Dit is een verhaal over vaders, moeders en kinderen, maar bovenal en in het bijzonder over vijf mensen. Een van hen gaat vaak naar de schapen, een ander bestrijdt insecten, nog een ander maakt beelden van was. Iemand legt doden af en nog iemand anders kijkt naar niets.
In alles wat ze doen duikt een vraag op die nooit hardop wordt gesteld. Waarom voelen zij zich zo onlosmakelijk met elkaar verbonden en willen zij het liefst aan anderen kunnen vertellen: 'Met ons gaat alles goed.'
Ik ga naar de schapen gaat over zwijgen, kijken, vasthouden en loslaten. En ook over graag leven. Maar hoe doe je dat alweer?
**
Marieke De Maré (1985) studeerde Dramatische Kunsten optie Woordkunst aan het Herman Teirlinck Instituut Antwerpen, geeft les aan verschillende kunstacademies, is radio- en theatermaker en nu ook auteur. In 2020 debuteerde ze met Bult en Ik ga naar de schapen is haar tweede roman, dit jaar kwam er ook nog een verhalenbundel uit die ze samen met Lara Taveirne maakte, beiden zijn sinds 2023 stadsschrijver in Brugge.
Ik ga naar de schapen is een heel erg dun boek dat je zo uit hebt en de auteur heeft dan ook nog heel veel witruimte gelaten waardoor er zit heel veel 'stilte' zit in het boek en verschillende delen doen daarbovenop poëtisch aan. Het feit wil nu dat poëzie aan mij voorbij gaat, sterker nog, een écht gedicht krijg ik zelfs gewoon niet gelezen.
In mijn beleving is het dus een traag boek dat nergens over gaat maar wel leesbaar is omdat er her en der iets inzat dat me wél trok. Ik kan er echter inkomen dat anderen hier wel lovend over zijn, laat je dus vooral door mij niet tegenhouden om het te lezen want misschien is het iets voor jou en lees jij wél wat er niet staat.
Uitgeverij: Vrijdag (2024) - 147 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten