Moorddeal - Steve Cavanagh

Op een donkere avond in New York City ontmoeten twee vreemdelingen elkaar bij toeval. Ze gaan samen wat drinken, en al snel ontdekken Amanda en Wendy dat ze veel met elkaar gemeen hebben. Ze voelen zich allebei alleen. Ze drinken allebei alleen. En ze zijn allebei wanhopig op zoek naar wraak op de twee mannen die hun families hebben verwoest.

Samen verzinnen ze het perfecte plan: als jij voor mij doodt, dood ik voor jou...

****

Steve Cavanagh heeft zeven Eddie Flynn-thrillers op zijn conto staan maar dit is zijn tweede alleenstaand boek. In het begin had ik wat twijfels bij dit boek, zijn vorige stand-alone viel me immers ook minder in de smaak. Ik miste de rechtbank verhalen én de humor en dit is in dit boek ook het geval. Maar ik moet zeggen dat het verhaal me uiteindelijk toch bij de keel greep.

Elk hoofdstuk draagt netjes de titel van de persoon die aan bod komt en dat is wel handig, hoef je daar al niet over na te denken. Er zijn twee belangrijke hoofdpersonages en dat zijn ook twee verhaallijnen die naast elkaar lopen, Ruth en Amanda. De gemeenschappelijke factor is dat beiden een trauma meemaken waardoor hun leven totaal verandert en waar ze maar niet uit lijken te kunnen komen. Het zijn beide ook zeer indringende verhalen waarvan de impact niet voor te stellen is.

In het begin greep de plot je desondanks niet zo erg als je zou gewild hebben maar dan krijgt het verhaal een paar zeer verrassende wendingen waardoor je wél op het puntje van je stoel gaat zitten en het werd dus super spannend. En naar het einde toe bleven de verrassingen komen, knap gedaan van de auteur. Veel kunnen we er niet over vertellen maar Cavanagh liet zich alleszins van zijn scherpste kant zien, dat is zeker. Je kunt je er trouwens ook zó de verfilming van voor je zien.

Moorddeal is ondanks de valse start toch een super spannend en vooral verrassend boek gebleken. De korte hoofdstukken maken het tot een gemakkelijke en aangename leeservaring. De humor van in de Eddie Flynn-boeken vond ik hier wel niet terug maar dit werd zeker goedgemaakt door de schitterende plotwendingen. Cavanagh blijft in mijn toplijst van schrijvers staan.

Eerder: Geen tijd om te sterven, De getuige, Dert13n, Het pleidooi, Verdraaid, Fiftyfifty, Advocaat van de duivel, De handlanger

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2023) - 331 blz.

Oorspronkelijke titel: Kill For Me, Kill For You

Vertaling: Fons Oltheten

Ultiem bewijs - Peter James

Onderzoeksjournalist Ross Hunter krijgt een telefoontje van ene Harry F. Cook. Deze oude man beweert bewijs te hebben voor het bestaan van God en hij wil dat Ross degene is die hem helpt bij het laatste stuk van zijn zoektocht. Ross is sceptisch maar ook geïntrigeerd en met behulp van een set coördinaten die Cook hem geeft, begint hij aan een ingewikkelde en gevaarlijke taak. Hij volgt de coördinaten die hem van Glastonbury via de Vallei der Koningen naar Los Angeles brengen. Met gevaar voor eigen leven, want al snel blijkt dat niet iedereen gecharmeerd is van het idee dat het bestaan van God aangetoond kan worden…

***

Peter James kennen we voornamelijk van zijn Roy Grace-thrillers waarvan binnenkort de 15e verschijnt. Maar dit is dus een stand-alone.

De auteur zegt in zijn dankwoord dat de aanzet tot dit boek reeds van in 1989 stamt, hij kreeg een onverwacht telefoontje waarin een man beweerde dat hij ultiem bewijs had ontvangen van Gods bestaan en er een auteur zou zijn die hem zou helpen. Dit is dus 30 jaar later bijna exact het begin van deze thriller. Peter James was net als ons hoofdpersonage geïntrigeerd en hij begon een lange zoektocht naar wat het belang zou kunnen zijn van eventueel bewijs van het bestaan van God. Hij las vele artikelen en boeken, sprak met vele mensen van allerlei verschillende geloven en hij logeerde zelfs in een Griekse kloostergemeenschap, wat betreft research kan dit dus tellen. Dit alles heeft hij dus nu verwerkt in dit boek maar hij heeft er dan wel een spannend verhaal van gemaakt.

Het verhaal is te vergelijken met een geschreven versie van de Indiana Jones films, zo is er de jacht op archeologisch bewijsmateriaal zoals de Heilige Graal en zijn er allerhande avonturen waarbij zelfs moordaanslagen op touw worden gezet, piraten komen we nog net niet tegen. Daardoor heb je het gedacht dat je het allemaal al eens eerder gezien of gelezen hebt, origineel kunnen we het verhaal niet noemen. Het boek wordt vergeleken met de Da Vinci Code van Dan Brown, er valt iets voor te zeggen maar helemaal correct is de vergelijking toch niet, althans toch niet in mijn herinnering.

Peter James maakt over het algemeen heel erg spannende boeken en dit is hier ook zo maar toch had ik hier veel minder die drang om verder te lezen, deels door de Indiana Jones-vibes en het heb-ik-al-gelezen gevoel maar ook zijn personages zijn geen échte figuren en ze zijn slecht neergezet. Inhoudelijk kon ik het boek wel appreciëren, er zitten wat religieuze en spirituele gedachten in waar je zeker kan over nadenken.

Ultiem bewijs getuigt veel minder van de schrijverskwaliteiten van Peter James dan in zijn eerdere boeken en dan vooral zijn eerste boeken. De plot was avontuurlijk maar minder spannend dan je zou gewild hebben door de ongeloofwaardigheid ervan. Het is gewoon een goed boek dat wel prettig en vlot leest en je wil dan toch wel het einde weten ook.

Eerder: Op sterven na dood, Ten dode opgeschreven, Doodskus, Dodemansrit, Perfectie, Schijndood, Doodsklok, Als de dood, Tot in de dood, Dodelijke affaire, Doodsangst

Uitgeverij: De Fontein (2019) - 491 blz.

Oorspronkelijke titel: Absolute Proof

Vertaling: Lia Belt

De verhitte planeet - Bob Michiels

Andere waarden voor deze wereld

Wat er te veel is aan obsessie voor identiteit, is er te weinig voor de klimaatcrisis. We hebben nood aan specifieke waarden voor specifieke problemen, maar met toch één gemeenschappelijke hefboom: meer inlevingsvermogen. Bij identiteit moeten we er op een beschaafde manier voor zorgen dat iedereen kan zijn wie hij of zij is. En toegepast op de klimaatcrisis zouden we ons misschien beter eens wat meer inleven in de wereld die onze kinderen en kleinkinderen te wachten staat. En daarbij kan het echt geen kwaad om ook eens na te denken over de vraag of God nog een optie is in deze wereld. Een groter (lees: juister) godsbesef kan wellicht een boost betekenen voor de juiste waarden die we nodig hebben om op deze verhitte planeet te kunnen overleven.

Bob Michiels (1950) studeerde rechten en begon zijn carrière als advocaat aan de Antwerpse balie. Daarna stapte hij als bedrijfsjurist over naar de banksector waar hij bijna dertig jaar werkte voor één van de grootste Belgische grootbanken. Daar zat hij natuurlijk op de eerste rij om ons economisch en kapitalistisch systeem te leren kennen. Deze kille en keiharde financiële wereld waar alles draait om rendement en return on investment maakte hem geleidelijk aan bewust van andere, zachtere waarden zoals o.a. rechtvaardigheid, billijkheid, gelijkwaardigheid, medemenselijkheid en tolerantie. In 2018 kwam zijn eerste boek uit Terra Socialis en met De verhitte planeet is hij aan zijn vierde toe, ze gaan allemaal over maatschappelijk belangrijke en urgente thema's.

Zijn boek is opgedeeld in twee grote delen en een derde kleinere. De titel van deel 1 Teveel identitaire obsessie, maakt onmiddellijk duidelijk waar onze planeet teveel mee bezig is en dat is onze eigen identiteit. We blijken er obsessioneel mee bezig te zijn, in de gesproken en geschreven media zijn deze onderwerpen niet weg te denken, we worden er mee rond de oren geslagen zelfs. Het cultuurmarxistisch complot, Trump, hybride oorlogsvoering, black lives matter, woke obsessie en gendergevoeligheid zijn maar enkele van de besproken onderwerpen in het boek maar ze leiden allemaal tot polarisatie waardoor ze uiteindelijk schade toebrengen aan de politieke en democratische stabiliteit van een land en de wereld.

Deelaspecten van identiteit worden dus soms tot in het extreme uitvergroot maar in deel 2 Te weinig klimaatobsessie zegt Michiels is het tegenovergestelde waar ivm het klimaat, daar kan de ernst van de situatie niet genoeg uitvergroot worden. Michiels legt hier vele pijnpunten bloot en niet de minste is de steeds groter wordende kloof tussen de rijksten en de zwaksten van deze planeet. Zijn aandacht voor de noden van de volgende generaties is ook groot. Ontluisterende klimaatconferenties, kapitalisme, Overshoot Day, planetaire grenzen en klimaatprocessen zijn hier enkele van de vele onderwerpen.

En dan is er nog een korter derde deel Te weinig Godsbesef  waarin hij stelt dat het echt geen kwaad kan om ook eens na te denken over de vraag of God nog een optie is in deze wereld. Enkele onderwerpen hier zijn Godsbewijzen, wiskundige schoonheid, universeel bewustzijn en bijna-dood-ervaringen.

Dit is absoluut een veelzijdig boek dat over allerhande onderwerpen gaat maar steeds met aandacht voor de maatschappelijke waarden ervan voor landen en de planeet. Michiels haalt vele auteurs, boeken en artikelen aan en hij bekijkt het vaak vanuit filosofische standpunten van filosofen door de eeuwen heen. Het boek is daardoor niet altijd even toegankelijk en het kost soms best wat moeite om mee te zijn. Maar Michiels heeft het wel steeds vlot gebracht en zijn schrijfstijl draagt daar toe bij, hij illustreert alles ook met praktische voorbeelden en dat bevordert het leesplezier. Een zekere filosofische interesse of het durven nadenken over algemene menselijke en geestelijke onderwerpen kunnen je hierbij helpen.

Bob Michiels is een belezen man, dat getuigen de vele uiteenlopende onderwerpen en de vele auteurs die hij citeert. En er wordt nagedacht, dat hij het in het boek ook heeft over Godsbesef, strekt hem zeker tot eer en valt absoluut te waarderen. De verhitte planeet is een boeiend boek met een belangrijke boodschap dat heel erg goed opgebouwd is. 

'Meer rekening houden met de Ander én met de planeet, daar ligt de sleutel. Kortom, we hebben nood aan specifieke waarden voor specifieke problemen, maar met toch één gemeenschappelijke hefboom: meer inlevingsvermogen.' (Bob Michiels)

Uitgeverij: Aspekt (2023) - 417 blz.

De laatste sneeuw - Stina Jackson

De winter weigert zijn ijzige greep op Ödesmark, een afgelegen dorp in Lapland, los te laten. Veel huizen zijn er langzaam in verval geraakt. Maar Liv Björnlund is nooit weggegaan. Ze woont er samen met haar tienerzoon Simon en haar bejaarde vader Vidar.

Liv voelt de blikken van hun weinige buren. Iedereen lijkt zich af te vragen of het waar is dat Vidar op een klein fortuin zit. Zijn twijfelachtige zaakjes hebben hem veel vijanden opgeleverd en in Ödesmark vergeet niemand ooit iet.

Nu wil iemand terug wat rechtmatig van hem is. Niets zal hem stoppen, ongeacht wie hem in de weg staat...

***

Stina Jackson (Zweden, 1983) groeide op in het noorden van Zweden wat meteen ook de locatie is van deze thriller. Ze debuteerde in 2018 met haar boek De zilverweg en won er gelijk de Best Swedisch Crime Novel Award mee alsook de Glass Key award. De laatste sneeuw is haar tweede en ook hiervan zijn er al vele exemplaren verkocht en in verschillende landen. Een overweldigend verkoopsucces dus. Sinds 2006 woont ze met haar gezin in Denver, Colorado.

Het boek is een thriller en leest gedeeltelijk ook zo, er is een moord en een politieonderzoek en een beetje spanning zit er ook wel in maar daar hoef je het niet voor te lezen. Het verhaal is echter meer dan dat, voor een groot deel is het een psychologische roman en de streek waar het allemaal gebeurt is zeker ook onderdeel van het boek. Het hoofdpersonage is Liv en zij is vaak de ik-persoon. Haar karaktertekening is heel uitvoerig beschreven en je leert haar goed kennen, je kan niet anders dan meeleven met haar. Het is vooral de relatie met haar vader die centraal staat maar ook die tot haar zoon. Via flashbacks komen we het verloop van haar leven te weten maar er zijn ook hoofdstukken die haar verhaal chronologisch vertellen van 1998 tot 2009. Het is een mysterieus en duister verhaal toch wel, Liv ligt al sinds ze klein was in conflict met haar vader en heeft moeite met haar leven in armoede in het afgelegen dorp waar heel wat geroddeld wordt. Daardoor leest het boek ook als een roman.

In het begin had ik wel moeite om in het verhaal te komen of te blijven maar gaandeweg werd het wel boeiender. Als lezer denk je tot ver in het boek dat je weet hoe het allemaal zit maar de auteur heeft er een geweldig verrassend einde aan geschreven waarvoor niets dan lof! Daar kon ik me nu eens helemaal in vinden. Jackson schrijft ook gemakkelijk en toegankelijk en door de combi van thriller en roman is er altijd wel iets interessants te lezen.

De laatste sneeuw is een mooie roman of psychologische thriller die nogal traag op gang komt en toch nog een heel eind traag blijft maar dan uiteindelijk wel uitmondt in een schitterende finale. Een boek voor de liefhebbers. 

Uitgeverij: De Geus (2021) - 358 blz.

Oorspronkelijke titel: Ödesmark

Vertaling: Marika Otte

Een voor een - Chris Carter

Wie is de volgende die sterft?

Rechercheur Robert Hunter krijgt een anoniem telefoontje waarin hem wordt gevraagd naar een website te gaan. Als hij inlogt, komt hij terecht in een gruwelijke show die alleen voor zíjn ogen bedoeld is. De beller wil echter niet dat hij alleen maar toekijkt. Hij wil dat Hunter meedoet, en weigeren is geen optie: 'Ik heb je hulp nodig, rechercheur. Vuur of water?'

Nog voordat Hunter en zijn partner Garcia hun onderzoek naar deze verknipte geest kunnen starten, krijgt Hunter een nieuw telefoontje. Een nieuwe website. Een nieuw slachtoffer. Maar deze keer heeft de moordenaar zijn spel geüpgraded naar een uiterst moorddadige live-realityshow, waarin iedereen die de site tegenkomt over de afloop kan meebeslissen...

****

Chris Carter werd geboren in Brazilië en groeide er op. Daarna verhuisde hij naar de Verenigde Staten om er forensische psychologie en zo bestudeerde hij het gedrag van criminelen. Hij werkte verschillende jaren als dusdanig tot hij het roer totaal omgooide en muzikant werd. Hij speelde in diverse bands als gitarist, trok uiteindelijk naar Londen en toerde zelfs de wereld rond. Tegenwoordig is hij fulltimeschrijver, zijn reeks rondom profiler Robert Hunter wordt in vele landen uitgegeven. In het Nederlands zijn nog maar zijn 5 eerste boeken vertaald, de teller staat op 13.

Door zijn forensische ervaringen heeft Carter veel plaatsen delict gezien en daarmee duisternis, pijn, verdriet en geweld, dit heeft hij dus verwerkt in zijn boeken en daardoor zijn ze zo gruwelijk, gewelddadig en expliciet. Volgens zijn eigen zeggen zit er hoe langer hoe meer van hemzelf in Robert Hunter, de slapeloosheid en voorliefde voor whisky hebben ze zeker al gemeen.

Carter heeft hier absoluut een zeer actueel thema aangehaald, je wordt inderdaad om de oren geslagen met allerhande realityshows die over echt van alles kunnen gaan. Carter heeft dit thema wel gebracht in de overtreffende trap, live én moorddadig in de letterlijke betekenis dan. Het gedrag van het publiek zoals Carter het beschrijft, geeft te denken, persoonlijk vond ik het walgelijk maar of dit nu realiteit is? We kunnen alleen maar hopen van niet. Het was echter wel heel zeker een uitmuntende truc om je aan het boek gekluisterd te houden.

Voor de plot heb ik ook alleen maar bewondering, hij zit heel erg knap in elkaar en deze geeft dan ook nog eens te denken. Het verhaal laat de samenleving niet van zijn beste kant zien, het is wel duidelijk dat sensationele gebeurtenissen voor de meeste mensen een diepere indruk nalaten dan positief nieuws. Dat bevestigen de geschreven en gesproken nieuwsberichten wel. Maar een goede plot dus met een gestage en steeds spannendere opbouw tot een climax die absoluut verrassend was.

Een voor een is een super spannend en actueel boek. De karakteropbouw mist ook hier en af en toe bekruipt je toch even het gevoel dat je het al eens gelezen hebt, maar de goede plot en de spannende opbouw zorgen zeker voor een hoog leesplezier-gehalte. Laat die volgende vertaling maar komen.

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad, Jager in de nacht, De beeldhouwer

Uitgeverij: Harper Collins (2024) - 382 blz.

Oorspronkelijke titel: One by One (2013)

Vertaling: Henske Marsman