Waarheen je ook vlucht - Elizabeth Haynes

Niemand gelooft Catherine als ze wordt bedreigd door haar aantrekkelijke en charmante vriend Lee. Hij probeert absolute controle over haar leven te krijgen en manipuleert haar vrienden.

Volledig op zichzelf teruggeworpen, bedenkt ze een plan om te ontsnappen aan haar dubieuze geliefde - een plan waarvan ze de uitvoering ternauwernood oveleeft.

Enkele jaren later probeert Catherine in een andere stad haar leven opnieuw op te bouwen en het verleden achter zich te laten. Langzaam maar zeker leert ze weer op zichzelf te vertrouwen en krijgt ze haar dwangmatige obsessies onder controle. Maar altijd blijft de angst bestaan dat ze Lee ergens weer zal tegenkomen...

*****

Elizabeth Haynes heeft me volledig overtuigd van haar schrijftalent, Waarheen je ook vlucht is een zeer overtuigend debuut.

De plot is niet groots van opzet, integendeel en toch houdt het boek je van de eerste tot de laatste letter in de greep. Een thema, partnermishandeling maar eentje van de ergste soort, fysieke mishandeling en complete onderwerping. De auteur heeft het minutieus uitgewerkt, het is onmogelijk om niet mee te leven met Catherine, je voelt haar angsten en vertwijfeling. Haar partner is er zelfs in geslaagd om heel haar omgeving, haar beste vrienden aan zijn kant te zetten. Catherine is volledig geïsoleerd. En als gevolg van deze mishandeling heeft ze een dwangneurose ontwikkeld, het is schrijnend. Haynes heeft dit zeer gevoelig weten neer te pennen.

Door het verhaal afwisselend vanuit het heden en het verleden te vertellen, heeft Haynes op subtiele wijze de spanning meesterlijk weten op te bouwen, langzaam maar zeker. Het is absoluut geen boek om lang te laten liggen, het is gewoon té spannend.

Echt alles zit goed in dit boek, de karakters, de spannende plot, vlotte schrijfstijl en dat voor een debuut. Elizabeth Haynes is een schrijfster om in het oog te houden!

Uitgeverij: De Bezige Bij (2011) - 440 blz.
Oorspronkelijke titel: Into the Darkest Corner - Vertaling: Titia Ram

Het laatste boek - Zoran Zivkovic

Na een verdacht sterfgeval bezoekt literatuurliefhebber en inspecteur Dejan Lukic de Papyrus Boekhandel. Hij ontmoet de aantrekkelijke eigenaresse, Vera Gavrilovic, en ontdekt na een tweede verdachte dood wat de slachtoffers gemeen hadden: allen lazen vlak voor hun dood een ongrijpbaar werk, Het laatste boek.

Hanteert een literaire moordenaar de methode uit De naam van de roos? In een race tegen de klok moet Lukic het geheim van Het laatste boek ontdekken en achterhalen waarom hij steeds sterker het gevoel krijgt dat hij dit alles al eens gelezen heeft.

***

Zoran Zivkovic is een Servisch schrijver, geboren en getogen in Belgrado en academicus in de Literatuur. En dit zal je geweten hebben.

Dat de schrijver een grote voorliefde heeft voor boeken, boekenkasten en boekhandels is duidelijk in dit boek, ze spelen een allesoverheersende rol. De naam van de roos van Umberto Eco wordt dikwijls genoemd, ik kreeg al spijt dat ik dit boek nooit gelezen heb, wel ooit de film gezien. Regelmatig sneed de auteur ook het onderwerp aan of een bepaald boek literatuur of lectuur is. Ik veronderstel dat dit een persoonlijke visie is, een alom geprezen boek met literatuurprijzen kan mij vaak niet bekoren terwijl anderen het de hemel in prijzen.

Het laatste boek is een redelijk dun boekje, het is ook een rustig boek, geen uitspattingen van actie of geweld, op een enkele scène na. Het klinkt eerder filosofisch, mysterieus en apocalyptisch, sprookjesachtig soms, de auteur is trouwens schrijver van een lijvige Science Fiction encyclopedie. Het bovennatuurlijke en onverklaarbare neemt een prominente plaats in.

De namen van de personages vond ik nogal verwarrend, Petronijevic, Dimitrijevic, en vooral de juffrouwen Bogdanovic en Gavrilovic kon ik niet goed uiteen houden, zulke namen zijn we hier niet echt gewoon.

In het boek kwam het onderzoek neer op inspecteur Lukic, maar ineens verscheen daar de geheime dienst die blijkbaar zijn eigen agenda had. Ook dit is niet echt Westers en kwam vreemd over. Maar het is dan ook geen Westers schrijver, het zal er daar wel anders aan toe gaan als hier.

Het is een tof boekje om te lezen, Zivkovic heeft een gezapige manier van vertellen en schrijven. Het is een ongewoon boek, niet spannend maar zeer intrigerend. Een aanrader.

Uitgeverij: De Vliegende Hollander (2010) - 223 blz.

Oorspronkelijke titel: Poslednja Knjiga - Vertaling: Reina Dokter

Onwetend - Chevy Stevens

Sarah Gallagher is eindelijk gelukkig. Ze heeft een eigen bedrijf als antiekrestaurateur, een geweldige dochter en een leuke vriend. Maar ze worstelt met één vraag, die ze voor altijd opgehelderd wil hebben: wie zijn haar echte ouders?

Wanneer ze na een lange zoektocht haar moeder vindt, wordt ze voor de tweede keer door haar afgewezen. Al snel weet ze waarom: haar vader is een moordenaar, en haar moeder wil op geen enkele manier aan hem herinnerd worden.

Er is echter één ding erger dan ontdekken dat je vader een moordenaar is, en dat is dat hij naar jou op zoek gaat...

****

De tweede van Chevy Stevens is ook weer een schot in de roos, spannend en origineel.

Ook nu is het verhaal verteld in sessies bij haar psychiater en je weet dus dat ze het avontuur overleeft. Maar in dit boek vond ik het eerder een storend element en het droeg niet veel bij tot het verhaal, op een enkele emotie van Sarah na waardoor we weten hoe angstig ze is. Deze stukjes vond ik eerder saai, gelukkig waren ze zeer kort.

Vermist was af en toe ook nog grappig, maar dit is hier totaal niet het geval. Altijd een beetje spijtig.

Psychologisch zat dit boek weer zeer goed in mekaar, heel soms had ik het gevoel dat het niet helemaal klopte. De auteur bleef per personage ook gefocust op slechts enkele eigenschappen.

Deze opmerkingen vallen echter in het niet bij het hele verhaal. Het kwam enigszins traag op gang maar eenmaal op kruissnelheid was er geen stoppen meer aan. In een mum van een tijd heb je het boek uit. De auteur weet de lezer ook regelmatig te verrassen en aan het einde tovert ze nog een aparte wending uit haar hoed.

Chevy Stevens heeft met Onwetend weer een pracht boek neergepend. 
Eerder: Vermist

Uitgeverij: De Bezige Bij (2011) - 428 blz.
Oorspronkelijke titel: Never Knowing - Vertaling: Paul Witte

Het oog van de naald - Jo Claes

Max Cerulus, leraar aan het Heilig-Hartinstituut in Heverlee, wordt aangeklaagd wegens intimidatie van een leerling. De ouders van het meisje eisen een tuchtmaatregel, de directie tracht de gemoederen te bedaren, de leerkrachten reageren verdeeld. Kort daarna wordt een vrouwelijke collega dood aangetroffen in de kelders van de school.

Thomas Berg, hoofdinspecteur bij de Leuvense politie, probeert de misdaad op te lossen. Hij moet zich daarbij een weg banen door een kluwen van professionele conflicten en seksuele intriges. Wanneer een week later een tweede slachtoffer valt, wordt de zaak nog gecompliceerder.

***

Jo Claes heeft in dit boek zijn werkomgeving, het Heilig-Hartinstituut te Heverlee, als plaats van de misdaad genomen. Dat was meteen ook de reden dat ik het in eerste instantie gelezen heb.

Als ex-interne van dit instituut heb ik zeer genoten van zijn beschrijvingen, het geeft toch wel iets om je alles levendig te kunnen voorstellen, Jo Claes heeft dit schitterend gedaan, je rook het zelfs bijna. En dan de plaats van de misdaad in de keldergangen, daar komen we zelfs nog ieder jaar samen met onze klas. Het was de moeite.

Maar daarnaast heeft de auteur een goed speurdersverhaal verteld. Ik was vooral onder de indruk van het zeer hoog realiteitsgehalte zowel van de personages zelf als hun onderlinge verhoudingen. Wat ik wel miste was dat er zo goed als geen achtergrond van de personages naar voren kwam, alles was in functie van het misdaadverhaal. Dit was echter al het vierde boek in de Berg reeks en misschien is het in zijn vorige boeken al aan bod gekomen.

Tijdens het onderzoek maakt Berg ook hernieuwd kennis met een vroegere stagiaire en beginnen ze een relatie. Met de perikelen hier rond maakt Claes een uitstapje, deze neven verhaallijn brengt alleszins wat afwisseling in het verhaal.

En dan zijn er op tijd en stond nog enkele filosofische beschouwingen te bespeuren in het boek, het heeft een verruimend effect en het maakt dat het boek net dat ietsje meer krijgt.

Het oog van de naald is een aangenaam verrassend misdaadverhaal met een gecompliceerde maar goede plot en het overstijgt toch het genre door die extra's. Knap.

Uitgeverij: Houtekiet (2011) - 431 blz.

Kind 44 - Tom Rob Smith

Het is 1953. Al jaren houdt dictator Jozef Stalin de Sovjet-Unie in een ijzeren greep. In Stalins arbeidersparadijs is een seriemoordenaar actief die kinderen vermoordt. Maar in de Sovjet-Unie zijn zulke misdaden onmogelijk. Er bestaan alleen politieke misdaden.

Leo Demidov is een jonge, ambitieuze en toegewijde officier van de meedogenloze geheime dienst. Hij kent geen twijfels over het beleid van de communistische partij.

Maar de seriemoordenaar blijft actief en de kindermoorden gaan door. Het lijkt er zelfs op dat de moorden Demidov volgen, dat ze op de een of andere manier met hem te maken hebben. Leo beseft al snel dat hij de moordenaar van al die kinderen, wie het ook is, moet stoppen voordat hij zelf wordt vermoord.

Bij Demidov slaat de twijfel toe. Zijn vijanden binnen de muren van de Loebjanka, het hoofdkwartier van de geheime dienst, ruiken bloed en chanteren hem. Leo moet zijn loyaliteit aan de partij bewijzen, maar dat kan alleen als hij zijn vrouw Raisa verraadt.

****

Dit boek kan zich met recht een zeer originele thriller noemen, we hebben nog niet vaak een misdaadverhaal te lezen gekregen dat zich afspeelt in de Sovjet-Unie. Het verhaal is trouwens ook gebaseerd op waargebeurde feiten, in de jaren 70 en 80 was de seriemoordenaar Andrej Tsjikatilo daar aktief.

De auteur heeft zijn verhaal echter verplaatst naar het jaar 1953, er heerste toen een zeer repressief en onderdrukkend bewind, het stalinisme. Met de dood van Stalin in datzelfde jaar werd het regime iets soepeler. Deze beide elementen heeft Smith gebruikt als kapstok van zijn verhaal. De Sovjet-Unie was een maatschappij gebaseerd op angst, wantrouwen en machtswellust, je kon zomaar opgepakt, gemarteld en vermoord worden, schuldig was je altijd. Een individu was ondergeschikt, het belang van de Staat ging voor, mensen probeerden gewoon te 'overleven'.

In het eerste deel van zijn boek heeft de auteur dit hele systeem zeer overtuigend geschetst, je kreeg er gewoon de kriebels van. Ook al was hij niet altijd even expliciet, het verhaal kruipt je onder de huid, je wordt 'gepakt', zoals hij de sfeer heeft weten te grijpen en neer te pennen, subliem gewoon!

In het tweede deel van het boek komt pas de verhaallijn rond de seriemoordenaar op gang. Het onderzoek op zich stelde niet zo veel voor, maar wat het speciaal maakte was dat alles in het opperste geheim moest onderzocht worden. Leo was zijn leven niet zeker en moest naast het onderzoek opboksen tegen het stalinistische bewind, niet simpel. 

Het was een super spannend verhaal en zeer filmisch. Het was echter niet altijd even geloofwaardig, zo roept bijvoorbeeld de gedaanteverwisseling van de Leo in het eerste deel naar de Leo in het tweede toch vraagtekens op.

Maar al bij al was dit een schitterend boek, alleen al voor de sfeer in het stalinistische Rusland zou je het moeten lezen. Maar daarbuiten was het ook een zeer origineel misdaadverhaal en vooral zéér spannend.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2008) - 436 blz.
Oorspronkelijke titel: Child 44 - Vertaling: Irving Pardoen

Sneeuwwitje moet sterven - Nele Neuhaus

Op een donkere ochtend in november vinden bouwvakkers op een verlaten vliegveld van de Amerikaanse luchtmacht in Eschborn bij Frankfurt een menselijk skelet. Even later stort een vrouw van een voetgangersbrug op een voorbijrijdende auto. Een getuige denkt gezien te hebben dat de vrouw werd geduwd. Het onderzoek voert Pia Kirchoff, assistente van hoofdcommissaris Oliver von Bodenstein, naar het verleden: vele jaren geleden verdwenen uit het kleine plaatsje Altenhain twee meisjes. De vermoedelijke dader, de twintigjarige Tobias Sartorius, keert na het uitzitten van zijn straf terug naar het dorp. Wanneer dan opnieuw een meisje verdwijnt, begint het verhaal van voren af aan.

****

Sneeuwwitje moet sterven is het eerste boek van Nele Neuhaus in vertaling. Leuk om weten is dat ze voor haar eerste boeken maar geen uitgever vond en ze ze dus in eigen beheer heeft uitgegeven. Nu staat ze in Duitsland in de top van de bestsellerslijsten, met haar vijfde boek zelfs onmiddellijk op de eerste plaats.

Neuhaus heeft een schitterende plot bedacht, niet simpel, je moet goed bij de les blijven maar alles klopt als een bus. Vele plotwendingen, verrassend, spannend, allemaal termen die hier duidelijk van toepassing zijn. En dit alles in een zeer hoog tempo, geen dipjes in dit boek.

Haar personages zijn zeer levensecht neergezet, van de belangrijkste personages krijg je ook achtergrond mee. Een opmerking hier toch, per personage blijft Neuhaus gefocust op slechts enkele karaktertrekken of eigenschappen, een brede achtergrond geeft ze niet mee. De beschrijvingen van het zeer burgerlijke dorp en diens bewoners zijn zeer geloofwaardig. Neuhaus heeft dit goed gedaan. En ze heeft een tof onderzoekersduo gecreëerd, Pia en Bodenstein, maar enkel van deze laatste komen we een en ander te weten van zijn privéleven, meer nog, het vormt bijna een zijdelingse verhaallijn op zich.

Dit is dus zo'n boek dat je met de volle goesting steeds opnieuw in de hand neemt, het heeft een goede plot, is zeer spannend en verrassend. Van Nele Neuhaus gaan we zeker nog horen.

Uitgeverij: Querido (2011) - 445 blz.
Oorspronkelijke titel: Schneewittchen muss sterben - Vertaling: Sander Hoving

Medelijden met de duivel - Violet Leroy

Op klaarlichte dag wordt de 32-jarige Sara Hirsch in haar winkel in de chique PC Hooftstraat doodgeschoten. Sara's beste vriendin Isabel gelooft niet dat het om een simpele roofoverval gaat. Ze is vastbesloten uit te zoeken wie Sara dood wilde en waarom. Isabel graaft diep in een verleden dat vreselijke geheimen herbergt en brengt daarmee haar eigen leven in gevaar. Want sommige geheimen kunnen het daglicht niet verdragen.

***

Violet Leroy, weer een onbekende schrijfster voor mij en het was een aangename verrassing.

Het was wel een heel druk boek met veel personages. Vooral de stamboom van twee families en daarnaast de andere personages allemaal met een onderling verband, maakte het verhaal complex. Het was altijd even denken bij iedere wending, hoe het ook al weer juist zat. Het haalde de vaart uit het verhaal.

Naast de vele personages waren er ook veel gebeurtenissen en thema's die de revue passeerden, de ramp met de Herald of Free Enterprise in 1987, de joden vervolging, seksueel misbruik, de Stones-hit 'Sympathy for the Devil', kunst en Van Gogh, het is teveel om op te noemen.

Als je één ding kan zeggen is dat het een boek is met veel, heel veel inhoud. Het maakt het langs de ene kant boeiend om te lezen maar langs de andere kant vertraagt het het boek. Spanning is er eigenlijk niet, enkel op het einde is er een spannende scène maar dat komt niet tot zijn recht.

Violet Leroy heeft de meeste van haar personages van een achtergrond voorzien, kort en bondig maar menselijk.

Dit alles heeft ze neergepend in slechts een 300 bladzijden, en dan moeten we de vele wit pagina's er nog aftellen telkens ze van perspectief wisselt in elk hoofdstuk. Het is bijna een huzaren stuk op zich. Er staat geen letter teveel dus.

Medelijden met de duivel is een interessant en boeiend boek met een ingewikkelde maar zeer goede plot. Violet Leroy heeft een en ander in haar mars. 

Uitgeverij: Verbum Crime (2011) - 318 blz.