Lustrum - Robert Harris

Het is 63 voor Christus, het jaar waarin Cicero consul wordt en toetreedt tot het centrum van de Romeinse macht. Maar hij heeft met zijn rechtlijnigheid en zijn genadeloze retoriek machtige vijanden gemaakt. Dan geeft de Tiber het lichaam prijs van een wreed en ritueel geofferd kind, waardoor een web van verdorvenheid en corruptie aan de dag treedt. Cicero neemt de handschoen op en trekt ten strijde.

Pas als hij als kroongetuige optreedt in een schandaleuze rechtszaak beseft Cicero dat hij meer vijanden onder de Romeinen heeft dan hij kon bevroeden. Langzaam wordt de omvang duidelijk van de krachten die samenspannen om zijn ondergang te bewerkstelligen.

***

Robert Harris (Nottingham, 1957) was na zijn studie Engelse Literatuur journalist, politiek redacteur en columnist. In de jaren tachtig schreef hij enkele non-fictie werken en in 1992 kwam dan zijn eerste fictieboek uit, sindsdien schreef hij er nog vele waarvan er verschillende verfilmd werden. Hij schreef voornamelijk historische thrillers en zijn interessegebied is uitgebreid, zowel inhoudelijk als wat betreft de tijdsperiode. In 2006 kwam Imperium uit, het eerste in de Cicero-trilogie en Lustrum is het tweede. Harris benadrukt dat het een roman is en geen geschiedkundig werk, toch heeft hij zoveel mogelijk de fictie laten overeenstemmen met de feiten.

De weg naar de top in het politieke leven van Rome van Marcus Tullius Cicero (106-43 v.Chr.) beschreef Harris in Imperium, dat was de periode dat Cicero senator en vervolgens praetor was. In Lustrum gaat het eerste deel over het jaar 63 v.Chr. van Cicero als consul en het tweede deel speelt dan van 62 tot 58 v.Chr. Dit blijkt een turbulente politieke periode te zijn en je leest duidelijk dat Cicero gedurende deze jaren afstevent op zijn ondergang.

Cicero was een man van het woord, hij stond erom bekend dat hij geweldige redevoeringen afstak waarnaar iedereen luisterde en hij genoot een heel groot aanzien bij zijn collega's in de senaat waar hij een sterke positie had. Buiten zijn politieke bezigheden waarin hij zoveel mogelijk opkwam voor de belangen van zijn land, was hij ook nog actief als advocaat. In dit boek mogen we echter veel minder genieten van zijn rechtbankredevoeringen, slechts een paar keren maar het moet gezegd dat deze ook nu weer subliem waren om te lezen, Cicero is echt een man van de redevoeringen.

Robert Harris heeft van dit boek ook nu een schitterende historische vertelling gemaakt, de periode komt goed tot leven maar het zijn nu voornamelijk de politieke gebeurtenissen waarover het gaat. Heel erg interessant en ik ben blij dat ik dit kon lezen maar het maakte het boek ook meteen een stuk taaier. Weinig redevoeringen en slechts een beperkte hoeveelheid roman-elementen zorgden ervoor dat het iets minder vlot las dan het eerste. Het beeld van het politieke Rome en de verhoudingen tussen zijn bevolking en de patriciërs dat wordt helemaal uit de doeken gedaan en was op zich wel boeiend. Gaius Julius Caesar is in deze periode serieus op weg om de machtigste man van Rome te worden en hoe dit zo allemaal verloopt kom je hier ook allemaal te weten. Ook het wedervaren van Pompeius (de Grote) neemt een belangrijk aandeel in, in het boek, hij was vooral een militair.

Lustrum is absoluut een goed vervolg in het verhaal van Cicero die Romeins redenaar, politicus, advocaat en filosoof was. Als thriller of roman kon het me dit keer iets minder bekoren, het was té uitgesponnen en gedetailleerd maar historisch gezien was het wel een top-verhaal, ik heb weer veel bijgeleerd en was vooral onder de indruk van de gewelddadigheid en de chaos in het politieke leven van toen, wat was me dat!

Eerder: De officier, Imperium

Uitgeverij: De Bezige Bij (2009) - 396 blz.

Oorspronkelijke titel: Lustrum

Vertaling: Janneke Zwart

De laatste wildernis - Robert Macfarlane

Zijn er nog ongerepte plekken te vinden waar de natuur ongestoord haar gang kan gaan? Of is alles al gecultiveerd, bewoond en geasfalteerd? Robert Macfarlane vraagt zich af of werkelijke wildernis nog bestaat en trekt erop uit om de natuur te ondergaan. Hij klimt in bomen, zwemt in grotten, doorkruist hooglanden en overnacht op heuveltoppen en afgelegen stranden. Deze prachtige evocatie van de wildernis leest als een reisverslag, een geschiedenis van het landschap, een cultuurgeschiedenis van natuuressayisten, en als een hartstochtelijk pleidooi voor het behoud van de natuur.

Robert Macfarlane (Nottingham, 1976) doceert Literature and the Environmental Humanities aan de universiteit van Cambridge en dit verklaart meteen de indrukwekkende lijst boeken en auteurs die de auteur aanhaalt in dit boek en citeert. Twee daarvan had ik al gelezen, Walden van Henry David Thoreau en De levende berg van Nan Shepherd.

De auteur trekt zo vaak hij kan de natuur in, dat las ik al in zijn boek De oude wegen. In dat boek concentreerde hij zich op de wandelingen zelf maar bij uitbreiding had hij het daar ook over de natuur zelf. In De laatste wildernis is dit laatste de focus en in elk hoofdstuk concentreert hij zich op de vorm of het gesteente van de stukjes natuur die hij beschrijft in Schotland, Wales, Engeland en Ierland, hij heeft een soort van alternatieve kaart meegegeven vooraan in het boek waar deze biotopen, natuur- of landschapselementen zich bevinden.

Zijn uitgangspunt is de vraag of er nog échte wildernis te vinden is waar er geen spoor is van menselijke aanwezigheid of bemoeienis en daarvoor laat hij zich leiden door wat hij enerzijds zelf al ervaren heeft of denkt te weten en anderzijds door de bevindingen en suggesties van anderen. Daarvoor trekt hij er dus effectief op uit om deze gebieden te verkennen en er te overnachten, vaak alleen maar ook regelmatig in gezelschap en dan vaak met zijn dierbare vriend Roger Deakin die gefascineerd is door natuur en landschap en die woont in het vreemdste huis dat hij ooit zag.

De ervaringen die hij beschrijft, zijn op zijn zachtst gezegd indrukwekkend en de plaatsen waar hij overnacht ongewoon en verrassend, vaak zelfs gewoon onder de blote hemel en zo ontdekt hij vreemde stukjes natuur. Macfarlane krijgt dan zelf van bewoners verhalen te horen van de streek en die deelt hij uitbundig in dit boek en dit was zeer interessant om te lezen. Het konden mythen en verhalen zijn maar het boek verhaalt ook wel wat historische feiten, er valt dus serieus wat op te steken in dit boek.

Wat je nog leest en leert uit dit boek is dat wildernis of ongereptheid zeker niet samenvalt met afgelegenheid of uitgestrektheid, Macfarlane ontdekt ook kleine stukjes échte natuur zelfs te midden de menselijke aanwezigheid of verborgen natuurpareltjes in de nabijheid, je hoeft zelfs niet ver te gaan om iets van ongestoorde natuur te ontdekken. Langs de andere kant ontdekt hij dan zeer moeilijk bereikbare natuurgebieden waar hij dan toch menselijke aanwezigheid ontdekt, al was het maar omdat er vervuiling aanspoelde bijvoorbeeld of dat er lang geleden toch een soort van menselijke bewoning was.

De laatste wildernis is een boek dat je regelmatig kan vastnemen en er stukken uit lezen, elk hoofdstuk bevat heel wat om over na te denken en om eventueel zelf informatie op te zoeken over deze gebieden zodat je er nog een beter beeld bij krijgt ook al heeft Robert Macfarlane zelf de gebieden zeer goed beschreven in het boek, je krijgt gewoon zin om er meer over te weten. Doordat hij ook vele andere schrijvers en avonturiers aanhaalde, krijg je ook zin om méér te lezen. Aan het einde van het boek heeft hij een selecte bibliografie toegevoegd alhoewel ik moet zeggen dat het geen beknopte lijst is, ik heb er in ieder geval een en ander uit genoteerd, aan inspiratie geen gebrek zou ik zeggen als je meer wil. Dit was dus weer een inspirerend boek van Robert Macfarlane, hij weet zijn enthousiasme duidelijk af te laten stralen op de lezer. En het was dan ook nog zeer interessant en toegankelijk geschreven, ik denk dat ik fan ben.

Eerder: De oude wegen

Uitgeverij: De Bezige Bij (2008) - 341 blz.

Oorspronkelijke titel: The Wild Places

Vertaling: Nico Groen

De schuld - Hjorth Rosenfeldt

Vanja Lithner vecht om haar afdeling bij de Nationale Recherche te redden, die in een diepe crisis verkeert sinds een van de collega's is ontmaskerd als seriemoordenaar. Dan wordt net buiten Västerås het lichaam van een vrouw aangetroffen. Het oplossen van deze zaak kan het voortbestaan van het team enorm helpen. Het onderzoek wijst uit dat de moord alles te maken heeft met één persoon, Sebastian Bergman - en juist hij is na de recente gebeurtenissen persona non grata bij de recherche. Zal zijn terugkeer de ondergang van het onderzoeksteam worden?

In deze grootse finale van De Bergmankronieken wordt Sebastian geconfronteerd met de trauma's uit zijn verleden, en krijgt hij een laatste kans om zijn leven een nieuwe richting op te sturen.

***

Hjorth Rosenfeldt, het Zweedse schrijversduo dat bestaat uit Hans Rosenfeldt (1964) en Michael Hjorth (1963), schreef met De schuld het achtste deel met Sebastian Bergman in de hoofdrol. Bergman is een getroebleerde psycholoog en profiler die zich niet geliefd maakt, niet bij zijn collega's maar ook niet bij zijn vrienden en familie. Maar hij heeft zijn leven gebeterd na de gebeurtenissen in De oogst waarin een collega bij het rechercheursteam een seriemoordenaar bleek te zijn.

Korte hoofdstukken en afwisselende verhaallijnen, zo kennen we dit schrijversduo en ze hebben weer een zeer filmische schrijfstijl gehanteerd, niet verwonderlijk met hun professionele loopbaan. En het moest geen serie zijn of er zijn ook nu persoonlijke verhaallijnen en ditmaal voornamelijk met Sebastian Bergman. De auteurs proberen in dit zogenaamde laatste deel in de Bergmankronieken een soort van afsluiting te geven in verband met Bergmans persoonlijke leven. Daarvoor linken ze ook vaak naar de vorige boeken, zowel wat betreft de verhalen maar ook de personages en daarbij proberen ze Bergman zelf als personage 'beter' of wat sympathieker neer te zetten ook al heeft hij het bij zowat iedereen verkorven. In mijn ogen zijn ze er toch niet helemaal in geslaagd.

De plot is netjes opgebouwd en er wordt gewerkt naar een knallende finale. Aan de spanningsopbouw mankeert niets en toch kwam het me gekunsteld over. Het was veel, té veel, al die verwijzingen naar andere onderzoeken en de poging om een finale boek in de reeks te schrijven creëerde een chaotisch verhaal. En dan bleek het aan het einde toch nog niet helemaal te kloppen, de auteurs hebben het nog voor een klein stukje willen openhouden, zouden ze dan eventueel toch nog iets plannen met de personages?

Het verhaal en de plotopbouw van De schuld zat wel helemaal snor, je leerde de moordenaar enigszins kennen ook al vielen de puzzelstukjes pas aan het einde op zijn plaats en het was een mooi onderzoek. Van de 8 boeken in de serie was dit toch een van de mindere maar zeker het lezen waard, het las vlot en de auteurs weten de lezer toch te verrassen met hun plotwendingen.

Eerder: Wat verborgen is, De discipel, Het familiegraf, Het stille meisje, De test, Het oordeel, De oogst

Uitgeverij: De Bezige Bij (2024) - 426 blz.

Oorspronkelijke titel: Skulden man bär

Vertaling: Corry van Bree

De heks van Limbricht - Susan Smit

Limbricht, nabij Sittard, eind zeventiende eeuw. Haar leven lang is Entgen Luijten gewend haar eigen weg te gaan, in familiekwesties, in zaken en in de liefde. Ze wordt daarin gesteund door een grote kennis van de natuur, die ze ook regelmatig aanwendt om haar dorpsgenoten te helpen. Maar dan wordt ze vanwege een paar ongelukkige voorvallen beschuldigd van hekserij. De kasteelheer is gebrand op een bekentenis, waarvoor hij gebruikmaakt van alle middelen die de inquisitie hem ter beschikking stelt. Maar wat als Entgen tegen alle verwachtingen in standhoudt?

De heks van Limbricht is een op feiten gebaseerde roman over de moed, eigenzinnigheid en het politieke bewustzijn van een ongetemde vrouw. Haar proces in 1674, waarvan alle stukken bewaard zijn gebleven, verloopt anders dan iedereen had kunnen voorspellen.

****

Susan Smit (Leiden, 1974) werkte 10 jaar als model en studeerde daarna culturele studies met Nederlandse Taal- en Letterkunde als hoofdvak. Ze begon zich na een artikel dat ze in 2000 schreef over moderne heksen, te interesseren in de geschiedenis van deze eeuwenoude religie, de rituelen en de magie en kruiden en ze werd uiteindelijk ingewijd als heks. In haar eerste boek Heks (2001) schreef ze haar ervaringen hieromtrent. Sindsdien verschenen er nog vele non-fictie boeken en sinds 2005 ook romans van haar hand, vaak historische romans.

De historische roman De heks van Limbricht verscheen in 2021 en is verteld naar het waargebeurde verhaal van Entgen Luijten, een vrouw die in 1674 beschuldigd werd van hekserij en berecht. Susan Smit kon hiervoor putten uit de stukken die van dit proces bewaard zijn gebleven, een proces met een onverwachte afloop. Het boek werd een groot succes en de voorbereidingen voor een verfilming zijn in volle gang.

Het verhaal begint met de arrestatie van Entgen en haar opsluiting in de kerkers van het kasteel op verdenking van hekserij of kwade toverij op 10 juli 1674 en loopt tot en met het vonnis op 10 oktober. Tijdens haar opsluiting blikt Entgen terug op haar leven en wordt haar verhaal sinds haar geboorte uit de doeken gedaan. Maar het boek is meer dan dat, we krijgen hier een beeld van een sterke vrouw die ingaat tegen de heersende normen, ze is een zelfstandige vrouw die absoluut haar 'vrouwtje' staat in een op en top mannenwereld. De auteur weet een goed beeld te geven van deze maatschappij en ze legt zelfs het systeem uit waardoor vrouwen individueel maar ook als groep onderdrukt kunnen worden en het zwijgen opgelegd. Hier kunnen we zelfs vandaag de dag nog wat van leren lijkt me.

Entgen weet enorm veel over natuurgeneeswijzen en haar kennis van kruiden is fenomenaal. Alleen daarom al kon je in die tijd als heks aangemerkt worden en was het een koud kunstje om een mondige vrouw uit de weg te ruimen. Susan Smit heeft verschillende boeken over heksen en de oude natuurreligie geschreven en het smaakt absoluut naar meer om hier over te lezen.

Daarnaast heeft Entgen ook wat betreft landbouwmethoden een grote kennis, welke planten het goed doen met elkaar, teeltwissel, het laten rusten van percelen, zo tussendoor komen we ook hier wat over te weten in dit boek. Je zou het nu kunnen vergelijken met permacultuur en biodynamische landbouw, super interessant allemaal. Er zit dus genoeg materiaal in De heks van Limbricht om even zoet te zijn als je getriggerd wordt om hier meer over te weten.

Kort hiervoor had ik het boek De heks van Gottem van Frederic Vermeulen gelezen en wat betreft inquisitie en het beschuldigen en berechten van heksen waren er gelijkaardige dingen te lezen maar uitgebreider. Maar daar las je dan weer veel minder over de dingen die ik hiervoor aanhaalde, kruiden, natuurgeneeswijzen en landbouw.

De heks van Limbricht is een boek dat ook een zeker literair gehalte heeft, Susan Smit heeft een mooie taal om haar verhaal te vertellen. Ze stopte er regelmatig ook overdenkingen in over maatschappelijke kwesties, overtuigingen en meningen, maar het meest nog over het leven van toen, de armoede en angst van de boeren en gewone mensen en hoe zij onderdrukt worden door de hogere standen en waarbij de rol van de kerk niet te onderschatten is, machtsmisbruik en willekeur tieren immers welig. En daar bovenop zijn het dan nog voornamelijk vrouwen die het onderspit moeten delven. Entgen Luijten is een vrouw die weerwoord geeft hierop en ook nu nog een voorbeeld kan zijn, een vrouw om in je hart te sluiten.

De heks van Limbricht is absoluut een zeer aan te raden boek, het vertelt het verhaal van een uitzonderlijke vrouw en dit op een meeslepende wijze. De cover kon ik wel niet goed plaatsen, Entgen had iets tegen overdreven godvruchtigheid en de cover straalt net dit uit, persoonlijk zou ik toch voor iets meer 'natuurlijks' gegaan zijn. Het boek zet aan tot nadenken en ook tot het meer willen weten over 'heksen' en deze natuurreligie, daardoor zit er in dit boek zelfs een klimaat-kantje. Het mag dan wel een boek zijn dat speelt in de 17e eeuw, toch lijkt het ook nu nog actueel te kunnen zijn. Zeer goed boek en mijn eerste kennismaking met Susan Smit en ik moet zeggen dat het me nieuwsgierig gemaakt heeft naar haar andere boeken én het thema hekserij.

Uitgeverij: Lebowski (2021) - 255 blz.

Een dodelijke gok - Peter James

Zakenman Kipp Brown is gokverslaafd en zijn schulden worden alsmaar groter. Ter afleiding neemt hij zijn zoon mee naar een voetbalwedstrijd van hun favoriete club. Maar wat een ontspannen middag had moeten zijn, verandert in een nachtmerrie.

In de paar minuten dat Kipp zijn blik niet op zijn zoon heeft, verdwijnt de jongen spoorloos. Dan krijgt hij het angstaanjagende bericht dat iemand zijn kind heeft, en om hem levend terug te krijgen, zal Kipp moeten betalen.

Voor inspecteur Roy Grace is het aanvankelijk een duidelijk geval van ontvoering. Maar al snel komt hij terecht in de duistere criminele onderwereld van Brighton, waar de regels anders zijn en waar niets is wat het lijkt...

***

Peter James schreef met dit boek zijn 14e Roy Grace-thriller en het was weer een zeer filmisch geschreven boek, niet gek voor een filmproducent. Het is een snel boek met heel wat actie en Roy Grace moet uit zijn pijp komen en dat doet hij natuurlijk met verve, hij is alert en denkt snel. Het decor is ditmaal de Albanese gemeenschap in Roy's geliefde Brighton en dan gaat het over de duistere onderwereld, genre maffia, ellende en geweld verzekerd dus.

Het boek is opgebouwd zoals we van Peter James gewoon zijn, korte snelle hoofdstukken met veel afwisseling en je wordt van in het begin in het verhaal getrokken. Doordat het scenario een ontvoering behelst, was het voor de auteur ook niet ingewikkeld om er een race tegen de klok van te maken. Het verhaal en de ontwikkelingen waren echter niet zo verrassend als je zou willen en een tikje ongeloofwaardig ook, op zijn Amerikaans en dan weet je het wel. Maar het leesplezier leed er niet onder, integendeel.

Er zijn buiten de ontvoeringszaak nog 2 verhaallijnen en wat deze in het verhaal te betekenen hebben, is en blijft onduidelijk en dat is toch wel een mankementje. Je zou toch op zijn minst aan het einde een soort van samenkomen moeten krijgen maar dit valt toch enigszins tegen. Ook de persoonlijke ontwikkelingen komen in dit verhaal veel minder aan bod, Roy's vrouw Cleo en zoon Bruno blijven heel erg op de achtergrond. 

Een dodelijke gok is een goede en spannende thriller waar je zeer zeker leesplezier aan beleeft maar hij is nu niet wat je noemt een uitschieter in de reeks.

Eerder: Op sterven na dood, Ten dode opgeschreven, Doodskus, Dodemansrit, Perfectie, Schijndood, Doodsklok, Als de dood, Tot in de dood, Dodelijke affaire, Doodsangst, Ultiem bewijs, Een date met de dood

Uitgeverij: De Fontein (2023) - 343 blz.

Oorspronkelijke titel: Dead if You Don't

Vertaling: Lia Belt

De grote wereld - Pierre Lemaitre

De Pelletiers zijn een vooraanstaande Franse zeepmakersfamilie in het Beiroet van de jaren veertig. Patriarch Louis hoopt zijn succesvolle bedrijf over te dragen aan zijn oudste zoon Jean, maar dat gaat gruwelijk mis. Jean laat het bedrijf niet alleen bijna failliet gaan, maar begaat ook een verschrikkelijke misdaad die de hele familie dreigt mee te slepen...

****

Pierre Lemaitre (Parijs, 1951) is opgeleid als psycholoog maar doceerde literatuur, in 2006 bracht hij zijn eerste boek uit en werd voltijds schrijver, hij schreef aanvankelijk voornamelijk thrillers en spannende boeken. In 2013 kwam zijn bekendste werk uit Tot ziens daarboven, een roman waarvoor hij de prestigieuze Prix Goncourt won en het eerste boek in zijn interbellum trilogie.

De grote wereld speelt zich af onmiddellijk na de tweede Wereldoorlog en gaat hij dus verder na de trilogie. Het boek is ongeveer op dezelfde manier opgevat als de boeken uit de trilogie en Lemaitre brengt dus door het verhaal van een familie een stukje Franse geschiedenis. We zitten in het jaar 1948 en we starten in Beiroet waarna het verhaal naadloos overgaat naar Parijs en Saigon. Deze laatste lag in de Unie van Indochina dat toen onder andere Laos, Cambodja en Vietnam omvatte en onder Frans bewind stond. De Eerste Indochinese Oorlog beheerste het leven daar toen en daar krijgen we genoeg van te lezen in dit boek, boeiend maar ook gruwelijk. Het was weer zeer leerrijk om wat Franse geschiedenis in relatie tot deze kolonie te lezen.

De familie die Lemaitre in dit boek beschrijft, is absoluut een kleurrijke familie. Het verhaal springt heen en weer tussen de verschillende leden en belicht telkens een ander stuk van de geschiedenis, spannend is het niet maar wel intrigerend. Meesterverteller Lemaitre slaagt erin je aan het verhaal gekluisterd te houden ook al heeft hij soms de neiging om het toch wat té uitvoerig te willen beschrijven, het had beslist wat beknopter gekund.

Naar het einde van het boek zijn er toch wel enkele plotwendingen die verrassend zijn, het verhaal vind zelfs enige aansluiting bij de interbellum trilogie en dit zag je absoluut niet aankomen. Er is echter wel één verhaallijn, met name die van de oudste zoon Jean die minder interessant was en ook niet afgerond werd, de lezer blijft daar toch met een hongertje zitten.

De grote wereld is een zeer goede roman die neigt naar een thriller en die een stukje Franse geschiedenis vertelt doorheen een familiegeschiedenis. Hij leest zeer vlotjes met af en toe een vleugje humor.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille, Rosy, Vals leven, Tot ziens daarboven, De kleuren van de brand, De spiegel van ons verdriet, Het serpent

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2023) - 536 blz.

Oorspronkelijke titel: Le Grande Monde

Vertaling: Andreas Dijkzeul

Ik ben de dood - Chris Carter

Zeven dagen na de ontvoering van een twintigjarige vrouw wordt op een grasveld dicht bij de internationale luchthaven van Los Angeles haar lichaam gevonden. Haar ledematen zijn zo neergelegd dat ze een ster lijken te vormen. Uit de autopsie blijkt dat de vrouw op een verschrikkelijke manier is vermoord. Maar er wordt meer ontdekt...

Rechercheur Robert Hunter krijgt de zaak toegewezen en wordt vrijwel direct geconfronteerd met een tweede slachtoffer. Hij realiseert zich dat hij snel moet zijn, want deze moordenaar lijkt voor niets of niemand terug te deinzen. Kan Hunter de mysterieuze crimineel stoppen?

****

Chris Carter (Brazilië, 1965) studeerde psychologie en werkte daarna als profiler waar hij het gedrag van criminelen bestudeerde. Dit deed hij vele jaren en dit heeft hem niet ongeschonden gelaten zegt hij in een interview met ThrillZone. Na deze carrière werd hij muzikant en nog later begon hij te schrijven na een droom. In 2009 kwam zijn eerste thriller uit en hij is nu voltijds schrijver. Het heeft even geduurd vooraleer zijn boeken vertaald werden in het Nederlands ook al werd zijn eerste wel dadelijk vertaald. Voor de anderen duurde het nog tot 2021, we zitten nu aan 7 maar de auteur zit al aan nummertje 13.

Er is weer een seriemoordenaar aan het werk in dit boek en het is weer niet min, de moordenaar gaat gruwelijk en gewelddadig te werk. De auteur neemt ons mee in zijn wereld en we weten dus hoe hij te werk gaat en wat er met de slachtoffers gebeurt. En het tempo waarin hij te werk gaat, drijft de spanning op voor het duo Robert Hunter en Carlos Garcia maar ook voor de lezer. De auteur weet de lezer daardoor wel enorm goed in het verhaal te trekken.

Ik kan wel niet zeggen dat het verhaal helemaal origineel is, of wel is het zo dat ik teveel thrillers lees met seriemoordenaars, dat kan ook natuurlijk, op den duur begin je misschien al vlugger dingen te zien of te veronderstellen. Desondanks was ik aan het boek gekluisterd en er niet van weg te slaan. Hunter en Garcia zijn dan ook nog geweldige personages en de manier waarop ze de misdaad oplossen is heel erg interessant om te lezen.

Ik ben de dood is weer een fantastisch goed boek in de Robert Hunter-serie, het heeft een goede plot en mooie plotwendingen, leest vlot en het boeit van het begin tot het einde. Aan het einde had ik wel een waarom-doe-je-dat-toch momentje maar het kon de pret niet bederven, Chris Carter zorgt steeds voor een hoog leesplezier-gehalte in zijn boeken en dit was hier zeker ook het geval. Een top-auteur!

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad, Jager in de nacht, De beeldhouwer, Een voor een, De beste vriend

Uitgeverij: Harper Collins (2024) - 348 blz.

Oorspronkelijke titel: I Am Death (2015)

Vertaling: Erik de Vries

Al het blauw van de hemel - Mélissa Da Costa

Nadat bij Emile jong-alzheimer werd vastgesteld, besluit hij het ziekenhuis en het medeleven van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Stiekem koopt hij een camper en plaatst een advertentie voor een reisgezel. Hij ontvangt een antwoord van Joanne, een mysterieuze jonge vrouw. Het is de start van een adembenemend mooie roadtrip.

****

Mélissa Da Costa (Clermont-Ferrand, 1990) studeerde economie in Lyon en werkte daarna als communicatiemedewerker tot ze in 2020 voltijds schrijver werd. Dit ging echter niet van een leien dakje, haar eerste 4 boeken bracht ze uit in eigen beheer tot de vierde Tout le bleu du ciel uiteindelijk toch opgepikt werd door een Franse uitgever. Dit was het begin van haar succes, ze won met het boek meerdere prijzen en naast het succes in eigen land wordt ze nu in in meerdere landen uitgegeven, in 2024 verschenen haar eerste twee boeken in het Nederlands.

Al het blauw van de hemel is een dik boek maar dat merk je niet tijdens het lezen. Je leest er immers vlot doorheen want het is een gemakkelijk boek met een vlotte schrijfstijl. Er niet te lang bij blijven stilstaan is ook wel aangewezen anders zou het boek wel eens langdradig kunnen overkomen. Openstaan voor natuurgeneeskunde, meditatie en spirituele opvattingen is ook een aanrader. Het is dus een boek voor de liefhebbers.

Tijdens het lezen heb ik vaak Google Maps geraadpleegd, het boek is dan ook een roadtrip-verhaal en dan wil je toch wel weten waar je zit, boeiend en interessant.

Het boek wordt gecatalogiseerd onder feelgood en dit kan wel kloppen. Niet mijn favoriete genre maar in dit geval was ik toch gecharmeerd door het boek. Het is ook wel zo dat de jongdementie en het gedrag van Emile voornamelijk op een positieve manier werden verteld, ik kan me voorstellen dat er vaak véél minder positieve aspecten aan deze ziekte zijn maar deze kwamen weinig tot niet aan bod. De geloofwaardigheid van het boek kwam hierdoor wel serieus in het gedrang.

Het boek krijgt van mij vier sterren, dit is te danken aan het feit dat ik het met veel plezier gelezen heb, zelfs in sneltreinvaart en omdat ik het spirituele in het boek zeker kon smaken. Er straalde ook een zekere rust uit het boek en onthechting, hiervan kan onze maatschappij en samenleving absoluut wat van gebruiken en alleen daarvoor zou je het boek al kunnen lezen. Al het blauw van de hemel is een mooi boek maar voor de liefhebbers dus.

Uitgeverij: Manteau (2024) - 639 blz.

Oorspronkelijke titel: Tout le bleu du ciel

Vertaling: Anne van der Straaten en Els Dekker

De beste vriend - Chris Carter

Als hij aan je denkt, ben je dood...

Na een bizar auto-ongeluk op het platteland van Wyoming doet de politie een gruwelijke vondst in een kofferbak. De bestuurder zwijgt in alle talen, totdat hij uiteindelijk één naam noemt: die van Robert Hunter...

De zaak wordt overgedragen aan de FBI, die de hulp inroept van rechercheur Robert Hunter. Wanneer Hunter de verdachte verhoort, komen er al snel geheimen boven water. Langzaam maar zeker wordt de ware identiteit van een meedogenloze moordenaar onthuld, iemand die zo ongrijpbaar is dat niemand ook maar enig idee had dat hij bestond. Tot nu...

****

Chris Carter bestudeerde als forensisch psycholoog het gedrag van criminelen en dat komt goed van pas in deze serie rond Robert Hunter. En in dit boek extra omdat het zijn eerste thriller is waarin de plot en de personages grotendeels gebaseerd zijn op feiten en mensen die hij in zijn job ontmoette. Het is bijna niet te geloven bij het dichtklappen van dit boek, het zijn immers zeer gewelddadige en gruwelijke misdaden die hij hier neerpent.

Het opzet van het boek is heel origineel en anders dan in zijn andere boeken waardoor het toch een andere leeservaring gaf. Hij beschrijft veel minder, zelfs zeer weinig de misdaden zelf maar de psychologie achter de misdaden en de misdadiger wat in zijn boeken seriemoordenaar betekent daar is het hier vooral om te doen. En dat geeft dadelijk een andere insteek voor dit verhaal. Tijdens het lezen zal dit wel duidelijk worden.

Als gevolg hiervan is er veel minder spanning in het boek. Uiteindelijk heeft de auteur er dan toch nog een race tegen de klok van weten te maken en werd het een verrassend én spannend einde. Een ander punt is dat we hier de persoon van Robert Hunter beter leren kennen en dat ook al op een originele manier. Voor de duidelijkheid, het zijn voornamelijk de gebeurtenissen rond Hunter die we te weten komen, karakterduiding is weinig of niet aan de orde. Het samenspel tussen Hunter en zijn partner Garcia mis je hier wel, dit geeft toch dadelijk een andere dynamiek aan een boek.

De beste vriend is een origineel en verrassend boek waar Chris Carter een heleboel kennis rond seriemoordenaars in heeft verwerkt en dit is meteen de kracht van het boek. Er is ook een en ander om over na te denken bij het lezen, zoals bijvoorbeeld de vraag of er in ieder mens een moordenaar schuilt? Het was een minder spannend boek en toch las je in sneltreinvaart naar het einde, een boek dat je met veel plezier leest dus, dat valt niet te ontkennen.

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad, Jager in de nacht, De beeldhouwer, Een voor een

Uitgeverij: Harper Collins (2024) - 365 blz.

Oorspronkelijke titel: An Evil Mind (2014)

Vertaling: Henske Marsman

Askruis - Antoine Sénanque

1348. De pest raast door Europa.

Antonin en Robert, twee jonge dominicaner monniken, vertrekken in 1367 vanuit hun klooster in de Languedoc naar Toulouse om het kostbare perkament te vinden waarop hun overste Guillaume zijn levensverhaal wil schrijven. Wanneer dit de inquisiteur ter ore komt, is diens argwaan direct gewekt. Guillaumes verhaal houdt een groot risico in voor de katholieke kerk: het kan de waarheid onthullen over de oorsprong van de pest en het lot van Guillaumes leermeester, Meester Eckhart, mysticus en een van de meest bewonderde - zij het later vervloekte - predikers van het christendom. Er is de inquisiteur alles aan gelegen om het perkament met dit relaas in handen te krijgen.

***

Antoine Sénanque (Neuilly-sur-Seine, 1959) studeerde geneeskunde en was werkzaam als neuroloog. Later gooide hij het over een andere boeg en studeerde geschiedenis aan de Sorbonne. Hij schreef sinds 2004 verschillende boeken, zijn eerste was Blouse en dit was een aanklacht tegen de geneeskunde net als zijn tweede in 2007. Daarna schreef hij romans met een historische en spirituele inslag en zo ook Askruis, zijn recentste maar enige roman die in het Nederlands vertaald is tot nu toe. Hij sleepte enkele prijzen binnen.

Askruis is best indrukwekkend als historisch roman, er komen vele thema's aan bod zoals de inquisitie, het monnikenleven, begijnen, de bedelordes van de dominicanen en franciscanen, pelgrimage en geneeskunde. De twee hoofdthema's zijn de pest en het leven van dominicaan Meester Eckhart, hij is een belangrijk theoloog, filosoof en mysticus alhoewel over dat laatste het wetenschappelijke onderzoek niet eenduidig is.

Filosofie en religie vormen een groot onderdeel van deze roman, religie omdat deze tijdsperiode gedomineerd werd door de kerk en diens gezagsdragers en filosofie omdat de auteur Eckhart ook inhoudelijk heeft willen neerzetten door de ogen van prior Guillaume die diens leerling en assistent was. Het is namelijk zo dat het boek opgezet is als een boek in een boek om dit te vertellen want  Eckhart is overleden. Maar ook het heden wordt goed uit de doeken gedaan, het is dan zo een 40 jaar later.

Sénanque heeft dit alles in een spannend verhaal weten te gieten ook al begin je dit pas echt te voelen naarmate je verder in het boek komt. Het historische dreigde soms de overhand te nemen en de religieuze en filosofische traktaten kwamen veelvuldig aan bod, zeker dat laatste had wat minder gekund. De auteur heeft té volledig willen zijn hierin. Naar het einde toe slaat de weegschaal dan naar de verhalende kant door en werd het zelfs serieus spannend.

Antoine Sénanque heeft uiteraard zijn eigen expertises gebruikt in dit boek wat het natuurlijk écht maakt en het een hoog realiteitsgehalte geeft. Alleen daarvoor is het al de moeite om dit boek te lezen.

Het boek is zeker een aanrader, als historische roman zeer zeker maar als verhaal toch ook, de twee jonge monniken, Antonin en Robert zijn twee aandoenlijke figuren. Toch net geen vierde ster omdat de auteur me soms toch kwijt was en dan voornamelijk met de filosofische en religieuze uiteenzettingen, het boek kwam soms ook té historisch over alsof dit de enige reden was om het te schrijven en het verhaal bijzaak leek. Door Askruis is mijn geschiedeniskennis alleszins bijgespijkerd en het was een vindingrijk verhaal. Interesse in filosofie, religie en mystiek is een pluspunt voor dit boek.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2024) - 356 blz.

Oorspronkelijke titel: Croix de cendre

Vertaling: Noor Koch

In orbit - Samantha Harvey

Zes astronauten verzamelen in een internationaal ruimtestation meteorologische gegevens en voeren er wetenschappelijke experimenten uit. Maar meestal observeren ze. Gezamenlijk kijken ze naar de stille blauwe planeet, ze cirkelen eromheen, draaien langs continenten en door de seizoenen, ze zien gletsjers en woestijnen, bergtoppen en de deining van oceanen.

Hoewel ze van de wereld afgescheiden zijn, kunnen ze toch niet ontsnappen aan de constante aantrekkingskracht ervan. Ze ontvangen het nieuws dat de moeder van een van hen is overleden en daarmee komen de gedachten op over een terugkeer naar huis. Wanneer ze zien hoe een tyfoon zich samenpakt boven de mensen van wie ze houden, zijn ze vol ontzag en angst.

De kwetsbaarheid van het menselijke leven vult hun gesprekken, hun angsten en dromen. Ze zijn heel ver verwijderd van de aarde, en toch hebben ze zich nog nooit zo'n onderdeel ervan gevoeld.

***

Samantha Harvey (Kent, 1975) studeerde filosofie en promoveerde in 'Creatief schrijven'.  In 2009 debuteerde ze als auteur met The Wilderness (De woestenij) en tot nu toe publiceerde ze 6 boeken waarvan één non-fictieboek. Ze werd genomineerd voor onder andere de Orange Prize for Fiction en de Booker Prize 2009 en voor Orbital won ze dan in 2024 deze Booker Prize. Harvey schrijft ook essays over literatuur voor The Guardian en The Independent.

Door deze Booker Prize kwam dit boek in mijn vizier en ook omdat hij her en der toch wel getipt werd zoals bijvoorbeeld door Wim Oosterlinck in zijn podcast 'Drie boeken'. Dit boek zou me anders niet bereikt hebben maar het is toch altijd fijn om eens iets te lezen buiten de comfortzone en verrast te worden. De titel klonk intrigerend en bedenkingen vanuit de ruimte lezen motiveerde me toch ook wel tot het lezen van dit boek.

Harvey kreeg het idee voor dit boek tijdens de COVID-pandemie doordat ze lang naar de livestream van het ruimtestation ISS keek, wat moet een mens zoal als je langdurig onverwachts thuis zit en sociale contacten moet missen, de ene ontdekt het wandelen en de andere kijkt naar de ruimte. Nu kan ik me deze fascinatie wel voorstellen, haar beschrijvingen in het boek leken zo realistisch dat je zomaar kon denken dat ze er zelf zat.

Het boek beschrijft dus het leven van zes astronauten gedurende een dag in het ruimtestation en dit wil zeggen dat er in totaal zestien omwentelingen rond de aarde zijn, en 1 orbit heeft een stijgend en dalend stuk en er zijn al evenveel zonsopgangen en -ondergangen. Daar staat een mens anders nog niet bij stil. Het beeld zien van de aarde vanuit de ruimte moet wel indrukwekkend zijn en dat komt sterk naar voor in dit boek.

De schrijfster zegt dat ze zich met dit boek uitspreekt voor de aarde en het menselijke leven en waardigheid, het is een boek voor 'iedereen die werkt aan vrede'. Je krijgt alleszins een beschermend gevoel tegenover de planeet aarde bij het lezen van dit boek, op die manier is het zeker een stimulans om er aan te werken om van de aarde een zo mooi mogelijke plaats van te maken.

In het boek is er ook veel aandacht voor de gevoelens van de astronauten, hun verhouding tot het ruimtestation, de ruimte, de aardbol, de mensheid en hun eigen familie. De auteur heeft er zodoende flink wat bedenkingen in kunnen verwerken en die zelfs filosofisch klinken, daar zal haar opleiding ook wel voor iets tussen zitten.

In orbit is een verrassend boek gebleken. Het boek kon niet áltijd mijn aandacht vasthouden maar zeker genoeg om er toch van onder de indruk en zo nu en dan zeer geïnteresseerd te zijn, hoe het leven op een ruimtestation verloopt dat kun je je nu toch een beetje voorstellen. Als verhaal schoot het voor mij wel tekort, té vrijblijvend en informatief, de personages met hun persoonlijke problemen komen niet goed aan bod en bleven niet hangen. Maar over het geheel is het toch een mooi boek.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2024) - 174 blz.

Oorspronkelijke titel: Orbital

Vertaling: Kitty Pouwels

Hoe het lichaam onthoudt wat je zelf vergeten bent - Tom De Prest

De invloed van emoties en ervaringen op ons leven wordt maar al te vaak onderschat. Grote of kleine traumatische ervaringen uit het verleden bepalen zonder dat we het merken ons gedrag. Tom de Prest, manueel neurotherapeut en kinesioloog, legt je in dit boek uit welke impact je emoties, gedachten en gevoelens hebben op je lichaam en hoe ze je denken beïnvloeden. Hoe vaker je een gedachte hebt, hoe frequenter je lichaam hier fysiek op zal reageren. Je leeft met andere woorden op automatische piloot. Dankzij dit boek kun je dat patroon herkennen en doorbreken. Je zal je niet meer laten leiden door gedachten en emoties die onbewust terugkomen en je leven bepalen. Kies bewust voor een fysiek en mentaal krachtig leven.

Tom De Prest studeerde kinesitherapie en revalidatiewetenschappen aan de KU Leuven (1998-2002) maar daarmee was zijn studietraject niet ten einde. Onmiddellijk begon hij nog aan een studie sportkinesitherapie en manuele therapie en daarna nog tal van andere studies waaronder toegepaste kinesiologie. Van daaruit ontwikkelde hij zijn eigen 'Physical Emotional Release Therapie'. Hij werkt sinds 20 jaar als kinesist in een praktijk die zich transformeerde tot de nu holistische 'paramedische groepspraktijk-nu'. Ze zijn een 'professioneel team met een brede kijk op het menselijk functioneren' en 'met een bredere blik naar gezondheid'. In 2022 kwam Tom De Prest zijn eerste boek uit dat op twee jaar tijd aan zijn 19e druk zat en in 2024 verscheen de opvolger De comfortcrisis.

Het boek heeft als thema de effecten van emoties en gedachten op het lichaam en denken en daar gaat effectief heel het boek over. Stap voor stap legt De Prest uit hoe het daarmee zit en vooreerst hoe hij zelf tot deze inzichten is gekomen want dat was geen evidentie na zijn eerste klassieke opleidingen in de kinesitherapie. Ook zijn eigen ervaringen speelden hierin een grote rol. De auteur heeft zich ingewerkt in verschillende alternatieve methoden maar het boek is absoluut geen zweverig of hoogdravend boek, nee integendeel, alles wat hij schrijft is gebaseerd op wetenschap en op deze manier legt hij alles helder uit. 'Alles wat er in dit boek staat is pure wetenschap en werkt ontegensprekelijk.' De wetenschappelijke termen vliegen je om de oren maar mits enige concentratie is dit perfect te volgen. Hij geeft ook vele concrete voorbeelden om het te verduidelijken en interessante studies passeren ook, zéér boeiend.

Ik heb nogal wat boeken gelezen rond gezondheid, voeding en levensstijlen en toch heb ik veel opgestoken uit dit boek. Dat er een effect was van het denken en gevoelens op je lichaam wist ik maar dat dit zó groot was en zelfs lichamelijke veranderingen op celniveau teweeg bracht, dat had ik toch niet begrepen. Maar nu dus wel, dit boek was een ontdekking en opende mijn ogen, en dan nog zo goed en duidelijk uitgelegd. De auteur geeft doorlopend concrete tips mee en in het laatste hoofdstuk van het boek maakt hij er een samenvattend verslag van 'Een nieuwe jij. Hier ga jij aan de slag'. Niet alleen theorie dus maar ook een praktisch boek, voor diegene die zich geroepen voelt, écht geroepen voelt.

Ik kan niet anders dan dit boek ten zeerste aanbevelen, er is wel werk aan de winkel, jij en jij alleen bent verantwoordelijk voor je eigen welzijn en welbevinden, op mentaal én fysiek niveau want de twee hangen heel duidelijk samen. Hoe het lichaam onthoudt wat je zelf vergeten bent van Tom De Prest is een geweldig goed boek dat je leven kan veranderen, áls je wil.

Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts (2022) - 199 blz.

Hellenacht - Lars Mytting

Butangen, eind jaren dertig: een Noors dorp in de schaduw van oplopende spanningen. Dominee Kai Schweigaard ziet in de 17-jarige Astrid Hekne een volwaardige erfgename van haar strijdbare grootmoeder en naamgenote. Alleen Astrid vertrouwt hij het verloren gewaande Zustertapijt toe, een mysterieus kunstwerk dat eeuwen geleden werd geweven door de legendarische Hekne-zusters. Volgens de overlevering wordt op dit tapijt het einde der tijden en de dood van de dominee afgebeeld.

Schweigaard is tachtig jaar, maar nog lang niet klaar om te sterven. Hij wil eerst de grootste vergissing uit zijn leven rechtzetten. Wanneer de Duitsers Noorwegen bezetten gaat Astrid in het verzet. In het oorlogsgeweld proberen beiden overeind te blijven en beseft Schweigaard dat hij de profetie van het Zustertapijt uit zal moeten laten komen om Astrid te redden.

*****

De Noorse schrijver Lars Mytting (Fåvang, 1968) is geen veelschrijver, zijn eerste fictieboek dateert uit 2006, een tweede schreef hij in 2014 om dan nog eens vier jaar later een derde roman uit te brengen dat dan het eerste deel in de Zusterklokken-trilogie was, in 2023 verscheen dan dit derde deel daarvan pas. Hij neemt dus zijn tijd maar het resultaat mag er dan ook absoluut wezen. Om volledig te zijn, Mytting schreef in 2011 nog een non-fictieboek waar hij internationaal mee doorbrak.

De trilogie is een familiesaga die in het eerste boek startte in 1880, het tweede deel speelde dan vanaf 1903 en nu is het eind jaren dertig en staat de tweede Wereldoorlog voor de deur. In de twee eerste delen speelt het geloof en bijgeloof een heel grote rol in het verhaal alsook het feit dat moderne uitvindingen volop oprukken. Op het Noorse platteland en zeker in Butangen dat heel erg afgelegen ligt, komt alles veel trager op gang maar uiteindelijk doet de vooruitgang zijn intrede, tot vreugde van de ene maar met argwaan voor de andere. In dit boek speelt het net een iets minder grote rol maar is het de opkomst van het nazisme waar het vooral om draait en dan de oorlog zelf uiteraard.

In De Zusterklokken en ook in Het Zustertapijt leerden we Kai Schweigaard kennen, de nieuwe dominee en ook in dit boek Hellenacht speelt hij een cruciale rol, het is ondertussen wel bijna zestig jaar later en hij begint goed op leeftijd te komen. Het andere hoofdpersonage Hekne is terug een Astrid en zij is de kleindochter van Astrid Hekne uit De Zusterklokken. En daarmee is de trilogie rond.

Het boek is opgebouwd in verschillende verhalen, grote delen in feite, en de eerste is net zoals in de andere boeken, gewijd aan Gunhild en Halfrid Hekne. Een stuk van hun leven en sterven en heksenvervolging speelt nu een rol in hun verhaal. Dan zijn er drie 'verhalen' en uiteindelijk nog een 'laatste verhaal' dat in het kort het verdere leven van de personages verhaalt, een goede afsluiting, mooie toevoeging en keurige afronding.

Het verhaal komt op het gemakske op gang, we moeten de hoofdpersonages leren kennen want met het tijdsverschil tussen de verschillende boeken kan het niet anders dan dat er nieuwe zijn en dat is zeker het geval voor Astrid, haar tweelingbroer Tarald en zus Esther. Het is eind jaren dertig en dan weet je dat de oorlog om de hoek loert. Mytting heeft het historische verloop van de dreiging en later de Duitse bezetting van Noorwegen excellent beschreven. Je kan niet naast het verzet en het is door de acties van Astrid dat de auteur het beschrijft. Hoe de bevolking dit ervaart is dan ook nog eens andere koek, alle verzetsdaden zijn immers niet bekend bij de bevolking en dit leidde vaak tot verschrikkelijke misverstanden en in een kleinere plaatselijke gemeenschap is dit al vlug een onoverkomelijk kwestie.

Daardoor is het uiteindelijk een super spannend boek geworden ondanks het gemoedelijke begin. De zusterklokken en het zustertapijt heeft de auteur ook gebruikt om historische gebeurtenissen te vertellen en dat heeft hij met verve gedaan, Mytting is een waar meesterverteller. Je kon niet anders dan je laten meeslepen in het verhaal.

Hellenacht is een heel erg goede afsluiting van de trilogie geworden. Niet alleen omwille van de historische relevantie maar Mytting heeft ook krachtige en mooie personages neergezet. Door de combinatie van deze twee elementen is het een prachtig verhaal geworden waar je heel veel leesplezier aan beleeft, de vijfde ster is dus absoluut verdiend. En als kers op de taart kon je ook al eens lachen en dat is áltijd een groot pluspunt. Laat ons hopen dat Lars Mytting nog een en ander te vertellen heeft zodat we ons tegoed kunnen doen aan deze schitterende verhalen. Top auteur!

Eerder: De zusterklokken, Het zustertapijt

Uitgeverij: Atlas (2024) - 535 blz.

Oorspronkelijke titel: Skråpånatta

Vertaling: Paula Stevens

De kliniek - Helen Fields

Zij zijn opgesloten zodat jij veilig blijft. Alleen zit jij nu met hen vast.

Op de gesloten afdeling van een extra beveiligde inrichting voor geesteszieke criminelen doorsnijdt een schreeuw de stilte van de nacht. De volgende ochtend wordt het lichaam van een verpleegkundige gevonden en blijkt haar dochtertje ontvoerd. De tijd dringt, want het kleine meisje kan zonder medische zorg maar een paar dagen overleven.

Forensisch psycholoog Connie Woolwine staat bekend om haar vermogen zich in te leven in de psyche van moordenaars én om haar goede daderprofielen. Nu moet ze als psychiater undercover gaan bij de gevaarlijkste mannen ter wereld en haar unieke talenten gebruiken om het meisje te vinden. Voordat het te laat is...

****

Helen Fields schreef eerder al een zevendelige succesreeks met Luc Callanach en Ava Turner, De kliniek is haar tweede in de Connie Woolwine-serie waarin nummer drie ook al verschenen is.

Fields heeft ervaring in de filmwereld, ze is samen met haar echtgenoot eigenaar van een filmproductiemaatschappij waar ze als scenarioschrijver en producer werkzaam is en dit vertaald zich in haar boeken. De kliniek speelt zich af in een zeer beperkte omgeving en dan nog voornamelijk op een enkele afdeling, dat mag tegelijk de sterkte en de zwakte van het boek genoemd worden.

Vooreerst is het zéér filmisch geschreven, het decor is werkelijk subliem en spreekt zeer tot de verbeelding. Maar ook de geesteszieke criminelen, de 'patiënten' of 'gasten' al naargelang wie het zegt, zijn zeer uiteenlopende figuren, de auteur is creatief geweest wat betreft hun misdaden en gedragingen en dat is geweldig om te lezen. In de beschrijvingen van het gebouw, kreeg ik zowel wat Harry Potter als James Bond-sfeer mee.

Langs de andere kant zorgde deze beperkte omgeving er ook voor dat het verhaal traag op gang kwam en soms uitgesponnen was. De spanning liet ook lang op zich wachten ondanks de tijdsdruk waarvan sprake was maar die minder aan bod kwam. De psychologisch uitdieping was soms te uitvoerig en er gebeurde aanvankelijk weinig. Het was wachten tot ver in het boek, op wat uitzonderingen na, vooraleer er actie was maar toen was het dan ook een explosie, de snelheid om het zo snel mogelijk gelezen te krijgen escaleerde serieus bij ondergetekende.

En als ik dan toch nog een kritiekpuntje mag aanbrengen dan is het dat het verhaal heel erg flirt met de grenzen van de geloofwaardigheid. Wat ik ook miste waren de dialogen en dan zeker die tussen Woolwine en Brodie Baarda, Fields is daar sterk in en dan is het spijtig dat dit veel minder in het boek zit.

De kliniek is absoluut een goed verhaal en omwille van de creativiteit van de schrijver krijgt het een vierde ster. Een vijfde zat er niet in, daarvoor klonk het verhaal soms te ongeloofwaardig, als je al Bond-vibes krijgt wil dit wel iets zeggen natuurlijk en dat hoefde nu toch echt niet. Het verhaal zat verder heel erg goed in elkaar en Fields bouwde gestaag op naar de ontknoping en het werd dan uiteindelijk nog super spannend en zelfs verrassend.

Eerder: Perfecte resten, Perfecte prooi, Perfecte dood, Perfecte stilte, Perfecte misdaad, Perfecte moord, Perfecte wraak, De laatste die sterft, De schaduwman

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2024) - 406 blz.

Oorspronkelijke titel: The Institution

Vertaling: Yolande Ligterink

Schemerleven - Jaap Robben

Wanneer de jonge, vrijgevochten Frieda Tendeloo op een late wintermiddag in 1963 de dichtgevroren Waal op stapt, wacht haar een ontmoeting die ze nooit meer zal vergeten. Tussen de ijsschotsen op de witte rivier ontmoet ze de getrouwde Otto. Ze beleven een liefde die onstuimig begint, maar noodlottig eindigt. Haar leven lang houdt ze haar herinneringen hieraan voor zichzelf.

Tot Frieda op 81-jarige leeftijd plotseling weer alleen is. En het verzwegen verdriet zich onontkoombaar aan haar opdringt. Pas dan durft ze op zoek te gaan naar wat ze is verloren.

****

Jaap Robben (Oosterhout, 1984) is een Nederlandse auteur en toneelschrijver. Sinds 2004 schrijft hij kinderboeken en tien jaar later kwam dan zijn eerste boek voor volwassenen uit. Schemerleven is zijn derde roman die zich afspeelt in Nijmegen, zijn woonplaats.

Eerder las ik Wantij van Jaap Robben en dit is een beschrijving van een wandeling door de Wadden. Dit was zo goed geschreven en humoristisch dat ik zeer benieuwd was naar zijn andere boeken en daarmee belandde Schemerleven op mijn leestafel. Ik moet zeggen dat ik nu minder onder de indruk was dan van Wantij omdat ik de humor miste maar zijn observatievermogen was dan weer wel van de partij, of toch de beschrijvingen ervan.

Het boek is tweeledig, enerzijds speelt het in het heden en vertelt Frieda Tendeloo over de dood van haar man en haar verhuis daarna naar een woonzorgcentrum. De auteur weet de sfeer goed te treffen alsook de ervaringen van Frieda zelf, je ziet het zo voor je. Maar anderzijds blikt Frieda door deze omstandigheden terug op het verleden en je voelt van verre aankomen dat er een trauma zit aan te komen waar ze nooit overheen is gekomen. Beide verhalen zijn netjes chronologisch beschreven wat het lezen gemakkelijk maakt.

Jaap Robben heeft de sfeer van de jaren zestig geweldig goed weten te treffen, Frieda is de vierde dochter in een zeer streng burgerlijk gezin waar het extreem belangrijk is dat alles volgens het boekje wordt gedaan, zeker naar buiten toe moet alles lijken zoals het hoort, de gemeenschap waarin ze leven verwacht dit trouwens ook. En wat niet door de beugel kan, wordt verzwegen en zo goed mogelijk verborgen. De schijnheiligheid van toen kende geen grenzen en dit verhaal kan je niet onberoerd laten, het roept zelfs walging op, zó schrijnend! Schemerleven is absoluut geen boek waar je vrolijk van wordt.

Er zijn al tal van boeken geschreven en films gemaakt rond dit thema en toch heeft Jaap Robben er nog een origineel en mooi verhaal van weten te maken dat met een zeer goed inlevingsvermogen geschreven is. Hij geeft een kijk op wat we met ouderen doen in onze samenleving nu en daarnaast brengt hij een aangrijpend verhaal over een niet getolereerde liefdesrelatie in de jaren zestig en welk een traumatische gevolgen dat heeft die een heel leven meespelen en gevolgen hebben. Schemerleven is een mooi en ontroerend boek.

Eerder: Wantij

Uitgeverij: De Geus (1922) - 306 blz.

Films die nergens draaien - Yorick Goldewijk

Op de dag dat Cato ter wereld kwam, heeft haar moeder die verlaten. Haar vader is sindsdien alleen maar stil en afwezig. Als Cato een geheimzinnig kaartje vindt van een verlaten bioscoop, besluit ze te gaan kijken, en ze ontdekt dat er iets vreemds met de bioscoop is.

Op zoek naar avontuur en de waarheid over haar moeder, wordt Cato meegesleurd op een gevaarlijke reis door tijd en herinneringen, recht naar een plek diep in haar hart. een plek die ze altijd voor zichzelf verborgen had weten te houden. Tot ze voor een keuze staat die het leven van haar en haar vader voorgoed zal veranderen.

Yorick Goldewijk (Alkmaar, 1979) is muzikant, schrijver van voornamelijk kinderboeken en werkt samen met zijn vrouw die illustrator is. In 2019 verscheen zijn eerste boek Billy Extra Plankgas en Films die nergens draaien is zijn vierde boek waarvoor hij in 2022 op de shortlist voor de Boon Literatuurprijs belandde en de Gouden Griffel won.

Het is via de nominatie voor de Boonprijs dat het boek in mijn vizier verscheen en ik moet zeggen dat het me bekoord heeft. Dit jeugdboek is bestemd voor ongeveer 10+ jaar maar de schrijver zegt zelf dat hij gewoon een boek schrijft dat hij graag wil vertellen en daarbij geen leeftijd of doelgroep op het oog heeft. Het boek heeft een licht spiritueel kantje en kan zeker ook onder het fantasy-genre geschaard worden.

Cato heeft geen al te beste relatie met haar vader, deze lijkt helemaal van de wereld sinds Cato in zijn leven kwam maar hij tegelijk zijn vrouw verloor. En dan is er nog de buurvrouw die zich langzaam maar zeker binnen werkt in het  gezin, Cato heeft een hekel aan haar. En dan ontmoet ze Mevrouw Kano en wordt ze in haar wereld gezogen, een wereld met een bioscoop maar dan met wel heel speciale films.

Wat de boodschap is of waar het verhaal nu precies over gaat, was me niet altijd even duidelijk maar de kijk van Cato vol nieuwsgierigheid op de wereld, is mooi om te lezen. Films die nergens draaien is een mooi verhaal dat vlotjes leest en het is vooral de onbevangen kijk van Cato op de wereld vol verwondering die aantrekt in het verhaal, dingen die we als volwassenen verleerd zijn. En daarnaast valt er toch ook nog een en ander op te steken over bijvoorbeeld ouder-kindrelaties en het verband tussen heden en verleden. Het is natuurlijk een jeugdboek en zo hoort het ook gelezen te worden.

Uitgeverij: Ploegsma (2021) - 246 blz.

Boslof - Dieter Coppens

1 jaar in het bos

4 seizoenen verwondering

'Kijk dan toch!' drukt mijn moeder ons altijd op het hart. En dat is exact wat ik samen met jou in dit boek wil doen: dieper en verder kijken in het bos. (Dieter Coppens)

Vier seizoenen lang wandelt, kruipt en sluipt Dieter Coppens door 'zijn' Zoerselbos, alleen of met experts. Gewapend met zijn telelens en een hoofd vol natuurweetjes is Dieter jouw enthousiaste, persoonlijke natuurgids. Hij laat je zien dat het bos niet zomaar een decor is om in te wandelen, maar een aaneenschakeling van radertjes die allemaal hun functie hebben in dat grote, verbazingwekkende geheel.

Boslof is een boeiende mix van persoonlijke mijmeringen en observaties, diepgravende gesprekken met experts, wonderbaarlijke natuurweetjes en prachtig beeldmateriaal.

Dieter Coppens (1978) is grafisch vormgever en presenteert verscheidene tv-programma's zoals Down the Road (vanaf 2018) en Restaurant Misverstand (vanaf 2022). Eerder presenteerde hij ook Copy beest en Animalitis en hier komt zijn liefde voor natuur al bovendrijven. Coppens is ondertussen ook een volleerd natuurgids maar bij gebrek aan tijd om te gidsen neemt hij je in dit boek mee naar 'zijn' bos waar hij helemaal in zijn element is. Zijn grote liefde voor het bos straalt van alle pagina's en hij wil de lezer zeer graag het bos leren kennen en wie weet zelfs te beschermen. Het gaat immers fel achteruit met onze bossen en dat gaat Dieter Coppens heel erg aan het hart. Terug geconnecteerd worden met de natuur is van cruciaal belang, de natuur kan wel zonder ons maar omgekeerd is het tegenovergestelde waar, zonder natuur en bos zijn we finaal verloren, betoogt Coppens.

Zoals de kaft titelt, wandelt en kijkt de auteur een jaar lang in het Zoerselbos en in elk seizoen zodat je een totaal beeld krijgt van dit bos, of bij uitbreiding 'een' bos. Het boek is prachtig vormgegeven en er staan geweldig mooie foto's in. Coppens trok en trekt steevast met zijn camera het bos in en het resultaat is werkelijk schitterend. Er staan ook foto's in van professionals.

Er staan enorm veel weetjes in het boek en Dieter Coppens trekt je helemaal mee, super interessant. Het wil nu lukken dat ik een kleine twee maanden geleden tijdens een etappe op de GR 5 gepasseerd was door het Zoerselbos en ik was toen helemaal onder de indruk van de schoonheid ervan, omver geblazen bijna, zó schoon! En toen werd ik geattendeerd op het boek "Boslof" door iemand, het was al eens in mijn vizier verschenen maar pas nu heb ik het boek dan ook écht gelezen. En daar kan ik alleen maar super blij om zijn.

Coppens is met verschillende experts door het bos gegaan en dat was onder andere met een boswachter, een beverspecialist, een vogelkenner en een natuurgids, uiteenlopende onderwerpen en allemaal om ter interessantst.

Boslof is een lofbetuiging aan het bos, goed gevonden trouwens die titel, en heel het boek straalt dit ook uit. Het leest enorm vlot, is super interessant en er staan fantastisch mooie foto's in, dit kan ook niet anders, het Zoerselbos ís ook gewoon prachtig, ik kan een bezoek eraan absoluut aanbevelen, net zoals het lezen van dit boek.

Uitgeverij: Manteau (2023) - 271 blz.

Een wild dier - Joël Dicker

2 juli 2022, twee criminelen staan op het punt een grote juwelierszaak in Genève te beroven. Maar deze overval zal geen gewoon nieuwsbericht opleveren...

Twintig dagen eerder, in een rijke buitenwijk aan de oevers van het Mee van Genève, bereidt Sophie Braun zich voor om haar veertigste verjaardag te vieren. Het leven lacht haar toe. Maar ineens begint haar idyllische wereld te wankelen. Haar man raakt verstrikt in zijn kleinzielige plannetjes en haar buurman, een politieman met een slechte reputatie, is door haar geobsedeerd en bespioneert haar. Dan ontvangt ze op haar verjaardag van een mysterieuze afzender een cadeau dat haar leven voor altijd zal veranderen. Ze zal vele reizen terug in de tijd maken, ver van Genève, om tot de kern te komen van dit duivelse complot waar niemand ongedeerd uit zal komen.

****

Joël Dicker (Genève, 1985) houdt met zijn romans ergens het midden tussen een roman en een thriller en dit is met dit boek ook zo. In 2005 verscheen zijn eerste boek dat een korte novelle is en met zijn nieuwste Een wild dier heeft hij zijn zesde boek uitgebracht. Met De waarheid over de zaak Harry Quebert in 2012 werd hij bekend, het boek oogstte enkele prijzen en werd wereldwijd vertaald.

Een wild dier heeft een goed uitgesponnen plot waarin de auteur gebruik maakt van tijdsprongen die telkens netjes worden aangeduid, wel zo gemakkelijk. Heel het verhaal wordt verteld vanuit de dag van de overval en dan gaan de meeste hoofdstukken chronologisch vanaf 20 dagen voor de aanval tot deze dag. Maar dan zijn er evengoed nog wat hoofdstukken tot bijna 20 jaar ervoor, deze schetsen de periode waarin de Brauns elkaar leren kennen. Daarnaast zijn er dan nog hun buren, Greg en Karine, Greg speelt een cruciale rol in de ontwikkeling van de plot. De personages worden buiten hun rol in het verhaal echter niet verder uitgediept. Op een gegeven moment komt er een personage in het boek dat 'Roofdier' heet, ik weet niet hoe het zit in het originele verhaal maar deze naam vond ik wel irritant en enigszins kinderlijk klinken.

Een wild dier is een boek met een zeer goede plotontwikkeling, enkele verrassende wendingen en is spannend. Het maakte iets minder indruk dan De waarheid over de zaak Harry Quebert maar het leesplezier lag zeer hoog en je wil gewoon verder lezen, zo snel mogelijk zelfs. Een zeer goed boek dus.

Eerder: De waarheid over de zaak Harry Quebert, Het boek van de Baltimores

Uitgeverij: De Bezige Bij (2024) - 398 blz.

Oorspronkelijke titel: Un Animal sauvage

Vertaling: Manik Sarkar

Lampje - Annet Schaap

Dit is een verhaal over de zee.

Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland, dat nog net vastzit aan het vasteland. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat. Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.

*****

Annet Schaap (Ochten, 1965) studeerde illustratie aan de kunstacademie in Kampen (1983-1988) en later aan de schrijversvakschool 't Colofon in Amsterdam (1996-1999). Sinds 1991 heeft ze ontelbare kinderboeken geïllustreerd maar pas in 2017 waagde ze zich aan het uitbrengen van een eigen kinderboek, Lampje. Het werd meteen een succes en werd bekroond met enkele prijzen, onder andere de Gouden Griffel. Het boek werd in 2022 ook verfilmd als een televisieserie van 4 afleveringen.

Lampje is een schitterend boek, het is een heel erg mooi en ontroerend verhaal dat ook nog spannend is, zelfs voor volwassenen. Er zijn wat fantasiewezens, er is een vuurtoren en dat straalt toch altijd iets geheimzinnigs uit en het stormt dan ook nog aan het begin van het boek. Daarna gaat het boek onmiddellijk van start. En het zou geen sprookje zijn of Lampje moet het ook opnemen tegen allerlei figuren met iets minder goede bedoelingen maar ook tegen vooroordelen en misvattingen. Er zit duidelijk een diepere betekenis in dit moderne sprookje. Schaap heeft het boek zelf ook geïllustreerd maar ze heeft het sober gehouden, de tekeningen zijn echter wel prachtig.

Lampje is werkelijk een heel mooi boek dat alles in zich heeft om een klassieker te worden, de bekroningen zijn absoluut terecht. De auteur weet de lezer helemaal in het verhaal te trekken vanaf het begin en ze wisselt goed af tussen goede en minder goede bedoelingen van sommige personages. Door haar sublieme beschrijvingen zie je het verhaal als een film voor je afspelen.

Lampje is een krachtig figuur, ze gaat gebukt onder het verlies van haar moeder en dan moet ze ook nog haar vader achterlaten. En toch is ze op zo jonge leeftijd al een persoon waar je kan naar opkijken, haar inborst is ingoed en dat straalt af op de lezer. Ik kan Lampje van harte aanbevelen aan iedereen, een prachtig boek!

Uitgeverij: Querido (2017) - 324 blz.

Luister - Sacha Bronwasser

In 1989 vertrekt de twintigjarige Marie halsoverkop uit Nederland. Ze gaat in Parijs aan de slag als au pair. De stad, de taal, het werk in een ingewikkeld Frans gezin; in alle opzichten is het een harde reset.

Haar volwassenwording, zo lang geleden, wordt in 2015 opgerakeld door de aanslagen in Parijs, waarbij een oud-docent betrokken is.

In Luister ontwart Marie de knoop van haar eigen geschiedenis.

**

Sacha Bronwasser (Rijswijk, 1968) studeerde na haar middelbare school aan een kunstacademie in Breda, een jaar aan de Sorbonne in Parijs en daarna kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Ze was twintig jaar journaliste voor de Volkskrant waar ze schreef over beeldende kunst, ze schreef bijdragen voor diverse tentoonstellingscatalogi van musea, werkte als curator en presentator. In 2019 debuteerde ze als romanschrijfster met Niets is gelogen. Haar tweede roman Luister werd een publiekssucces, hij stond op de shortlist van de Libris Literatuur Prijs 2024 en kende verschillende herdrukken.

Het verhaal is opgebouwd in vijf grote delen en daarvan speelt het grootste deel zich af in de jaren tachtig, van 1986 tot 1990. De korte proloog speelt in september 2021 in Parijs en het is van hieruit dat heel het verhaal verteld wordt, samen met het laatste deel vormt het het raam voor heel het boek. Marie reconstrueert de gebeurtenissen in de jaren tachtig en deze vertelt ze aan Flo, haar voormalige docente aan de fotografieschool in de stad A. in Nederland. Speciaal deze aanpak en ik moet zeggen dat het mij niet aantrok, integendeel, persoonlijk vond ik het eerder ambetant ook al was er goed langs te lezen.

Het laatste deel speelt dan in 2015 en dit is het 'Verhaal van Flo'. Vanuit de proloog weet je dat het gaat over een aanslag in Parijs op een vrijdag de dertiende en dat Flo daarbij betrokken was. Ik veronderstel dat dit deel erbij geconstrueerd is om het raam te creëren waarin het eigenlijke verhaal te vertellen dat rond een gebeurtenis in 1989 gebouwd is. Op het einde van het middelste derde deel kom je dan deze te weten. Dit was een zéér verrassende plotwending moet gezegd maar ook het enige verrassende en interessante. Verder speelde de auteur met de chronologie, zo speelt deel drie zich af tussen deel 1 en deel 2.

Inhoudelijk kon ik niet veel met dit verhaal, soms had ik de indruk dat Bronwasser een historische schets wilde geven van de jaren tachtig en dan nog voornamelijk over de aanslagen in Parijs, het leek soms een geschiedenisles. De val van de muur kwam ook nog ter sprake maar verder ging het niet. Uiteindelijk bleek het over iets heel anders te gaan en was het een soort van 'coming of age' oftewel een volwassenwording waar het om draaide. Ergens in het boek staat: 'in vogelvlucht is alles een banaal verhaal' en voor mij voelde dit boek inderdaad zo. Het verhaal was op die ene plotwending na, zwak en oninteressant, ik heb me vaak afgevraagd waarover het nu eigenlijk ging. En dan lagen de personages me ook al niet met Flo als uitschieter, wat een irritant persoon!

Wat wel boeiend en goed geschreven en beschreven was, was de tijdsgeest van deze jaren tachtig, daar kon ik me heel erg iets bij voorstellen, het waren immers ook mijn jaren. Heel het boek draait rond het au pair zijn en dat kende ik wel maar nu kan ik me er een beeld bij vormen. Bronwasser was zelf rond die tijd in Parijs een au pair en ze heeft dit dan ook levendig verteld.

Luister is helemaal niet slecht geschreven en wat ook fijn was, was dat het toch enige inspanning vergde van de lezer. Inhoudelijk was het echter helemaal niet mijn ding, het grootste deel heb ik me er echt moeten toe zetten om door te lezen, dat ik het boek las voor de plaatselijke leesclub hielp hier wel bij, anders had ik het misschien voor bekeken gehouden. Het boek was dan wel niets voor mij maar Sacha Bronwasser kan zeer zeker schrijven. 

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2023) - 254 blz.

De hel - Carmen Mola

Madrid, 1866. Te midden van een bloederige opstand tegen het regime van koningin Isabella II treffen danseres Leonor en revolutionair Mauro elkaar. Als ze vervolgens ongewild bij een moord betrokken raken, wordt Leonor gedwongen om naar Havana te vluchten om de doodstraf te ontlopen. Op Cuba aangekomen is dit verre van het paradijs dat ze had verwacht, en ze kan onmogelijk wegkijken van de uitwassen van een nog steeds springlevende slavernij. Dag in dag uit, en op enorme schaal, vinden hier onvoorstelbare gruwelijkheden plaats.

Onverwacht lopen Leonor en Mauro elkaar in deze hel op aarde weer tegen het lijf. Ze ontdekken een samenzwering tegen de witte plantagehouders, met als middelpunt een uiterst bloederig voorouderlijk ritueel… en besluiten dit keer niet te vluchten, maar mee in opstand te komen tegen de brute overheersers.

***

Carmen Mola, het pseudoniem waaronder drie gevierde thrillerauteurs schuilgaan, is met dit boek aan een vijfde toe en het is de tweede standalone alsook historische thriller. Het verhaal speelt in de tweede helft van de 19e eeuw, in Madrid maar daarna verplaatst het verhaal zich naar Cuba. De schrijvers hebben ook nu gekozen voor een thema of thema's. Vooreerst is er het politieke verhaal in Madrid waar er een opstand plaatsvindt tegen het heersende autoritaire regime van Isabella II en wat uiteindelijk resulteerde in de Spaanse revolutie van 1868 of "La Gloriosa". Altijd fijn om wat geschiedenis mee te nemen.

En het tweede thema speelt dan in Cuba, daar tiert de slavernij nog weelderig en ze houden er gruwelijke en bloederige praktijken op na. Cristoffel Columbus ontdekte in 1492 Cuba en het werd een kolonie van Spanje. De bevolking was niet opgezet met de Spaanse overheersing maar hun verzet was vruchteloos. Er werden plantages en landerijen opgezet en de inheemse bevolking werd verplicht om voor de Spanjaarden te werken. Vanaf 1542 werden er ook vele slaven uit Afrika aangebracht en zoals we lezen in dit boek werd er later ook in Spanje zelf geronseld onder het mom van contractarbeid, in werkelijkheid waren ze echter ook slaven. In de jaren waarover De hel gaat verslechterde de verhouding tussen Cuba en Spanje en begon de strijd voor onafhankelijkheid.

Het verhaal zelf klinkt meer als een liefdesroman dan een thriller en nog niet zo een goede ook voor zover ik dat kan beoordelen, want het is niet dat ik dat veel lees. Het las langdradig en het boek viel nogal eens in herhaling. Gelukkig was er de historische opzet, deze heeft het boek dan toch een beetje gered in mijn ogen. Er zijn een drietal perspectieven, Mauro vertelt zijn verhaal, Leonor en dan is er nog een derde onbekende en deze tekst die uit 7 delen bestaat, staat in een ander lettertype en is getiteld als "De hel". Wat de plaats hiervan in het boek is, blijft lang onduidelijk maar het verheldert gaandeweg wel wat er in het verhaal van Mauro en Leonor gebeurt.

Het verhaal is niet slecht geconstrueerd, de schrijvers hebben dan ook tonnen ervaring, en het verhaal leest gemakkelijk. Aan het einde wordt het waarachtig ook nog spannend en dat viel wel te appreciëren. De hel was toch een minder verhaal dan de vorige vier van Carmen Mola maar we hebben onze geschiedeniskennis toch weer wat kunnen bijspijkeren.

Eerder: De zigeunerbruid, Het duistere net, Het jaar van het varken, Het beest

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2024) - 447 blz.

Oorspronkelijke titel: El Infierno

Vertaling: Carla Zijlemaker