De kunst van het rijden in de regen - Garth Stein

Wanneer het ergste wat je vreest - het overlijden van je vrouw - werkelijkheid wordt, kan het leven dan nog erger worden?

Wel voor Denny Swift, die tot zijn afgrijzen te maken krijgt met zijn koele en rijke schoonouders die hem zijn dochtertje willen afpakken.

Denny wil een liefhebbende vader zijn én hij heeft een grote droom: hij wil autocoureur worden. Nu blijkt dat alles wat hij daarvoor heeft geleerd hem van pas komt bij het gevecht om zijn kind. Want het leven is als een racebaan: je moet anticiperen op obstakels, tijdig gas terugnemen en op het juiste moment het pedaal flink intrappen; zo kun je alles bereiken wat je wilt.

En dan is er nog Enzo, de verteller van deze roman, de vriend die Denny door dik en dun steunt.

*****

Garth Stein schreef in 1998 zijn eerste boek en ondertussen staan er enkele op de plank, De kunst van het rijden in de regen is zijn eerste tot nog toe vertaalde werk. Daarnaast is hij cineast, dit boek werd ondertussen ook verfilmd. Hij racete ook maar stopte daarmee na een serieuze crash in de regen, hij weet dus waar hij het over heeft.

Dit boek is filosofisch te noemen, een filosofische hond, je moet het maar verzinnen maar dit was hier echt een goede vondst; ook de combinatie tussen het verhaal en de racebaan, de link was er absoluut.

Het is een pakkend verhaal, het werd zo verteld dat je niet anders kon dan meeleven met Denny, je zou zo in het verhaal gestapt zijn om orde op zaken te stellen. Ongehoord wat zijn schoonouders hem, zijn dochter en zelfs zijn hond willen aandoen. Veel kunnen we er niet over vertellen zonder dingen van het verhaal prijs te geven, en dat gaan we uiteraard niet doen. Dat is aan de lezer om te ontdekken. Toch nog even meegeven dat ik helemaal verrast werd door het einde en er blij van werd.

In het begin moest ik even in het verhaal komen, de racewereld is ook niet mijn dada en dat vergde af en toe enige concentratie. Maar eenmaal mee werd ik er helemaal ingezogen, zo knap geconstrueerd en verteld en met zoveel empathie. Humor zat er ook in en dat wordt altijd gesmaakt.

Een dun boekje, dat wel, maar dit paste helemaal, het boekje is af. Het lag ook buiten mijn comfortzone maar ben nu maar wat blij dat ik me er toch aan gewaagd heb. Enzo is mijn held!

Uitgeverij: Mouria (2008) - 239 blz.

Oorspronkelijke titel: The Art of Racing in the Rain

Vertaling: Michèle Bernard

Zullen we het liefde noemen? - Tine Bergen

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack?

Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen.

Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?

***

Tine Bergen zorgt er steeds voor dat ik onder de indruk ben van haar schrijfstijl, woordgebruik en taalvaardigheid en dit boek is geen uitzondering. Haar opleiding als germaniste en vroegtijdige interesse in het schrijven zijn hier waarschijnlijk niet vreemd aan. Dit is haar derde psychologische thriller voor volwassenen, ze schreef eerder ook young adults alsook enkele non-fictie boeken.

Het onderwerp is toch wel speciaal, een achtjarige die zijn leraar en overbuurman doodrijdt. Je weet dat Bergen een meester is om een verrassende ontknoping te verzinnen, je begint je al onmiddellijk vragen te stellen hoe ze zich hier gaat uitdraaien en de lezer verrassen.

Haar personages worden psychologisch gezien weer erg goed geduid. Ze heeft haar boek hierrond geconstrueerd, maakt gebruik van vele flashbacks en wisselt vaak van perspectief. Dit was hier niet gemakkelijk om te volgen. Haar vader en zus spelen dan ook nog een rol in een verhaallijn die buiten de hoofdverhaallijn staat en dat schept verwarring, je moet absoluut goed bij de les blijven.

De plot in dit derde boek is veel minder consistent dan in haar twee vorige boeken, er zijn nogal wat herhalingen en het verhaal blijft hangen en lijkt doelloos op momenten. De subtiele en gestage spanningsopbouw die kenmerkend zijn voor haar twee eerdere boeken, mis ik hier. En dan komen we aan het einde van het boek, verrassend ja, ik zag hem niet aankomen, en toch bekroop me een gevoel van ontgoocheling. De toedracht van het ongeluk en hoe dit kon gebeuren, zag ik niet voor me.

Dit derde boek heeft me inhoudelijk minder kunnen bekoren, de schrijfstijl echter des te meer, doorlezen was de enige optie en ik blijf haar zeker volgen.

Eerder: Gaijin, Crème Brûlée, Koekoeksjong, Vissen praten niet

Uitgeverij: Vrijdag (2020) - 264 blz.

De riten van het water - Eva García Sáenz de Urturi

Inspecteur en profiler Unai López de Ayala krijgt het vreselijke nieuws dat zijn ex-vriendin, Ana Belén Liaño vermoord is aangetroffen. Ze was zwanger en is op een 2600 jaar oude, rituele manier gedood. Unai moet tegelijkertijd een moordenaar zien te stoppen die de riten van het water imiteert op historische plekken in Baskenland en Cantabrië - en wiens slachtoffers allen zwanger bleken te zijn. Commissaris Alba Díaz de Salvatierra is zwanger, maar haar stilzwijgen brengt haar in gevaar. Als Unai de vader is, zoals wel wordt beweerd, zal ook Alba zich binnenkort bevinden op de lijst van vrouwen die bedreigd worden door de riten van het water...

***

De riten van het water is het tweede deel in de trilogie van De witte stad met Unai López de Ayala. Hij is nog herstellende van zijn verwondingen maar wordt toch het onderzoek ingesleurd. Er is naast de huidige reeks moorden een tweede verhaallijn die zich afspeelt in 1992, de tienertijd van de inspecteur. Zijn vriendengroepje is er enkele weken op kamp om hutten uit het verleden te reconstrueren onder leiding van professor Saul.
Unai krijgt het druk, hij begint eindelijk te werken aan zijn spraak, het is lastig werken in een team als je enkel wat onverstaanbare klanken kunt uitbrengen. Dan is er nog zijn relatie met de zwangere Alba, dat vergt ook nog enige bekommernis en nadenken. Zijn grootvader blijkt gelukkig nog altijd zijn steun en toeverlaat te zijn en ook zijn broer heeft het beste met hem voor.
De plot zit op zich wel goed in elkaar, heden en verleden verweven zich, het verhaal ontwikkelt zich voorbeeldig richting ontknoping en enkele verrassende wendingen dienen zich aan.
Ondanks dit was het niet altijd even gemakkelijk om geboeid te blijven door het verhaal, ik bleef wat aan de zijlijn staan en spannend was het ook al niet, op een enkel momentje na. De relatie tussen Unai en Alba werd op een onnatuurlijke manier beschreven, psychologisch gezien is het boek geen hoogstandje.
Niet dat ik het boek tegen men zin gelezen heb maar het had een onvolwassen kantje dat me meer en meer begon te storen. Wel fijn dat er toch enkele verrassende plotwendingen in zaten. Deel drie ligt in de winkelrekken.

Eerder: De stilte van de witte stad

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 467 blz.

Oorspronkelijke titel:  Los ritos del agua

Vertaling: Elvira Veenings

Drie uur - Anders Roslund

De ervaren rechercheur Ewert Grens treft in de haven van Stockholm 73 lichamen aan - en de vingerafdrukken van ex-infiltrant Piet Hoffman. Die blijkt zijn zinnen te hebben gezet op een regelmatig leven als beveiliger van VN-voedseltransporten. Maar daar komt al snel een einde aan, als Ewert hem dwingt tot de meest risicovolle infiltratie van zijn leven...

*****

Anders Roslund heeft dit boek opgedragen aan Börge Hellström, zijn dierbare collega en vriend die in 2017 overleed en waarmee hij de eerste twee boeken van deze serie schreef en andere. In het nawoord doet hij uit de doeken op welke manier zij de Zweedse en Scandinavische misdaadroman mee hebben helpen terug op de kaart te zetten, hoe hun samenwerking tot stand kwam en deze reeks met Piet Hoffman. Ewert Grens kennen we reeds uit hun eerdere boeken.

Dit is dus het derde boek in de reeks met de infiltrant Piet Hoffman, ook al was in het tweede boek beloofd dat dit niet meer ging voorvallen. Het maatschappelijk thema dat de auteur nu behandeld zijn mensensmokkelaars en bootvluchtelingen. We weten ondertussen van de nieuwsberichten dat dit een vreselijk gruwelijk thema is en toch word je weer maar eens geschokt. Het begint met de vondst van de 73 lichamen en dit is de start van een weerzinwekkend onderzoek. Wat deze vluchtelingen meemaken is hemeltergend en dit dan nog veelal ter eer en glorie van geld, veel geld, en nog meer geld. De auteur heeft hier een zeer indringend en realistisch beeld geschetst van de problematiek, je kan niet anders dan erdoor geraakt worden.

En het zou Roslund niet zijn of er is ook nog heel wat actie en spanning te bespeuren, en daar word je zeker op getrakteerd. Alles zit wonderwel goed in elkaar en alles past in het plaatje. Een goed geconstrueerde plot en het kan niet meer mis gaan.

De boeken van Roslund zijn altijd een feest en je steekt er altijd wat van op. De spanning en actie is top net zoals de plot en het verhaal. En het vierde deel in de serie is er ook reeds, kom maar op ermee, ik ben er klaar voor!

Eerder van Roslund & Hellström: De uitlevering, Vaderwraak, Drie seconden, Drie minuten
Eerder van Roslund & Thunberg: Made in Sweden, Bloedbroers

Uitgeverij: De Geus (2018) - 422 blz.
Oorspronkelijke titel: Tre trimmar
Vertaling: Rory Kraakman

Station elf - Emily St. John Mandel

Op een winterse avond in Toronto sterft de beroemde acteur Arthur Leander op het toneel terwijl hij de rol van zijn leven speelt. Diezelfde avond strijkt een dodelijk griepvirus neer op het Noord-Amerikaanse continent.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Twintig jaar later trekt Kirsten, een actrice van het Reizende Symfonieorkest, langs de nieuwe nederzettingen rondom de Grote Meren om Shakespeare op te voeren voor de overlevenden van de ondergang.

En dan wordt haar hoopvolle nieuwe wereld wederom bedreigd.

****

Emily St. John Mandel is Canadese en studeerde vanaf haar 18e dans in de School of Toronto Dance Theatre, woonde korte tijd in Montreal en vestigde zich daarna in New York. Ze schrijft regelmatig voor The Millions, een  online literatuur magazine, Station Elf is haar vierde boek. Het sleepte enkele nominaties in de wacht en in 2015 werd het bekroond met de Arthur C. Clarke Award.

Station elf is een post-apocalyptische roman. De Georgische griep raast als een gek over de wereld en binnen de veertien dagen is het grootste deel van de wereldbevolking gestorven, de weinige overlevenden moeten van dan af zien te overleven zonder alle technische en wetenschappelijke verworvenheden, back to basics. Het onderwerp is op dit moment razend actueel, we zitten nu volop in de corona-crisis, een griep die zich ook snel over de wereld verspreid heeft en een serieus dodental op zijn geweten heeft.

Het boek is niet chronologisch opgebouwd en dat geeft toch wel cachet aan het boek, je wordt voortdurend geprikkeld om goed bij de zaak te blijven en het boek blijft daardoor ook interessant. Sommige delen lezen als een roman, zeker in het begin is het kwestie van er in te komen maar door deze plotconstructie trekt de schrijfster de lezer stap voor stap in het boek en begint de spanning te stijgen. Het boek zit echt knap in elkaar.

Interessant is dat het verhaal begint met een theateroptreden, de vooravond van de ondergang. Dan zijn er enkele weken waarin de wereld ten onder gaat, een proces dat hallucinant is, chaos alom. En dan verhaalt het boek hoe de wereld er twintig jaar later voorstaat. Elk stuk is op zijn eigen manier interessant om te lezen.

Het is een boek dat hoop uitstraalt, de kracht van mensen in  tijden van nood blijkt heel erg groot te zijn. Niet dat het altijd rozengeur en maneschijn is, sommige mensen profiteren van de situatie om hun macht ten toon te spreiden en anderen vormen gewelddadige groeperingen. De vindingrijkheid van de mensen is echter toch wel fenomenaal.

Station elf is een geweldig goed geconstrueerd verhaal ondanks het feit dat je er wel eerst even moet inkomen. Het doet je nadenken over de plaats die je zelf zou innemen moest je één van de overlevenden zijn. Overleven alleen is niet genoeg is de rode draad in dit toch hoopvol boek. Knap gedaan.

Uitgeverij: Atlas Contact
Oorspronkelijke titel: Station Eleven
Vertaling: Astrid Huisman

De lijst - Dr. Servaas Bingé

Eet jezelf gezond(er)

We beseffen het ondertussen wel: voeding bepaalt in grote mate onze levenskwaliteit en gezondheid. Maar onze voedingsgewoontes veranderen blijkt aartsmoeilijk. Vermageringsdiëten leunen op louter wilskracht en zijn gedoemd om te falen. Arts Servaas Bingé kiest voor een structurele aanpak. Met 'De Lijst' ontwikkelde hij een onderbouwde methode waarmee je de juiste mindset creëert om jouw voedingspatroon te optimaliseren en gezonde voeding opnieuw de plaats te geven die het verdient.

De opzet is simpel maar streng: gedurende 10 dagen ga je enkel eten wat er op De Lijst staat. Dat is de eliminatiefase. Daarna begint het herprogrammeren en ga je stap voor stap de voedingsmiddelen introduceren die zorgen voor een lagere ontstekingsgraad en jou beter en energieker doen voelen. Geen valse beloftes: de Lijst volgen zal de eerste dagen niet altijd even makkelijk zijn maar na een week voel je gegarandeerd het verschil.

Meer dan een boek is De Lijst een oproep: sta bewust in het leven, doe aan zelfonderzoek en neem je gezondheid in handen, dat is het grootste cadeau dat je jezelf kan geven.

Servaas Bingé is (sport)arts, heeft een bloeiende praktijk als huisdokter en is hoofdarts van een wielerploeg Lotto Soudal. In 2017 bracht hij zijn eerste boek uit, Nooit meer naar de dokter, De lijst is zijn tweede. Zijn derde verscheen dit jaar, 16:8 met intermittent fasting naar een gezonder gewicht. Binnenkort verschijnt zijn vierde, Immuun Blijf gezond, bewaak je weerstand. Boeken over voeding en een gezond en beweeglijk (als in sportief) leven dus.

Grieks arts en grondlegger van de geneeskunde Hippocrates wist het in de vijfde eeuw v. Chr. al te vertellen: Laat voedsel uw medicatie zijn en niet medicatie uw voedsel. Deze stelling valt de laatste jaren niet in dovemansoren. Vele artsen, onderzoekers en voedingsdeskundigen treden deze stelling ondertussen bij en is er al heel wat onderzoek naar verricht ook. En zo langzamerhand begint het door te dringen tot de grotere lagen van de bevolking, 'De preventieve arts laat een patiënt zijn eigen verhaal in handen nemen' zeg Servaas Bingé.

In dit boek geeft hij een praktische lijst mee wat je in de eerste fase nog wel kan eten en wat niet. Zo kan je daarna de verschillende voedingsmiddelen een voor een terug introduceren en ontdekken aan welke je gevoelig bent. Zijn doel is dat je je uiteindelijk gezonder gaat eten en je energieker gaat voelen. Hij geeft ook een shoppinglijstje mee en recepten voor een tiendaagse menu mocht je dit willen.

Het is niet alleen een praktisch boek, in het vijfde hoofdstuk besteedt hij aandacht aan de onderliggende processen van het lichaam en dit zonder al te wetenschappelijk te zijn.

De lijst is een boeiend boek, gemakkelijk te lezen en absoluut een aanrader. Onder het label 'non-fictie' vind je nog enkele boeken hieromtrent zoals o.a. van Dr. Michael Mosley.

Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts (2019) - 156 blz. (117-155 recepten)