De zigeunerbruid - Carmen Mola

Susana Macaya verdwijnt na haar vrijgezellenfeest. Haar lichaam wordt twee dagen later gevonden, haar tutu doordrenkt met bloed. Even wordt gedacht dat de aanstaande bruid nog leeft, tot blijkt dat het een made is die uit haar oogkas kruipt...

De even kleurrijke als ervaren inspecteur Elena Blanco ontdekt dat Susana's zus Lara zeven jaar geleden op dezelfde vreselijke wijze aan haar einde kwam, ook op de vooravond van haar huwelijk. De moordenaar van Lara zit momenteel echter zijn straf uit.

Twee gruwelijk vermoorde bruiden, een veroordeelde dader die mogelijk niet de juiste is en een inspecteur die achtervolgd wordt door een diep persoonlijk trauma. De zigeunerbruid is een macabere, bijzonder scherp en snel geschreven literaire thriller van een van de belangrijkste Spaanse thrillerauteurs van dit moment.

****

Carmen Mola is een fenomeen in Spanje. De auteur won de Premio Planeta 2021 en zorgde bij het in ontvangst nemen van de prijs voor een verrassing van formaat, het was geen vrouw maar drie bekende mannelijke thrillerauteurs die hun opwachting maakten, Agustín Martínez, Jorge Díaz en Antonio Mercero. De drie zijn ook scenarioschrijvers en werkten mee aan enkele TV series. En toen kwamen ze samen om thrillers te schrijven onder het pseudoniem Carmen Mola. Tot die dag 16 okt. 2021 was het een raadsel wie Mola was, vele geruchten deden de ronde. En succes hebben de mannen, hun boeken worden in verschillende landen vertaald. De zigeunerbruid is het eerste deel in een trilogie rond Elena Blanco.

Mola heeft enkele boeiende personages geïntroduceerd ook al charmeren ze niet altijd en kun je je bedenkingen hebben bij hun niet zo gewone karaktertrekken of manieren van omgaan met mensen. Dat maakt het natuurlijk ook direct interessanter, het is eens wat anders en we zijn ook allemaal verschillend. Elena Blanco heeft een team onder haar hoede en deze springen ook al eens uit de band. De uitdieping van hun karakters is hier niet erg aanwezig maar misschien komt dit wel in de andere delen.

De auteurs hebben met dit boek toch echt wel blijk gegeven dat ze een zeer goede plot in elkaar kunnen zetten met zeer visuele elementen. Het zijn dan ook scenarioschrijvers en ze schuwen de plastische beschrijvingen van de gruwelijke moorden niet, het is geen boek voor watjes dus. Er zijn ook wel wat verrassende plotwendingen in het verhaal die zorgen dat je steeds geboeid blijft en wil verder lezen, zo vlug mogelijk zelfs, de spanning stijgt met elke bladzijde. Knap gedaan van de auteurs. En dan eindigen ze met een serieuze cliffhanger die je reikhalzend doet uitkijken naar het volgende boek.

De zigeunerbruid is een geweldig goede thriller geworden. Het heeft een steengoed verhaal en is super spannend. Net geen vijf sterren maar toch een dikke vier.

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2019) - 411 blz.

Oorspronkelijke titel: La novia gitana

Vertaling: Imke Zuidema

In het water - Paula Hawkins

Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan dit donkere water, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier en zijn geschiedenis.

De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen, achter. Daarom moet Jules, haar tante, terugkeren naar het stadje dat zij jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen.

**

Paula Hawkins werd in Zimbabwe geboren en groeide er op tot ze op haar 17e naar Londen verhuisde. In Oxford studeerde ze filosofie, economie en politiek en ze werkte als journaliste voor The Times. In 2015 brak ze internationaal door met haar eerste thriller The Girl on the Train. In het water is haar tweede.

Dit was nu geen gemakkelijk boek om in te blijven. Je aandacht durfde al eens verslappen en dit kwam vaak doordat er veel personages waren die zeer afwisselend aan bod kwamen en die je niet altijd evengoed meer kon plaatsen zodat het gebeurde dat je al eens moest terugbladeren. Maar daarnaast was het verhaal uitgesponnen en was het veel van hetzelfde.

De plot was ook maar zozo, Hawkins gaat ver terug in de tijd met haar verhaal van 'lastige vrouwen' en dat is het dan, enkel voor de laatste vrouwen wordt er uiteindelijk een verklaring gevonden, de andere lijken enkel maar bladvulling en een manier om je aandacht te trekken. En daar is ze dus niet in geslaagd door de gebrekkige plotlijn. Ook in de psychologische uitwerking schiet de schrijfster ditmaal tekort.

In het water is geen roman om van onder de indruk te zijn, na haar mooie debuutthriller viel deze toch wel in het water, spijtig want de schrijfster heeft zeker schrijverstalent.

Eerder: Het meisje in de trein

Uitgeverij: A.W. Bruna (2017) - 351 blz.

Oorspronkelijke titel: Into the Water

Vertaling: Ineke de Groot

Het boek van de Baltimores - Joël Dicker

Tot de dag van het Drama waren er twee families Goldman: de Goldmans-uit-Baltimore en de Goldmans-uit-Montclair. De Montclairs, waarvan Marcus Goldman deel uitmaakt, vormen een middenklassengezin. De Baltimores zijn daarentegen een welvarende familie die in een luxe villa woont. Voor hen koestert Marcus een grenzeloze bewondering, tot zich op een dag iets tragisch voltrekt.

Acht jaar na het Drama besluit Marcus zijn verhaal te vertellen en blikt hij terug op de lotgevallen van de baltimores, op zijn dierbare neven Hillel en Woody en hun buurmeisje Alexandra. Het blijkt dat al voor de dag dat alles instortte het vernis steeds meer scheurtjes begon te vertonen. Sinds het Drama zoekt Marcus op één hardnekkige vraag het antwoord: wat is er nu echt met de Baltimores gebeurd?

***

De Zwitser Joël Dicker schreef met dit boek een tweede met de schrijver Marcus Goldman in de hoofdrol maar ze lezen volledig onafhankelijk van elkaar. Het is zijn derde boek, de teller staat momenteel op vijf boeken.

Het boek is een roman en zo leest hij ook. Het is in feite een eenvoudig boek met de illusie van complexiteit. Dit komt door het feit dat er fiks gespeeld wordt met de chronologie, ook al is het opgebouwd in vijf delen die netjes chronologisch lopen. Het is het verhaal van schrijver Marcus Goldman, het is 2012 en hij heeft zich teruggetrokken om zijn tweede boek te schrijven, maar hij heeft nog geen idee wat. En dan ontmoet hij Alexandra terug na zovele jaren, ze was zijn grote liefde. En daarmee starten zijn herinneringen.

Hij start met het vertellen van het verhaal vanaf zijn vroege jeugd, maar niet alleen die van hem maar nog meer die van zijn twee neven, in feite is het hun verhaal. Wat het Drama is, daarover blijft de lezer in het ongewisse tot aan het einde van het boek, welke richting het uitgaat kun je lichtjes vermoeden.

Dicker heeft niet veel moeite besteed aan het uitwerken van de personages, het blijven eendimensionale karakters en enkel wat relevant is voor het verhaal wordt beschreven. Het boek moet het vooral hebben van de relaties tussen de verschillende karakters en in eerste instantie lezen we deze alleen maar vanuit Marcus gezien. Tussendoor hoort Marcus wel eens andere klokken luiden maar het is pas naar het einde toe, dat het verhaal vanuit de andere personages meer aan bod komt en je zicht krijgt op het hele gebeuren.

De les in dit verhaal zou kunnen zijn dat gebeurtenissen best vanuit verschillende standpunten worden bekeken, de een ziet het al wat anders de ander, gebeurtenissen zijn vatbaar voor verschillende interpretaties afhankelijk van de hoek waaruit je kijkt. Het grote thema van dit boek is toch wel familie en vriendschap, en dat heeft de schrijver vlot gebracht.

Het boek van de Baltimores is een goed boek. Het is inhoudelijk niet zo geweldig interessant en het durft al eens wat langdradig zijn maar toch leest het vlotjes. De auteur is er in geslaagd om de lezer in het verhaal te houden en hij zorgde af en toe zelfs voor een verrassende plotwending.

Eerder: De waarheid over de zaak Harry Quebert

Uitgeverij: De Bezige Bij (2016) - 447 blz.

Oorspronkelijke titel: Le livre des Baltimore

Vertaling: Manik Sarkar

Perfecte stilte - Helen Fields

Wie hoort hun schreeuw in de stilte?

Aan de rand van Edinburgh wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Wanneer de patholoog-anatoom het lijk onderzoekt, doet hij een schokkende ontdekking: uit de huid van het slachtoffer is het silhouet van een pop gesneden.

Rechercheurs Ava Turner en Luc Callanach lijken op een dood spoor te zitten in de zaak, totdat een van huid gemaakte pop in een kinderwagen wordt gevonden, naast een achtergelaten baby.

Luc en Ava realiseren zich al snel dat de moordenaar een gruwelijk spel speelt wanneer ze opnieuw het lichaam van een jonge vrouw aantreffen. Hij kan ieder moment weer toeslaan...

Kunnen Luc en Ava hem stoppen voordat hij een derde slachtoffer maakt?

*****

Helen Fields heeft met deze Perfecte stilte een vierde thriller toegevoegd aan de Luc Callanach en Ava Turner-serie en het is weer een voltreffer. Fields runt met haar echtgenoot een filmproductiemaatschappij waar ze als scenarioschrijver en producer werkzaam is, en dat kun je je met dit boek ook weer helemaal voorstellen, filmisch en spannend.

Het duo Ava en Luc is toch wel een geslaagde combinatie, ze hebben beiden hun persoonlijke issues en het zou geen serie zijn als er hier geen aandacht aan werd besteed, ook de rest van hun team is nog steeds hun eigenste zelf. Dit geeft een extra dimensie aan het verhaal en verhoogt het leesplezier dat sowieso al hoog ligt nog meer, je moet en zal verder lezen, er is geen ontkomen aan.

En dan is er daar de plot, een knap staaltje vakmanschap zonder meer. Het team krijgt twee soorten misdaden op hun bord, vooreerst is er de vondst van het lichaam van een jonge vrouw die gestorven is door extreem bloedverlies, zij was verminkt. En dan verdwijnt er weer een jonge vrouw. De tijd dringt, het eerste slachtoffer werd immers nog een week in leven gehouden. En ten tweede vinden ze een dakloze onder invloed van een zware drug, die een merkteken in zijn gezicht gekerfd kreeg. Genoeg te onderzoeken en te doen dus.

Het team tast volledig in het duister over wat er gaande is en welke de beweegredenen kunnen zijn tot deze misdaden, en hebben ze iets met elkaar te maken of niet? De manier waarop ze uiteindelijk toch sporen oppikken, was schitterend om te lezen. Binnen het team werd het op verschillende manieren spannend. Er is de race tegen de tijd en weinig aanknopingspunten. En van hogerhand worden ze dan ook nog enorm onder druk gezet om zo snel mogelijk resultaten op tafel te leggen. Het team zelf is ondertussen gelukkig goed op elkaar ingespeeld geraakt en laat zich niet doen.

Kortom, dit boek kan je alleen maar lezen in sneltreinvaart, de schitterende plot en geweldige personages zorgen immers voor een nagelbijtende spanning. Een perfecte reeks.

Eerder: Perfecte resten, Perfecte prooi, Perfecte dood

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2021) - 444 blz.

Oorspronkelijke titel: Perfect Silence

Vertaling: Ernst de Boer en Ankie Klootwijk

Grijze zielen - Philippe Claudel

Op een ijzige dag in 1917 wordt het gewurgde lichaam gevonden van de mooie, tienjarige Belle de jour. Jaren later blikt een politieagent uit het Franse stadje terug op deze nooit opgehelderde moord, die ook zijn eigen leven ingrijpend heeft veranderd.

In deze meesterlijk opgebouwde roman vol ingehouden emotie laat Philippe Claudel zien hoe snijdend de pijn om de dood van een geliefde is, en hoe grijs het schemergebied tussen goed en kwaad. Grijze zielen verrast en intrigeert tot de laatste pagina.

***

Philippe Claudel studeerde Letteren aan de universiteit van Nancy, waar hij ook lesgeeft, hij werkte trouwens ook als leraar voor gevangenen en jongeren met een handicap. In 1999 debuteerde hij en in 2003 kwam zijn grote doorbraak met Les âmes grises (Grijze zielen). Ondertussen staan er al een 30-tal boeken op zijn naam, alsook enkele literaire prijzen en is hij scenarioschrijver en filmregisseur. In 2005 werd dit boek trouwens verfilmd, Claudel schreef het scenario.

Dit boek heb ik gelezen naar aanleiding van onze plaatselijke leesclub. Zo leest een mens al eens wat buiten zijn comfortzone en daar reken ik dit boek zeker bij. De film had ik al eerder gezien en die was wel goed. Het was zeker raar om nu het boek te lezen na het zien van de film, de insteek is daar toch altijd net wat anders, wat trouwens heel begrijpelijk is, het zijn ook twee totaal andere media.

Ik moet zeggen dat ik nu wel niet onder de indruk was van dit boek, alle lofprijzingen en prijzen ten spijt. Het was zeker interessant om een verhaal te lezen dat zich 100 jaar geleden afspeelt en dan ook nog rond de Eerste Wereldoorlog. Maar het boek is het hem niet in de eerste plaats te doen om het verhaal, het is eerder een stelling die aan de hand van vele verschillende gebeurtenissen en personages wordt uitgediept:

"Ik heb nog nooit een schoft of een heilige gezien. De dingen zijn nooit helemaal zwart of helemaal wit, alles is grijs. Mensen en hun zielen ook... Je ziel is grijs, behoorlijk grijs, zoals die van ons allemaal..."

Dat Philippe Claudel kan schrijven is wel duidelijk. Hij weet alles zeer trefzeker te beschrijven, soms zelfs op een bijna poëtische wijze. Maar als er nu iets is waardoor ik niet bekoord word, is het dit wel. Maar dat neemt niet weg dat het toch wel eens wat anders was om iets 'moois' te lezen en dat de auteur af en toe op een licht grappige manier schrijft, was mooi meegenomen.

Claudel bracht het verhaal in zekere zin wel chronologisch maar alles wat er rond zat, alle karakterbeschrijvingen en uitdiepingen waren vaak flashbacks. Het verhaal leek dus wel een puzzel en slechts aan het einde kreeg je een soort van inzicht in het complete verhaal.

Van het lezen van dit boek word je wel niet blij, het vertelt voornamelijk over ellende en verdriet, verloren liefdes, ongeluk, het is de donkere kant van de mensheid die hier belicht wordt.

Grijze zielen is zeker wel een mooi boek en het is er eentje waar je al eens kan over nadenken. Vooral de beschrijvingen van de tijdsgeest ten tijde van de oorlog een eeuw geleden vond ik interessant alsook de gedachtenkronkels van de ik-persoon in het verhaal.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2004) - 253 blz.

Oorspronkelijke titel: Les âmes grises

Vertaling: Manik Sarkar

De geheime band tussen mens en natuur - Peter Wohlleben

Over de hartslag van bomen, onze zeven zintuigen en de vraag of planten bewustzijn hebben

Hebben mensen net als sommige dieren een zesde zintuig voor gevaar? Is het mogelijk dat ons reukorgaan superieur is aan de speurneus van de hond? Hoe kan het dat ons immuunsysteem op de kleuren en de geur van het bos reageert? En omgekeerd: kunnen bomen ademhalen? Is er zelfs een soort hartslag bij ze meetbaar? En moeten we planten misschien als intelligente wezens beschouwen?

Opnieuw opent Peter Wohlleben ons de ogen aan de hand van de recentste wetenschappelijke inzichten en zijn eigen ervaringen over verbazingwekkende natuurverschijnselen. En hij laat ons zien dat mensen in veel opzichten nauw verweven zijn met de natuur.

Peter Wohlleben is een Duitse boswachter en een vurig pleitbezorger van ecologisch en economisch duurzaam bosbeheer, hij beheert een 1200 hectare groot gebied in de Eifel waar hij zijn meest recente wetenschappelijke en filosofische inzichten in de praktijk probeert te brengen. Sinds hij in 2015 zijn eerste boek uitbracht, is hij niet weg te branden uit de media. Hij probeert zijn kennis zoveel mogelijk door te geven en richtte zelfs een eigen academie op, de Waldakademie in Wershofen, Duitsland. Ze geven lezingen, rondleidingen, workshops, coaching, advies, alles om zoveel mogelijk het bos in de kijker te zetten op een ecologische en duurzame manier.

In dit boek haalt hij vele facetten aan in de relatie tussen mens en het bosleven. Erg veel zelfs, zodoende stipt hij dingen vaak maar even aan. Het voordeel is dan wel dat je geboeid blijft tot aan het einde van het boek, er staan zovele interessante dingen in die je aandacht absoluut vasthouden. Nadeel is wel dat het bijna ondoenlijk is om er na het lezen ervan nog veel van te kunnen navertellen.

Wohlleben behandelt vooreerst de verschillende zintuigen en weet de lezer te overtuigen dat we wel degelijk nog goed toegerust zijn om deze te gebruiken, ze zijn wat naar de achtergrond verdrongen maar mits wat oefening en bewustwording zijn ze zeker niet minderwaardig aan het dierlijke kunnen. En hij trekt het nog verder, ook planten hebben een zekere vorm van zintuigelijke ervaringen, de wetenschap staat nog aan het prille begin van de ontdekkingen hieromtrent maar er zijn duidelijk wetenschappelijke opvattingen hierrond.

Verder behandelt hij zoals de titel zegt, de relatie tussen mens en natuur, onze plaats hierin maar zeker ook hoe wij er mee omgaan. Zodoende komt hij uiteindelijk terecht bij het allergrootste thema van nu en van de toekomst, de klimaatverandering. Er worden al inspanningen geleverd, dat beschrijft hij ook, maar ook dat er nog veel nodig zal zijn om tot een effectief bosbeheer komen en de natuur zijn correcte plaats terug te geven in verhouding tot de mensheid.

De geheime band tussen mens en natuur was een interessant boek dat meestal vlot leest. Het is een pleidooi voor de herwaardering van het bos en dat is een noodzakelijk onderdeel willen we het hoofd bieden aan de klimaatveranderingen.

Eerder: Het verborgen leven van bomen, De tuin

Uitgeverij: A.W. Bruna (2020) - 227 blz.

Oorspronkelijke titel: Das geheime Band zwischen Mensch und Natur

Vertaling: Bonella van Beusekom

De wolven - Daniel Cole

De schijnbare zelfmoord van goede vriend Finlay Shaw drijft de omstreden rechercheur William 'Wolf' Fawkes uit zijn zelfgekozen isolement. Samen met zijn collega's Baxter en Edmunds duikt hij in Shaws verleden om diens dood te kunnen verklaren. Het wordt een race tegen de klok, want een intern onderzoek naar Wolfs rol bij de Ragdoll-moorden wordt steeds intenser. Ondertussen stuit Wolfs onderzoek op vergaande corruptie binnen het korps, en dreigt hij meer te verliezen dan alleen zijn carrière... Zullen Wolf en Baxter hun meest complexe zaak ooit overleven?

****

Daniel Cole heeft met De wolven het derde en laatste deel in de Ragdoll-serie geschreven. De Britse ambulancebroeder schreef Ragdoll oorspronkelijk als een televisiescenario maar aangezien men hierin niet geïnteresseerd was, bewerkte hij het tot een boek en dit had onmiddellijk wel veel succes. Ondertussen staat er zelfs een verfilming op de planning.

In dit boek worden we niet getrakteerd op speciale en gruwelijke moorden maar gaat het wel over de zelfmoord van een goede vriend en collega van het team. Het ongeloof binnen het team is groot, zelfs Wolf keert terug uit zijn vrijwillige ballingschap, hij is helemaal niet overtuigd van de conclusie zelfmoord en duikt in het verleden van zijn vriend. In het boek speelt er dus ook een verhaallijn die start in 1979 met de brand in een pakhuis waar Finlay en zijn partner Christian Bellamy, de huidige hoofdcommissaris, surveillance moesten houden omdat er misschien een deal kan plaatsvinden.

Wat een serieus nadeel is van dit boek, is dat er helemaal wordt verder gebouwd op de twee vorige delen, en als er dan wat tijd tussen zit bij het lezen zoals bij mij, is het toch een moeilijke om alles te kunnen plaatsen, er waren zelfs karakters die volledig uit mijn geheugen verdwenen waren. Dat was dus op zijn minst lastig te noemen maar soms zelfs irritant.

Het verhaal zat wel knap in elkaar, en ook al werd de toedracht al vrij vroeg ongeveer duidelijk, de auteur wist er toch verschillende verrassende plotwendingen in te brengen en dit maakte het verhaal spannend. De zeer humoristische schrijfstijl werd uiteraard ook zeer geapprecieerd en maakte het tot een fijne leeservaring. De spanningen tussen de verschillende personages, al dan niet werk gerelateerd, verhoogden deze nog.

De wolven is een zeer goede afsluiter van deze Ragdoll-serie, maar het is dus wel aan te raden om de boeken wat sneller op elkaar te laten volgen om toch wat beter mee te zijn in de verhaallijn.

Eerder: Ragdoll, Marionet

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2019) - 347 blz.

Oorspronkelijke titel: Endgame. Ragdoll Book 3

Vertaling: Josee Koning en Rob Oostenrijk