De boomgrens - Ben Rawlence

Het laatste bos en de toekomst van de planeet

Een alarmistisch en lyrisch boek over de longen van onze aarde

De afgelopen vijftig jaar krimpen de noordelijke sneeuwbossen in een rap tempo. Hier worden de geologische effecten van klimaatverandering voor het eerst pijnlijk zichtbaar.

Ben Rawlence neemt ons mee langs die cruciale grenslijn – van Noorwegen naar Siberië, van Alaska tot Groenland. Op zijn reis ontmoet hij de wetenschappers, bewoners en de bomen die dagelijks met deze veranderingen te maken hebben. Hij portretteert negen boomsoorten en hun mysterieuze werking op de lucht waar wij afhankelijk van zijn. Door zijn reisverhaal te combineren met journalistiek en wetenschap schetst Rawlence een verontrustend toekomstbeeld voor al het leven op aarde.

Ben Rawlence studeerde aan de School of Oriental and African Studies in Londen waar hij een bachelor Swahili en geschiedenis haalde en aan de universiteit van Chicago haalde hij een master International Relations. Ben Rawlence deed jarenlang onderzoek in de Hoorn van Afrika voor Human Rights Watch. Hij schreef er in zijn tweede boek Vluchtelingenstad over dat een wereldwijde bestseller werd en zelfs een nominatie voor de LA Times Book Prize in de wacht sleepte. De boomgrens is zijn derde boek. Nu is hij voorzitter van de Black Mountains College in Wales, waar hij ook woont.

In het boek reist hij in 6 hoofdstukken langs 'de boomgrens', dit was een van de definities van de noordpoolcirkel en die heeft dan weer overeenkomsten met de 10°C-juli-isotherm, de lijn rond de top van de wereld die een gemiddelde zomertemperatuur van tien graden Celsius aangeeft. Het is een golvende lijn die in feite de overgangszone tussen ecosystemen is. Tussen 2018 en 2020 bezocht hij de verschillende streken en in verschillende seizoenen. In zes hoofdstukken trekt hij dus van Schotland, naar Scandinavië, Siberië, Alaska, Canada en Groenland en in elk deel ontdekt hij een overheersende boomsoort typisch voor de respectievelijke ecosystemen. Deze bomen beschrijft hij en hij onderzoekt hun werking op natuur, bos, mens en klimaat. Hiervoor spreekt hij de plaatselijke inheemse bevolking die nog steeds de diepere kennis hebben hierover maar deze kennis is met uitsterven bedreigd. En daarnaast ontmoet hij vele wetenschappers die hem ter plaatse wegwijs maken.

Daardoor is het een heel erg gevarieerd boek geworden, de auteur beleeft zelfs wat avonturen waarvan je kan meegenieten. Maar verder is er heel veel info te vinden. Over de bomen, hun eigenschappen en wat ze te betekenen hebben voor mens, dier én natuur. Heel erg interessant is ook dat je verschillende gemeenschappen en hun tradities wat leert kennen. De Koyukon, de Sami, de Nganasan en de Anishinaabe zijn zo enkele van de ontelbare inheemse volkeren die hij ontmoet en waar we een kijkje mogen nemen. Ze leven allen in harmonie met de bomen, dieren, planten en mossen en zelfs het ondergrondse leven. Maar allen ondervinden ze al langer hinder van de klimaatverandering die hun leven binnengeslopen is en die overduidelijk waar te nemen is.

De boomgrens is een zeer boeiend en leesbaar boek geworden. Een reisverslag mét zelfs avontuurlijke inslag soms, ontmoetingen met fascinerende volkeren, wetenschappelijke inzichten over bomen, ook in relatie tot klimaat, aardrijkskundige en geografische feiten, en dan nog zoveel meer. Regelmatig raadpleegde ik dan ook Google, al was het maar om te weten waar de auteur precies zat. Maar je wil dan toch ook eens echte foto's zien van die bomen, of de traditionele klederdrachten van de inheemse volkeren.

De boomgrens is een uitermate goed boek dat ik iedereen kan aanbevelen. Zeker als je een bredere interesse hebt want er komt immers zóveel aan bod en je kan er dus veel van opsteken. Het boek is een enorme lofzang aan alle bomen en specifiek aan het boreale woud dat de long van de wereld is.

Uitgeverij: Uitgeverij Ten Have (2022) - 353 blz. (355-390 Glossarium van Bomen, 391-414 Noten, dankbetuiging en register)

Oorspronkelijke titel: The Treeline; The Last Forest and the Future of Life on Earth

Vertaling: Huub Stegeman

De dichter - Michael Connelly

De door de wol geverfde misdaadverslaggever Jack McEvoy denkt inmiddels te weten hoe je met de dood moet omgaan. Totdat hij wordt geconfronteerd met de zelfmoord van zijn enige broer: zíjn dood is anders… Zijn broer kan hij maar één keer verliezen…

Jack kan die zelfmoord niet begrijpen. Hij wist dat zijn broer, een inspecteur bij Moordzaken, het moeilijk kon verkroppen dat hij een brute moord nog niet had opgelost. Maar zou hij zich daarom van kant maken? Jacks instinct zegt hem dat hier iets niet klopt. En zijn professionele drijfveer om de onderste steen boven te krijgen wordt nu gevoed door persoonlijke motieven.

Zijn verlangen naar gerechtigheid is ontembaar, maar de risico's die Jack neemt zijn onverantwoord. Ineens staat hij midden in een razend spannend psychologisch drama en is hij zijn eigen leven niet meer zeker.

*****

Michael Connelly studeerde journalistiek met als bijvak Creatief schrijven. Vanaf 1981 werkte hij als misdaadverslaggever en in 1986 werd hij zelfs genomineerd voor de vermaarde Pulitzer Prize voor een artikel over een vliegtuigongeluk. En toen kon hij aan de slag voor de Los Angeles Times. In 1992 debuteerde hij dan met zijn eerste thriller en sindsdien heeft zijn schrijverspen niet stilgelegen.

De dichter is zijn vijfde boek en het eerste van de drie tot nu toe met Jack McEvoy in de hoofdrol. In het overgrote deel van zijn boeken is rechercheur Harry Bosch de hoofdpersoon en dan zijn er nog enkele boeken met Mickey Haller. Ze figureren ook in elkaars boeken.

Het is toch altijd een beetje feest om een Connelly te lezen voor zover ik er al gelezen heb, want dat zijn er nog niet zo heel erg veel, is het spanning troef. Ook nu heeft hij weer een heel interessant verhaal uit zijn hoed getoverd waar je alleen maar van kan genieten, van het begin tot het einde, of toch bijna het einde. Dat was het enige minpunt in feite. Deze wending zag je van verre afkomen en de lezer blijft dan toch ook enigszins met een hongertje zitten wat betreft de verklaring van de misdaad.

Verder dus echter niets dan lof voor dit boek, goede plot, op tijd en stond een verrassende plotwending, beetje humor af en toe, vlotte pen. Connelly behoort zeker tot mijn favorieten-lijst van auteurs, met een boek van hem kan het gewoon niet mis gaan.

Eerder: Het laatste oordeel, Over de grens, De keerzijde, De Lincoln-advocaat

Uitgeverij: Boekerij (2009) - 480 blz.

Oorspronkelijke titel: The Poet (1996)

Vertaling: J.J. de Wit-Kliphuis

Austerlitz - W.G. Sebald

In de wachtkamer van het station van Antwerpen, zo begint de verteller van Austerlitz zijn verhaal, zit een man: jeugdig, met blond haar, zware wandelschoenen, een blauwe werkbroek en een oude rugzak, verdiept in het maken van aantekeningen en schetsen. De verteller raakt gefascineerd en spreekt de man aan, en dat is het begin van een relatie die zich, soms met grote tussenpozen, door de decennia heen ontwikkelt en de verteller steeds meer in beslag neemt.

Jacques Austerlitz is de naam van de raadselachtige vreemdeling, en als het toeval de twee mannen op de meest onverwachte plekken steeds weer samenbrengt, wordt stap voor stap het levensverhaal van deze eenzame, zwaarmoedige reiziger onthuld. Hoewel Austerlitz al jaren in Londen woont, is hij geen Engelsman. In de jaren veertig is hij als joods vluchtelingenkind in de pastorie van een klein dorp in Wales terechtgekomen. Hij groeit in eenzaamheid op bij het oudere, vreugdeloze domineesechtpaar, en als hij na jaren zijn herkomst en zijn ware naam te horen krijgt, weet hij waarom hij zich een vreemdeling tussen de mensen voelt.

Austerlitz is het magnifieke verhaal van een man die als kind is beroofd van zijn vaderland, zijn taal en zijn naam, en die nu niet meer kan aarden in deze wereld.

***

W.G. Sebald oftewel Winfried Georg Sebald, een naam waar hij trouwens een hekel aan had omdat hij hem aan nazi's deed denken, werd geboren in het zuiden van Duitsland en studeerde Duitse taal en letterkunde in Freiburg, Zwitserland en Manchester. Sinds 1970 woont en werkt hij in Norwich, hij was er hoogleraar Europese literatuur tot hij in 2001 plots overleed. Zijn werk werd bekroond met verschillende literaire prijzen en hij werd zelfs getipt als kandidaat voor een Nobelprijs.

De Tweede Wereldoorlog is een vaak terugkomend thema in zijn uiteindelijk toch vrij beperkte literaire werk. In Austerlitz is het toch zeker de rode draad alhoewel het boek dit zeker niet aangeeft in eerste instantie.

Ik had nog nooit gehoord van de schrijver laat staan iets gelezen, het ligt immers buiten mijn comfortzone en ik moet zeggen dat het toch een uitdaging was. Zijn manier van schrijven is toch wel iets heel anders. Wat me eerst en vooral opviel waren de erg lange zinnen, een halve bladzijde was geen uitzondering. Ik heb me trouwens laten vertellen in een podcast ("Drie boeken" van Wim Oosterlinck, #178 met Stefan Hertmans) dat er in de originele Engelstalige versie een zin is van 11 bladzijden. Soms raakte ik dus wel eens de draad kwijt in een zin, maar meestal merkte ik het uiteindelijk zelfs niet meer op.

En dan is er nog de opbouw van het boek. Er is een verteller aan het woord wiens naam we niet weten en die steeds minder zelf aan het woord is in het verhaal. Het grootste deel van het boek vertelt hij het verhaal dat Austerlitz tegen hem verteld, en die vertelt dan zelf ook nog regelmatig dingen die dan weer tegen hém verteld zijn. Dat gaf nogal eens rare constructies. Ik werd het grotendeels wel gewoon maar soms dan toch ook weer niet en dan ergerde ik me er aan.

Inhoudelijk was het meestal wel erg interessant, het boek had in feite een hoog documentaire-gehalte, gebouwen werden beschreven zoals in het begin bijvoorbeeld het station van Antwerpen. Dit is dan ook wel een indrukwekkend gebouw en echt de moeite om het eens te bestuderen. Ook het fort van Breendonk passeert. Het gevolg hiervan was dat je tijdens het lezen vaak gaat googelen hieromtrent, om wat foto's te zien of meer informatie op te diepen. Een mens leert al eens iets bij en dat met het lezen van een roman. Een andere reden waarom Google wel eens werd geraadpleegd was dat er toch wel wat onbekende woorden werden gebruikt door de auteur, voor mij dan toch en dat overkomt me toch niet zo vaak. Sebald had zijn lezers duidelijk hoog op, ondergetekende voelde zich echter eerder een beetje sullig daardoor. Het waren woorden die je normaal niet gebruikt in de gewone (spreek)taal, we hoeven er ons dus niet druk om te maken.

Het boek vertelt geen rechtlijnig verhaal maar altijd met omwegen. Uiteindelijk werd het leven van Austerlitz uit de doeken gedaan, hij kende zijn eigen verhaal niet tot in zijn tienertijd de schooldirecteur hem er attent opmaakte dat hij Jacques Austerlitz heette en niet Dafydd Elias zoals hij dacht tot dan. En zo ging hij op zoektocht en dit krijgen we dan daarna te lezen. En tussendoor dan weer wat beschrijvingen.

Het boek krijgt langs alle kanten enorme lofbetuigingen en ik zie wel waarom. Nochtans kon dit boek mij niet aandachtig houden, soms was ik wel heel geboeid en geïnteresseerd maar dan waren er weer delen waar de auteur mij kwijt was. Naar het einde toe heb ik er zelfs wat vlotjes overgelezen. En toch ben ik blij dat ik het gelezen heb al was het maar om het er met anderen over te babbelen en te weten te komen waarom het boek zo een succes heeft bij de meesten.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2003) - 333 blz.

Oorspronkelijke titel: Austerlitz

Vertaling: Ria van Hengel

Een ware held - Martin Michael Driessen

Een ware held is het verhaal van de broers Luigi en Beppo Fresci. Zij maken deel uit van een groep soldaten die gevangen worden gehouden, in afwachting van een hooggeplaatste militair die hun lot komt bezegelen. Beppo probeert wanhopig zijn leven en dat van zijn broer te redden door te berekenen waar ze moeten gaan staan om executie te voorkomen. Het loopt anders dan ze beiden hadden verwacht.

'De jonge officier las een order voor van generaal Cadorna. Elke vierde man van het bataljon dat de bergpas van Monte Kanin uit angst voor lawines had prijsgegeven zonder zelf onder direct vijandelijk vuur te hebben gelegen, zou worden geëxecuteerd.

Hij trok zijn pet lager over zijn ogen en liep op de mannen af.' (Uit Een ware held)

****

Martin Michael Driessen is een Nederlands vertaler en schrijver. Hij studeerde theaterwetenschappen in München en woonde afwisselend in Duitsland, Frankrijk en Nederland tot hij in 2006 definitief naar Nederland verhuisde. Hij werkte als regisseur en theaterleider voor toneel en opera, vertaalde vanaf 1997 naar het Duits en debuteerde in 1999 als schrijver met de roman Gars. Sindsdien zijn er toch wel wat boeken van hem verschenen die vertaald werden in enkele landen. Zijn novellebundel Rivieren uit 2016 werd bekroond met de ECI Literatuurprijs en de Inktaap. Een ware held verscheen in 2013 en is ook een kortverhaal.

Het is raar om een heel erg dun boekje te lezen, dat is een primeur voor mij, of dat denk ik toch. Maar ik verschiet ervan hoeveel de auteur in dit verhaal heeft weten te brengen in zo weinig woorden. De auteur heeft geen volledig fictief verhaal geschreven, generaal Luigi Cadorna was een Italiaans veldmaarschalk en werd bekend als opperbevelhebber van het Italiaanse leger tijdens de eerste helft van de Eerste Wereldoorlog. Hij stond uiteindelijk ook bekend als 'de slechtste bevelhebber aller tijden' en er werd beweerd dat hij de decimatie herinvoerde, een collectieve straf uit het Romeinse Rijk die zelfs toen maar drie keer werd uitgevoerd. En hierrond draait dit verhaal dus.

Het verhaal is echter veel meer dan dit, de auteur heeft de broers subliem weten te schetsen aan de hand van een sardineblikje, je moet het maar bedenken. Verrassend is het verhaal dan ook nog, zulk een plotwending - die ik uiteraard niet aan jullie neus ga hangen - maar nogmaals, je moet het maar bedenken. En het laatste deel blijkt ook verrassend te zijn, het gaat over het inschattingsvermogen van mensen over anderen en hoe dit toch ondermaats is, er zijn immers vele factoren die meespelen en die je nooit allemaal kan kennen of zien. Mensen kunnen zichzelf in bepaalde situaties en in de juiste omstandigheden toch overstijgen en zelfs 'een ware held' zijn.

Een ware held is een heel erg mooi boek dat vlot en boeiend leest en absoluut tot nadenken stemt. En knap gedaan om zoveel te kunnen vertellen in zo weinig woorden, een krachtige novelle.

Uitgeverij: Wereldbibliotheek (2013) - 63 blz.

Koud bloed - Robert Bryndza

Ze werd verliefd op een moordenaar.

Nu is ze er zelf ook een.

"De koffer was zwaar verroest, maar uiteindelijk gaf hij mee. De inhoud overtrof Erika's ergste nachtmerries."

Als een gehavende koffer met het verminkte lichaam van een jonge man aan de oever van de Theems aanspoelt, is zelfs rechercheur Erika Foster geschokt. Ze heeft al heel wat gruwelen voorbij zien komen in haar carrière, maar dit heeft ze nooit eerder gezien. Terwijl Erika en haar team de zaak voorbereiden leggen ze de link met een ander slachtoffer, een jonge vrouw die twee weken eerder in een vergelijkbaar type koffer werd gevonden.

Erika beseft dat ze op het spoor is van een seriemoordenaar die klaar is om opnieuw toe te slaan. Nog voordat ze een volgende stap kan zetten, wordt zij zelf slachtoffer van een brute aanval. Maar Erika is een doorzetter, en niets zal haar tegenhouden. Dan blijkt het leven van de kinderen van haar collega in gevaar, en wordt de situatie nog nijpender. En in die race tegen de klok doet Erika een nieuwe verbijsterende ontdekking: er is meer dan één moordenaar.

***

Robert Bryndza schreef met dit boek zijn vijfde in de serie met Erika Foster en daarmee heeft hij er weer een mooie aan toegevoegd. Een spannende plot met een race tegen de klok, dat kan natuurlijk niet misgaan, tenminste als je goed en vlot kan schrijven en dat doet de auteur.

Bovenaan de meeste hoofdstukken is een tijdsaanduiding, enerzijds zijn we in het nu ergens eind 2017 en er is daar de vondst van een koffer, het team van Inspecteur Foster wordt opgeroepen. En anderzijds is er dan een verhaallijn die zomer 2016 start waarin een verhaal van een achttienjarige verteld wordt. Beide lijnen worden chronologisch verteld en groeien naar elkaar toe.

Bryndza maakt er ook nu geen geheim van wie de moordenaar is en op die manier wordt duidelijk hoe het zo kunnen gebeuren is wat betreft de moorden, het verdiept het verhaal. Uiteraard geen slecht idee. Ook de persoonlijke besognes van Erika Foster krijgen weer enige aandacht, ook al had de psychologische duiding beter gekund. Zeker wat betreft de andere teamleden, hun is toch wel weinig plaats gegund. De spanningen tussen de teamleden blijven daarmee dus ook wat op de achtergrond en zelfs wat betreft het onderzoek komen ze veel minder aan bod.

Het eerste deel van het boek verloopt soms wat traag en lijkt moeite te hebben om op gang te komen, het onderzoek stagneert ook halverwege ergens en er verlopen enkele weken. Maar dan ineens komt er schot in de zaak en stort Erika Foster zich opnieuw volledig in de zaak en wordt het super spannend.

Koud bloed is een goed verhaal dat vlot leest. Het eerste deel is dus wat trager maar dat wordt goed gemaakt door het tweede deel. Het is niet helemaal origineel en soms minder geloofwaardig maar er zijn toch wel enkele verrassende plotwendingen en de spanningsopbouw naar de finale is helemaal goed. Het boek zorgt zeker voor leesplezier.

Eerder: Het meisje in het ijs, De stalker in de nacht, Donker water, Laatste adem

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2019) - 348 blz.

Oorspronkelijke titel: Cold Blood

Vertaling: Jan Mellema

Geheugen, geschiedenis, beschaving - Mira Feticu

Lofzang op de bibliotheek

Vanaf haar prille jeugd ervaart Mira Feticu de  bibliotheek als een paradijs van schoonheid, inzicht en kennis. Het is al eeuwenlang een unieke plek waar lezers en schrijvers elkaar via boeken ontmoeten. In een gloedvol persoonlijk verhaal schetst ze de onschatbare waarde van de bibliotheek, de diversiteit van haar bezoekers, en de bedreigingen en kansen: 'De bibliotheek is dood, leve de bibliotheek!'

***

De Roemeense Mira Feticu studeerde Roemeense en Franse letteren en Vergelijkende literatuurwetenschap in Boekarest en werkte daarna als radiomaker en publicist. Ze is ook schrijver van gedichten en verhalend proza en debuteerde reeds in 1993. Haar huwelijk bracht haar naar Nederland waar ze zich de Nederlandse taal eigen maakte en zelfs in het Nederlands begon te schrijven vanaf 2008, zowel fictie als non-fictie. Haar Nederlandstalige debuut dateert van 2012. In 2021 publiceerde ze Liefdesverklaring aan de Nederlandse taal.

Geheugen, geschiedenis, beschaving kwam uit in 2022 en is een autobiografisch werk, over haar ervaringen in de tijd dat ze in de Openbare Bibliotheek Den Haag werkte wat voor haar begon als een taalstage. Maar het is tevens ook een reflectie op lezen, boeken, literatuur en de bibliotheek. Een Lofzang op de bibliotheek titelt de kaft ook al moet je wel even goed kijken vooraleer je dit ziet, het is verwerkt in een boekenkaft op de cover.

En inderdaad, heel het boek is een vurig pleidooi voor het behoud van fysieke bibliotheken die reeds sinds oudsher bestaan of toch alleszins sinds er boeken werden geschreven, dat was trouwens wel een eyeopener voor mij. Zo verwerkt ze nog wel wat weetjes in het boek die ze zelf haalt uit boeken die ze dan ook in de noten onderaan zet. Mijn lijst nog-te-lezen-boeken is weer wat gegroeid dus. Zo is het boek dus ook een ode aan het boek zelf, Mira Feticu ademt boek en dat gevoel ken ik. Een leven zonder kan ik mij absoluut niet voorstellen en zo ook Feticu dus. En als laatste steekt ze dan ook nog de loftrompet op over bibliothecarissen en het werk dat ze doen, niet alleen omdat ze zorgen voor boeken maar ook in hun relatie tot klanten wat een stukje maatschappelijk werk is en wat ook onderdeel uitmaakt van 'een bibliotheek' volgens haar.

Het boek is opgebouwd aan de hand van een werkweek in de bibliotheek en dat is knap gevonden. Het is een kapstok waarrond ze haar betoog houdt, haar visie op boeken, bibliotheken en het beleid. Over dit laatste heeft ze het ook vaak in het boek, het beleid van de de managers in de bibliotheek zelf en de menselijkheid van deze en het instituut, maar dan eerder over het verdwijnen ervan. De positiviteit die ik verwachte en er ook voor een deel inzit, eindigt daardoor meer dan eens in een klaagzang in plaats van een lofzang. Dit betreft uiteraard niet de boeken, bibliothecarissen en de bibliotheek op zich maar het bibliotheekbeleid en het gebrek aan creativiteit en soms zelfs desinteresse van het beleid in 'boeken'. Je vraagt je af hoe dit kan natuurlijk. Het was wel spijtig dat Feticu haar klachten te pas en te onpas aanhaalde zodat het haar lofzang zelfs een beetje begon te overschaduwen.

Geheugen, geschiedenis, beschaving heeft me niet helemaal overtuigd als boek. Het is echter wel heel erg goed geschreven en het las meestal wel heel vlot. Haar lofzang op het boek en het bibliotheekpersoneel onderschrijf ik echter helemaal, daar kan ik me helemaal in vinden, ik ben zelf ook een bijna fanatiek bibliotheekbezoeker dus en moet er toch minstens eenmaal per week maar liefst meer, vertoeven. Het volgende citaat is helemaal waar.

Zonder boeken zouden we minder voelen, minder denken, minder om elkaar geven. We zouden minder zijn. (Uit Geheugen, geschiedenis, beschaving)

Uitgeverij: De Geus (2023) - 117 blz.

Gladiator (Oxen 5) - Jens Henrik Jensen

Met tegenzin is voormalig topmilitair Niels Oxen begonnen aan de behandeling van de PTSS die hem al jaren plaagt. Als hij thuiskomt van een survivaltrip met een groep veteranen wordt hij opgewacht door Axel Mossman van PET. Die is met tegenzin met pensioen gegaan, maar is door zijn opvolger gestuurd om Oxen om hulp te vragen in een explosieve zaak: een aantal oorlogsveteranen is op verschillende plaatsen in het land geliquideerd, en de unieke vaardigheden van Oxen zijn nodig.

Hij gaat akkoord en wordt herenigd met zijn voormalige partner Margrethe Franck. Midden in het onderzoek verliest Margrethe Franck plotseling het contact met Oxen. Hij lijkt ogenschijnlijk van de aardbodem verdwenen en zij begint aan een wanhopige zoektocht.

Oxen levert op zijn beurt een strijd op leven en dood met onbekende vijanden die geen enkele waarde lijken te hechten aan menselijk leven.

****

Jens Henrik Jensen is met deze Gladiator aan zijn vijfde Oxen toe. Het is een losstaand verhaal maar het is toch een aanrader om de vorigen in de Oxen-serie eerst te verorberen, kwestie van mee te zijn met de personages. Dit verhaal speelt een tijdje na het laatste boek en zowel Axel Mossman die op pensioen is als Margrethe Franck hadden tot nu geen contact meer met Oxen, maar dit wil niet zeggen, uit het oog uit het hart.

Het verhaal wordt verteld vanuit alle perspectieven en dus ook van diegene die de oorlogsveteranen op zijn geweten heeft. Zowel Franck als Oxen worden naar drie verschillende zaken geroepen waar sprake is van respectievelijk vier en drie slachtoffers en dan nog één slachtoffer. Van deze laatste is het niet duidelijk wie het is, de anderen zijn alleszins oorlogsveteranen. En dan duikt er op de plaatsen van de misdrijven een politieagente op die beweert dat ze bij opsporingen van vermiste personen werkt. Franck vraagt zich af wat zij daar precies doet en ze probeert deze politievrouw Sally Finnsen op te sporen. Het is een drukke tijd voor Franck maar gelukkig krijgt ze hulp van de legendarische oorlogsveteraan Oxen en die zal ze zeker kunnen gebruiken. De jacht is gestart.

In het eerste deel ontplooit het onderzoek zich, er worden verbanden gezocht wat gezien de hoeveelheid slachtoffers niet gemakkelijk is. Het is een ingewikkelde puzzel en de stukjes worden niet gemakkelijk gevonden, ze kunnen een doorbraak wel gebruiken. Maar dan verdwijnt Oxen ineens en deel twee is gestart. De lezer weet wat er gaande is maar Franck en ook Mossman gaan tot het uiterste voor hun vriend, de tijd begint te dringen. Het boek staat in dit tweede deel bol van de actie en het is spanning troef. En je houdt het niet voor mogelijk wat er gaande is, de mate van geweld is werkelijk extreem en gruwelijk.

Jensen heeft een erg goede plot in elkaar gedokterd en met verve gebracht. Zijn sublieme personages completeren het geheel. Het verhaal kent wel minder diepgang dan we gewoon zijn in deze serie maar het kon de leespret toch niet bederven. Gladiator is heel erg goed opgebouwd met in het eerste deel de focus op het onderzoek en in het tweede deel komt daar een serieuze spanningsopbouw bovenop. Verrassende plotwendingen, een vlotte schrijfstijl en boeiende personages vullen het positieve punten-lijstje aan. Het nieuwe personage van Sally Finnsen viel me trouwens heel erg goed mee en het lijkt er op dat we haar nog terug zullen zien. Jens Henrik Jensen hoort terecht bij de top van de Deense thrillerschrijvers.

Eerder: De hondenmoorden, De schaduwmannen, Bevroren vlammen, Wolven

Uitgeverij: A.W. Bruna (2022) - 480 blz.

Oorspronkelijke titel: Gladiator

Vertaling: Corry van Bree