Welkom bij Hotel Flanagans - Åsa Hellberg

Linda heeft alles opgegeven voor haar hotel, maar is dat het waard?

Stap binnen bij Hotel Flanagans, waar kristallen kroonluchters een zachte gloed werpen over fluwelen sofa's terwijl de Londense high society elkaar ontmoet in de luxe salon. Het is een ramp om geen uitnodiging te krijgen voor de uitbundige feesten van Linda Lansing, de baas van het hotel. Maar Linda voelt zich niet altijd thuis in deze wereld. In haar hart is ze nog steeds een eenvoudig meisje uit een klein dorp, en als ongetrouwde, alleenstaande hoteleigenaresse heeft ze het niet makkelijk. Er zijn inmiddels jaren verstreken sinds ze het hotel van haar vader erfde, maar Linda is nog steeds verwikkeld in een bittere machtsstrijd met haar arrogante neven, die zichzelf als veel geschiktere eigenaren van Flanagans zien. Ze is klaar om te vechten voor het levenswerk van haar vader, maar vraagt zich heimelijk af hoeveel ze bereid is op te geven. Is dit het allemaal wel waard?

**

De Zweedse Åsa Hellberg debuteerde in 2012 met de feelgood-roman Vriendinnen voor altijd en is nu aan haar vijfde boek toe. Ze groeide op in Fjällbacka en het is ook daar waar Linda vandaan komt en een deel van dit boek zich afspeelt. Ondertussen is ze een succesvolle auteur in het genre en wordt ze vergeleken met Lucinda Riley.

Welkom bij Hotel Flanagans dat in 2019 verscheen, is het eerste deel in een trilogie en speelt zich in twee verhaallijnen af met tussendoor nog wat flashbacks. In 1949 verwerft Linda het hotel dat zich in Londen bevindt en op de rand van een faillissement staat, daar bovenop moet ze zich nog staande houden tegenover haar neven maar ook tegenover de mannenwereld. In 1960 runt ze het hotel 10 jaar maar moet ze zich nog steeds verweren en bewijzen.

Welkom bij Hotel Flanagans is waarachtig een echte feelgood-roman, een genre dat ik zelden ter hand neem, nu was ik echter benieuwd door de lovende recensies. Het boek leest vlotjes, het is immers goed geschreven. Een leuk tussendoortje dus, want inhoudelijk was ik niet overtuigd en klonk het nogal cliché. De thema's die aangehaald werden zoals vrouwenemancipatie en rassendiscriminatie gaven er wel iets meer cachet aan.

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2021) - 349 blz.

Oorspronkelijke titel: Välkommen till Flanagans

Vertaling: Neeltje Wiersma

De zusjes Boleyn - Philippa Gregory

Maria Boleyn wordt verliefd op de koning en hij ook op haar. Tot haar zusje Anna zijn pad kruist...

Het hart van de dertienjarige Maria Boleyn slaat op hol als ze Hendrik VIII voor het eerst ontmoet. Maar al gauw blijkt dat Maria slechts een pion is in een spijkerhard spel van haar ambitieuze ouders. Als Hendriks aandacht verslapt, wordt de jonge hofdame geacht haar kennis door te geven aan haar zusje en rivale Anna. En met succes, want Anna blijkt onweerstaanbaar voor Hendrik. Maria moet met lede ogen toezien hoe haar meedogenloze zus alles in het werk stelt om de nieuwe echtgenote van de koning te worden. Maar één man aan het hof heeft de moed om Hendriks macht te trotseren en Maria vrijheid en geluk te bieden.

***

Philippa Gregory werd geboren in Kenia maar ging al gauw terug naar Engeland met haar ouders. Ze kreeg een journalistieke opleiding en ging aan de slag als verslaggeefster. Ondertussen studeerde ze nog geschiedenis aan de Universiteit van Edinburgh waar ze promoveerde op het onderwerp "literatuur van de 18e eeuw". Haar boeken zijn historische romans, niet verwonderlijk gezien deze vooropleiding. Dit boek is het eerste in haar Tudor-serie waarvan er ondertussen 9 op de schappen staan maar er slechts drie in het Nederlands vertaald zijn.

De zusjes Boleyn speelt van het voorjaar van 1521 tot in mei 1536 en volgt zoals de titel doet vermoeden het leven van de twee zusjes aan het hof van Hendrik VIII maar vanuit het oogpunt van Maria. Het lijkt een turbulent leven te zijn dat geheel in het teken van de wensen van hun familie staat en in hun geval wil dit zeggen dat ze verwachten dat één van de meisjes een huwelijk sluit met de koning en dan een mannelijke erfgenaam op de wereld zet. Het leven bestaat uit één en al verleiding, feesten, bedrog en verraad. De decadentie druipt van het boek en dan begin je je toch vragen te stellen over het koningschap van toen.

Het eerste deel van het boek ging alleen maar over het winnen van de liefde en de aandacht van de koning en ik waande me in een liefdesromannetje, het gaf in ieder geval geen goede indruk van het boek, ik begon me af te vragen wat ik nu in hemelsnaam toch aan het lezen was. Langzaam slopen er dan toch wat diepere gedachten in en begon het toch meer als een historische roman aan te voelen. En hoe verder ik dan kwam hoe spannender het werd, aan het einde zat ik waarlijk zelfs al op het puntje van men stoel.

En dan na het dichtklappen, eerder in feite ook al wat, begon de zoektocht naar de historische feiten van het boek en ook naar het boek dat er van de twee andere vertaalden in de serie het beste bij aansloot om dat dan toch ook maar te gaan lezen. Dus uiteindelijk was het geen teleurstelling maar eerder een ontgoocheling dat ik de 16e eeuwse setting moest verlaten, er doken zelfs enige gevoelens van heimwee op, tsssh.

De zusjes Boleyn bleek dus uiteindelijk toch een best te pruimen boek. Nog even melden dat in 2008 de verfilming uitkwam The other Boleyn girl met Scarlett Johansson en Nathalie Portman als de zusjes.

Uitgeverij: De Boekerij (2008) - 638 blz.

Oorspronkelijke titel: The Other Boleyn Girl (2001)

Vertaling: Mireille Vroege

Waarom we geen hondenmelk drinken - Willem Vermaat

De carnistische keuze

"Stel dat we puppy's direct na hun geboorte bij de moederhond zouden weghalen om ze vet te mesten en vervolgens te slachten. Het vlees van de pups en de melk van de moeder gebruiken we dan voor menselijke consumptie. Klinkt dit je bizar in de oren? Toch is het precies wat op grote schaal gebeurt in de bio-industrie - zij het niet met honden maar met koeien. Waarom vinden we het ene geval bizar en verwerpelijk, en accepteren we het andere zonder aarzelen?"

Het drinken van koemelk en het eten van vlees zijn zo algemeen geaccepteerd dat we een naam hebben verzonnen voor de afwijking ervan: veganisme. We zien dit als een principiële keuze, maar voor de tegenovergestelde ideologie hebben we geen naam. Dat is vreemd, want het wél gebruiken van dierlijke producten is evenzeer een principiële keuze.

Dierethicus Willem Vermaat introduceert de term 'carnisme' voor de overtuiging dat het gerechtvaardigd is om dierlijke producten te gebruiken - een overtuiging die alomtegenwoordig blijkt te zijn in onze cultuur. Met tot de verbeelding sprekende voorbeelden legt Vermaat de absurditeiten en inconsistenties van de carnistische cultuur bloot.

Willem Vermaat is een jonge dertiger die zich als milieuwetenschapper specialiseerde in dierethiek. Hij werkt als docent communicatieve vaardigheden aan de TU Delft, geeft lezingen en schrijft opinieartikelen voor verschillende media. Hij noemt zichzelf een 'denker', hij onderzoekt zaken dus kritisch en neemt ze niet zomaar aan.

Het boek start met een bijna surrealistische dialoog tussen een ober en een klant die een cappuccino wil en hiermee verwijst hij al onmiddellijk naar de titel, Waarom we geen hondenmelk drinken. Het doet je al nadenken over wat 'normaal' is of 'gewoon', Vermaat heeft daar als filosofisch wetenschapper zijn boek subliem mee gestart. Hij behandelt echt alle aspecten van de zogenaamd 'normale' carnistische keuze van onze samenleving tot aan het taalkundige aspect aan toe. En hij moest geen wetenschapper zijn of hij heeft zich ook verdiept in wetenschappelijke onderzoeken en statistieken. Een toch wel compleet boek over 'carnisme'.

Vermaat wordt nergens belerend en met de vingers wijzen doet hij ook niet. Het is filosofisch boek geworden dat echter wel gebaseerd is op filosofische én wetenschappelijke inzichten, het geeft inzicht in waarom het consumeren of gebruiken van dierlijke producten zo verankerd is in onze cultuur alhoewel het een keuze is. De auteur gaat uitgebreid in op het dierenleed als gevolg van deze keuze maar niet gezien wordt en genegeerd. De auteur is zelf overtuigd veganist, deze levensstijl gunt hij iedereen maar vooral de dieren.

Waarom we geen hondenmelk drinken is een boeiend filosofisch boek en na het lezen niet over de problematiek carnisme of veganisme nadenken, is geen optie meer en je mening niet bijstellen ook al niet. Dierethicus Willem Vermaat geeft je met dit boek zeker de middelen hiervoor.

Uitgeverij: Boom uitgevers Amsterdam (2021) - 137 blz.

Win Win - Jan Van der Cruysse

Laura staat op het punt af te studeren als ingenieur wanneer ze een envelop ontvangt, afzender onbekend. Inhoud: een ansichtkaart en een ticket voor een vlucht in businessclass naar San Francisco. Van Nigeria tot China wacht haar een verhaal van verdronken bootvluchtelingen, grootschalige zwendel met covidvaccins, moord en inbraak op bestelling en dealers in een traagwerkend gif. Haar gastheer is specialist in cryptofoons en cryptomunten.

Met Win Win brengt Jan Van der Cruysse weer een ingenieus geconstrueerd misdaadverhaal zoals alleen hij dat kan schrijven: wervelend en erudiet, boordevol verfijnde humor, helemaal mee met deze tijd, zijn lezers heen en weer slingerend tussen locaties, tijdspannen en personages. Bovendien is de basis van het verhaal beangstigend actueel.

*****

Jan Van der Cruysse was woordvoerder van Brussels Airport en nu specialist in crisiscommunicatie. In 2016 verscheen zijn debuut, het eerste deel in de Bling Bling trilogie zo bleek later. Het regende prijzen en nominaties, Van der Cruysse bouwde dus een succesvolle schrijverscarrière uit en Win Win is hierin zijn zesde.

Voor zijn andere thrillers putte hij uit zijn jarenlange ervaringen op de luchthaven en persoonlijke ervaringen. In dit boek lijkt dit niet het geval, maar er staan wel enkele brandend actuele thema's op het menu waarrond hij een geweldig spannend en zelfs mysterieus verhaal heeft geconstrueerd. Het is niet zo dat hij die thema's uitwerkt, ze fungeren enkel als onderwerp doorheen het verhaal maar voilà, hij heeft ze toch maar aangebracht zodat ze zeker niet uit je geheugen verdwijnen.

Zijn verhaal is niet helemaal chronologisch gebracht, er is de huidige tijd die afgewisseld wordt met een jaar eerder. De tijd en de plaats geeft hij netjes aan boven elk deel en dat is geen overbodige luxe, ook de personenlijst achteraan kun je af en toe gebruiken. Best je aandacht er bij houden maar dat doe je automatisch, zijn manier van schrijven en de spanning houden je gekluisterd aan het boek. Op een of andere manier slaagt Van der Cruysse erin om je volledig in het verhaal te laten vertoeven, je bent werkelijk op de plaatsen die hij beschrijft. En ook nu heeft hij er enkele extravagante elementen in verwerkt, hij lijkt er trouwens zijn handelsmerk van te maken, ze helpen je in ieder geval om nog extra aandachtig te zijn. Het soms ongeloofwaardige verloop van het verhaal stoort niet, integendeel zou je hier zelfs zeggen, de auteur komt daar volledig mee weg, het amuseert enorm.

Win Win is een boek om van het begin tot het einde te genieten, spannend, vlot, afwisselend, alles wat je nodig hebt om het tot een top boek te bestempelen. En de subtiele humor maakt het af. Een dikke aanrader om gewoon ... te genieten!

Eerder: Bling Bling, De Zaventemmers, En toen was er nog maar één, Boem Boem 1, Bloedbad in Beringen

Uitgeverij: Manteau (2021) - 416 blz.

We eten ons dood - Louis De Jaeger

Hoe we met onze landbouw de wereld kunnen redden

Weet jij wat je eet?

Weet je waar het vandaan komt en wat het met je doet?

Weet je wat het met onze planeet doet?

Dat waren de vragen waar Louis de Jaeger op zijn achttiende mee zat.

In dit boek neemt hij je mee op zijn boeiende ontdekkingsreis van New York tot de Westhoek naar een bewuste ecologische invulling van zijn landbouwersmissie. Een confronterend verhaal dat een aantal ongemakkelijke waarheden blootlegt over wat we eten, wat dat met ons doet en met onze planeet, maar ook hoopvolle oplossingen geeft zodat ook jij in actie kan komen.

Louis De Jaeger is inspirator, landschapsredder en ondernemer zoals hij zelf schrijft op zijn website. Na het lezen van dit boek weet je ook dat dit zo is.

De Jaeger ontdekte zijn passie in zijn jonge jaren en daar zaten zijn twee grootmoeders voor iets tussen. Na zijn schooltijd begon hij te reizen om te onderzoeken waar hij zich mee wilde bezighouden en dat het iets met landbouw vandoen moest hebben, stond in de sterren geschreven. Daarbij ontmoette hij vele boeiende mensen die hem duidelijk inspireerden en nu nog, maar ook de verhalen van vele andere en verschillende mensen die hij daarna nog gesproken heeft, vind je in dit boek. Het is dan ook bijna letterlijk een verslag van zijn jarenlange zoektocht, zijn queeste, naar de juiste manier van landbouw bedrijven. Maar Louis De Jaeger doet veel meer en is goed op weg om zelf een inspirerende figuur te worden, uit alles wat je leest van hem blijkt een grote positiviteit, je zou het niet zeggen met de titel van dit boek, maar het is wél een hoopvol boek.

Het boek leest als een trein, je wordt helemaal meegenomen in zijn persoonlijke queeste en het doet je nadenken. Het is ook een compleet boek, De Jaeger neemt vele overwegingen mee en niet in het minst de vele ervaringen van allerlei boeren en landbouwers. Maar hij sprak bijvoorbeeld ook met een vertegenwoordiger van Bayer/Monsanto, professoren aan universiteiten, de Boerenbond, politiekers en nog zovele anderen en dit maakt het boek extra interessant. De Jaeger pretendeert zeker niet dat hij de ultieme oplossing heeft, hij zoekt, en zoekt nog verder, en dit zal zo blijven doorgaan. Waar hij wel van overtuigd is, is dat we naar een pesticidevrije wereld zouden moeten evolueren, een transitie dringt zich op maar zal tijd vergen.

We eten ons dood is een boek dat iedereen zou moeten lezen, het is een geweldig inspirerend boek dat laat zien dat verandering zéér wenselijk is maar zeker ook mogelijk.

"Laten we de symptoombestrijdingsmaatschappij achter ons laten en het tijdperk van samenwerken ingaan.

Samenwerking met elkaar.

Samenwerking met de natuur."

Uitgeverij: Houtekiet (2021) - 250 blz.

Rust en Vreugd - Hendrik Groen

Een bitterzoete scherts van een typisch Nederlands fenomeen: de volkstuinvereniging

Als Emma Quaadvliegh na het overlijden van haar man oude papieren opruimt, vindt ze een vergeten inschrijving terug voor een tuinhuisje bij 'Rust en Vreugd'. Ongemerkt is er elf jaar wachttijd verstreken, ze kan nu elk huisje krijgen dat vrijkomt. Emma wordt bij de eerste bezichtiging op slag verliefd op een gezellig, rommelig tuinhuisje met dito tuin en ze besluit impulsief: ik kan wel wat afleiding gebruiken, ik neem het! Dat ze geen verstand heeft van tuinieren maakt gelukkig niet veel uit, want aardige buren bieden direct hun hulp aan.

Ook de voorzitter van de vereniging komt onuitgenodigd op de thee. Om kennis te maken, maar vooral om haar te wijzen op de regels met betrekking tot de hoogte van de heg, het bestrijden van het onkruid en het verplichte algemeen onderhoud. Al snel blijkt dat het er tussen de tuinders in het prachtige groene paradijs niet altijd even vredelievend aan toegaat. Toch is Emma vastbesloten er hoe dan ook iets moois van te maken. Maar wilden Adam en Eva dat ook niet?

***

Hendrik Groen schreef in 2014 zijn debuutroman, Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 ¼ jaar oud, in 2016 het vervolg erop en in 2020 verscheen het laatste. Ondertussen zijn de eerste 2 dagboeken verfilmd in een succesvolle en mooie tv-serie, verscheen er een prequel van en schreef Groen nog twee andere boeken waarvan deze de laatste is.

Hendrik Groen is een pseudoniem en het was lange tijd een mysterie wie het toch maar kon zijn. In 2016 werd bekend dat het om Peter de Smet ging, hij had totaal geen behoefte aan publiciteit en bekendheid, maar het is nu dus toch bekend geworden. Zijn boeken zijn allemaal humoristisch en soms zelfs hilarisch geschreven en de lezer weet dat dit niet evident is, maar je kan gerust zeggen dat Groen er in geslaagd is en een zeer ontspannen manier van schrijven heeft, verhalen uit het leven gegrepen. Ook bij dit boek kun je je zó voorstellen hoe het er aan toe kan gaan op een volkstuintje, maar bij uitbreiding ook het reilen en zeilen in een vereniging.

Het verhaal doet heel erg denken aan de belevenissen in de geheime dagboeken en de personages roepen ook het medeleven op dat je toen voelde. Het zijn dus gelijkaardige verhalen van een groepje in een strijd tegen het beleid en je kan je er zomaar in verliezen. In dit boek is er echter veel minder maatschappelijke relevantie, tenzij je misschien deel uitmaakt van een verenigingsleven, maar de positiviteit die uit dit werk spreekt, kan iedereen meenemen in zijn leven.

Rust en Vreugd is een mooi humoristisch boekje geworden dat vlot en ongecompliceerd leest en het spoort zeker aan om buiten te willen vertoeven in je tuin of in de natuur.

Eerder: Pogingen iets van het leven te maken, Zolang er leven is, Leven en laten leven, Opgewekt naar de eindstreep

Uitgeverij: Meulenhoff (2021) - 285 blz.