Optimale immuniteit - Dr. Rudy Proesmans

Hoe kunnen we ons zo sterk mogelijk maken tegen virussen en bacteriën?

Wacht niet op het vaccin, maak je nu sterk tegen het coronavirus

In dit boek neemt dokter Rudy Proesmans je mee op ontdekkingstocht door het vernuftige stelsel dat ons immuunsysteem is. Hoe werkt het precies? Hoe kun je het versterken? Hoe kun je door een andere manier van eten en bewegen een immens verschil maken tussen ziek worden en gezond blijven? Wat is het verband tussen voeding, inflammatie en gezonde darmen? Welke rol spelen extra vitaminen en mineralen (zoals vitamine C en D, en zink)?

Als voedingsarts pleit dr. Proesmans voor een natuurlijke manier van eten en meer respect voor de natuur. Want precies doordat de mens het ecologisch systeem heeft ontwricht, komen steeds meer gevaarlijke virussen op ons af. En doordat we niet meer natuurlijk en gezond, maar vooral goedkoop en veel willen eten, brengen we niet alleen onze eigen gezondheid, maar ook die van de aarde zelf steeds meer in gevaar.

Dr. Rudy Proesmans: 'Ik grijp in feite terug naar de wortels van de geneeskunde. Voeding en beweging vormen de basis van onze gezondheid. Naar die eenvoud moeten we terug.'

Dr. Rudy Proesmans studeerde in 1985 af als arts en volgde daarna in Amerika de opleiding nutritional and preventive medicine. Hij praktiseert als orthomoleculair arts en concentreert zich vooral op cardiovasculaire aandoeningen, complementaire kankertherapie, kankerpreventie, de behandeling van chronische vermoeidheid en antiaging. Zijn eerste boek Optimaal gezond zonder medicijnen werd een regelrechte bestseller.

Proesmans heeft dit boek geschreven in de loop van 2020, het eerste corona jaar en van daaruit start hij dan ook en hij haalt regelmatig dit virus aan in zijn boek. Het immuunsysteem staat centraal en met dit boek wil hij duidelijk maken dat we er alle belang bij hebben om ons immuunsysteem te versterken om zo bacteriën en virussen zoals dus SARS-CoV-2 de baas te blijven. Dit behandelt hij in het eerste deel van het boek 'Een sterk immuunsysteem is de basis van een goede gezondheid'.

Het tweede en meteen grootste deel behandelt 'De pijlers van een optimaal werkend immuunsysteem'. Het is meteen duidelijk dat voor dr. Proesmans gezonde voeding de basis is en het allerbeste medicijn blijft om zowel gezond te worden als te blijven, zoals Hippocrates trouwens eeuwen geleden al wist. Hij heeft het over de verschillende soorten voedingsmiddelen en legt uit waarom ze wel of niet goed voor je zijn. Hij heeft het verder nog over maagzuurremmers, voedselallergieën en -intoleranties, welke supplementen kunnen bijdragen tot een optimale gezondheid en als laatste de invloed van je levensstijl op je afweersysteem. Proesmans legt al deze facetten duidelijk en boeiend uit maar als hij het over de supplementen heeft, wordt het wel even droge kost, je kan natuurlijk gerust je prioriteiten even bijstellen tijdens het lezen.

Het laatste en zeer korte deeltje is getiteld 'Screenen en vaccineren is slechts een klein onderdeel in de preventie van ziekten' en hij legt hier uit wat vaccins zijn en hoe ze werken.

Als je een besluit mocht willen trekken uit dit boek, is het wel dat het belangrijkste in gezondheidszorg preventie zou moeten zijn. De klassieke geneeskunde richt zich voornamelijk op het genezen van reeds zieke mensen en dan vaak ook nog alleen op symptoombestrijding. Proesmans maakt hier echter duidelijk dat we zelf veel kunnen doen om te zorgen dat we niet ziek worden en als we dan toch ziek zijn nog middelen kunnen inzetten om weer gezond te worden.

Optimale immuniteit van dr. Rudy Proesmans is zeker een aanrader, als je al wat thuis bent in de materie lees je niet veel nieuws en is het een goede opfrisser, maar anders is het een goed begin om je te informeren, zeker omdat hij vanuit het zeer actuele corona-virus vertrekt om inzicht te geven in wat we zelf kunnen doen voor onze gezondheid.

Eerder: Onder het label 'non-fictie' vind je nog enkele boeken hieromtrent zoals o.a. van Michael Mosley, Servaas Bingé, William Cortvriendt of Kris Verburgh.

Uitgeverij: Manteau (2021) - 206 blz.

Serena - Ron Rash

Het pasgetrouwde stel Pemberton vertrekt in de jaren twintig vanuit Boston naar de bergen van North Carolina om daar fortuin te maken in de houthandel. Serena dwingt meteen respect af door haar kennis van zaken en haar keiharde optreden binnen het houtkamp. Samen zwaaien de Pembertons er de scepter en ze rekenen hardhandig af met diegenen die zich niet houden aan de wetten van het kamp.

Hun gepassioneerde relatie begint echter barsten te vertonen wanneer blijkt dat Serena geen kinderen kan krijgen. Haar man moet er alles aan doen om zijn onwettige zoon Jacob te beschermen tegen Serena's wraakzucht.

****

Ron Rash, geboren en getogen in de Appalachen in South Carolina, is schrijver en hoogleraar cultuurgeschiedenis van de Appalachen aan de Western Carolina University. Hij schreef diverse dichtbundels, korte verhalen, kinderboeken en romans. Met zijn vierde boek Serena brak hij wereldwijd door en bij De Geus verschenen er nog twee boeken van hem in Nederlandse vertaling. Rash heeft diverse prijzen gewonnen voor zijn boeken en Serena werd ook verfilmd met Jennifer Lawrence en Bradley Cooper.

Met dit boek heeft hij zeer treffend de tijdsgeest van de jaren twintig in de berggemeenschappen weergegeven en dan specifiek van het werken in een houtbedrijf. Het werk was absoluut niet zonder gevaar, integendeel zelfs, je had een grote kans om een of ander voor te hebben en zelfs je leven te laten. Als je dat nu leest, lijkt dit absurd, wat een tijd! Rash ruimt ook tijd om het over de politieke spelletjes te hebben die bij dit werk komen kijken, geldelijk gewin, macht en corruptie lijken wel de standaard, en de enkelingen die zich hier niet naar voegen zijn hun leven ook al niet zeker.

Dit verhaal speelt zich een eeuw geleden af en er was absoluut nog geen sprake van klimaat- en natuurproblemen, de houtkap werd uitsluitend vanuit een werk verschaffend oogpunt bekeken en werkgevers wilden er alleen maar rijk mee worden, dit alles zonder aandacht voor de natuur. Zelfs toen was dit voor sommigen toch ook al een aandachtspunt, er werd gelobbyd om natuurparken te creëren.

De auteur heeft dit alles verwerkt in een enorm meeslepend verhaal dat gaandeweg zelfs spannend was, hij is werkelijk een krachtig verteller. Waar ik van schrok was hoe door de werkgevers werd omgegaan met de gevaarlijke omstandigheden waarin de arbeiders moesten werken, die onverstoorbaarheid en zelfs onverschillige houding is stuitend. En niet alleen dit, het gemak waarmee ze een leven beëindigden en dit zelfs voor onzinnige redenen, is onbeschrijfelijk, als je al enige sympathie had voor deze werkgevers en machthebbers, verdween die als sneeuw voor de zon. Wat een harde tijden! Af en toe temperde de auteur dit door de empathie te beschrijven die de werknemers onder elkaar hadden, maar rozengeur en maneschijn was het daar absoluut ook niet altijd.

Serena is een boek dat een diepe indruk nalaat. Inhoudelijk was het boeiend om over deze ruige tijd te lezen, zowel over de samenleving en de houthakkerscultuur als de natuur maar beiden toch ook met een bepaalde schoonheid. Daarnaast was het een zeer verhalend boek dat na een trage start en de herhalingen tussendoor zeer vlot las en hoe langer hoe spannender werd. Ron Rash is een rasverteller.

Uitgeverij: De Geus (2010) - 415 blz.

Oorspronkelijke titel: Serena

Vertaling: Anneke Bok en Nan Lenders

De rest van ons leven - Els Beerten

Fredo Santoro migreert als kleine jongen van Italië naar Engeland. Daar groeit hij op in een warme Italiaanse gemeenschap van kappers en ijsverkopers, tot de Tweede Wereldoorlog uitbreekt en Mussolini de kant van de Nazi's kiest. Italianen worden in Engeland plots verdacht en de regering geeft opdracht alle mannen te deporteren. Fredo verstopt zich en ontsnapt aan de razzia's, maar zijn vader niet.

Fredo is verloren na de dood van zijn vader, en duikt onder op het Engelse platteland, waar hij verliefd wordt op Penny. Als Penny’s verloofde terugkomt van het front, moet Fredo opnieuw vertrekken. Hij belandt in het arme zuiden van Italië, waar hij schoorvoetend de ware liefde vindt en zich ontfermt over een jongen wiens ouders in België in de mijnen werken.

Een verhaal over groeien, met alles wat daarbij hoort: missen, zoeken, een thuis vinden.

***

De Vlaamse Els Beerten studeerde Germaanse filologie in Leuven met als studierichting Nederlands en Engels en daarna volgde ze nog twee jaar les aan de Toneelacademie in Maastricht. Daar stimuleerde een docent haar om boeken te schrijven en les te gaan geven en beiden doet ze. Ze doceert Engels, Nederlands en Creatief Schrijven en in 1987 debuteerde ze met haar eerste boek Scènes. Ze schrijft boeken voor kinderen en jongeren maar deze laatsten zijn zeker ook voor volwassenen interessant. Haar werk werd al meerdere malen bekroond en vertaald.

De vorige twee boeken die ik van haar las waren echt Vlaamse romans, ze speelden zich af in onze contreien en waren heel erg herkenbaar. Dit boek is anders, het is de Italiaan Alfredo die we hier enkele decennia volgen vanaf zijn geboorte. De link met België is de immigratie van de vele Italianen die hier in de mijnen komen werken maar daarover gaat het boek niet. Het eerste deel is een beetje een kennismaking met Fredo's familie in het Noorden van Italië en daarna het leven in Engeland van 1920 tot na de tweede Wereldoorlog. In het tweede deel keert hij terug naar Italië maar ditmaal naar het zuiden, naar de woonplaats van Luigi, zijn vriend die hij tijdens de oorlog leerde kennen.

Beerten heeft enkele grote geschiedkundige gebeurtenissen verwerkt in dit boek, zoals de Grote Oorlog, de Spaanse griep, immigratie en WO II. Het boek beslaat dan ook meer dan 40 jaar en dat is veel op zo weinig pagina's, ze gaat er dan ook in vogelvlucht over. Aangezien ze het verhaal zo goed als alleen chronologisch vertelt, kan dit ook niet anders maar daardoor voelt de lezer zich wel minder betrokken bij het verhaal en was het niet altijd even boeiend. Langs de andere kant slaagt Beerten er echter wel in om alles wat gezegd dient te worden, kernachtig te verwoorden zonder uitweidingen of overbodig woorden of zinnen, alles wat ze schrijft heeft betekenis.

En dan was er nog een opvallende stijlconstructie in het boek, waar in deel 1 Fredo aan het woord is en hij steeds de ik-persoon is, verandert dit plots in het tweede deel van het boek, hier is Vito aan het woord als 'ik', het duurde even voor ik deze verandering begrepen én verwerkt had. De bedoeling hiervan is me nog altijd niet duidelijk, het leken me daardoor eerder twee verhalen verwerkt in 1 boek. De constructie van de plot is een keuze geweest die mij niet aansprak, ik miste dus de eenheid of continuïteit in het verhaal. Nog even melden ook dat er vele hoofdstukken in het boek zijn, hoofdstukjes eigenlijk, ze zijn immers allemaal heel erg kort.

Dat Beerten kan schrijven, is echter wél duidelijk, het boek leest soepel en haar taalgebruik is fenomenaal goed. En ondanks het feit dat het verhaal een grote tijdspanne beslaat in een toch kort verhaal, waren de tijdsovergangen goed en vlot verwerkt op een natuurlijke manier, het voelde nergens geforceerd.

Plotsgewijs viel dit boek me wat tegen, nog altijd weet ik niet goed waar dit boek nu eigenlijk over ging, ook de titel heb ik niet meegekregen doorheen het verhaal, zelfs niet in het hoofdstukje dat ook zo getiteld is. Maar het is nu ook weer niet zo dat ik het met tegenzin lag, integendeel, Beerten heeft me kunnen vasthouden en het boek laat toch een zekere indruk na. De rest van ons leven is een boekje dat er zeker mag zijn.

Eerder: Allemaal willen we de hemel, Eén mens is genoeg

Uitgeverij: Querido (2022) - 303 blz.

De nachtegaal - Johanna Mo

Toen Hanna Duncker negentien jaar oud was, werd haar vader veroordeeld voor moord. De schaamte en verwarring zorgden ervoor dat ze van het eiland Öland wegvluchtte en ergens anders een nieuw leven opbouwde. Pas zestien jaar later, na het overlijden van haar vader, keert ze terug naar haar geboortedorp, om aan het werk te gaan als rechercheur bij de politie van Kalmar, aan de andere kant van de zeestraat.

Op haar eerste dag wordt ze samen met haar partner Erik Lindgren naar een plaats delict op Öland gestuurd waar het lichaam van een vijftienjarige jongen is aangetroffen. De jongen blijkt de zoon van haar jeugdvriendin te zijn. De zaak trekt de aandacht van veel bewoners, die Hanna's terugkeer niet allemaal waarderen, getuige de dreigende, anonieme telefoontjes die ze krijgt. Wat is er precies aan de hand op het eiland?

***

Johanna Mo groeide op in Kalmar, een van de oudste steden van Zweden en een badplaats die het vasteland verbindt met het eiland Öland door de zes kilometer lange Ölandbrug. Het is meteen ook de plaats waar het verhaal zich afspeelt. De auteur werkte de afgelopen jaren als freelanceredacteur, vertaler en boekrecensent en nu is ze inmiddels aan haar derde boek toe in de Eilandmoorden-reeks met rechercheur Hanna Duncker in de hoofdrol. De nachtegaal is haar Nederlandstalige thrillerdebuut.

In haar nawoord schrijft ze dat een ervaring uit haar tienerjaren – de moord op een taxichauffeur en de betrokkenheid daarbij van de vriend van haar zus – haar inspiratiebron was voor het schrijven van de misdaadserie. Ze stelde zich vragen als 'Wat brengt iemand ertoe om te doden? Hoe beïnvloedt de moord de mensen eromheen? Zowel de mensen rond het slachtoffer als die rond de dader.' Deze vragen heeft ze verwerkt in het boek, de vader van Hanna Duncker werd immers veroordeeld voor moord en de gevolgen zijn daar nu zestien jaar later nog zichtbaar van. Een onderwerp dat niet zo vaak in de aandacht komt maar geweldig interessant is, het geeft het verhaal een diepere basis.

Het verhaal is chronologisch geschreven en geeft de dagen weer vanaf de moord, de dagen van het onderzoek tot de ontknoping, en tussendoor zijn er flashbacks naar De laatste dag, de dag tot aan Joel's dood. Het onderzoek vordert, op het gemakske, we leren de verschillende personages kennen en het wordt zo langzamerhand duidelijk dat er wel wat meer aan de hand is. Johanna Mo is er zeker in geslaagd om de lezer te laten meeleven en -voelen, zowel met het slachtoffer en de familie als met Hanna.

Spannend was het verhaal echter niet op enkele momentjes na. Het boek moet het hebben van de ontwikkelingen in het onderzoek maar dat durft al eens te stokken. Er wordt veel aandacht besteed aan het hoofdpersonage maar ook de andere personages krijgen psychologische duiding. Het maakt wel dat het verhaal zich op een rustig tempo ontwikkelt en je niet echt in het verhaal komt. Het blijft wat afstandelijk. De ontknoping was daarentegen dan weer wel verrassend.

De nachtegaal is een goed debuut en je ziet duidelijk het groeipotentieel. Ook al kon de spanningsboog beter en is er aan de plotwendingen nog wat werk, het verhaal en het onderwerp zijn zeker te pruimen. En ondertussen ben ik toch benieuwd naar de verdere evolutie van het hoofdpersonage.

Uitgeverij: HarperCollins (2021) - 395 blz.

Oorspronkelijke titel: Nattsångaren

Vertaling: Edith Sybesma

Shuggie Bain - Douglas Stuart

Hugh 'Shuggie' Bain brengt in de jaren tachtig zijn jeugd door in een vervallen sociale huurwoning in Glasgow. Agnes, zijn moeder, is alles voor Shuggie. Zij behoudt haar trots door er altijd goed uit te zien. Toch zoekt ze steeds vaker troost in drank. Shuggie probeert intussen uit alle macht normaal te zijn, ook al ziet iedereen dat hij 'anders' is dan de andere jongens. Agnes steunt haar zoon, maar haar verslaving begint alles te overschaduwen, zelfs de liefde voor haar Shuggie.

**

Douglas Stuart is geboren in Glasgow (Schotland) waar hij ook opgroeide. Hij behaalde een bachelor's diploma aan de Scottish College of Textiles en een master van het Royal College of Art in Londen. Hij werkt sindsdien in de mode-sector en sinds 2000 woont en werkt hij in New York. Hij wilde nochtans Engelse literatuur studeren maar dit werd hem door een leraar afgeraden omwille van zijn achtergrond. En toch verscheen dan in 2020 zijn autobiografische debuutroman Shuggie Bain waar hij tien jaar aan werkte en niet dadelijk een uitgever voor vond. En dan wint hij na het verschijnen meteen de grootste literaire prijs, de Booker Prize 2020. Ondertussen ligt zijn tweede roman in de winkelrekken.

Het boek omvat 5 delen waarvan deel 1 en 5 beiden chronologisch gezien het einde van het boek omvat met name het jaar 1992. De drie middelste delen beschrijven de gebeurtenissen chronologisch tussen 1981 en 1992 volgens de plaats waar ze zich afspelen en beslaan het grootste deel van het boek. Deze constructie is iets wat vreemd, tegen dat je aan het einde bent, ben je het eerste korte deel compleet vergeten en blijkt het totaal geen meerwaarde te zijn en stoort het zelfs. Douglas Stuart heeft echter wel degelijk bewezen dat hij kan schrijven, technisch gezien dan. Zijn woord- en taalgebruik is meer dan goed en maakt zeer zeker indruk.

Inhoudelijk baseert de schrijver zich op zijn eigen ervaringen en terwijl je aan het lezen bent, kan het niet anders dan dat je op een bepaalde manier ook hiervan onder de indruk bent, het is een zo intriest verhaal. Shuggie is zeer jong bij de start van het verhaal en de problemen waar hij mee worstelt gaan crescendo naarmate het verhaal vordert. Eerst en vooral is er daar het alcoholprobleem van zijn moeder en daarbij aansluitend de armoede. Shuggie's oudere broer en zus ontworstelen zich mettertijd aan de greep van hun moeder maar Shuggie zelf is daar uiteraard nog te jong voor. Hij heeft trouwens een rotsvaste overtuiging dat hij zijn moeder kan redden en dat het allemaal goed komt. Het is hallucinant om te lezen wat hij meemaakt en hoe hij zich daar op een of andere manier toch staande kan houden. En daar komt dan nog bij dat hij wil ontdekken wie hij zelf is, hij voelt zich immers 'anders'. En blijkbaar voelt de gemeenschap dit ook aan en heeft hij het in relatie tot anderen het absoluut niet gemakkelijk. Wat wonderbaarlijk is, is dat Shuggie ondanks alles zijn moeder blijft steunen, hij koestert een onvoorwaardelijke liefde voor haar. Het verdriet en de ellende spat van de pagina's af maar langs de andere kant dus ook deze liefde.

En ondanks deze doorleefde en echte beschrijvingen werd ik toch niet gegrepen door de personages en het Glasgow van toen. Het ging allemaal een beetje langs mij heen op het saaie af soms. Er was ook heel wat herhaling van dezelfde situaties en gedachtengangen en deze bevorderen de leesconcentratie ook al niet. Halverwege overwoog ik zelfs even om niet verder te lezen maar uiteindelijk heb ik het toch uitgelezen ook al keerde het tij niet, de humoristische beschrijvingen in het korte vierde deel kon ik dan weer wel smaken.

Douglas Stuart heeft een doorleefd, overtuigend en realistisch boek geschreven en zijn schrijfstijl was werkelijk heel erg goed. Inhoudelijk vond ik het minder geslaagd, enkel verdriet en ellende lezen is teveel van het goede en behalve in dat vierde deeltje dan miste ik een humoristische toets. Toch chapeau voor de schrijver, het is niet evident om een zo grote inkijk in je persoonlijke leven te geven. Het is een tragisch verhaal dat toch een zekere liefde uitstraalt.

Uitgeverij: Nieuw Amsterdam (2021) - 444 blz.

Oorspronkelijke titel: Shuggie Bain

Vertaling: Inger Limburg en Lucie van Rooijen

De lange adem van bomen - Peter Wohlleben

Hoe bomen leren om te gaan met klimaatverandering en hoe dat ons kan redden

Kunnen bomen dingen leren? Kunnen ze hun gedrag aanpassen aan stijgende temperaturen en droogte, en er zo voor zorgen dat ze overleven? Geven ze hun ervaringen en kennis misschien zelfs door aan hun nageslacht om dat beter op de opwarming van de aarde voor te bereiden?

De klimaatverandering is alleen niet het enige waar de bomen last van hebben. Het bos wordt vooral bedreigd door de ingrepen van de mens...

Peter Wohlleben is een uitgesproken pleitbezorger voor een ecologisch en economisch duurzaam bosbeheer. In 2015 kwam hij wereldwijd in de belangstelling door zijn debuutboek Het verborgen leven van bomen en ondertussen liggen er al verscheidene boeken van hem in de winkelrekken. Hij heeft een eigen academie opgericht in de Eifel in Duitsland, zijn heimat, waar lezingen, workshops en meer worden gegeven met als centrale gast 'de boom'.

Doorheen zijn ervaringen als boswachter heeft hij een heel andere visie gekregen op bos en het beheer er van en alles is gestoeld op wetenschappelijke onderzoeken en zijn eigen ervaringen. Het kon dan ook niet anders dan dat hij in het vaarwater van bosbedrijven en de bosindustrie terecht is gekomen en met deze in het politiek beleid.

In drie delen gidst hij ons door de wereld van de bomen en hun vermogen en kunnen in relatie tot het klimaat. In zijn andere boeken wordt al uitgebreid beschreven hoe bomen communiceren maar zelfs ook zorgen voor elkaar en in het eerste deel de wijsheid van de bomen, schetst hij hoe dit vermogen werkt toegespitst op de klimaatcrisis.

Deel twee is de onwetendheid van de bosbouw, hier beschrijft hij het falen van de huidige manier van bosbeheer dat meestal ingegeven wordt door economische belangen. Hij haalt een aantal van de argumenten van deze houtindustrie onderuit. Hij trekt zoals in al zijn boeken van leer tegen de monoculturen en dan spreken we meestal over naaldbomen. Als je zelf eens wat rondkijkt, zie je dat het inderdaad vaak deze bomen zijn die het loodje leggen. Er zijn verschillende redenen waarom dit zo is en ze versterken elkaar dan nog. Wohlleben legt dit schitterend uit aan de hand van studies en onderzoeken, anekdotes en ware verhalen en wat hij zelf ziet en ervaart, zelfs in zijn eigen gebied in de Eifel.

In het derde deel het bos van de toekomst, schetst hij de perspectieven die er ondanks alles toch nog zijn, hij benadrukt doorheen het boek wel steeds dat het nú het moment is om actie te ondernemen. Daar verstaat hij dus onder dat we het bos met zijn zelfregenererend vermogen best voor zichzelf laten zorgen (deel 1) aangezien dat het huidige bosbeheer faalt (deel 2) en we dit dus nu toch wel best niet meer toepassen. Hier moeten we onmiddellijk denken aan Einstein en zijn definitie van waanzin: steeds hetzelfde blijven doen en dan een ander resultaat verwachten.

De lange adem van bomen is een fascinerend boek waarin je enorm veel te weten komt over de werking van bossen en dat dan nog eens zeer toegankelijk geschreven is. Het benadrukt de noodzaak van het zorgdragen voor bomen en het bos aangezien zij onlosmakelijk verbonden zijn met de mensheid, toch als wij deze planeet willen blijven bevolken. Het bos komt terug. Het zou alleen mooi zijn als wij er dan ook nog zijn!

Eerder: Het verborgen leven van bomen, De tuin, De geheime band tussen mens en natuur

Uitgeverij: A.W. Bruna (2022) - 226 blz.

Oorspronkelijke titel: Der lange Atem der Bäume

Vertaling: Bonella van Beusekom

Doodsangst - Peter James

Kapster Lorna Belling wordt dood aangetroffen in haar bad. Inspecteur Roy Grace ontdekt al snel dat de lijst potentiële verdachten lang is. Is het haar man, tegen wie Lorna onlangs aangifte deed wegens huiselijk geweld? Of haar minnaar, eveneens een man met gewelddadige trekjes? Maar deze zaak is niet de enige uitdaging voor Roy Grace. Hij is er recent achter gekomen dat hij de vader is van de tienjarige Bruno. Een jongen die hij nu voor het eerst gaat ontmoeten.

***

Peter James heeft met Doodsangst zijn 13e Roy Grace-thriller afgeleverd, de drie volgenden zijn nog niet vertaald. Ondertussen heeft hij nog enkele op zichzelf staande boeken geschreven ook.

De auteur schrijft meestal in een zeer spannende stijl met heel wat actie en dit was hier ook het geval maar echter meer naar het einde toe. Het verhaal startte nog vóór Lorna haar dood vond en je weet al door de verschillende vertelperspectieven dat haar dood voor verwarring zal zorgen bij het rechercheursteam. Er duiken verschillende verdachten op en het motief blijft onduidelijk, alleszins voor het team, de lezer weet immers meer. De uiteindelijke dader blijft in het verborgene tot aan de laatste actiescènes maar ook hier kan de lezer weten in welke richting gezocht moet worden.

En dan zijn er nog de ontwikkelingen in het privé-leven van Roy Grace, dit deel is echter miniem en bleek uiteindelijk minder interessant om te lezen. Ook in zijn vorige boeken vond ik het al geen meerwaarde en zelfs irritant met momenten maar dat dit verhaal nog niet ten einde is voel je wel doorheen deze stukjes.

Het boek heeft een goede plot en de auteur zorgt af en toe voor verrassende wendingen in het verhaal. Zijn op spanning gerichte schrijfstijl zorgt ook nu voor leesplezier ook al kwam dit hier wat traag op gang, en de humor in de dialogen is zeker te appreciëren. Een goed boek maar niet één van zijn beste.

Eerder: Op sterven na dood, Ten dode opgeschreven, Doodskus, Dodemansrit, Perfectie, Schijndood, Doodsklok, Als de dood, Tot in de dood, Dodelijke affaire

Uitgeverij: De Fontein (2018) - 377 blz.

Oorspronkelijke titel: Need You Dead

Vertaling: Lia Belt