Sinds Raynor en haar man Moth hun huis kwijtraakten en alleen met een rugzak en een tentje de bijna duizend kilometer aflegden van het South West Coast Path, en ze maandenlang leefden aan de wilde en winderige kustlijn van Engeland, voelen de kliffen, de lucht en de rotsachtige bodem aan als hun thuis. Moth had een terminale diagnose, maar tegen elke medische verwachting in lijkt hij in de natuur te zijn opgeleefd. Zo ontdekken Raynor en Moth op de ruige strook tussen land en zee dat alles mogelijk is.
Als ze uiteindelijk terugkomen in de bewoonde wereld, blijkt een dak boven je hoofd nog geen thuis. De terugkeer naar een normaal bestaan blijft moeilijk - totdat een ongelooflijk gebaar van iemand die hun verhaal heeft gelezen alles anders maakt.
De kans nieuw leven te blazen in een prachtige, oude boerderij diep in de heuvels van Cornwall en het door landbouw verarmde land stukje bij beetje terug te geven aan de natuur, wordt hun redding. Het wordt het nieuwe pad dat zij volgen.
***
Raynor Winn en haar man Moth wandelden in 2014 onverwachts The South West Coast Path, ze hadden toch niets anders te doen. In Het zoutpad beschrijft ze hun ervaringen van deze uitdaging. De wilde stilte is Winns tweede boek waarin ze de periode na deze onverwachtse trip beschrijft en beslaat toch enkele jaren.
Hun verhaal was opgepikt door de media en zo nu en dan verscheen er wel eens een artikel. Maar Ray is toch voornamelijk bezig met hun persoonlijke situatie nu de ziekte van Moth doorgebroken is en ze afstevenen op het onvermijdelijke. Het grootste deel van dit boek is dus een verslag van haar persoonlijke belevingen en gevoelens in deze jaren en ze blikt terug naar haar jeugd en de periode dat ze Moth leerde kennen. Op een gegeven moment begint ze te schrijven, ze wil 'het pad' levendig houden voor Moth zodat hij al het mooie van deze reis kan bewaren maar vooral er kracht kan uit putten. Met dit schrijven had ze enkel Moth voor ogen, tot haar kinderen het ook lazen, de bal ging aan het rollen en uiteindelijk was Het zoutpad een feit. En van het een kwam het ander, ze kregen de kans om een oude boerderij terug leven in te blazen, het leven in de natuur was een must geworden voor hen beiden.
In het laatste deel van het boek maken ze dan uiteindelijk nog een tocht, samen met Dave en Julie die ze leerden kennen tijdens hun grote tocht, gaan ze De Laugavegur Trail in IJsland wandelen waar ze ongeveer een week zullen overdoen.
Dit boek is dus een persoonlijk verslag maar Raynor valt hierin vaak in herhaling. Haar gevoelens, problemen en haar verhouding tot andere mensen worden heel vaak beschreven, maar ook haar beschrijvingen lopen de spuigaten uit, het gaat in feite over niet veel anders. Het laatste deel over de tocht in IJsland las dan wel weer vlot.
De wilde stilte is een traag boek met veel herhaling en nog meer beschrijvingen. In het eerste boek had ik overwegend een positief en vooral een hoopvol gevoel mee gekregen, in tegenstelling tot hier. Als roman viel dit boek dus wat tegen maar niettemin heb ik een onnoemelijk respect voor Raynor en haar man Moth, ze blijven toch maar doorgaan na zo een grote tegenslagen en weten dit zelfs om te buigen naar een positieve ervaring voor hun beiden.
Eerder: Het zoutpad
Uitgeverij: Balans (2020) - 318 blz.
Oorspronkelijke titel: The Wild Silence
Vertaling: Annemie de Vries en Anne-Marie Vervelde
2 opmerkingen:
Misschien krijg je met de vertaling toch minder mee van hoe mooi Raynor schrijft.
Mooi was het zeker Lalagè, poëtisch zelfs, ikzelf ben meer van de inhoud, de verhaallijn dus ;-)
Een reactie posten