Aan het einde van de weg rechtdoor
Een goudkleurige Volvo hobbelt over een doodlopende weg, gevolgd door een immense stofwolk. Achter het stuur zit een druk pratende vrouw onder een strooien hoed. Op de achterbank, onder al even indrukwekkende hoofddeksels, zitten haar drie oudste dochters. Uit het passagiersraam steekt het hoofd van de tienjarige Antonia. Zij draagt geen hoed. Haar korte haren wapperen terwijl ze Pluto binnenrijden, want zo noemen haar zussen het doodse platteland waar hun moeder in een opwelling een scheef dijkhuis heeft gekocht.
In Pluto beleeft Antonia de zomer van haar leven. Pas vele jaren later keert ze terug, met een baby in een draagdoek en een peuter aan de hand. Maar ditmaal is het geen zomer. Het dijkhuis is zwaar in verval. Antonia’s hart ligt aan diggelen. De noordoostenwind blijft maar waaien. En de baby houdt niet op met huilen.
****
Lara Taveirne studeerde Germaanse taal- en letterkunde en debuteerde nog voor haar afstuderen als theaterauteur en -regisseur. Negen jaar later in 2014 verscheen haar eerste roman De kinderen van Calais die in de prijzen viel, Pluto is haar vierde roman.
Taal is heel belangrijk voor Taveirne en dat was duidelijk in dit boek, ze gebruikt een zeer rijke en beeldende taal waardoor je het verhaal zo voor je ziet afspelen. En door deze manier van schrijven brengt ze humor in het verhaal, meer dan eens heb ik enkele passages opnieuw gelezen omdat ze zo grappig waren.
Antonia's gezin bestaat uitsluitend uit vrouwen, haar moeder en drie zussen. Het boek heeft 6 grote hoofdstukken die de verschillende leeftijdsperiodes van Antonia vertellen vanuit haar perspectief. Zo kom je te weten hoe het gezin ongeveer in elkaar steekt. De vier zussen hebben niet allemaal dezelfde vader maar alleen Antonia kent de hare niet. Dan zijn er ook nog hoofdstukken die vanuit Loekie geschreven zijn, de dochter van Antonia, ze woont nog in het huis van haar moeder en verwacht haar broer. Mondjesmaat komen we doorheen het boek te weten wat er zich nu allemaal in feite heeft afgespeeld doorheen het leven van Antonia en hoe zij in het leven staat. Drie generaties en Antonia zit daar middenin.
De centrale en tevens lievelingszomer is in 1987 wanneer Antonia 10 jaar oud is en dit is de zomer van Pluto, zo noemden de zussen immers het dijkhuisje dat hun moeder onverwachts kocht. Pluto, ook in deze naam komt de literaire opleiding en interesse van de auteur naar boven.
Antonia ziet haar leven als een oefening in verdwijnen, ze is liefst alleen en onzichtbaar. Haar leven is getekend door verlies, als enige van de vier zussen heeft zij geen vader en ook later na de geboorte van haar twee kinderen verliest zij haar man en blijft alleen achter. Het tekent haar hele leven. Als thema kan dit tellen, Taveirne heeft door haar taal en plotconstructie dit zo goed gebracht dat je je helemaal inleeft in Antonia en meevoelt met haar. Het boek behoudt echter een zekere luchtigheid en dat is alleen maar toe te juichen, de neerwaartse spiraal waarin het hoofdpersonage zit, trekt de lezer toch niet mee maar zorgt er wel voor dat je een andere kijk krijgt op het thema van verlies, trauma en de band tussen generaties. Knap gedaan van de auteur.
Pluto heeft niet echt een geweldig of spannend verhaal, er gebeurt niet zoveel. En toch is het een verhaal waar je in zit en dat je triggert om het verloop te willen weten en te ontdekken wat Antonia meemaakt en voelt. De rijke en beeldende taal helpen daar zeker bij alsook de plotopbouw en de humor. Dit boek kwam op mijn pad via de plaatselijke leesclub en het was zeker een aangename verrassing.
Uitgeverij: Prometheus (2021) - 300 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten