De boekenjagers - Diverse auteurs

met bijdragen van o.a. Toon Tellegen, Diane Broeckhoven, Patrick de Bruyn, Lectrr, Lize Spit en Lucinda Riley

Sinds zijn ontstaan in 2016 is de groep De Boekenjagers uitgegroeid tot de grootste boekengroep van België. Het concept is verfrissend: boeken worden doorheen het land verstopt zodat ze kunnen gevonden worden door andere jagers of toevallige passanten.

Naar aanleiding van het vijfjarige bestaan van de groep haalt oprichter Veerle Nijs mooie, ontroerende en grappige herinneringen op. Daarnaast leveren talrijke auteurs en illustrators een bijdrage aan een verzameling van kortverhalen, poëzie, cartoons en tekeningen uit erg uiteenlopende genres.

Veel fantasie en daarnaast hartverwarmende getuigenissen, grappige anekdotes, verbazingwekkende wist-je-datjes en een zelftest voor wie zichzelf van een boekenjagenverslaving verdenkt. Een waar feest voor elke boekenliefhebber.

Wie nog geen Boekenjager was, zal het na dit boek absoluut willen worden!

***

Boeken droppen en zoeken, dat is het eenvoudige concept van De Boekenjagers. En dat het succes heeft mag blijken uit de grote facebookgroep van bijna 80.000 leden. En enthousiast zijn ze, de vele posts liegen er niet om, er worden vele boeken gedropt of gevonden, er zijn vragen ivm vergeten titels, muurkunst foto's, boeken worden aangeraden, ... Diegenen die geen Facebook hebben, kunnen altijd terecht op de website boeken-jagers.be, om boeken te melden of op de hoogte te blijven van de laatste nieuwtjes.

Vorig jaar had ik zelf een eerste boek gevonden, eentje dat recent was, op mijn te-lezen-lijst stond en nog niet in de plaatselijke bib was, een klein gelukje. Later vond ik er nog eentje dat in feite buiten mijn comfortzone lag, een fantasie verhaal, en wat voor eentje, Het spel der tronen van George R.R. Martin. Na wat aarzeling toch meegenomen en het is me zo goed meegevallen dat ik nu net deel 2 aan het lezen ben. De verschillende getuigenissen in dit boek melden zo ook verschillende gelukjes, mensen die terug aan het lezen gegaan zijn, steun vinden in een boek dat ze nét op de juiste moment vinden en zelfs mensen die elkaar terugvinden. Geluk zit in een klein boekje is trouwens de leuze op de site.

De oprichtster Veerle Nijs bracht nu dus een boek uit onder deze zelfde naam en ze strikte daarvoor vele verschillende auteurs en het is een uiteenlopende verzameling kortverhalen geworden, ook illustraties vonden hun weg naar dit boek en verder nog getuigenissen en anekdotes van leden. Nijs wist zelfs Lucinda Riley te benaderen, ze leverde ook een bijdrage en dit slechts enkele weken voor ze overleed.

Het is waarlijk een indrukwekkende verzameling geworden, lezers zullen uiteraard hun voorkeur hebben voor bepaalde verhalen en andere minder vinden, maar dit maakt het boekje interessant, de lezer kan eens iets anders lezen dan gewoonlijk en wie weet getriggerd worden om ook eens iets anders ter hand te nemen, net zoals de gedropte boeken dit eventueel kunnen bewerkstelligen.

En nog een puntje is dat de opbrengst van dit boek enkele goede doelen gaat zoals De Luisterpuntbibliotheek, Het Lezerscollectief en De Boekenkaravaan, doelen die op één of andere manier met lezen en boeken te maken hebben.

Een mooi initiatief van deze originele Facebookgroep en zeker de moeite.

Uitgeverij: De Boekenjagers vzw (2021) - 280 blz.

Het boek Daniel - Chris De Stoop

In een uithoek van het land, waar het platteland nog enigszins standhoudt, brandt de oude vierkantshoeve van Chris de Stoops oom Daniel af. In het puin wordt het lijk van de bejaarde boer aangetroffen. In de daaropvolgende weken wordt een jeugdbende opgerold, die ervan verdacht wordt Daniel vermoord te hebben.

De Stoop, geschokt door de dood van zijn oom, pleit zelf namens de familie in de rechtszaak. Na het proces gaat hij nog een stapje verder: hij gaat de confrontatie aan met de jonge daders.

***

Chris De Stoop studeerde Germaanse filologie en Communicatiewetenschappen en ging daarna aan de slag als reporter bij het weekblad Knack. In 1992 debuteerde hij als auteur met de geruchtmakende bestseller Ze zijn zo lief, meneer, over een internationale bende vrouwenhandelaars. Dit werd door de BBC verfilmd als documentaire en had verstrekkende gevolgen. De Stoop schreef trouwens wel meer spraakmakende boeken.

Veel van zijn boeken behoren tot de non-fictie verhalen en Het boek Daniel is zijn recentste boek. Het is het waargebeurde verhaal van zijn oom Daniel, een bejaarde boer die vermoord werd door een jeugdbende, en van het proces tegen de jonge daders. Het verhaal legt toch wel één van de pijnpunten bloot in onze maatschappij, jongeren die opgroeien in de marge van de samenleving en het niet goed doen op school, ze spijbelen veel en troepen samen om te proberen een plaatsje te bemachtigen in het in dit geval kleine rustige dorpje. Criminaliteit is dan uiteraard vaak niet veraf.

De Stoop heeft het verhaal op een zeer integere wijze gebracht en heeft geprobeerd om zijn oom een gezicht te geven. Daniel leeft in zekere zin ook in de marge en wordt door velen niet begrepen. Hoe hij er zo toegekomen is, heeft de auteur goed kunnen overbrengen op de lezer, je leeft waarlijk mee met de man. En ook al leeft Daniel alleen, met weinige contacten, toch heeft hij enkele harten kunnen veroveren in het dorp. Daarnaast heeft Chris De Stoop zich ook verdiept in de wereld van de jongeren die betrokken zijn bij de gruwelijkheden. Hij schuwt het niet om de vele vragen die rijzen te stellen maar geeft tegelijk ook aan dat de antwoorden niet altijd te geven zijn, de zaken zijn immers complexer dan de pure feiten.

De moord op Daniel Maroy eind maart 2014 haalde geen grote krantenkoppen, maar dankzij Chris De Stoop heeft Daniel toch een naam gekregen, als slachtoffer, en de auteur heeft de misdaad een plaats gegeven in het maatschappelijke gebeuren. De integriteit en de sereniteit waarmee hij dit gedaan heeft, is bewonderenswaardig. Het boek zal trouwens verfilmd worden als een miniserie door Jan Verheyen.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2020) - 254 blz.

Het vijfde meisje - J.D. Barker

Het is vier maanden geleden dat detective Sam Porter het leven van Emory redde, maar daarbij Anson Bishop liet ontsnappen. De media en het politiekorps zijn ervan overtuigd dat hij zich door de moordenaar heeft laten bespelen. Porter wordt van de zaak gehaald en mag zich er ook privé niet meer mee bezighouden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Als het lichaam van de tiener Ella Reynolds wordt aangetroffen in een bevroren meer, denkt de politie direct aan Bishop. Is dit zijn volgende slachtoffer? Terwijl zij zich op de nieuwe vondst storten, volgt Porter een aanwijzing uit Bishops verleden. Hoe meer geheimen zich ontvouwen, des te meer realiseert Porter zich dat er maar één ding nog angstaanjagender is dan een seriemoordenaar: de moeder van een seriemoordenaar.

*****

J.D. Barker schreef met Het vijfde meisje het vervolg op Horen zien zwijgen en er volgt nog eentje in deze trilogie.

Het is absoluut een spannend boek met een geweldige plot. Het is nu enkele maanden later in het boek en ongeveer een jaartje nadat ik zelf het eerste boek las, dat bleek enigszins een misrekening, nu bleek immers dat het verhaal nog totaal niet gedaan was. Gelukkig resumeerde de schrijver doorheen de eerste hoofdstukken het verhaal zodat we gelukkig weer goed mee zijn, of meestal toch. Deel drie zullen we maar niet te lang laten wachten dus.

Porter heeft het niet gemakkelijk, niet iedereen is hem nog welgezind, hem wordt verweten dat hij de moordenaar liet ontsnappen en er wordt zelfs al gesuggereerd dat hij zou samenwerken met hem. Maar Porter laat zich natuurlijk niet van de wijs brengen en doet er alles aan om hem te vinden en levens te redden, er wordt immers weer gemoord, gelukkig staat zijn eigen team nog volledig aan zijn kant. J.D. Barker heeft serieus zijn best gedaan met deze plot, het is echt wel goed puzzelen, zowel voor de politiediensten, de FBI én Porter. De samenwerking tussen de verschillende spelers loopt al eens mank en dat vertroebelt de zaken ook al. Daardoor is dit boek toch wel verrassend én spannend.

Het vorige boek had me niet overtuigd maar Het vijfde meisje heeft dit wel gedaan. Ditmaal wel een verrassende en originele plot en de humoristische manier van schrijven maakte het helemaal af. Laat dat derde boek maar komen, J.D. Barker heeft er een fan bij.

Eerder: Horen zien zwijgen

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2019) - 525 blz.

Oorspronkelijke titel: The Fifth to Die

Vertaling: Jan Pott

De Amerikaan van Karadj - Keyvan Shahbazi

Piruz Sabet groeit op in een welgestelde, westers georiënteerde Iraanse familie ten tijde van de Sjah; zijn moeder is schooldirectrice, zijn vader heeft een bedrijf in wegenbouwmachines. Het ontbreekt hem aan niets, behalve aan liefde. Zijn ouders vechten als kat en hond, zijn moeder tiranniseert haar getalenteerde zoon. Hij moet haar ambities waarmaken: medisch specialist worden. Piruz droomt ervan schrijver te zijn, en wordt zich bewust van de sociale ongelijkheid in zijn land. Na de islamitische machtsovername van Khomeini sluit Piruz zich aan bij een jongerenverzetsgroep en ondervindt hij aan den lijve de praktijk van dit gruwelijke regime. Het lot van de hele familie neemt hierbij een andere wending.

In De Amerikaan van Karadj vertelt Keyvan Shahbazi een klein verhaal, van een jongen en zijn familie, tegen de achtergrond van een grote geschiedenis, met zo'n geladenheid en kracht dat het de lezer de adem beneemt.

****

Keyvan Shahbazi groeide op in Iran ten tijde van de Sjah. De onvrede groeide in het land en in 1979 kwam de Sjah ten val tijdens de Iraanse Revolutie. De machtigste politieke partij, die van de geestelijkheid, schoof de macht toe aan één persoon, hun leider ayatollah Ruhollah Khomeini. Shahbazi kon in 1983 vluchten en woont en werkt sindsdien in Nederland. Hij is columnist, cultureel psycholoog, beleidsadviseur voor verschillende ministeries, is verbonden aan de Politieacademie en lid van de Raad van Toezicht van VluchtelingenWerk Nederland. De Amerikaan van Karadj is zijn debuutroman, autobiografisch met romantechnische aanpassingen om de Iraanse geschiedenis te kunnen schetsen.

Dit is ongetwijfeld een indrukwekkend verhaal, de auteur heeft de gruwelijkheden en gewelddadigheden aan den lijve ondervonden en hij heeft het op zo een manier verwoord dat je als lezer de wanhoop en ellende bijna meebeleeft. De auteur zegt zelf dat hij niet anders kon dan dit verhaal schrijven ook al wordt hij nog steeds in het oog gehouden door het Iraanse regime. In de noten achteraan het boek kadert hij het verhaal in een internationale context en dit toont aan dat de internationale houding voor een deel heeft bijgedragen aan de situatie in Iran. De auteur kwam trouwens ook in aanvaring met de redactie van de Volkskrant waarvoor hij columns schrijft, vele wetenschappers, columnisten en journalisten steunden hem echter.

Een sterk verhaal dus dat moest geschreven worden en liefst ook veel gelezen hoort te worden. Het boek zelf is echter niet overal even sterk geschreven. Het boek begint bij het begin, de grootouders van Piruz dus en is verder volledig chronologisch verteld. Als lezer blijf je zeker het eerste grote deel van het boek aan de zijlijn staan, je bekijkt het vanop een afstandje. De beleef- en gevoelswereld van de personages en zelfs van Piruz komt weinig aan bod, zo komt zijn aansluiting bij een jongerenverzetsgroep bijna uit het niets opzetten en heb je later moeite om deze jongeren te plaatsen. Hieruit blijkt dat Keyvan Shahbazi dit boek nog vooral als journalist heeft geschreven. Dit is een gemiste kans om van het boek een beklijvend verhaal te maken, een roman waar je induikt en niet van los komt. Maar De Amerikaan van Karadj leest goed en vlot en is een boek dat je móet lezen, het maakt hoe dan ook indruk.

Uitgeverij: Atlas Contact (2021) - 303 blz.

Donker water - Robert Bryndza

Wanneer inspecteur Erika Foster een tip krijgt dat er bewijsmateriaal voor een grote narcoticazaak verstopt ligt in een ongebruikte groeve in een buitenwijk van Londen, gaat ze direct tot een zoekactie over. In de dikke modder worden inderdaad drugs gevonden, maar ook het skelet van een kind. De overblijfselen worden snel geïdentificeerd als de zevenjarige Jessica Collins: het vermiste meisje dat zesentwintig jaar geleden overal in het nieuws was.

Om het verband tussen de nieuwe en de oude zaak te vinden, moet Erika dieper graven en meer zien te ontdekken over de uiteengevallen familie Collins en de oude inspecteur die destijds op deze zaak was gezet: een vrouw die nog altijd wordt geplaagd door het trauma van de onopgeloste moord. Al snel realiseert Erika zich dat iemand niet wil dat deze zaak ooit wordt opgelost, en dat die persoon er alles aan doet om te voorkomen dat Erika de waarheid achterhaalt. Is de dader dichterbij dan ze denkt?

****

Robert Bryndza is Brit van geboorte maar woont in Slowakije, Erika Foster is dan weer Slowaakse maar woont in Groot-Brittannië, net het omgekeerde dus. In 2016 verscheen zijn eerste boek en ondertussen ligt zijn negende reeds in de winkelrekken.

Inspecteur Erika Foster heeft een andere taak gekregen binnen het politiekorps, ze werd na haar twee vorige zaken niet helemaal meer geapprecieerd door sommigen. Ze moet nu pogen de georganiseerde misdaad te bestrijden, in haar ogen een bijna zinloze zaak. Nu tijdens deze opdracht bij toeval het skelet wordt gevonden van een vermist meisje, kan ze niet anders dan proberen deze zaak naar haar toe te trekken, ze mist haar werk bij de afdeling Moordzaken heel erg. En daarin slaagt ze, ze kan zelfs haar twee vroegere medewerkers Moss en Peterson in haar team opstellen.

De auteur heeft met Donker water een geweldig goed boek toegevoegd aan de serie. De zaak is een cold case, de dader is nooit opgepakt, de verdachte 26 jaar geleden was een veroordeelde pedofiel maar die moesten ze laten gaan, hij had een waterdicht alibi. Met de vondst van het skelet kan men uiteraard niet anders dan nieuw leven blazen in de zaak. Erika is er van overtuigd dat ze de zaak tot een goed einde kan brengen maar gaandeweg bekruipen haar toch de twijfels.

Bryndza heeft de plot heel erg goed opgebouwd. Erika moet de familie Collins onder de loep nemen en de verdachte van toen. Ook dit heeft de auteur boeiend en interessant gebracht. Niet dat er veel psychologische beschrijvingen aan te pas komen maar het boek wordt toch goed onderbouwd. Een oude zaak zorgt immers niet onmiddellijk voor spannende taferelen en om dan je lezer aan het boek gekluisterd te houden, daar moet je toch je best voor doen, Bryndza heeft dit met verve gedaan. Je kan immers niet anders dan in sneltrein verder lezen. Zo nu en dan zijn er ook nog enkele persoonlijke belevingen beschreven die het geheel verlevendigen.

Donker water is een meer dan goede thriller en overtreft zeker de twee vorige. Bryndza is terecht een bejubeld auteur. In het oog te houden dus.

Eerder: Het meisje in het ijs, De stalker in de nacht

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2018) - 358 blz.

Oorspronkelijke titel: Dark Water

Vertaling: Jan Mellema

Het is allemaal de schuld van de Chinezen! - Tine Hens

En andere dooddoeners over het klimaat

Van 'We kunnen er toch niets meer aan doen' en 'Wij zijn te klein om het verschil te maken' tot 'Het klimaat is altíjd veranderd!' en 'We gaan toch niet terug naar de middeleeuwen?'. Wie al eens in een discussie over het klimaat verzeilt, voelt de dooddoeners vaak al van kilometers ver aankomen. Origineel zijn ze zelden. Eigenlijk komen ze altijd op hetzelfde neer: maak je niet al te veel zorgen, doe zo weinig mogelijk of laat anderen het probleem oplossen. Ze zaaien vooral onmacht, twijfel en verwarring. Want ook al rammelen de redeneringen vaak even luid als ze gedeclameerd worden, ze gaan er vaak beter in dan de vervelende feiten. En overtuig maar eens de nonkel die beweert dat zijn planten net 'heel content zijn met meer CO2 en dat niet het klimaat maar de overbevolking het probleem is. In dit even speelse als ernstige boek gaat Tine Hens, door haar lezingen goed bekend met een terugkerend type interventies uit de zaal, de uitdaging aan. Vertrekkend van tien dooddoeners klopt ze aan bij allerhande klimaatwetenschappers. Een zelfhulpboek bij klimaatverwarring.

Tine Hens is historica, (klimaat-)journaliste en auteur. In 2015 bracht ze haar eerste boek Het klein verzet uit.  In 2019 zat ze in het Canvasprogramma De Afspraak, de vele haatberichten die ze na de uitzending ontving, vormde de directe aanleiding voor het schrijven van haar tweede boek Het is allemaal de schuld van de Chinezen!. Haar twee passies zijn literatuur en natuur, schrijven doet ze voornamelijk over klimaat, ecologie en een andere economie.

De klimaat- en natuurverandering is dé uitdaging van het komende decennium en dit kan niet genoeg benadrukt worden. Weersextremen zoals hittegolven, extreme waterval en bosbranden treden meer en meer op en dit ook in eigen land, het is niet iets dat alleen maar elders gebeurd. Dit boek van Tine Hens is duidelijk hieromtrent, ze baseert zich op talloze onderzoeken, literatuur en wetenschappers.

Recent was er de klimaattop in Glasgow en er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Hens heeft uitgelegd dat de opwarming van de aarde nu reeds zware gevolgen heeft voor onze aarde, maar ongelukkig genoeg in de eerste plaats voor de armere landen, net die landen die de allerkleinste ecologische voetafdruk hebben, zullen eerst onleefbaar worden. De vertegenwoordiger van Bangladesh zei na afloop van de conferentie "Ik ben niet teleurgesteld, ik ben woest", "De armste landen hebben een klap in het gezicht gekregen". Of de top dus een succes was, hangt dus maar af vanuit welk gezichtspunt je kijkt.

Tine Hens heeft tien dooddoeners besproken op een degelijke onderbouwde manier, het zijn trouwens herkenbare uitspraken, als een gesprek op klimaat komt, vallen er meestal wel een paar. Je kan niet anders dan onder de indruk zijn van dit boek. De klimaat- en natuurverandering is een immens complex probleem en toch is Hens er in geslaagd om de lezer inzicht te geven in de materie. En ook al bekruipt haar, en de lezer trouwens ook, soms een wanhopig gevoel, ze geeft duidelijk aan dat het nog niet te laat is, de wereld zal veranderen maar we kunnen de gevolgen beperken, het is echter nú wel hét moment om ermee te beginnen. Gelukkig worden er al vele initiatieven genomen, door wetenschappers, ondernemers en zeker ook door vele burgers.

Dit is een vlot lezend boek en een 'must read'. Een dikke aanrader dus!

Uitgeverij: EPO (2021) - 242 blz.

Smeulend vuur - Yrsa Sigurdardóttir

Bij opgravingen worden drie lijken en een afgehakt hoofd gevonden. Ze liggen in de kelder van Markús Magnússons ouderlijk huis, dat meer dan dertig jaar geleden bij een vulkaanuitbarsting werd bedolven. Omdat Markús de opgravingen tot elke prijs wilde voorkomen, rust de verdenking van de moorden op hem. Heeft hij als tiener drie mensen om het leven gebracht? Hij huurt advocaat Thóra Gudmundsdóttir in om hem te verdedigen. Maar wanneer zijn grote jeugdliefde wordt vermoord, begint de zaak er steeds problematischer voor hem uit te zien. En de plaatselijke bevolking is merkwaardig genoeg niet geneigd hem te steunen...

***

Yrsa Sigurdardóttir is met dit boek aan de derde in de Thóra Gudmundsdóttir-serie. Ze heeft sinds 2005 bijna jaarlijks wel een thriller geschreven, enkele stand-alones, in 2014 startte ze een nieuwe misdaadserie en eerder bracht ze ook kinder- en jeugdboeken uit. Deze IJslandse is daarnaast civiel ingenieur in Reykjavik.

Ze schrijft met veel flair en humor haar boeken wat garant staat voor een groot leesplezier. Daarnaast weet ze haar plot vakkundig op te bouwen en ze zet in op een volledige uitwerking, je kan niet anders dan nieuwsgierig zijn naar de oplossing van de misdaad. In dit geval een oude misdaad die toch wel de nodige vragen oproept, maar dan is er een recente moord die ook geconnecteerd is met de verdachte. Thóra's familie duikt zijdelings soms op in het verhaal om haar als personage beter neer te zetten, dit is echter niet goed geïntegreerd en komt dus wat raar over. De plotwendingen zijn meestal verrassend en het einde al helemaal, knap gedaan.

Smeulend vuur is geen geweldig spannend verhaal en het verloopt enigszins traag ook al door de gedetailleerde uitwerking, maar het heeft een geweldig goed geconstrueerde plot mét een verrassende ontknoping. Yrsa Sigurdardóttir schrijft boeiende verhalen waar je je vanzelf in kunt verliezen, en haar humor geeft het net dat tikkeltje meer.

Eerder: Het laatste ritueel, Neem mijn ziel

Uitgeverij: The House of Books (2012) - 431 blz.

Oorspronkelijke titel: Aska (2007)

Vertaling: AnneMarie Lodewijk

Mijn vader was priester, mijn moeder non - Koen Wauters

Een bijzondere liefdesgeschiedenis

Ik heb het in mijn herinnering altijd geweten: mijn vader was vroeger een priester, mijn moeder een non. En ze hebben elkaar leren kennen zoals zoveel mensen: op het werk.

Wanneer een predikant uit de abdij van Tongerlo in 1967 komt preken in Oostende, ontmoet hij er een zuster die werkt als lerares godsdienst. Ze vraagt hem om voor haar leerlingen in de klas te spreken. De twee blijven elkaar nadien schrijven, onschuldig eerst. Maar hun vriendschap wordt verliefdheid. VRT-journalist Koen Wauters tekent in dit boek het bijzondere liefdesverhaal van zijn ouders op. Lange tijd kende hij alleen maar de grote lijnen van hun ontmoeting, tot de vondst van een oude map vol brieven daar verandering in bracht. Meer dan twee jaar schreven zijn ouders elkaar, toen nog als priester en non.

In dit boek vertelt hij hun verhaal aan de hand van die prachtige brieven. Ze geven een unieke inkijk in hun denken en voelen. Van de eerste ontmoeting tot de dag waarop ze trouwden. Over hun zoektocht naar vriendschap binnen de grenzen van hun roeping. Over hun geloof en hun twijfels. Over hun liefde die niet tegen te houden was. Over de vrijheid die eind jaren zestig niet alleen de levens binnensloop, maar ook de Kerk. Over hun verlangen naar een toekomst met elkaar en de vele hindernissen die ze daarvoor moesten overwinnen.

***

Koen Wauters studeerde Germaanse en koos voor Nederlands en Engels, in zijn licenties lag de focus op Nederlandse literatuur en taalkunde. Daarna volgde hij de aanvullende opleiding Zakelijke taalbeheersing, nu heet deze Taal en bedrijf, en zo liep hij stage bij de regionale nieuwsredactie van radio 2 Antwerpen. Daar kreeg hij de smaak van journalistiek en vooral ook van het radio maken te pakken. Twee en een half jaar later slaagde hij in het journalistenexamen bij de VRT en werd hij binnenlandse verslaggever bij de radionieuwsdienst waar hij nog altijd voornamelijk de politieke en juridische onderwerpen voor zijn rekening neemt. Hij werkt ondertussen ook al meer dan tien jaar voor Het journaal op televisie.

Dit boek over zijn ouders was iets wat hij 'moest' schrijven. Hij kende het verhaal van zijn ouders wel voor een deel maar toen hij die map brieven in handen kreeg van zijn moeder was hij daar zeer van onder de indruk. En indrukwekkend blijkt het zeker te zijn als je dit boek uit hebt. Het is zo een intieme kijk in het leven van twee mensen die elkaar ontmoeten, een vriendschap ontwikkelen en zo langzaam in een liefdesrelatie terechtkomen. Zo intiem dat je je als lezer een voyeur voelt. Het is alleszins een uniek verslag, niet alleen van de ontluikende liefdesrelatie tussen twee religieuzen maar ook de kadering in het algemene leven van toen, de Kerk bepaalde in die tijd nog voor een groot stuk het leven. In het verhaal van deze twee mensen lees je duidelijk dat de tijden aan het veranderen waren. We weten nu dat er in die tijd een niet te stuiten golf van uittredingen was en het kerkelijke leven veel van zijn macht en invloed verloor.

In zeven delen vertelt Wauters chronologisch het verhaal van zijn beide ouders. Elk deel verhaalt de gebeurtenissen van zowel An als Herman zoals de auteur ze gehoord had van beiden, en dan volgt de briefwisseling van de betreffende periode. Wauters is een wetenschapsjournalist en dit is wel te merken. Het verhaal wordt nogal droog verteld, feit voor feit en zeer chronologisch. In de brieven klinken uiteraard wel veel gevoelens door. Delen daarvan zijn zeer interessant om te lezen, in het begin zijn de brieven soms zelfs filosofisch en krijg je zelfs geestelijke gedachtenspinsels te lezen. In het middengedeelte komt vooral hun worsteling aan bod, hun religieuze keuze tegenover hun ontluikende liefdesgevoelens. Het wekte zelfs ontroering op soms. Later primeert dan de liefde en de moeilijkheden die ze ondervinden om hun weg hierin te vinden. Dat durft nogal eens voor herhaling zorgen in de briefwisseling.

Koen Wauters heeft van het boek dus geen verhaal of roman gemaakt en dit is wel jammer, het boek had beklijvend kunnen zijn als het meer een vertelling was geweest, er hadden zelfs dan nog fragmenten uit de brieven kunnen in voorkomen. Nu was het in feite gewoon een verslag van de gesprekken die hij had met zijn ouders en voor zover ik het kan inschatten, lijkt het zelfs zo goed als woordelijk te zijn.

Mijn vader was priester, mijn moeder non is zeer zeker een integer boek, eentje dat getuigt van een grote liefde en alleen daarom al de moeite van het lezen waard is. De ontwikkeling van een mooie vriendschap die uitgroeit tot een gelukkige liefdesrelatie was mooi om te lezen. Maar ook de worsteling van deze zelfde twee mensen met betrekking tot hun gelovige en kerkelijke leven eind de jaren zestig was toch wel boeiend. Een autobiografische roman van twee liefdevolle mensen geschreven door hun zoon, toch wel een speciaal boek dit dus.

Uitgeverij: Pelckmans (2021) - 245 blz.

Harry Potter en de relieken van de dood - J.K. Rowling

Eindelijk... de finale! Harry Potter en de Relieken van de Dood is het zevende en laatste deel van de serie die miljoenen lezers over de hele wereld nu al jarenlang geboeid houdt.

De zomervakantie is voorbij, maar Harry Potter keert dit jaar niet terug naar Zweinstein. Hij staat voor de gevaarlijke en haast onmogelijke opdracht van Perkamentus: de overgebleven Gruzielementen opsporen en vernietigen. Zal hem dat lukken?

De eerste Harry Potter dateert van 1997 en een kleine tien jaar later verscheen deze laatste. Begin 2009 las ik de zesde en nu dus 12 jaar later eindelijk de laatste, het werd tijd.

Deze Harry Potter-boeken lezen vlotjes, het zijn kinderboeken die echter ook gretig verslonden worden door volwassenen. Rowling kan meeslepend schrijven, je waant je zo in een sprookjesdecor en de personages worden je vrienden, of vijanden al naargelang de situatie natuurlijk. Je kan je zomaar verliezen in het verhaal.

Wat ik ditmaal wel miste was de humoristische toets, tot boek vijf ongeveer gaf dit veel flair aan de verhalen. Maar spannend was het ditmaal wel.

Voor mij was dit laatste boek minder boeiend en minder genieten dan de eerste boeken in de serie, toch ben ik blij dat ik het eindelijk heb kunnen afvinken van mijn lijst. Rowling is een goede schrijfster.

Eerder: Harry Potter en de Halfbloed Prins

Uitgeverij: De Harmonie (2007) - 541 blz.

Oorspronkelijke titel: Harry Potter and the Deathly Hallows

Vertaling: Wiebe Buddingh' 

Het zat zo - Meir Shalev

In Het zat zo keren we terug naar Shalevs geboorteplaats Nahalal, waar het huis van oma Tonja staat. Zij kwam in 1923  van Oekraïne naar Palestina en moest haar leven lang strijden om het hoofd boven water te houden, en het stof buiten de deur. Tonja heeft last van extreme schoonmaakwoede. De stofzuiger die ze uit Amerika krijgt toegestuurd maakt het er niet beter op.

'Het zat zo...' zijn de woorden waarmee oma Tonja steevast haar verhalen begint, net zoals haar dochter en kleinzoon Meir, die alles met zichtbaar plezier optekent.

Het zat zo vertelt de geschiedenis van een unieke grootmoeder en haar familie. Het is ook het verhaal over idealen en omzwervingen door verschillende continenten. Het zat zo is een geestige en ontroerende roman over de kracht van de verbeelding en het vertellen van verhalen.

****

Meir Shalev werd geboren in Nahalal waar dus dit boek zich afspeelt, maar het grootste deel van zijn leven woonde hij in Jeruzalem. Hij werd bekend door zijn ironische sketches op de Israëlische radio en televisie en vanaf dat hij dit vaarwel zei, begon zijn schrijverscarrière. Hij schrijft non-fictie, essaybundels en kinderboeken en in 1988 kwam dan zijn eerste roman uit, Roman Rusi, de Nederlandse vertaling volgde een jaar later, Russische roman. Met zijn roman De vier maaltijden brak hij in 1994 definitief door in de Nederlandstalige landen. Hij oogst veel succes en ontving in verschillende landen prijzen voor zijn boeken.

Het zat zo is het verhaal van zijn grootmoeder en haar Amerikaanse stofzuiger, deze domineerde de familie nogal en was reden tot grootse speculaties binnen de familie tot aan haar dood. En door middel van deze stofzuiger vertelt Shalev het levensverhaal van oma Tonja en je kan niet anders dan zeggen dat ze een kleurrijk figuur is en zelfs bij de lezer een diepe indruk nalaat, je kan je dus voorstellen wat het voor de familie moet zijn geweest.

En de manier waarop Shalev dit gedaan heeft, is indrukwekkend, het leven in het destijdse Israël komt helemaal tot leven maar hij schets vooral zijn familie, want familie blijkt enorm belangrijk te zijn en is het natuurlijk ook. Shalev's familie is er eentje van 'verhalen' en ieder lid bleek er zowat zijn eigen versie van te hebben. Deze familiale sfeer heeft Shalev treffend weergegeven, je zou er zo deel van willen uitmaken en ook al zijn er enkele foto's in het boek, je kan je echt een goede voorstelling maken van het leven daar bij oma Tonja, de auteur slaagt erin je verbeelding te prikkelen. 

Het zat zo is een vlot boek dat zeker een glimlach op je gezicht tovert en het laat je het belang inzien van familie. Het is ook een boek van 'verhalen', Meir Shalev wordt met recht en rede een uitmuntend verhalenverteller genoemd, dat kunnen we alleen maar beamen.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2010) - 233 blz.

Oorspronkelijke titel: Ha-davar haja kacha

Vertaling: Ruben Verhasselt

De vergeten ecosysteemdienst van bomen - Karolien van Diest

Dit boek is het resultaat van een levenslange fascinatie voor bomen en het multidisciplinair onderzoek dat er uit voort vloeit. Van kleins af aan werd ik tot krachtige bomen en plaatsen aangetrokken. Het echte avontuur begon toen ik besefte dat beide gelinkt zijn.

Recente boeken leerden ons veel nieuws over deze oeroude medebewoners op aarde. Maar ken jij het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke boomsoorten in een energetische of sjamanistische context? Hoe bomen energetisch functioneren, zowel individueel als op soortniveau, is nauwelijks gekend: het is als het ware een vergeten ecosysteemdienst van bomen. Precies dat stuk wordt vandaag belangrijker. Het geeft ons de kans om eindelijk het symbool van de Levensboom opnieuw te begrijpen. En uitgerekend deze werking verklaart de gunstige effecten van bosbaden en het bewust verbinden met bomen. De band tussen bomen en mensen blijkt hechter dan lang gedacht. Taxus (Eya) speelt in dit verhaal voor heel Eurazië een cruciale rol. Gaandeweg ontvouwt zich een nieuwe discipline: via bosantropologie kunnen we de wisselwerking tussen bomen en mensen bestuderen (zie ook www.eya-forest-anthropology.com). Bomen prikkelen ons onderbewustzijn en inspireren ons om van een antropocentrisch naar een ecocentrisch wereldbeeld te evolueren.

Dit boek is bewust géén wetenschappelijk werk. Als het jou helpt om jouw ervaringen met bomen beter te begrijpen of om bomen anders te bekijken, dan is het schrijven ervan meer dan de moeite waard geweest. Veel leesplezier!

Karolien van Diest is bio-ingenieur van opleiding met specialisaties bodemkunde en Tropische Landbouw met veel keuzevakken uit de bosbouw. Aanvullend volgde ze een opleiding in sociale en culturele antropologie. Tijdens haar studies kreeg ze ook de kans om verschillende buitenlandse stages te doen. Sinds 2003 is ze werkzaam als Coördinator Bosgroep Zuid-Limburg. Ze volgde ook nog een druïden opleiding, deed aan Egyptisch buikdansen, verbouwde haar droomhuis, doet aan yoga en verder nog tal van andere alternatieve en spirituele dingen zoals bv. een opleiding tot lichtwerker en een initiatie healing. Al deze ervaringen hebben haar geholpen om dit boek te schrijven.

Dit boek doet je met andere ogen zien naar bomen en was toch wel een eyeopener, voor mij toch. Het bevestigde het feit dat je inderdaad kan meevoelen met bomen, een gevoel dat me soms bekroop als ik bijvoorbeeld een boom zag waarvan een serieus grote tak was afgedaan.

Het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke bomen of maan- en zonnebomen, legt ze glashelder uit en ze gaat zelfs terug naar het verre verleden om de ecosysteemdienst uit te leggen en meteen plaatst ze 'de mens' in het juiste perspectief tegenover 'de natuur'. Niet om er een onderscheid tussen te maken maar om de eenheid of samenhorigheid te benadrukken. Bomen zijn een grote inspiratiebron voor de mens indien we willen.

Ze benadrukt doorheen heel het boek dat het vooral belangrijk is om oude bomen te bewaren, zij vervullen een niet te onderschatten rol in het bossenbestand, de energie ervan en het voortbestaan. Het moge duidelijk zijn dat ze een onschatbare rol spelen in het klimaat en zeer van belang zijn voor het voortbestaan van onze aarde en de mensheid.

De vergeten ecosysteemdienst van bomen is een geweldig goed geschreven en interessant boekje. Het is geen wetenschappelijk boek maar wel als dusdanig onderbouwd en het leest vlot, interessant waren ook haar eigen ervaringen die ze in aparte deeltjes tussenvoegde in de verschillende hoofdstukken. Maar het zijn vooral de inzichten in de energetische krachten van bomen en de interactie die ze hebben met mensen die ze zeer boeiend heeft beschreven. Een verrassend boek!

Uitgegeven in eigen beheer via Brave New Books (2021) - 97 blz.

De zigeunerbruid - Carmen Mola

Susana Macaya verdwijnt na haar vrijgezellenfeest. Haar lichaam wordt twee dagen later gevonden, haar tutu doordrenkt met bloed. Even wordt gedacht dat de aanstaande bruid nog leeft, tot blijkt dat het een made is die uit haar oogkas kruipt...

De even kleurrijke als ervaren inspecteur Elena Blanco ontdekt dat Susana's zus Lara zeven jaar geleden op dezelfde vreselijke wijze aan haar einde kwam, ook op de vooravond van haar huwelijk. De moordenaar van Lara zit momenteel echter zijn straf uit.

Twee gruwelijk vermoorde bruiden, een veroordeelde dader die mogelijk niet de juiste is en een inspecteur die achtervolgd wordt door een diep persoonlijk trauma. De zigeunerbruid is een macabere, bijzonder scherp en snel geschreven literaire thriller van een van de belangrijkste Spaanse thrillerauteurs van dit moment.

****

Carmen Mola is een fenomeen in Spanje. De auteur won de Premio Planeta 2021 en zorgde bij het in ontvangst nemen van de prijs voor een verrassing van formaat, het was geen vrouw maar drie bekende mannelijke thrillerauteurs die hun opwachting maakten, Agustín Martínez, Jorge Díaz en Antonio Mercero. De drie zijn ook scenarioschrijvers en werkten mee aan enkele TV series. En toen kwamen ze samen om thrillers te schrijven onder het pseudoniem Carmen Mola. Tot die dag 16 okt. 2021 was het een raadsel wie Mola was, vele geruchten deden de ronde. En succes hebben de mannen, hun boeken worden in verschillende landen vertaald. De zigeunerbruid is het eerste deel in een trilogie rond Elena Blanco.

Mola heeft enkele boeiende personages geïntroduceerd ook al charmeren ze niet altijd en kun je je bedenkingen hebben bij hun niet zo gewone karaktertrekken of manieren van omgaan met mensen. Dat maakt het natuurlijk ook direct interessanter, het is eens wat anders en we zijn ook allemaal verschillend. Elena Blanco heeft een team onder haar hoede en deze springen ook al eens uit de band. De uitdieping van hun karakters is hier niet erg aanwezig maar misschien komt dit wel in de andere delen.

De auteurs hebben met dit boek toch echt wel blijk gegeven dat ze een zeer goede plot in elkaar kunnen zetten met zeer visuele elementen. Het zijn dan ook scenarioschrijvers en ze schuwen de plastische beschrijvingen van de gruwelijke moorden niet, het is geen boek voor watjes dus. Er zijn ook wel wat verrassende plotwendingen in het verhaal die zorgen dat je steeds geboeid blijft en wil verder lezen, zo vlug mogelijk zelfs, de spanning stijgt met elke bladzijde. Knap gedaan van de auteurs. En dan eindigen ze met een serieuze cliffhanger die je reikhalzend doet uitkijken naar het volgende boek.

De zigeunerbruid is een geweldig goede thriller geworden. Het heeft een steengoed verhaal en is super spannend. Net geen vijf sterren maar toch een dikke vier.

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2019) - 411 blz.

Oorspronkelijke titel: La novia gitana

Vertaling: Imke Zuidema

In het water - Paula Hawkins

Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan dit donkere water, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier en zijn geschiedenis.

De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen, achter. Daarom moet Jules, haar tante, terugkeren naar het stadje dat zij jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen.

**

Paula Hawkins werd in Zimbabwe geboren en groeide er op tot ze op haar 17e naar Londen verhuisde. In Oxford studeerde ze filosofie, economie en politiek en ze werkte als journaliste voor The Times. In 2015 brak ze internationaal door met haar eerste thriller The Girl on the Train. In het water is haar tweede.

Dit was nu geen gemakkelijk boek om in te blijven. Je aandacht durfde al eens verslappen en dit kwam vaak doordat er veel personages waren die zeer afwisselend aan bod kwamen en die je niet altijd evengoed meer kon plaatsen zodat het gebeurde dat je al eens moest terugbladeren. Maar daarnaast was het verhaal uitgesponnen en was het veel van hetzelfde.

De plot was ook maar zozo, Hawkins gaat ver terug in de tijd met haar verhaal van 'lastige vrouwen' en dat is het dan, enkel voor de laatste vrouwen wordt er uiteindelijk een verklaring gevonden, de andere lijken enkel maar bladvulling en een manier om je aandacht te trekken. En daar is ze dus niet in geslaagd door de gebrekkige plotlijn. Ook in de psychologische uitwerking schiet de schrijfster ditmaal tekort.

In het water is geen roman om van onder de indruk te zijn, na haar mooie debuutthriller viel deze toch wel in het water, spijtig want de schrijfster heeft zeker schrijverstalent.

Eerder: Het meisje in de trein

Uitgeverij: A.W. Bruna (2017) - 351 blz.

Oorspronkelijke titel: Into the Water

Vertaling: Ineke de Groot

Het boek van de Baltimores - Joël Dicker

Tot de dag van het Drama waren er twee families Goldman: de Goldmans-uit-Baltimore en de Goldmans-uit-Montclair. De Montclairs, waarvan Marcus Goldman deel uitmaakt, vormen een middenklassengezin. De Baltimores zijn daarentegen een welvarende familie die in een luxe villa woont. Voor hen koestert Marcus een grenzeloze bewondering, tot zich op een dag iets tragisch voltrekt.

Acht jaar na het Drama besluit Marcus zijn verhaal te vertellen en blikt hij terug op de lotgevallen van de baltimores, op zijn dierbare neven Hillel en Woody en hun buurmeisje Alexandra. Het blijkt dat al voor de dag dat alles instortte het vernis steeds meer scheurtjes begon te vertonen. Sinds het Drama zoekt Marcus op één hardnekkige vraag het antwoord: wat is er nu echt met de Baltimores gebeurd?

***

De Zwitser Joël Dicker schreef met dit boek een tweede met de schrijver Marcus Goldman in de hoofdrol maar ze lezen volledig onafhankelijk van elkaar. Het is zijn derde boek, de teller staat momenteel op vijf boeken.

Het boek is een roman en zo leest hij ook. Het is in feite een eenvoudig boek met de illusie van complexiteit. Dit komt door het feit dat er fiks gespeeld wordt met de chronologie, ook al is het opgebouwd in vijf delen die netjes chronologisch lopen. Het is het verhaal van schrijver Marcus Goldman, het is 2012 en hij heeft zich teruggetrokken om zijn tweede boek te schrijven, maar hij heeft nog geen idee wat. En dan ontmoet hij Alexandra terug na zovele jaren, ze was zijn grote liefde. En daarmee starten zijn herinneringen.

Hij start met het vertellen van het verhaal vanaf zijn vroege jeugd, maar niet alleen die van hem maar nog meer die van zijn twee neven, in feite is het hun verhaal. Wat het Drama is, daarover blijft de lezer in het ongewisse tot aan het einde van het boek, welke richting het uitgaat kun je lichtjes vermoeden.

Dicker heeft niet veel moeite besteed aan het uitwerken van de personages, het blijven eendimensionale karakters en enkel wat relevant is voor het verhaal wordt beschreven. Het boek moet het vooral hebben van de relaties tussen de verschillende karakters en in eerste instantie lezen we deze alleen maar vanuit Marcus gezien. Tussendoor hoort Marcus wel eens andere klokken luiden maar het is pas naar het einde toe, dat het verhaal vanuit de andere personages meer aan bod komt en je zicht krijgt op het hele gebeuren.

De les in dit verhaal zou kunnen zijn dat gebeurtenissen best vanuit verschillende standpunten worden bekeken, de een ziet het al wat anders de ander, gebeurtenissen zijn vatbaar voor verschillende interpretaties afhankelijk van de hoek waaruit je kijkt. Het grote thema van dit boek is toch wel familie en vriendschap, en dat heeft de schrijver vlot gebracht.

Het boek van de Baltimores is een goed boek. Het is inhoudelijk niet zo geweldig interessant en het durft al eens wat langdradig zijn maar toch leest het vlotjes. De auteur is er in geslaagd om de lezer in het verhaal te houden en hij zorgde af en toe zelfs voor een verrassende plotwending.

Eerder: De waarheid over de zaak Harry Quebert

Uitgeverij: De Bezige Bij (2016) - 447 blz.

Oorspronkelijke titel: Le livre des Baltimore

Vertaling: Manik Sarkar

Perfecte stilte - Helen Fields

Wie hoort hun schreeuw in de stilte?

Aan de rand van Edinburgh wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Wanneer de patholoog-anatoom het lijk onderzoekt, doet hij een schokkende ontdekking: uit de huid van het slachtoffer is het silhouet van een pop gesneden.

Rechercheurs Ava Turner en Luc Callanach lijken op een dood spoor te zitten in de zaak, totdat een van huid gemaakte pop in een kinderwagen wordt gevonden, naast een achtergelaten baby.

Luc en Ava realiseren zich al snel dat de moordenaar een gruwelijk spel speelt wanneer ze opnieuw het lichaam van een jonge vrouw aantreffen. Hij kan ieder moment weer toeslaan...

Kunnen Luc en Ava hem stoppen voordat hij een derde slachtoffer maakt?

*****

Helen Fields heeft met deze Perfecte stilte een vierde thriller toegevoegd aan de Luc Callanach en Ava Turner-serie en het is weer een voltreffer. Fields runt met haar echtgenoot een filmproductiemaatschappij waar ze als scenarioschrijver en producer werkzaam is, en dat kun je je met dit boek ook weer helemaal voorstellen, filmisch en spannend.

Het duo Ava en Luc is toch wel een geslaagde combinatie, ze hebben beiden hun persoonlijke issues en het zou geen serie zijn als er hier geen aandacht aan werd besteed, ook de rest van hun team is nog steeds hun eigenste zelf. Dit geeft een extra dimensie aan het verhaal en verhoogt het leesplezier dat sowieso al hoog ligt nog meer, je moet en zal verder lezen, er is geen ontkomen aan.

En dan is er daar de plot, een knap staaltje vakmanschap zonder meer. Het team krijgt twee soorten misdaden op hun bord, vooreerst is er de vondst van het lichaam van een jonge vrouw die gestorven is door extreem bloedverlies, zij was verminkt. En dan verdwijnt er weer een jonge vrouw. De tijd dringt, het eerste slachtoffer werd immers nog een week in leven gehouden. En ten tweede vinden ze een dakloze onder invloed van een zware drug, die een merkteken in zijn gezicht gekerfd kreeg. Genoeg te onderzoeken en te doen dus.

Het team tast volledig in het duister over wat er gaande is en welke de beweegredenen kunnen zijn tot deze misdaden, en hebben ze iets met elkaar te maken of niet? De manier waarop ze uiteindelijk toch sporen oppikken, was schitterend om te lezen. Binnen het team werd het op verschillende manieren spannend. Er is de race tegen de tijd en weinig aanknopingspunten. En van hogerhand worden ze dan ook nog enorm onder druk gezet om zo snel mogelijk resultaten op tafel te leggen. Het team zelf is ondertussen gelukkig goed op elkaar ingespeeld geraakt en laat zich niet doen.

Kortom, dit boek kan je alleen maar lezen in sneltreinvaart, de schitterende plot en geweldige personages zorgen immers voor een nagelbijtende spanning. Een perfecte reeks.

Eerder: Perfecte resten, Perfecte prooi, Perfecte dood

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2021) - 444 blz.

Oorspronkelijke titel: Perfect Silence

Vertaling: Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

Grijze zielen - Philippe Claudel

Op een ijzige dag in 1917 wordt het gewurgde lichaam gevonden van de mooie, tienjarige Belle de jour. Jaren later blikt een politieagent uit het Franse stadje terug op deze nooit opgehelderde moord, die ook zijn eigen leven ingrijpend heeft veranderd.

In deze meesterlijk opgebouwde roman vol ingehouden emotie laat Philippe Claudel zien hoe snijdend de pijn om de dood van een geliefde is, en hoe grijs het schemergebied tussen goed en kwaad. Grijze zielen verrast en intrigeert tot de laatste pagina.

***

Philippe Claudel studeerde Letteren aan de universiteit van Nancy, waar hij ook lesgeeft, hij werkte trouwens ook als leraar voor gevangenen en jongeren met een handicap. In 1999 debuteerde hij en in 2003 kwam zijn grote doorbraak met Les âmes grises (Grijze zielen). Ondertussen staan er al een 30-tal boeken op zijn naam, alsook enkele literaire prijzen en is hij scenarioschrijver en filmregisseur. In 2005 werd dit boek trouwens verfilmd, Claudel schreef het scenario.

Dit boek heb ik gelezen naar aanleiding van onze plaatselijke leesclub. Zo leest een mens al eens wat buiten zijn comfortzone en daar reken ik dit boek zeker bij. De film had ik al eerder gezien en die was wel goed. Het was zeker raar om nu het boek te lezen na het zien van de film, de insteek is daar toch altijd net wat anders, wat trouwens heel begrijpelijk is, het zijn ook twee totaal andere media.

Ik moet zeggen dat ik nu wel niet onder de indruk was van dit boek, alle lofprijzingen en prijzen ten spijt. Het was zeker interessant om een verhaal te lezen dat zich 100 jaar geleden afspeelt en dan ook nog rond de Eerste Wereldoorlog. Maar het boek is het hem niet in de eerste plaats te doen om het verhaal, het is eerder een stelling die aan de hand van vele verschillende gebeurtenissen en personages wordt uitgediept:

"Ik heb nog nooit een schoft of een heilige gezien. De dingen zijn nooit helemaal zwart of helemaal wit, alles is grijs. Mensen en hun zielen ook... Je ziel is grijs, behoorlijk grijs, zoals die van ons allemaal..."

Dat Philippe Claudel kan schrijven is wel duidelijk. Hij weet alles zeer trefzeker te beschrijven, soms zelfs op een bijna poëtische wijze. Maar als er nu iets is waardoor ik niet bekoord word, is het dit wel. Maar dat neemt niet weg dat het toch wel eens wat anders was om iets 'moois' te lezen en dat de auteur af en toe op een licht grappige manier schrijft, was mooi meegenomen.

Claudel bracht het verhaal in zekere zin wel chronologisch maar alles wat er rond zat, alle karakterbeschrijvingen en uitdiepingen waren vaak flashbacks. Het verhaal leek dus wel een puzzel en slechts aan het einde kreeg je een soort van inzicht in het complete verhaal.

Van het lezen van dit boek word je wel niet blij, het vertelt voornamelijk over ellende en verdriet, verloren liefdes, ongeluk, het is de donkere kant van de mensheid die hier belicht wordt.

Grijze zielen is zeker wel een mooi boek en het is er eentje waar je al eens kan over nadenken. Vooral de beschrijvingen van de tijdsgeest ten tijde van de oorlog een eeuw geleden vond ik interessant alsook de gedachtenkronkels van de ik-persoon in het verhaal.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2004) - 253 blz.

Oorspronkelijke titel: Les âmes grises

Vertaling: Manik Sarkar

De geheime band tussen mens en natuur - Peter Wohlleben

Over de hartslag van bomen, onze zeven zintuigen en de vraag of planten bewustzijn hebben

Hebben mensen net als sommige dieren een zesde zintuig voor gevaar? Is het mogelijk dat ons reukorgaan superieur is aan de speurneus van de hond? Hoe kan het dat ons immuunsysteem op de kleuren en de geur van het bos reageert? En omgekeerd: kunnen bomen ademhalen? Is er zelfs een soort hartslag bij ze meetbaar? En moeten we planten misschien als intelligente wezens beschouwen?

Opnieuw opent Peter Wohlleben ons de ogen aan de hand van de recentste wetenschappelijke inzichten en zijn eigen ervaringen over verbazingwekkende natuurverschijnselen. En hij laat ons zien dat mensen in veel opzichten nauw verweven zijn met de natuur.

Peter Wohlleben is een Duitse boswachter en een vurig pleitbezorger van ecologisch en economisch duurzaam bosbeheer, hij beheert een 1200 hectare groot gebied in de Eifel waar hij zijn meest recente wetenschappelijke en filosofische inzichten in de praktijk probeert te brengen. Sinds hij in 2015 zijn eerste boek uitbracht, is hij niet weg te branden uit de media. Hij probeert zijn kennis zoveel mogelijk door te geven en richtte zelfs een eigen academie op, de Waldakademie in Wershofen, Duitsland. Ze geven lezingen, rondleidingen, workshops, coaching, advies, alles om zoveel mogelijk het bos in de kijker te zetten op een ecologische en duurzame manier.

In dit boek haalt hij vele facetten aan in de relatie tussen mens en het bosleven. Erg veel zelfs, zodoende stipt hij dingen vaak maar even aan. Het voordeel is dan wel dat je geboeid blijft tot aan het einde van het boek, er staan zovele interessante dingen in die je aandacht absoluut vasthouden. Nadeel is wel dat het bijna ondoenlijk is om er na het lezen ervan nog veel van te kunnen navertellen.

Wohlleben behandelt vooreerst de verschillende zintuigen en weet de lezer te overtuigen dat we wel degelijk nog goed toegerust zijn om deze te gebruiken, ze zijn wat naar de achtergrond verdrongen maar mits wat oefening en bewustwording zijn ze zeker niet minderwaardig aan het dierlijke kunnen. En hij trekt het nog verder, ook planten hebben een zekere vorm van zintuigelijke ervaringen, de wetenschap staat nog aan het prille begin van de ontdekkingen hieromtrent maar er zijn duidelijk wetenschappelijke opvattingen hierrond.

Verder behandelt hij zoals de titel zegt, de relatie tussen mens en natuur, onze plaats hierin maar zeker ook hoe wij er mee omgaan. Zodoende komt hij uiteindelijk terecht bij het allergrootste thema van nu en van de toekomst, de klimaatverandering. Er worden al inspanningen geleverd, dat beschrijft hij ook, maar ook dat er nog veel nodig zal zijn om tot een effectief bosbeheer komen en de natuur zijn correcte plaats terug te geven in verhouding tot de mensheid.

De geheime band tussen mens en natuur was een interessant boek dat meestal vlot leest. Het is een pleidooi voor de herwaardering van het bos en dat is een noodzakelijk onderdeel willen we het hoofd bieden aan de klimaatveranderingen.

Eerder: Het verborgen leven van bomen, De tuin

Uitgeverij: A.W. Bruna (2020) - 227 blz.

Oorspronkelijke titel: Das geheime Band zwischen Mensch und Natur

Vertaling: Bonella van Beusekom

De wolven - Daniel Cole

De schijnbare zelfmoord van goede vriend Finlay Shaw drijft de omstreden rechercheur William 'Wolf' Fawkes uit zijn zelfgekozen isolement. Samen met zijn collega's Baxter en Edmunds duikt hij in Shaws verleden om diens dood te kunnen verklaren. Het wordt een race tegen de klok, want een intern onderzoek naar Wolfs rol bij de Ragdoll-moorden wordt steeds intenser. Ondertussen stuit Wolfs onderzoek op vergaande corruptie binnen het korps, en dreigt hij meer te verliezen dan alleen zijn carrière... Zullen Wolf en Baxter hun meest complexe zaak ooit overleven?

****

Daniel Cole heeft met De wolven het derde en laatste deel in de Ragdoll-serie geschreven. De Britse ambulancebroeder schreef Ragdoll oorspronkelijk als een televisiescenario maar aangezien men hierin niet geïnteresseerd was, bewerkte hij het tot een boek en dit had onmiddellijk wel veel succes. Ondertussen staat er zelfs een verfilming op de planning.

In dit boek worden we niet getrakteerd op speciale en gruwelijke moorden maar gaat het wel over de zelfmoord van een goede vriend en collega van het team. Het ongeloof binnen het team is groot, zelfs Wolf keert terug uit zijn vrijwillige ballingschap, hij is helemaal niet overtuigd van de conclusie zelfmoord en duikt in het verleden van zijn vriend. In het boek speelt er dus ook een verhaallijn die start in 1979 met de brand in een pakhuis waar Finlay en zijn partner Christian Bellamy, de huidige hoofdcommissaris, surveillance moesten houden omdat er misschien een deal kan plaatsvinden.

Wat een serieus nadeel is van dit boek, is dat er helemaal wordt verder gebouwd op de twee vorige delen, en als er dan wat tijd tussen zit bij het lezen zoals bij mij, is het toch een moeilijke om alles te kunnen plaatsen, er waren zelfs karakters die volledig uit mijn geheugen verdwenen waren. Dat was dus op zijn minst lastig te noemen maar soms zelfs irritant.

Het verhaal zat wel knap in elkaar, en ook al werd de toedracht al vrij vroeg ongeveer duidelijk, de auteur wist er toch verschillende verrassende plotwendingen in te brengen en dit maakte het verhaal spannend. De zeer humoristische schrijfstijl werd uiteraard ook zeer geapprecieerd en maakte het tot een fijne leeservaring. De spanningen tussen de verschillende personages, al dan niet werk gerelateerd, verhoogden deze nog.

De wolven is een zeer goede afsluiter van deze Ragdoll-serie, maar het is dus wel aan te raden om de boeken wat sneller op elkaar te laten volgen om toch wat beter mee te zijn in de verhaallijn.

Eerder: Ragdoll, Marionet

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2019) - 347 blz.

Oorspronkelijke titel: Endgame. Ragdoll Book 3

Vertaling: Josee Koning en Rob Oostenrijk

Afdaling - Bernard Minier

Een nachtelijke noodkreet, een vallei afgesneden van de wereld en een reeks verschrikkelijke moorden

Hoofdinspecteur Martin Servaz, gevierd rechercheur, is geschorst vanwege zijn optreden in een groot onderzoek het jaar ervoor. Als hij midden in de nacht een telefoontje krijgt van zijn verloren gewaande geliefde, die zegt dat ze ontsnapt is aan haar ontvoerder, vertrekt hij halsoverkop om haar te vinden. Zijn zoektocht leidt hem naar een mysterieus bos in een vallei in de Pyreneeën. Als de vallei door een explosie wordt afgesloten van de buitenwereld en drie mannen worden gevonden die op gruwelijke wijze zijn vermoord, kan Servaz het niet laten zich te bemoeien met het onderzoek. Zeker niet als de dorpsbewoners het heft in eigen handen willen nemen...

***

Bernard Minier is met dit boek reeds aan zijn zesde Servaz toe. De schwung zit er nog steeds in en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

De auteur verwacht, zoals steeds trouwens, van zijn lezers een sterke maag. De moorden die gepleegd worden zijn bijna te gruwelijk voor woorden. Gelukkig komen deze niet te uitgebreid aan bod en zijn het het onderzoek en alle andere interactie die de hoofdtoon voeren. De setting is van het soort dat je in een horror verwacht, moorden, een vallei die van de wereld afgesneden wordt en de moordenaar die in hun midden vertoeft, het kan niet anders dan dat het spannend wordt.

Servaz raakt als bij toeval verzeild in deze vallei maar aangezien hij officieel op non-actief staat in afwachting van een uitspraak in een tuchtprocedure is het voor hem niet gemakkelijk om inzicht en inspraak te krijgen in het onderzoek. Hij is gelukkig wel zo eigenwijs dat hij zich er niet aan stoort en toch zijn steentje bijdraagt, een grote steen in feite. Maar zowel Servaz als hoofdinspecteur Irène Ziegler, een bekende van in de eerdere boeken krijgen tegenkanting uit onverwachte hoek, de bevolking van de vallei roert zich namelijk. Ze zijn niet tevreden met het uitblijven van onmiddellijke resultaten en organiseren zich. 

De psychologische uitwerking van de personages is in dit boek minder aan de orde, de focus ligt voornamelijk op de gebeurtenissen, de moorden en het onderzoek. De complexiteit in deze dorpsgemeenschap en ook van de verschillende moorden zorgen hier toch voor een spannend verhaal. En de persoonlijke zoektocht van Servaz naar zijn dood gewaande geliefde zorgt voor een extra dimensie.

Wat ik zelf als storend ervoer, is dat er zeer regelmatig werd verwezen naar vorige boeken met zelfs in de voetnoten naar welk boek. Ook al is het een boek uit een serie, je wil niet het gevoel krijgen dat je iets mist tijdens het lezen. Ik had nu wel alle boeken gelezen maar doorheen de tijd vergeet een mens al eens hoe alles ook alweer juist in elkaar zat. Maar ook als je ze nog niet gelezen hebt, wil je tijdens het lezen volledig mee zijn in het verhaal en niet achterop hinken wat betreft de inhoud, dat je de karakteriële evolutie niet meehebt weet je als je midden in een serie begint.

Afdaling is een meer dan goede thriller van de hand van een toch wel topschrijver. Het verhaal zit knap in elkaar en is spannend. Toch was het een mindere dan de overige boeken, de plotwendingen waren niet altijd even onverwachts en het geheel oogde niet zo samenhangend als je van een topthriller zou verwachten, er werd ook niet genoeg toegewerkt naar de uiteindelijke ontknoping die dus niet de ruimte kreeg die ze verdiende en er maar afgehaspeld bij hing.

Eerder: Een kille rilling, Huivering, Verduistering, Schemering, Weerzin

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2021) - 461 blz.

Oorspronkelijke titel: La Vallée

Vertaling: Aniek Njiokiktjien & Félice Portier

Het spel der tronen - George R.R. Martin

Met zijn aangrijpende en veelomvattende kronieken over de liefdes, de levens en de ambities van de Starks, de Lannisters en al die andere grote families van de Zeven Koninkrijken, ondergebracht in de boeken van Het Lied van IJs en Vuur, schiep George R.R. Martin een meesterwerk waarmee hij wereldwijd een miljoenenpubliek aan zich wist te binden.

Ver voorbij de machtige ijsmuur die de noordgrens van het koninkrijk sinds mensenheugenis beschermt, roert zich een lang vergeten vijand. Maar ieders blik is naar het zuiden gericht, naar het hof waar de machtige Lannisters sterke spelers zijn. Immers, de macht van de koning is tanende, zijn Hand is onder verdachte omstandigheden aan zijn eind gekomen, velen zijn uit op eigen gewin.

Toch zijn er nog trouwe onderdanen. De Starks van Winterfell bijvoorbeeld, hard en onverzettelijk als hun bevroren domein. Als de koning Eddard Stark tegen diens zin benoemt tot zijn nieuwe Hand, worden zowel hij als zijn familie betrokken bij de meest omvattende machtsstrijd ooit, het levensgevaarlijke spel der tronen.

****

Game of Thrones is een razend populaire televisieserie die gebaseerd is op de boeken in de serie van A Song of Ice and Fire en je moet al van een andere planeet komen om er niet van gehoord te hebben. George R.R. Martin is een Amerikaans schrijver van high fantasy, sciencefiction en scenario's en is ook filmproducent. Hij doceerde journalistiek en begon in 1975 korte verhalen te schrijven, vanaf 1986 werkte hij voor televisie aan enkele series en was hij ook redacteur. In 1996 verscheen dan het eerste deel in de epische fantasyserie Het lied van IJs en Vuur.

Dit boek kwam op mijn pad als een 'zwerfboek' van de steeds bekendere De Boekenjagers. De bedoeling van een zwerfboek is dat je het kan meenemen, lezen en nadien weer ergens verstoppen. Je vondst kan je dan melden op de sociale media van De Boekenjagers. Op die manier leiden boeken een tweede leven in plaats van stof te vergaren in een boekenkast.

Mijn eerste kennismaking met dit genre dus en dat beviel me toch wel erg. Het verhaal deed me aan de historische romans denken en dan deze die zich afspelen in de middeleeuwen. Uiteraard is het hier een compleet fictief verhaal, zowel wat betreft de personages als het decor, maar wat er zich afspeelt en de sociale interactie is van alle tijden en lees je in elke willekeurige roman.

Het spel der tronen was een zeer leuke roman om te lezen, het was soms gruwelijk en oorlogsscènes zijn nu niet perse mijn ding maar daar was vlot over te lezen. Er waren nogal wat verhaallijnen om te volgen maar de auteur heeft het zo gebracht dat je telkens opnieuw nieuwsgierig was naar het verdere verloop en spannend was het dan soms ook nog. Ik ben dus blij dat ik dit zwerfboek gevonden heb ook al heb ik het ettelijke kilometers mee moeten dragen aangezien ik het vond tijdens een wandeling en dan nog vrij in het begin.

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (1997) - 767 blz.

Oorspronkelijke titel: A Game of Thrones

Vertaling: Renée Vink

Wolfzomer - Hans Rosenfeldt

Een dode wolf

Een mislukte drugsdeal

Een ongenadige zomer

Wolfzomer speelt zich af in Haparanda, in het noorden van Zweden, vlak bij de grens met Finland. Er wordt een dode wolf in de bossen gevonden, en in de maag van het beest ontdekt de politie de resten van een mens. Al snel wordt duidelijk dat deze man betrokken was bij een mislukte drugsdeal in Finland, en vanaf dat moment weet politieagente Hannah Wester dat haar normaal zo rustige zomer volledig op zijn kop zal staan. Terwijl Hannah en haar collega's proberen uit te zoeken hoe de man in de bossen van Haparanda terecht is gekomen, wordt het kleine grensstadje opgeschrikt door een reeks gewelddadige gebeurtenissen. Er is duidelijk nog iemand op zoek naar antwoorden, en die laat zich door niets of niemand tegenhouden.

***

Zweed Hans Rosenfeldt is filmproducent, radiopresentator, acteur en een succesvol scenarist, hij is de bedenker van de televisieseries The Bridge, Marcella, en De Bergmankronieken. Maar hij is zeker ook gekend van het schrijversduo Hjorth Rosenfeldt, samen schreven ze reeds 7 delen in de Sebastian Bergman-serie. Nu is hij met Wolfzomer dus op de solo toer.

De hoofdrol in deze gloednieuwe serie is weggelegd voor politieagente Hannah Wester. We maken kennis met haar persoonlijke leven, haar collega's en Haparanda, het noordelijk gelegen Zweedse stadje vlakbij de grens. En het zou niet interessant zijn als er dan geen kleine en grotere problemen zouden opduiken.

De moord waarover dit boek gaat, komt wel op een zeer eigenaardige manier aan het licht, in de maag van een dode wolf, speciaal. Zo langzamerhand komt aan het licht dat er heel wat zaken gebeuren die je in een klein landelijk stadje niet zou verwachten, dat het op de grens met Finland ligt, speelt hier wel zeer duidelijk mee en maakt de oplossing niet gemakkelijker.

Het verhaal wordt vanuit heel wat verschillende perspectieven verteld maar dat brengt hier in dit geval eerder chaos. Er is een zekere spanning maar die komt niet altijd uit de verf, de vaak wisselende invalshoeken vertragen immers het verhaal.

Wolfzomer is een filmisch geschreven verhaal met mooie personages en een goed verhaal. Het is een vlot lezend verhaal waar je wel best je aandacht bijhoudt en het was voldoende intrigerend om het volgende deel te willen lezen.

Eerder met Michael Hjorth: Wat verborgen is, De discipel, Het familiegraf, Het stille meisje, De test

Uitgeverij: De Bezige Bij (2021) - 397 blz.

Oorspronkelijke titel: Vargasommar

Vertaling: Corry van Bree

In de ban van de Barkley - Michiel Panhuysen

De Barkley marathons: een ultramarathon die zo zwaar is dat zelden iemand de finish haalt

'De Barkley' is een begrip in de wereld van de ultralopers. Mythisch, extreem en in nevelen gehuld. De wedstrijd - die plaatsvindt diep in het Frozen Head State Park in de Amerikaanse staat Tennessee - is een van de slopendste ultra's ter wereld. Binnen zestig uur moeten de deelnemers 100 mijl afleggen door onherbergzaam gebied. In de 35 jaar dat de race bestaat wisten slechts vijftien deelnemers te finishen.

Journalist en ultraloper Michiel Panhuysen  is de enige Nederlander ooit die deelnam aan de Barkley en ook hij haalde nimmer de eindstreep. Zijn fascinatie en respect voor de race, de deelnemers en de even illustere als mysterieuze racedirecteur-filosoof-genius Lazarus Lake werden er alleen maar groter door. In dit adembenemende boek doet Panhuysen een dappere poging het mysterie van de Barkley te ontrafelen en stelt hij zich de vraag waarom hij en talloze ultralopers met hem in de ban raken van de extreme ontberingen die met hun sport gepaard gaan.

Michiel (Mig) Panhuysen is journalist, schrijver en ultraloper. In dit boek verteld hij hoe er zo toegekomen is om ultra's te beginnen lopen en dat was toen hij hoorde over de Barkley dus. De wedstrijd bestaat al 35 jaar en was altijd gehuld in mythische sferen. Pas de laatste jaren heeft hij algemene bekendheid gekregen door de Netflix documentaire The Race That Eats Its Young uit 2014.

Zowat alles is extreem aan deze race, het parcours in onherbergzaam gebied, de extreem wisselende weersomstandigheden, de organisator en zelfs de race zelf waar niets vaststaat. Elke keer als iemand de finish haalt, verzwaart Gary Cantrell (Laz) de race, hij dwingt de deelnemers tot onmenselijk zware mentale en fysische inspanningen. Dat ze hieruit lessen leren over zichzelf en het leven dat bleek duidelijk in dit boek. En dan zijn er nog de eigenaardige en grappige kantjes, als officieel startschot steekt Laz een sigaret op en de 'virgins' brengen naast de inschrijvingskosten ($ 1,60) een kentekenplaat van hun thuisstaat of -land mee, ze hangen dan als een gordijn vrolijk klingelend op het terrein, en zo zijn er nog tal van eigenaardigheden.

Panhuysen weet door zijn vertellingen de lezer absoluut zelf ook in de ban te houden van zijn boek. Het gaat voornamelijk over de Barkley maar hij verdiept dit door zijn ervaringen op persoonlijk en sportief vlak. Hij heeft zelf zowat alles gelezen en bekeken wat hij kon vinden over de race en had vele gesprekken met andere lopers. En er zijn dan ook nog de andere zware ultra's waar hij aan deelneemt en die hij meeneemt in dit verhaal. Je kan gerust stellen dat de Barkley zijn leven veranderd heeft.

In de ban van de Barkley is een inspirerend en motiverend verhaal dat heel erg goed gebracht is met een juiste mix van persoonlijke ervaringen, informatie en bedenkingen over het leven. De excentriciteit van de race en zijn bedenker spreken helemaal tot de verbeelding, je krijgt instant zin om dit met eigen ogen te zien. Absolute aanrader dit boek!

Uitgeverij: Ambos|Anthos (2021) - 190 blz.

Winterwereld - A.G. Riddle

In de nabije toekomst is er een nieuwe ijstijd aangebroken. Sneeuw valt in de zomer. Gletsjers verpletteren complete steden in Noord-Amerika, Europa en Azië. Wereldwijd verlaten mensen hun huizen en trekken naar gebieden waar ze nog wel kunnen overleven. Landen sluiten bondgenootschappen en bereiden zich voor om de laatste bewoonbare zones van de wereld in handen te krijgen. De mensheid balanceert op het randje van de afgrond.

Wetenschappers, wanhopig op zoek naar antwoorden, sturen sondes het zonnestelsel in om metingen te doen. Nabij Mars ontdekken ze een mysterieus object dat naar de zon onderweg lijkt. Is dit de oorzaak van de ijstijd? Kan het een overblijfsel zijn van een lang uitgestorven beschaving?

De anarchie op de aarde neemt ondertussen toe en een internationaal consortium begint aan een missie om contact te maken. Maar het loopt niet zoals gepland: in de duistere ruimte doet het team een ontdekking die de loop van de menselijke geschiedenis zal veranderen - en mogelijkerwijs zal beëindigen.

***

A.G. Riddle was tien jaar bezig in de internetwereld en besloot toen om zich volledig te wijden aan zijn passie, het schrijven van fictie, zo verscheen in 2013 zijn eerste boek in een trilogie, The Atlantis Gene. In 2015 publiceerde hij een standalone, in 2017 was er nog een tweedelige serie en in 2019 kwam het eerste deel uit van De Lange Winter-trilogie, Winterwereld. Er zijn ondertussen plannen voor enkele verfilmingen van zijn boeken.

De titel van het boek had me een beetje op het verkeerde been gezet, ik verwachtte het relaas van de mensheid die moet trachten te overleven in een wereld die steeds kouder wordt. Niet dus, het verhaal concentreert zich voornamelijk op de gebeurtenissen in de ruimte. Er zijn twee hoofdpersonages, Emma en James waarvan we afwisselend de belevenissen volgen, ze komen op een gegeven moment samen maar dan hebben we nog steeds twee gezichtspunten om te volgen.

Helemaal niet slecht deze Winterwereld, het is een vlot lezend boek dat toch ook wel spannend is. Het beeld dat geschetst werd van de evolutie en het verweer van een wereld in apocalyptische moeilijkheden leek me zeer zeker mogelijk en zelfs waarschijnlijk en dat was toch wel confronterend.

Met het verhaal zelf had ik minder connectie. Het was niet futuristisch en klonk heel aannemelijk en dat was zeer te appreciëren. De ontwikkeling van de relatie tussen de twee protagonisten verliep echter langzaam en daardoor sloop er nogal wat herhaling in. Er was ook nog een geheim van James dat doorheen heel het boek opdook maar pas aan het einde verklaard werd, een begrijpelijke zet achteraf bezien maar het begon wel te storen tijdens het lezen, het had geholpen als het minder aanwezig was geweest. Het verrassende en spannende begon er op deze manier wat af te gaan.

Winterwereld is niettemin een boek dat de moeite is en ik ben zeker getriggerd om aan het tweede deel van deze trilogie te beginnen. 

Uitgeverij: Iceberg Books (2021) - 376 blz.

Oorspronkelijke titel: Winter World

Vertaling: Textcase