Nulpunt - Horst & Enger

Oslo, 2018. De bekende atlete Sonja Nordstrøm komt niet opdagen bij de boekpresentatie van haar omstreden autobiografie. Als celebrityblogger Emma Ramm later die dag naar Nordstrøms huis gaat, ziet ze dat de deur openstaat en treft ze binnen tekenen van een worsteling aan. Op de televisie zit een papiertje geplakt met daarop het cijfer 1. Rechercheur Alexander Blix krijgt de leiding over de zaak-Nordstrøm. Er zijn verschillende aanwijzingen, maar de timing waarmee die verschijnen lijkt zorgvuldig gepland. Is het allemaal onderdeel van een groter geheel dat ze nog niet kunnen overzien?

Uiteindelijk worden Blix en Emma gedwongen om samen te werken. Ze zijn beiden vastbesloten de moordenaar te vinden. Die hunkert naar aandacht - en hij heeft de smaak nog maar net te pakken…

****

Nulpunt verscheen in 2018 en is het eerste boek in de Blix & Ramm-serie van het schrijversduo Horst & Enger, ondertussen zijn er 4 boeken verschenen in de serie.

Jørn Lier Horst is een Noorse schrijver en een voormalig rechercheur moordzaken. Hij debuteerde in 2004 met een eerste boek in de Wisting-serie waar er sindsdien wel ongeveer elk jaar een nieuw verscheen maar ze zijn niet allemaal vertaald in het Nederlands. Hij schreef ook vele misdaadromans voor jongeren en kinderen en enkele theaterproducties, deze zijn niet vertaald.

Thomas Enger volgde een sportopleiding, journalistiek en geschiedenis waarna hij ging schrijven voor een internetkrant. In 2010 debuteerde hij met het eerste deel in een vijfdelige reeks over Henning Juul.

Alexander Blix is rechercheur en Emma Ramm wil journaliste zijn maar is een celebrity blogster, een ietwat eigenaardige combinatie in een misdaadthriller maar een geslaagde. Normaal leven rechercheurs en journalistes niet op zo een goede voet met elkaar maar van in het begin van het boek blijkt er tussen deze 2 toch iets meer aan de hand te zijn. Het boek start met een proloog die een situatie vertelt bij de start van de carrière van Blix en zijn toenmalige partner die nu zijn baas is. Doorheen het boek wordt duidelijk wat er precies gebeurd is.

De auteurs hebben een serieus goede plot in elkaar geknutseld, ze starten met een verdwijning, Blix' dochter doet mee aan een realityshow, er zijn wat persoonlijke problemen tussen Blix en zijn meerdere en ondertussen worden er wat mensen vermoord die ergens wel geconnecteerd zijn maar wat lang onduidelijk blijft. De opbouw van de plot is knap gedaan, het lijkt een wirwar maar langzaam maar zeker ontdekken zowel Blix als Ramm afzonderlijk van elkaar samenhangen tot ze uiteindelijk dan maar gaan samenwerken. Ze krijgen langzaam vertrouwen in elkaar en het blijkt een vruchtbare samenwerking te zijn.

Horst en Enger hebben een zeer goed boek geschreven met een interessante plot en enkele boeiende plotwendingen en ook al was het niet altijd even spannend, ze weten deze naar het einde van het boek toch op te drijven naar een zelfs knallende finale. Nulpunt leest heel erg vlot en heeft interessante hoofdspelers, het smaakt alleszins naar meer. Horst & Enger zijn duidelijk topauteurs, beetje raar in feite dat ik nog nooit een boek van hun las, daar gaat verandering in komen.

Uitgeverij: A.W. Bruna (2020) -  blz.

Oorspronkelijke titel: Nullpunkt

Vertaling: Kim Snoeijing

Alles komt goed - Thomas Goorden

PFOS, Oosterweel en de terugkeer van de kat

Een donker detectiveverhaal of een waargebeurde schelmenroman?

Laat je meeslépen door de doldwaze avonturen van Thomas 'De Kat' Goorden en zijn diepe duik in ons grootste naoorlogse milieuschandaal, de 'PFOS-affaire'.

Alles begint als de held van deze geschiedenis stoemelings op de internationale hotspot 'Zwijndorf' stuit. Het is het sein voor een koppige speurtocht door de haven van Antwerpen en langs de politiek, milieubewegingen, milieuadministratie, onderzoeksinstituten, betonboeren en justitie.

Geheime dadingen, milieuvergunningen à la carte, illegale lozingen in de Schelde, als berm vermomde stortplaatsen, omerta's en theaterspel in het parlement, alles voor die vervloekte Oosterweelverbinding. Hoe dieper De Kat graaft, hoe harder de fundamenten beginnen wankelen van een systeem dat Vlaanderen deed vervellen tot ecologische pechstrook van Europa. Hoe harder hij klauwt, hoe minder kleren De Keizer, de mannen van BAM en hun lakeien van de macht nog dragen.

Thomas Goorden is natuurkundige, ondernemer met een eigen bedrijf (in duurzaamheid, gezondheid en mensenrechten), burgerlobbyist, strijder voor een zinnig mobiliteitsbeleid te Antwerpen en activist voor milieu- en mensenrechten. Hij werd bekend als de klokkenluider in het PFOS-schandaal en dit naar aanleiding van de aan te leggen Oosterweelverbinding op een boogscheut van de terreinen van chemiebedrijf 3M, een Amerikaanse multinational.

De auteur heeft in dit boek heel het proces beschreven in zijn strijd om dit gigantische milieuschandaal aan het licht te brengen, het levendig en in de aandacht te houden en de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen. Hij stond voor een bijna onmogelijke opdracht maar Thomas Goorden is een volharder. Het kostte hem verschillende jaren maar zoals de titel suggereert, het kwam goed. Aan het einde van het boek slaagt hij uiteindelijk in zijn missie en moet er verplicht gesaneerd worden ipv dat de extreme toxische vervuilde gronden zouden gedumpt worden.

Als je dit verhaal leest dan lees je een waar horror verhaal, corruptie, fraude, leugens, nalatigheid, er komt geen einde aan en dit allemaal doordat er een tunnel moet gebouwd worden en waar alles voor moet wijken. Het traject dat Thomas Goorden heeft moeten doorlopen is ongelooflijk, je houdt het niet voor mogelijk wat bedrijven, instanties en zelfs de overheid allemaal presteren om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Gelukkig is er dan zo iemand als deze activist die toch de moed had om het op te nemen tegen bouwpromotors, chemie- en havenbazen, het Antwerpse bestuur en de overheid.

Thomas Goorden heeft zijn verhaal grondig gebracht en vaak ook met een kwinkslag. Op die manier was het boek goed en vlot te lezen. Hij heeft het echter té grondig gebracht, werkelijk elke stap is beschreven en dat had niet gehoeven, toch zeker niet omdat het boek gepresenteerd wordt als een roman. Daardoor dwaalde de aandacht soms toch wel eens af en bleef het niet altijd even boeiend.

Alles komt goed geeft een goed beeld van hoe bedrijven en overheden handelen in functie van macht en hoe kan het ook anders, het grote geld. De samenleving is er echter de dupe van en dan kunnen we maar dankbaar en blij zijn dat er toch mensen opstaan en volharden in de strijd hiertegen. Laat ons hopen dat er lessen getrokken worden uit dit hele schandaal.

Uitgeverij: EPO (2022) - 

Pluto - Lara Taveirne

Aan het einde van de weg rechtdoor

Een goudkleurige Volvo hobbelt over een doodlopende weg, gevolgd door een immense stofwolk. Achter het stuur zit een druk pratende vrouw onder een strooien hoed. Op de achterbank, onder al even indrukwekkende hoofddeksels, zitten haar drie oudste dochters. Uit het passagiersraam steekt het hoofd van de tienjarige Antonia. Zij draagt geen hoed. Haar korte haren wapperen terwijl ze Pluto binnenrijden, want zo noemen haar zussen het doodse platteland waar hun moeder in een opwelling een scheef dijkhuis heeft gekocht.

In Pluto beleeft Antonia de zomer van haar leven. Pas vele jaren later keert ze terug, met een baby in een draagdoek en een peuter aan de hand. Maar ditmaal is het geen zomer. Het dijkhuis is zwaar in verval. Antonia’s hart ligt aan diggelen. De noordoostenwind blijft maar waaien. En de baby houdt niet op met huilen.

****

Lara Taveirne studeerde Germaanse taal- en letterkunde en debuteerde nog voor haar afstuderen als theaterauteur en -regisseur. Negen jaar later in 2014 verscheen haar eerste roman De kinderen van Calais die in de prijzen viel, Pluto is haar vierde roman.

Taal is heel belangrijk voor Taveirne en dat was duidelijk in dit boek, ze gebruikt een zeer rijke en beeldende taal waardoor je het verhaal zo voor je ziet afspelen. En door deze manier van schrijven brengt ze humor in het verhaal, meer dan eens heb ik enkele passages opnieuw gelezen omdat ze zo grappig waren.

Antonia's gezin bestaat uitsluitend uit vrouwen, haar moeder en drie zussen. Het boek heeft 6 grote hoofdstukken die de verschillende leeftijdsperiodes van Antonia vertellen vanuit haar perspectief. Zo kom je te weten hoe het gezin ongeveer in elkaar steekt. De vier zussen hebben niet allemaal dezelfde vader maar alleen Antonia kent de hare niet. Dan zijn er ook nog hoofdstukken die vanuit Loekie geschreven zijn, de dochter van Antonia, ze woont nog in het huis van haar moeder en verwacht haar broer. Mondjesmaat komen we doorheen het boek te weten wat er zich nu allemaal in feite heeft afgespeeld doorheen het leven van Antonia en hoe zij in het leven staat. Drie generaties en Antonia zit daar middenin.

De centrale en tevens lievelingszomer is in 1987 wanneer Antonia 10 jaar oud is en dit is de zomer van Pluto, zo noemden de zussen immers het dijkhuisje dat hun moeder onverwachts kocht. Pluto, ook in deze naam komt de literaire opleiding en interesse van de auteur naar boven.

Antonia ziet haar leven als een oefening in verdwijnen, ze is liefst alleen en onzichtbaar. Haar leven is getekend door verlies, als enige van de vier zussen heeft zij geen vader en ook later na de geboorte van haar twee kinderen verliest zij haar man en blijft alleen achter. Het tekent haar hele leven. Als thema kan dit tellen, Taveirne heeft door haar taal en plotconstructie dit zo goed gebracht dat je je helemaal inleeft in Antonia en meevoelt met haar. Het boek behoudt echter een zekere luchtigheid en dat is alleen maar toe te juichen, de neerwaartse spiraal waarin het hoofdpersonage zit, trekt de lezer toch niet mee maar zorgt er wel voor dat je een andere kijk krijgt op het thema van verlies, trauma en de band tussen generaties. Knap gedaan van de auteur.

Pluto heeft niet echt een geweldig of spannend verhaal, er gebeurt niet zoveel. En toch is het een verhaal waar je in zit en dat je triggert om het verloop te willen weten en te ontdekken wat Antonia meemaakt en voelt. De rijke en beeldende taal helpen daar zeker bij alsook de plotopbouw en de humor. Dit boek kwam op mijn pad via de plaatselijke leesclub en het was zeker een aangename verrassing.

Uitgeverij: Prometheus (2021) - 300 blz.

De kop in het zand - Jan Guillou

Drie broers, twee oorlogen, één eeuw

In Europa is de Tweede Wereldoorlog in volle gang. Voor Lauritz, de oudste Lauritzen-broer, wordt het steeds moeilijker om neutraal te blijven. Zijn schoonouders en het familiekapitaal bevinden zich in Duitsland, maar Duitsland is tevens de bezetter van thuisland Noorwegen. Zoon Harald zit bij de SS, maar dochter Johanne zit bij het verzet. Zijn andere zoon zit bij de Zweedse marine, en zijn jongste dochter lijkt te zijn betrokken bij spionage.

Lange tijd hoopt Lauritz dat Duitsland de oorlog zal winnen, maar zijn broers Oscar en Sverre is een andere mening toegedaan. Zelfs zijn vrouw Ingeborg beschouwt Duitsland niet meer als haar thuis. De oorlog dreigt niet alleen Europa te verscheuren, maar ook de familie Lauritzen. Zelfs in het idyllische Saltsjöbaden, ver van de bloederige slagvelden, blijkt het niet langer mogelijk de oprukkende duisternis te ontvluchten.

***

Jan Guillou schreef met dit boek het vierde deel in De grote eeuw-serie, het kan zeker afzonderlijk gelezen worden maar het is toch een aanrader om de boeken op volgorde te lezen, kwestie van mee te zijn met de personages en hun verschillende situaties. Dit deel behandelt de tweede Wereldoorlog vanuit het standpunt van Lauritz, de oudste van de drie broers en diegene die zich effectief bezighoudt met het bouwen van bruggen. In dit boek bouwt hij opnieuw aan de Sandöbrug die vlak voor het begin van de oorlog instortte en wat hij niet kon verteren.

Lauritz pendelt heen en weer tussen Lunde waar hij bouwt aan zijn brug en Saltsjöbaden waar het gezin woont. En ondertussen woedt de oorlog. Ze zitten niet in een oorlogsgebied maar ondervinden er wel gevolgen van, zoals bijvoorbeeld de rantsoeneringen. De familie was trouwens uitgeweken naar Zweden omdat het in Duitsland voor hen te gevaarlijk werd omwille van Joodse banden. Lauritz blijft anders wel een fervent aanhanger van Duitsland, hij is er van overtuigd dat ze vrede en welvaart gaan brengen in Europa tegen de communistische dreiging. Het was interessant om het oorlogsverhaal eens te lezen vanuit dat oogpunt. De familie is wat dat betreft echter verdeeld, hun opvattingen verschillen dus maar ze slaan er zich als één familie toch doorheen, grotendeels toch.

Het boek leest voor een groot deel als roman met familiale perikelen en persoonlijke problemen, op het gemakske. Doorheen deze familiegeschiedenis zijn dan heel wat historische gebeurtenissen verwerkt, heel de tweede Wereldoorlog wordt verteld, de verhoudingen tussen de verschillende landen komt aan bod en verrassend was dat dus ook de posities van de verschillende Scandinavische landen erin verwerkt zijn. Natuurlijk niet zo verrassend omdat de broers Lauritzen Noors zijn en nu in Zweden wonen, maar toch wordt die kant niet vaak belicht in oorlogsboeken.

Dit boek draait bijna uitsluitend rond Lauritz en hem leren we heel goed kennen. De twee andere broers blijven heel het boek zo goed als volledig op de achtergrond. Ik veronderstel dat Guillou zich volledig wou laten gaan in de visie van Lauritz met zijn onwrikbare geloof in de Duitse natie met de kop in het zand. De andere broers uitdiepen had misschien ook wel te ver geleid omdat zij toch een enigszins andere mening waren toegedaan over het hele oorlogsgebeuren.

De kop in het zand is een vlot lezend boek met heel interessante inzichten over de oorlog en zeker omdat de Scandinavische kant belicht wordt en dan ook nog vanuit Duits perspectief. De verhouding tussen feit en fictie zit wel goed in dit boek. We lezen in het boek ook dat dochter Johanne bij het verzet zit en het heel moeilijk heeft, nu weten we dat dit precies het verhaal zal worden in het vijfde deel van De grote eeuw-serie, de interesse is gewekt, laat dat vijfde deel maar komen.

Eerder: Bruggenbouwers, Dandy uit het noorden, Tussen rood en zwart

Uitgeverij: Prometheus (2015) - 294 blz.

Oorspronkelijke titel: Att inte vilja se

Vertaling: Bart Kraamer

Zadelpijn en ander damesleed - Liza van Sambeek

Zeven eigenzinnige vrouwen van rond de vijftig gaan elk jaar een week fietsen in Frankrijk. Voor de meesten van hen ziet het leven er anders uit dan ze het zich hadden voorgesteld. Bij sommigen is dat te wijten aan de keuzen die ze zelf maakten, bij anderen heeft het noodlot toegeslagen.

Zadelpijn en ander damesleed verhaalt op een komische en onthutsende wijze over vrouwen en over de soms wrange vruchten van de feministische en seksuele revolutie, en is een boek vol herkenning voor de hedendaagse babyboomer.

*****

Liza van Sambeek is het pseudoniem van schrijversduo Ciel Heintz en Liesbeth van Erp. Ciel Heintz volgde een opleiding verpleegkunde, doceerde drama aan de Amsterdamse theaterschool en zette een adviesbureau op en publiceerde drie boeken rond zelfmanagement. Liesbeth van Erp studeerde geneeskunde, werkte in een ziekenhuis en adviseert sinds 2003 zorginstellingen rond bedrijfsstrategie. En samen hebben ze ondertussen nu dus ook een aantal boeken gepubliceerd waarvan dit boek het eerste is. In 2007 werd het boek verfilmd.

Dit is nu eens een boek dat heel erg vlot leest, het is herkenbaar en realistisch, uit het leven gegrepen. Het alsof je een inkijk krijgt in het privéleven van andere mensen, niet om te roddelen of te oordelen maar je gaat erdoor heen met oprechte interesse en meevoelen. Je kan niet zeggen dat het een vervelend groepje dames is, er is zoveel aan de hand tussen de vriendinnen of met hun persoonlijke levens dat het bijna voortdurend ambiance is. Niet altijd in de positieve zin en toch is er respect, of meestal toch, tussen de dames. En daarnaast is het verhaal bij wijlen echt wel hilarisch ook, je kan je de situaties helemaal voorstellen en wensen dat je erbij was, zo plezant.

De opbouw was toch wel heel erg origineel gevonden. De vriendinnen zijn met 7 en een weekje weg. Elke dag wordt verteld vanuit het perspectief van één van de dames en zo leer je ze één voor één beter kennen vanuit de ik-persoon dus, knappe constructie en de lezer voelt zich daardoor betrokken bij alle 7 vriendinnen.

De fietstocht is de kapstok van het verhaal en de route is te volgen indien je wil. De auteurs hebben trouwens ook Zadelpijn de reisgids uitgebracht waarin de fietsroutes zijn opgenomen en tips voor het verblijf ginder. Nochtans is het fietsen op zich niet het belangrijkste in deze roman en in feite zelfs bijzaak, het verhaal concentreert zich op de personages en hun relaties. Er spreekt warme vriendschap en liefde uit het verhaal ook al zijn er toch wel enkele hobbels te nemen wat dat betreft.

Zadelpijn en ander damesleed lag al vele jaren in mijn kast te verstoffen en dat had niet gehoeven, ik was heel erg aangenaam verrast door dit vlotte, interessante en humoristische boek. Het smaakt naar meer.

Uitgeverij: Prometheus (2003) - 304 blz.

Het geschenk - Sebastian Fitzek

Milan Berg staat bij het stoplicht wanneer er een auto naast hem stopt. Op de achterbank zit een doodsbang meisje. Wanhopig drukt ze een briefje tegen het raam. Een vraag om hulp? Milan weet het niet: hij is, net zoals zes miljoen landgenoten, analfabeet. Toch voelt hij dat het meisje in levensgevaar is. Milan begint een zoektocht die hem op een griezelig dwaalspoor zet. Aan het einde van de tocht wordt hij geconfronteerd met de wrede realiteit: soms is de waarheid te gruwelijk om mee te leven, en is onwetendheid he grootste geschenk op aarde.

***

Sinds Sebastian Fitzek in 2006 zijn eerste boek publiceerde, rolde er elk jaar wel eentje, of twee, van de persen. Het is een man van de interessante en verrassende plotten, origineel ook en met humor gebracht. Ook hierin stelt hij nu niet teleur.

Het verhaal wordt grotendeels chronologisch verteld, het begint nochtans bijna bij het einde. Het hoofdpersonage ligt op de eerste bladzijden zo goed als dood te gaan en dan begint het eigenlijke verhaal maar door een iets of wat vreemde en ongeloofwaardige twist. Maar daarna zit je onmiddellijk volledig in het verhaal door een alweer vreemde scène maar eigenlijk ook wel een heel grappige. Fitzek neemt je dus van in het begin vlotjes mee.

De auteur maakt er een mysterieus verhaal van en dat blijft zo gedurende het hele boek. Het grootste deel van het boek blijft hij je verrassen, de plotwendingen zijn bijna niet te tellen. Het thema kon ook tellen, analfabetisme, dit lijkt iets uit lang vervlogen tijden en je staat er niet bij stil dat het nochtans ook nu nog volop aanwezig is. Wat een obstakel om volwaardig deel te kunnen uitmaken van een samenleving, Fitzek heeft dat wel heel levendig en realistisch beschreven, het klinkt bijna als horror.

De plot zit heel erg knap in elkaar en het is absoluut spannend. Hints die verstopt worden en moeten opgelost worden in een race tegen de tijd, personages die moeten bezocht worden om tipjes van de sluier op te lichten, en dit allemaal omdat Milan toevallig een meisje zag waarvan hij dacht dat het niet pluis was. Op den duur merkt de lezer dat er door sommige spelers precies toch een dubbelspel gespeeld wordt, zeer mysterieus allemaal. Op den duur wordt je echter zo bedolven onder de wendingen en weer eens een mysterie zodat je neigt af te haken, het was teveel van het goede.

Het geschenk neemt je van in het begin mee in het verhaal met een zeer originele opzet en invalshoek. De hoeveelheid plotwendingen en de constante misleiding in de juiste toedracht zorgen in het begin voor heel wat spanning maar dit wordt dus teveel naar het einde toe en doet afbreuk aan het verhaal. Eén van de belangrijkste plotwendingen aan het einde was dan wel weer schitterend gevonden. Toch een goed, spannend en vooral origineel verhaal van deze top-auteur. Ook het dankwoord van de auteur was weer een pareltje!

Eerder: De therapie, De gijzeling, De wreker, De zielenbreker, Het experiment, De ogenverzamelaar, Wijd open, Passagier 23, Afgesneden, Het Joshuaprofiel, Het pakket, Stoel 7A, De patiënt, De weg naar huis

Uitgeverij: The House of Books (2020) - 335 blz.

Oorspronkelijke titel: Das Geschenk

Vertaling: Michel Bolwerk

De kleuren van de brand - Pierre Lemaitre

Een adembenemend epos over het Parijs van het interbellum

Februari, 1927. De Parijse elite komt bijeen om de begrafenis van de gerespecteerde bankier Marcel Péricourt bij te wonen. Voor aanvang van de plechtigheid gebeurt er echter iets afschuwelijks, iets wat het leven van Madeleine Péricourt en haar zevenjarige zoontje Paul voorgoed zal veranderen.

Als erfgenaam is het aan Madeleine om de leiding van het financiële imperium van haar vader over te nemen. Zonder enig verstand van zaken komt ze terecht in een door hebzucht en corruptie gedomineerde wereld. Madeleine probeert met alles wat ze in zich heeft overeind te blijven, in een Frankrijk dat machteloos moet toezien hoe een volgende oorlog steeds dichterbij komt.

Lemaitre schrijft wederom een adembenemend epos over de val van het establishment en over de zoete wraak van een vrouw in een mannenwereld. Volg Madeleine en haar zoon in een majestueus en groots avontuur.

****

Pierre Lemaitre schreef met Tot ziens daarboven een eerste boek over het interbellum en De kleuren van de brand is daar het vervolg op.

De auteur weet fictie en feiten toch wel heel erg goed te verweven, de ongeveer tien jaren die hij hier beschrijft zijn levendig weergegeven. We zijn een zeven jaar na de dood van Édouard en zijn vader is net overleden. En dan gebeurt er een tragedie die bijna naadloos aansluit bij dat eerste boek en de start en basis vormt van dit verhaal, een gebeurtenis die het leven Madeleine volledig op zijn kop zet. Goed gevonden.

Wat betreft personages laat Lemaitre zich ook nu weer gaan en dit brengt echt wel leven in de brouwerij, grappige situaties en dialogen zijn er het gevolg van maar ze zorgen ook meer dan eens voor een ommezwaai die emotioneel gezien van hogere waarde is voor Madeleine.

De plot was indrukwekkend en gestaag werd ze opgebouwd. Naar het einde toe werd het dan wel weer wat ongeloofwaardiger allemaal, er was té hard aan gesleuteld om je nog te kunnen inleven. Maar het was wel heel knap bedacht, je moest sowieso je hersencellen laten werken om het grotere geheel te zien.

En doorheen dit hele fictieve verhaal zijn dus historische feiten verweven en dan hebben we het over de tijdsgeest van toen, de economische crisis en zelfs de opkomst van Hitler en het fascistische gedachtengoed. En dit heeft Lemaitre met verve gedaan!

Pierre Lemaitre is toch wel een rasverteller, hij brengt niet alleen 'kleur' in de titel maar ook in het verhaal en dit door zijn wonderlijke personages, zijn vertelkunst en humor, een lachje kan er inderdaad soms wel af. De kleuren van de brand las meestal heel erg vlot alhoewel niet altijd, maar het is een mooi vervolg.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille, Rosy, Vals leven, Tot ziens daarboven

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2019) - 443 blz.
Oorspronkelijke titel: Couleurs de l'incendie
Vertaling: Liesbeth van Nes