeft dus geen herhaling. En ook al was het maar een maand of acht geleden dat ik deze las én is het verhaal geheel vergelijkbaar, toch leef je weer helemaal mee en staan je de tranen in de ogen van het lachen en een enkele keer ook van ontroering. Vooral het relativeringsvermogen van dit clubje én de enorme positiviteit die er van uitstraalt ondanks alles, is zeer bewonderenswaardig. En je kan gerust stellen dat de maatschappij behoefte heeft aan positiviteit.
Zolang er leven is is net als het eerste boek van Groen een dikke aanrader. Smile!
Eerder: Pogingen iets van het leven te makenUitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 375 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten