Lofzang op de bibliotheek
Vanaf haar prille jeugd ervaart Mira Feticu de bibliotheek als een paradijs van schoonheid, inzicht en kennis. Het is al eeuwenlang een unieke plek waar lezers en schrijvers elkaar via boeken ontmoeten. In een gloedvol persoonlijk verhaal schetst ze de onschatbare waarde van de bibliotheek, de diversiteit van haar bezoekers, en de bedreigingen en kansen: 'De bibliotheek is dood, leve de bibliotheek!'
***
De Roemeense Mira Feticu studeerde Roemeense en Franse letteren en Vergelijkende literatuurwetenschap in Boekarest en werkte daarna als radiomaker en publicist. Ze is ook schrijver van gedichten en verhalend proza en debuteerde reeds in 1993. Haar huwelijk bracht haar naar Nederland waar ze zich de Nederlandse taal eigen maakte en zelfs in het Nederlands begon te schrijven vanaf 2008, zowel fictie als non-fictie. Haar Nederlandstalige debuut dateert van 2012. In 2021 publiceerde ze Liefdesverklaring aan de Nederlandse taal.
Geheugen, geschiedenis, beschaving kwam uit in 2022 en is een autobiografisch werk, over haar ervaringen in de tijd dat ze in de Openbare Bibliotheek Den Haag werkte wat voor haar begon als een taalstage. Maar het is tevens ook een reflectie op lezen, boeken, literatuur en de bibliotheek. Een Lofzang op de bibliotheek titelt de kaft ook al moet je wel even goed kijken vooraleer je dit ziet, het is verwerkt in een boekenkaft op de cover.
En inderdaad, heel het boek is een vurig pleidooi voor het behoud van fysieke bibliotheken die reeds sinds oudsher bestaan of toch alleszins sinds er boeken werden geschreven, dat was trouwens wel een eyeopener voor mij. Zo verwerkt ze nog wel wat weetjes in het boek die ze zelf haalt uit boeken die ze dan ook in de noten onderaan zet. Mijn lijst nog-te-lezen-boeken is weer wat gegroeid dus. Zo is het boek dus ook een ode aan het boek zelf, Mira Feticu ademt boek en dat gevoel ken ik. Een leven zonder kan ik mij absoluut niet voorstellen en zo ook Feticu dus. En als laatste steekt ze dan ook nog de loftrompet op over bibliothecarissen en het werk dat ze doen, niet alleen omdat ze zorgen voor boeken maar ook in hun relatie tot klanten wat een stukje maatschappelijk werk is en wat ook onderdeel uitmaakt van 'een bibliotheek' volgens haar.
Het boek is opgebouwd aan de hand van een werkweek in de bibliotheek en dat is knap gevonden. Het is een kapstok waarrond ze haar betoog houdt, haar visie op boeken, bibliotheken en het beleid. Over dit laatste heeft ze het ook vaak in het boek, het beleid van de de managers in de bibliotheek zelf en de menselijkheid van deze en het instituut, maar dan eerder over het verdwijnen ervan. De positiviteit die ik verwachte en er ook voor een deel inzit, eindigt daardoor meer dan eens in een klaagzang in plaats van een lofzang. Dit betreft uiteraard niet de boeken, bibliothecarissen en de bibliotheek op zich maar het bibliotheekbeleid en het gebrek aan creativiteit en soms zelfs desinteresse van het beleid in 'boeken'. Je vraagt je af hoe dit kan natuurlijk. Het was wel spijtig dat Feticu haar klachten te pas en te onpas aanhaalde zodat het haar lofzang zelfs een beetje begon te overschaduwen.
Geheugen, geschiedenis, beschaving heeft me niet helemaal overtuigd als boek. Het is echter wel heel erg goed geschreven en het las meestal wel heel vlot. Haar lofzang op het boek en het bibliotheekpersoneel onderschrijf ik echter helemaal, daar kan ik me helemaal in vinden, ik ben zelf ook een bijna fanatiek bibliotheekbezoeker dus en moet er toch minstens eenmaal per week maar liefst meer, vertoeven. Het volgende citaat is helemaal waar.
Zonder boeken zouden we minder voelen, minder denken, minder om elkaar geven. We zouden minder zijn. (Uit Geheugen, geschiedenis, beschaving)
Uitgeverij: De Geus (2023) - 117 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten