Wolven (Oxen 4) - Jens Henrik Jensen

Oorlogsveteraan Niels Oxen leeft een rustig leven in zijn appartement in een buitenwijk van Kopenhagen. Hij kijkt uit naar de tweewekelijkse bezoeken van zijn zoon, ook al loopt hun relatie niet altijd even soepel.
Als Axel Mossman, het voormalige hoofd van de Deense politieke inlichtingendienst, hem vraagt of hij een vermiste boer op wil sporen in Jutland, zegt Oxen aanvankelijk nee. Maar wanneer hij ontdekt dat hij de klus kan combineren met een tripje met zijn zoon, zegt hij toch toe.
Oxens schijnbaar eenvoudige taak leidt hem naar onbekend terrein, waar verschillende soorten wolven zijn pad kruisen en hem terugvoeren naar het verleden van zijn voormalige partner Margrethe Franck. Haar verhaal blijkt veel geheimzinniger en duisterder dan iedereen voor mogelijk had gehouden.

****

Jens Henrik Jensen heeft met Wolf een vierde deel toegevoegd aan de Oxen-serie, met dit verschil dat de eerste drie delen een heuse trilogie vormen en dit boek apart te lezen is. Niet dat dit aan te raden is maar het kan absoluut. Tussendoor krijg je beknopte info over de trilogie en dit is tevens een mooie herhaling als er wat leestijd zit tussen de verschillende boeken.
Zoals de titel suggereert, kom je wolven tegen in het boek. En dit kan je ook letterlijk nemen. Na enkele eeuwen verschijnt de wolf terug in de Europese landen, zo ook in Denemarken. De feiten die de auteur weergeeft in het boek zijn inderdaad feiten. Ook in België is er de laatste maanden veel te doen geweest rond 'de wolf'. Begin dit jaar stak een Duitse wolf de Belgische grens over en bleek er later zelfs een koppel te zijn. Naya zou in het voorjaar zelfs gezorgd hebben voor een nest maar er is geen spoor meer van haar en de welpen. Wolvenexperts zijn zo goed als zeker dat ze dood zijn. En een soortgelijke situatie wordt nu dus beschreven in dit boek en de auteur geeft zo'n beetje de verschillende standpunten weer. Actueel dus.

Dan moeten we het natuurlijk over het boek zelf nog hebben. En het is weer een top-boek, dik vier sterren. De plot is super knap opgebouwd, spannend en boeiend. Als we iets kunnen opmerken is dat het misschien iets té geconstrueerd is, maar het kan de leespret niet bederven. Het blijven ook zeer interessante personages.

Deze Oxen-serie is toch wel echt een schot in de roos. Interessant, spannend en veel actie, met zulke ingrediënten kan het niet mis gaan. Jensen blijft een auteur om in het oog te houden.

Eerder: De hondenmoorden, De schaduwmannen, Bevroren vlammen

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 476 blz.
Oorspronkelijke titel: Lupus
Vertaling: Corry van Bree

De verloren kinderen - Diney Costeloe

Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, een nieuwe man ontmoet. Maar deze Jimmy Randall heeft geen zin om voor de kinderen van een ander te zorgen. Als Mavis zwanger raakt, stelt Jimmy haar voor de keuze: als zij wil dat hij met haar trouwt en hun kind erkent, moeten haar dochters het huis uit.

Murw geslagen door een moeilijke zwangerschap en een uitzichtloze situatie tekent Mavis de papieren die Jimmy haar voorhoudt - zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt.

Als het weeshuis waar de zusjes terechtkomen een groep kinderen naar Australië stuurt 'om daar een nieuw leven op te bouwen', maken Rita en Rosie deel uit van die groep - en er is niets wat Mavis daaraan kan doen...

*

Met deze roman brak Diney Costeloe wereldwijd door, ondertussen is een vierde boek in het Nederlands vertaald. De Britse schrijfster groeide op tussen de boeken, haar vader was een Londense uitgever. Voor zij zich volledig aan haar schrijverscarrière wijdde, gaf ze les in het basisonderwijs.

Dit is blijkbaar een feelgood-roman, maar alle ellende die hier beschreven wordt, daar houd je nu toch niet echt een goed gevoel aan over. Het was ook niet wat ik verwacht had te lezen. Het was echt een roman en dan nog eentje die het moet hebben van het 'spelen op het gemoed'. En zelfs daar is dit boek niet in geslaagd.

Het boek klonk zeer ongeloofwaardig en onrealistisch. Originaliteit was ook al ver te zoeken en de schrijfster stapelde cliché op cliché. De internationale bestseller die wereldwijd al honderdduizenden harten veroverde, covert het boek. Daar kan ik me niet in vinden, maar hij wordt door velen wél goed gevonden, het zal dus misschien wel aan mij liggen?

Het thema klonk me in eerste instantie interessant in de oren, en dat had het ook kunnen zijn. Maar de uitwerking was ondermaats en kinderlijk eenvoudig, alles werd uitgespeld en er was veel herhaling. En het werd erger naarmate je verder komt in het boek.

Een traag verhaal, geen spanning en een grote voorspelbaarheid. Het is een redelijk lijvig boek maar het is zo eenvoudig dat het leest als een tgv en dus heb ik het uiteindelijk uitgelezen. Dat is ongeveer het enige positieve dat ik te melden heb, alhoewel dit bij nader inzien ook niet echt positief is. Ik wou me toch nog eens wagen aan een roman, maar dit was wel een afknapper.

Uitgeverij: De Fontein (2017) - 495 blz.
Oorspronkelijke titel: The Throwaway Children
Vertaling: Kris Eikelenboom

De verdwijning van Adèle Bedeau - Graeme Macrae Burnet

Manfred Baumann is een eenling: sociaal onhandig en altijd slecht op zijn gemak. Hij brengt zijn avonden in stilte drinkend door in een rustige bistro in de kleine Franse stad Saint-Louis. Nauwgezet houdt hij Adèle Bedeau in de gaten, tot zij op een dag van de aardbodem verdwijnt. Georges Gorski - een detective die gekweld wordt door zijn onvermogen om zijn eerste misdaad op te lossen - krijgt de zaak toegewezen. Het onderzoek doet Manfreds wereld op zijn grondvesten schudden en dwingt hem om geheimen uit zijn verleden onder ogen te zien.

***

De Schotse auteur Graeme Macrae Burnet debuteerde in 2013 met dit boek en het leverde hem meteen de New Writers Award van de Scottish Book Trust op. Met zijn tweede roman uit 2015 stond hij op de shortlist van de Man Booker Prize. Ondertussen is zijn derde boek verschenen, de tweede met Gorski in de hoofdrol.

Het boek speelt zich af in Saint-Louis in Frankrijk, vlakbij de grens van zowel Duitsland als Zwitserland. Burnet weet het kleine slapende stadje levendig te portretteren, een contradictie in feite. Dit vermeldt hij zelfs in zijn nawoord dat onderdeel uitmaakt van het boek. Dat is een primeur voor mij, nog nooit eerder gelezen en ik heb er dan ook duchtig moeten over nadenken en een klein beetje opzoekingswerk verrichten. Een specialleke dus.

De auteur heeft de personages van zowel Manfred als Gorski zeer realistisch getypeerd. Het is een traag boek, maar ook dit draagt bij tot het vormgeven van deze personages, in feite knap gedaan, ook op psychologisch vlak. De wanhoop van Manfred en zijn beweegredenen zijn zeer realistisch.

Uiteindelijk bleek het ook een zeer goed verhaal te zijn. Je kan je helemaal vinden in de plot. Het is echter een boek dat je moet liggen. Het wordt gepresenteerd als een thriller maar dit is toch net iets teveel gezegd. Het boek is meer een roman, over een eenling die moeite heeft om zich staande te houden in de maatschappij maar daar wonderwel toch in slaagt. Hij staat in feite los van de maatschappij en dat wordt niet altijd even goed begrepen. Dat hij in een eigen wereld leeft, helpt ook niet. Een boek voor de liefhebbers dus.

Uitgeverij: Hollands Diep (2018) - 268 blz.
Oorspronkelijke titel: The Disappearance of Adèle Bedeau
Vertaling: Anne Jongeling

Oom Petros en het vermoeden van Goldbach - Apostolos Doxiadis

Oom Petros is het zwarte schaap van de familie. Als een kluizenaar leeft hij in een buitenwijk van Athene, zijn tijd verdrijvend achter het schaakbord en in de tuin. Als je niet beter wist, zou je denken dat hij een mislukkeling was.

Maar zijn jonge neefje ontdekt dat het niet zo eenvoudig is. Want Oom Petros, komt hij te weten, was eens een gevierd wiskundige, briljant genoeg om zich te storten op een van de hardnekkigste problemen uit de geschiedenis van de wiskunde: het vermoeden van Goldbach. Hoe eenvoudig dit ook klinkt - ieder even getal is de som van twee priemgetallen -, het verzet zich al eeuwen tegen pogingen het te bewijzen.

Oom Petros' queeste bracht hem in contact met enkele van de meest beroemde wiskundigen van deze eeuw - Alan Turing, Kurt Gödel en de Indiër Ramanujan. Maar zijn eenzame strijd het onmogelijke te doen leidde louter tot wanhoop en gekte, niet tot resultaat. Totdat zijn jonge neefje de beerput van zijn gestrande carrière weer opentrekt en hem ertoe beweegt een laatste keer het mystieke rijk van de zuivere wiskunde te betreden.

****

Apostolos Doxiadis' eerste interesses waren poëzie, film en theater. Op school ontdekte hij echter een mateloze interesse in wiskunde en zo verliet hij op 15 jarige leeftijd Athene om aan de Colombia University in New York een bachelor opleiding wiskunde te volgen en daarna in Parijs de masteropleiding. In 1975 keerde hij terug naar Griekenland.

Dit boek schreef hij in 1992 maar in eigen land kreeg het geen erkenning. Met de Engelse vertaling in 2000 brak hij echter internationaal door. Ook zijn graphic novel Logicomix uit 2009 kwam wereldwijd op de bestsellerslijsten.

Oom Petros is vooral geïnteresseerd in getallenleer en voelt een innerlijke drang om beroemd te worden in zijn vak, geniaal als hij is moet dit geen probleem zijn. Hij kiest een niet bewezen stelling die hem naam en faam kan bezorgen àls hij er in slaagt deze te bewijzen.

Het boek bevat enkele wiskundige formules en stellingen maar je moet niet verwachten dat je ingewijd gaat worden in de beginselen van de wiskunde en in dit geval de getallenleer. Het boek is veel meer dan dit. Het is roman met een psychologische invalshoek en is zo nu en dan zelfs filosofisch. Er staan interessante bevindingen in die je zelf laten filosoferen, of toch tenminste doen over nadenken. Neemt niet weg dat je ook op wiskundig vlak de neiging krijgt om dingen te gaan opzoeken en er andere lectuur bij open te slaan. Doxiadis weet de interesse van de lezer absoluut te prikkelen, je wil 'meer'.

Dit was echt een fijn boekje om te lezen. Het is een interessant verhaal dat je doet nadenken en als onverwacht toemaatje wordt je ook nog eens ontroerd. Dat moet je maar kunnen in een boek met als rode draad wiskunde.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2000) - 190 blz.
Oorspronkelijke titel: O Theios Petros kai i Eikasia tou Goldbach (1992)
Vertaling door de auteur: Uncle Petros and Goldbach's Conjecture (2000)
Vertaling: Peter Out

Marionet - Daniel Cole

Rechercheur Emily Baxter krijgt te maken met een nieuwe zaak die haar akelig bekend voorkomt: een lichaam dat in dezelfde onmogelijke houding is opgehangen als bij de Ragdoll-moord. Dit keer bevindt het lichaam zich echter in New York, en staat het woord LOKAAS gekerfd op de borst.

Terwijl de media-aandacht steeds groter wordt, wordt Baxter ingeschakeld bij een andere zaak. Daar treft ze eenzelfde soort moord aan: nu met het woord POP in het lijk gekrast. Voor wie is het lokaas bedoeld, en wie zijn de poppen? Maar nog belangrijker, wie heeft de touwtjes in handen?

****

De tweede van Daniel Cole is me veel beter bevallen ook al ligt het ongeloofwaardigheidsgehalte ook ditmaal vrij hoog. Vooral de humoristische schrijfstijl deed het hem maar ook de inventieve en goed geconstrueerde plot.

Cole heeft een constructie uitgedacht die begint met het einde. Als je dan daadwerkelijk aan het einde bent gekomen, moet je dit even herlezen. Tussendoor zijn er nog enkele tijdssprongen, die houd je dus best in het oog. Cole was ambulancebroeder tot hij tot het rijk der schrijvers toetrad. Maar nu weten we waar hij misschien wel zijn inspiratie haalt, de misdaden zijn nogal gruwelijk en ik kan me voorstellen dat een ambulancebroeder ook wel eens een en ander meemaakt.

Er wordt duchtig aan deze nieuwe zaak gewerkt, politiediensten, FBI en zelfs de CIA maken hun opwachting en het blijft niet beperkt tot 1 land, zowel in de Verenigde Staten als in Groot-Brittannië moet er gewerkt worden. Het kan dan ook niet anders dan dat de verschillende landen én diensten mekaar niet altijd even genegen zijn en de samenwerking dus niet van een leien dakje loopt. Maar het maakt het verhaal alleen maar interessanter. Ook de relationele verhouding verlopen soms wat stroef. Al deze zaken verhogen uiteraard het leesplezier.

Marionet is een boek dat leest als een trein. De gebeurtenissen volgen elkaar in sneltreinvaart op zodat het opletten is om niet uit de bocht te vliegen. Geen sinecure maar Cole is er toch in geslaagd om het verhaal op koers te houden. En dan eindigt het boek in een serieuze cliffhanger, De wolven nummer drie in de serie ligt sinds enkele maanden in de winkelrekken, je kan niet anders dan deze op je 'nog te lezen lijst' zetten.

Eerder: Ragdoll

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2018) - 399 blz.
Oorspronkelijke titel: Hangman. Ragdoll Book 2
Vertaling: Josee Koning