maandag 3 juni 2019

Camille - Pierre Lemaitre

Na de onverwachte dood van zijn vrouw wordt rechercheur Camille Verhoeven opnieuw verliefd. Zijn vriendin Anne, een mooie brunette met groene ogen en kuiltjes in haar wangen, is getuige van een gewapende overval op een juwelierszaak. Hevig verminkt en zwaargewond belandt Anne in het ziekenhuis.
Verhoeven neemt zich voor er alles aan te doen de brute misdadigers te vinden en te straffen. Door zijn relatie met Anne mag Verhoeven de zaak niet op zich nemen, maar als ze opnieuw bedreigd wordt, kan hij zich niet langer afzijdig houden.
De misdadigers op hun beurt lijken slechts een doel te hebben: Anne vermoorden. Zal Verhoeven weer een geliefde verliezen?

***

Camille is het derde deel in de Verhoeven-trilogie, een top-serie mag wel gezegd worden. Pierre Lemaitre mag gerust gerekend worden bij de top van de thrillerschrijvers, het hoeft niet altijd scandinavisch te zijn.
De nogal klein uitgevallen Franse rechercheur is weer maar eens betrokken bij deze zaak. Zijn nieuwe liefde is op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en raakt zwaargewond. Dat kan Camille niet over zijn kant laten gaan en hij doet er alles aan om het onderzoek naar zich toe te trekken, daar gaat hij uiteraard zwaar mee in de fout maar dat zal hem niet deren.
Het verhaal begint heel erg goed en spannend. Daarna kent het verhaal echter een nogal traag verloop en de aandacht van de lezer durft al eens verslappen. Dat valt wat tegen. Naar het einde toe herpakt de auteur zich en wordt de lezer getrakteerd op plotwendingen om U tegen te zeggen. Niet gewoon die Lemaitre. Zeer verrassend. Je sluit het boek daardoor af met een super goed gevoel maar als je het geheel bekijkt, duurt het trage deel toch net iets te lang om er een top boek van te maken.
Dan is er nog de opbouw van het boek wat betreft de afwisseling tussen de personages. Het is vaak heel moeilijk om uit te maken over wie de auteur het heeft of wie aan zet is. Het gaat zelfs zo ver dat de volgende alinea, zonder aanduiding, zomaar gaat over iemand anders. Je begint zelfs terug te lezen om te zien over wie het nu weer gaat, dat vertraagt het lezen uiteraard ook nog eens. Verwarrend. En storend ook.
Het laatste deel maakt deze mankementen voor een stuk goed. En dan is daar ook nog zijn humoristische schrijfstijl. Het is niet dat je plat ligt van het lachen maar af en toe herlees je bepaalde passages toch omdat het zo grappig is. Over Lemaitre's schrijfstijl kunnen we ons alleen maar lovend uitlaten. 
Dit laatste deel in de trilogie is het lezen meer dan waard ook al haalt het het niveau van de andere twee delen niet. Verrassend is dan weer dat hij er nog een novelle aan toegevoegd heeft, Rosy.
Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2014) - 302 blz.
Oorspronkelijke titel: Sacrifices
Vertaling: Textcase

Geen opmerkingen: