maandag 18 maart 2024

Imperium - Robert Harris

Op zijn eenentwintigste heeft Marcus Cicero slecht één levensdoel: heerschappij over de Romeinse staat, imperium. In zijn adembenemende literaire thriller beschrijft Robert Harris hoe Cicero uitgroeit tot de briljantste en meest welbespraakte advocaat uit de geschiedenis, die zich met zijn gevreesde, bijtende humor en gedreven door een verpletterende ambitie een weg vecht naar het absolute machtscentrum van Rome.

*****

Robert Harris (1957) studeerde Engelse Literatuur aan de Universiteit van Cambridge, werd journalist bij de BBC, politiek redacteur van The Observer en columnist. Vooreerst was hij auteur van non-fictieboeken over diverse maatschappelijke en politieke onderwerpen maar daarna legde hij zich toe op het fictieve genre en in 1992 verscheen dan zijn eerste thriller Fatherland waarmee hij op slag internationale faam verwierf. Sindsdien schreef hij nog verschillende historische boeken waarvan er verschillende verfilmd werden.
Imperium is het eerste deel van een trilogie rond Cicero die leefde van 106 tot 43 v.Chr. en behandelt zijn periode als Senator (79-70 v.Chr.) en Praetor (68-64 v.Chr.) tijdens de democratische Romeinse Republiek die naar zijn einde aan het lopen is. Harris geeft in zijn nawoord aan dat het een roman is waarvan het merendeel van de gebeurtenissen op waarheid berusten, er is heel erg veel bewaard gebleven van Cicero in verschillende bronnen wat hem uniek maakt voor deze Romeinse periode.
Het verhaal is geschreven in de ik-vorm en deze ik is de slaaf en dienaar Tiro die samen met Cicero een filosofische vorming genoot, hem overal vergezelde en zodoende als zijn secretaris optrad en zijn vriend was. Deze Tiro zou effectief Cicero's levensverhaal opgetekend hebben maar dat is verdwenen. 
Robert Harris vertelt hier dus het verhaal van Cicero en dat op zich is al heel erg boeiend, het is een erg interessante figuur en we krijgen regelmatig een redevoering of betoog van hem te lezen of toch stukken ervan. Cicero was advocaat en dit boek las dus ook als een rechtbankthriller en dat alleen al was om van te smullen. Hij moest echter ook zijn zaken voorbereiden en daarvoor moest hij dan ook onderzoek doen, Harris slaagt er in om deze delen spannend te maken en je waant je in een echte thriller. De combinatie van historische feiten en dit spannende verhaal is meer dan geslaagd en maakt van Robert Harris een meesterlijk verteller.
En doorheen al deze gebeurtenissen en vertellingen krijg je dan ook nog een heel erg goed beeld van het leven in deze historische periode. Je begint tussendoor eens wat rond te surfen om begrippen verduidelijkt of er een beeld van te krijgen, als geschiedkundige les kan dit absoluut tellen. En de auteur heeft het zo levendig verteld dat je je helemaal kan verliezen in het destijdse Rome, de streek en hun culturele, nationale en internationale politieke gewoonten en bezigheden.
Imperium is een verrassend goed boek gebleken, het was niet alleen historisch gezien heel interessant en boeiend maar Harris heeft er ook nog een spannend verhaal van gemaakt. En je kan ook niet anders dan tussendoor de vergelijking doortrekken naar de huidige tijd, er lijkt niet veel veranderd te zijn want veel van wat je hier leest is immers ook nu nog van toepassing. Ik kan alleen maar uitkijken naar de twee volgende delen. Een dikke aanrader.
Eerder: De officier

Uitgeverij: De Bezige Bij (2006) - 367 blz.
Oorspronkelijke titel: Imperium
Vertaling: Janneke Zwart en Miebeth van Horn

zaterdag 9 maart 2024

Klopjacht - James Patterson

De vrienden Alex Cross en John Sampson staan op het punt om samen de ruige wildernis van Montana in te trekken als ze worden opgeroepen bij een moordzaak in Washington. Samen met Ned Mahoney storten ze zich op het onderzoek, zich niet bewust van het veel grotere kwaad dat dreigt.
M, de mysterieuze moordenaar die Cross al jaren achtervolgt, is weer opgedoken en lijkt ongrijpbaarder dan ooit. Het spoor leidt ze dieper de wildernis in, waar Cross en Sampson als opgejaagd wild hun krachten moeten bundelen, en hun overlevingsdrang moeten inzetten.

***

James Patterson (1947) studeerde Engelse literatuur en werkte daarna voor een reclamebureau. In 1976 bracht hij zijn eerste boek uit en in 1996 werd hij dan fulltime schrijver. Hij heeft een indrukwekkende lijst aan verschenen boeken waaronder vele losstaande boeken maar hij schrijft toch vooral in serie-verband. De serie rond Alex Cross was hiervan de eerste met in 1992 Along came a Spider en Kiss the Girls in 1994 die we beiden uiteraard kennen van de succesvolle verfilmingen. Klopjacht is de 29e en de teller staat op 32.
In het begin kreeg ik nog de indruk dat we een politiethriller te lezen kregen maar het boek ontpopte zich toch al snel tot een sneltrein actiethriller met achtervolgingen, schietpartijen met allerlei wapens, de kanonnen ontbraken nog net en ontelbare doden. En dan waren er nog verschillende partijen bij betrokken. Je leek in een film te zitten waarin je je zo Jason Statham kon voorstellen of Bruce Willis, in ieder geval actie troef.
Klopjacht is een goed boek, ontspannend en vlotjes lezend doordat het zeer toegankelijk geschreven is met korte hoofdstukken en een eenvoudige schrijfstijl. Het boek is bovenal zeer filmisch, het klinkt nogal eens overdreven en ongeloofwaardig, maar met niet al te hoge verwachtingen is dit zeker een boek dat je wat aangename uurtjes leesplezier kan bezorgen.

Uitgeverij: De Bezige Bij (2022) - 364 blz.
Oorspronkelijke titel: Fear No Evil
Vertaling: Waldemar Noë

donderdag 7 maart 2024

Het zustertapijt - Lars Mytting

Het is 1903, en er zijn 22 jaren verstreken sinds dominee Kai Schweigaard terugkeerde naar Butangen met de pasgeboren zoon van Astrid Hekne in zijn armen. Jehans is volwassen, verstoten door zijn eigen familie, maar vastberaden iets van zijn leven te maken. Hij trekt graag de bergen in, de enige plek waar hij zich vrij voelt. Op een ochtend schiet Jehans een immense rendierstier en ontmoet hij een Engelse jager met wie hij een sterke verbondenheid voelt. De ontmoeting zal het leven van beiden ingrijpend veranderen en geeft Jehans de kracht om zijn lot in eigen hand te nemen.
Ondertussen wordt dominee Schweigaard gekweld door herinneringen aan Astrid maar ook aan de mysterieuze Zusterklokken van Butangen. Door zijn onbezonnenheid en jaloezie zijn deze kerkklokken ooit van elkaar gescheiden. Dat onrecht wil hij voor Astrid ongedaan maken. Hij wil de Zusterklokken weer bij elkaar brengen en het Zustertapijt vinden: het legendarische, verloren gewaande wandtapijt dat ooit geweven is door de Hekne-zusters, waarin de toekomst – ook die van Jehans en de Engelse jager – wordt voorspeld.

****

De Noorse schrijver Lars Mytting schreef met dit boek het tweede deel van wat een epische trilogie en familiesaga moet worden, de Hekne-saga. Goed om te weten is dat vorig jaar deel drie uitkwam maar het is nog wachten op de vertaling, laat ons hopen dat dit niet te lang duurt.
Het verhaal start in 1903 en dat is toch ruim 20 jaar na het eerste verhaal over de Zusterklokken. Toen deden langzaam de eerste moderne veranderingen hun intrede en in dit verhaal worden ze verder doorgezet. Niet evident want er is nog steeds veel aandacht voor geloof en bijgeloof en vele dingen worden toch nog op de aloude manier gedaan. In Het zustertapijt wordt er een grotere tijdspanne belicht en het was echt heel boeiend om te lezen hoe de moderne tijd voet aan de grond krijgt. Er heerst zoveel armoede en er moet zo hard gewerkt worden onder vaak erbarmelijke sociale en weerkundige omstandigheden dat de bevolking en zeker diegenen die in pachtdienst werken de veranderingen met open armen ontvangen en zelfs in opstand durven komen. Je kan ook niet anders dan onder de indruk zijn van de doortastendheid en ondernemingsgeest van sommigen maar zeker ook van de solidariteit. Interessant thema dat Lars Mytting zeer levendig en boeiend beschreven heeft.
Jehans Hekne is ditmaal het hoofdpersonage, hij is de overlevende zoon van Astrid Hekne uit De zusterklokken. Jehans mag dan wel een Hekne zijn maar hij wordt niet zo behandeld en woont bij een ouder echtpaar nadat hij in zijn eerste jaren bij dominee Kai Schweigaard woonde. Daar kreeg hij schoolse vorming maar nu moet hij de handen uit de mouwen steken op het pachtboerderijtje Halvfarelia en zodoende ook voor de Hekne-boerderij.
De auteur heeft hierrond een mooi verhaal geweven dat geen minuut verveelt, het is vlot geschreven en zijn regelmatig interessante plotwendingen die soms zelfs spannend zijn en af en toe van romantische aard. Het boek heeft daardoor een hoog roman-gehalte maar dat valt te appreciëren aangezien er ook genoeg historische en andere elementen in verweven zijn. De streek, tijdsgeest en de personages komen helemaal tot leven net zoals al het geval was in De zusterklokken. De uitwerking van de personages was wat minder maar geen gemis in het boek.
Lars Mytting is absoluut een goed verhalenverteller en dit tweede deel is een heel erg goed vervolg van het eerste boek. Het was dan ook een boeiende tijdsperiode, elektriciteit die zijn intrede doet, de Grote Oorlog en aansluitend de Spaanse griep, de langzame ontvoogding van pachtboeren en vrouwen die van zich laten horen en opkomen voor hun rechten. En daarnaast zijn er nog mythische elementen in het boek verweven wat het geheel alleen maar rijker maakt. De zusterklokken-trilogie mag er beslist wezen, het wordt uitkijken naar het derde deel.

Uitgeverij: Atlas (2022) - 431 blz.
Oorspronkelijke titel: Hekneveven (2020)
Vertaling: Paula Stevens

dinsdag 27 februari 2024

Het zwarte boek van de uren - Eva García Sáenz de Urturi

Mijn naam is Unai. Ze noemen me Kraken.
Jouw jacht eindigt hier. De mijne begint...
Vitoria, 2022. Voormalig inspecteur Unai López de Ayala – alias Kraken – krijgt een anoniem telefoontje dat alles wat hij weet over zijn familie zal veranderen. Hij heeft een week de tijd om het legendarische Zwarte boek van de uren te vinden, een exclusief bibliografisch juweel, en dan zal zijn moeder niet sterven. Zijn moeder, die al tientallen jaren op het kerkhof rust. Hoe is dit mogelijk? Er volgt een race tegen de klok tussen Vitoria en Madrid om het belangrijkste criminele profiel van zijn leven op te stellen, een profiel dat het verleden voor altijd kan veranderen.

***

Eva García Sáenz de Urturi bracht haar eerste boek uit in eigen beheer in 2012 en ondertussen is ze aan haar negende toe. In Nederlandse vertaling zitten we aan 6 boeken waaronder de succesvolle trilogie van De witte stad, aansluitend nog 2 thrillers met hetzelfde hoofdpersonage Unai López de Ayala en een standalone. Garcia werd geboren in Vitoria waar ze tot haar vijftiende woonde en hier speelt zich ook dit boek dus af, ze schrijft dus met kennis van zaken.
Het verhaal is opgebouwd door middel van twee verhaallijnen waarvan de grootste zich in het heden afspeelt, 2022. Unai krijgt een raar telefoontje, zijn moeder in ruil voor het Zwarte Getijdenboek maar zijn moeder stierf bij de geboorte van zijn broer. Kort daarvoor was er een boekhandelaar vermoord, de bekendste antiquaar uit het noorden van het land en dit lijkt Unai wel heel toevallig, hij vraagt zich af of er een verband is. Inspecteur Estíbaliz, voormalig collega van Unai is belast met het onderzoek maar Unai López de Ayala richt zich voornamelijk op de zoektocht naar dat oude boek waar zo goed als niemand al van gehoord had om een vrouw te redden die mogelijks zijn moeder is. Deze hedendaagse verhaallijn is niet zo boeiend ook al zit het wel goed in elkaar zoals verder in het boek blijkt. Er zit weinig samenhang in, er is geen team om de misdaad op te lossen en de karakters zijn slecht uitgewerkt, niet in feite.
Het interessantste is de tweede maar kleinere verhaallijn die zich ontwikkelt vanaf 1972 en waar we kennismaken met Ítaca Expósito en dit is wel een boeiend en uitgewerkt personage. Het rare aan dit deel is dat het verteld wordt in de je-vorm en dat is best wennen.
Het zwarte boek van de uren is zeker wel een thriller maar een deel van het boek leest als een roman. Ik kreeg echter de indruk dat de auteur het voornamelijk over de wereld van de bibliofilie wilde hebben en zodoende heeft het ook wel iets van een non-fictie boek. De auteur hanteert zelfs af en toe een belerende toon. Je leert zowat alles over incunabelen of wiegedrukken, facsimile's (replica's van een handschrift of oude druk) en de wereld van de handel in deze oude boeken en geschriften. Zelfs het maken van ervan wordt uitgebreid beschreven. Ik moet zeggen dat dit allemaal best wel heel interessant was en zo hebben we zeker weer wat bijgeleerd en weet je waar op te letten moest je eens een museum willen bezoeken.
Het zwarte boek van de uren is wat betreft opbouw en verhaallijn toch wat ondermaats op het saaie af zelfs. Meer naar het einde toe herpakte de auteur zich en werd het zowaar nog spannend, ze slaagde er zelfs in om er nog wat verrassingen in te steken. Het kon het boek niet helemaal redden maar genoeg om er toch een beetje een voldaan gevoel aan over te houden. Vooral de informatie over de wereld van de eerste gedrukte boeken die zich situeert rond de tweede helft van de 15e eeuw was boeiend en leerrijk. Het kleine wereldje van de verzamelaars hiervan heeft de auteur ook goed beschreven. Zodoende net genoeg voor een derde ster.

Uitgeverij: A.W. Bruna (2020) - 315 blz.
Oorspronkelijke titel: El Libro Negro de las Horas
Vertaling: Pieter Lamberts

vrijdag 23 februari 2024

De winterkinderen - Lulu Taylor

Met de geboorte van de tweeling Bea en Stan is de kinderwens van Olivia en Dan Felbeck na jaren eindelijk uitgekomen. Dan verliest Dan zijn baan en biedt zijn oudste vriendin Francesca hun huisvesting aan. Haar schatrijke echtgenoot heeft net Renniston Hall gekocht, een gigantisch, eeuwenoud landhuis dat ooit een chique kostschool was. Dan en Olivia mogen gratis in een opgeknapte vleugel wonen tijdens de renovatie.
Dan en Olivia zijn blij met het aanbod, tot Francesca zelf ook in Renniston Hall arriveert - en ze is niet van plan om weg te gaan. Wat is er tijdens hun studententijd precies voorgevallen tussen Dan en Francesca? En wat is haar relatie tot de kinderen? Olivia begint zich af te vragen hoe goed ze Dan eigenlijk kent, en of hun perfecte leven niet gebaseerd is op een grote leugen. En ook Renniston Hall heeft geheimen, en begint die langzaam prijs te geven...

**

Lulu Taylor vertoefde met haar ouders veelal in het buitenland maar keerde terug naar Engeland om haar school af te maken. Ze studeerde Engels aan de universiteit van Oxford en werkte bij een uitgeverij voor ze zelf schrijver werd. Ze schreef enkele romans en later psychologische thrillers, The Winter Children (De winterkinderen) maakte haar bekend.
Dit boek staat dus inderdaad onder de categorie thrillers & spanning, maar dit kan ik helemaal niet onderschrijven. Voor mij was dit een gewone roman en als er niet dat kleine beetje spanning had ingezeten, zou ik het zelfs als een feelgood durven catologiseren.
Plot-gewijs kon het verhaal mij ook al niet bekoren. Er zat veel, heel veel herhaling in en het klopte allemaal niet zo in mijn ogen. Het verhaal had dus niet zo veel om het lijf en voorspelbaar ook. Het is echter wel vlot geschreven.
Het einde, de epiloog vond ik wel knap en mooi, hij toonde een maatschappelijke betrokkenheid die ik in de rest van het boek miste. De winterkinderen is als thriller beneden alle peil en als roman ook ondermaats.

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 396 blz.
Oorspronkelijke titel: The Winter Children
Vertaling: Yolande Ligterink

donderdag 22 februari 2024

De levende berg - Nan Shepherd

De Schotse bergwandelaar, onderwijzeres en dichter Nan Shepherd bracht haar leven door op zoek naar de essentie van natuur in de Cairngorms - een adembenemend mooie, maar onheilspellend ruige bergketen in de oostelijke Schotse Hooglanden. Haar levenslange zoektocht leidde tot het schrijven van deze klassieke bespiegeling over de bergen en onze fantasierijke relatie met die woeste wereld.
Shepherd schreef De levende berg tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar liet het manuscript liggen, totdat het in 1977 werd gepubliceerd en direct werd erkent als een meesterwerk.

*****

Anna (Nan) Shepherd (1893-1981) is geboren en getogen aan de voet van het Schotse hoogplateau van de Cairgorms. Ze studeerde in 1915 af aan de University of Aberdeen, doceerde Engels aan Aberdeen College of Education tot 1956, ontving in 1964 een eredoctoraat van de universiteit van Aberdeen en sinds 2016 siert haar portret het biljet van vijf pond van de Royal Bank of Scotland, best speciaal toch. Ze schreef drie romans en een dichtbundel maar daarna kreeg ze geen letter meer op papier. Tot ze in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog haar ervaringen en wandelingen in de Cairngorms opschreef, The Living Mountain, een poging om de berg te doorgronden zegt ze zelf in het boek. Het werk raakte echter niet gepubliceerd en verdween in een la, tot ze het uiteindelijk terugvond bij het opruimen en het uiteindelijk toch gepubliceerd raakte, het werd meteen haar bekendste werk.
Recent las ik De oude wegen van Robert Macfarlane en hij gaf heel wat aandacht aan Nan Shepherd en haar boek waardoor het in mijn vizier gekomen was. Mijn interesse was meteen gewekt. Macfarlane schreef trouwens een uitgebreide inleiding in de heruitgave van De levende berg vanaf 2014.
Shepherd heeft haar passie voor het Cairngorm Mountains subliem weten over te brengen in dit werk, de liefde voor dit gebergte spreekt uit elke zin, elk woord en neemt de lezer mee hierin. Je wandelt als het ware mee doorheen dit ruig gebied met zijn sneeuw en plots opstekende winden of mist, zijn vele meren en rivieren, dieren en planten. In het boek zijn er 12 hoofdstukken die elk een deeltje belichten van deze veelzijdige bergketen en ze spreken allemaal tot de verbeelding. Af en toe vertelt ze ook wat anekdotes die het geheel opfleuren. Samen met haar zie je de overweldigende schoonheid van de streek in al zijn seizoenen. Het is wel een harde en zeer ruige streek die niet altijd vriendelijk is en zelfs heel wat mensenlevens geëist heeft.
Ik was absoluut onder de indruk van de manier waarop Nan Shepherd haar gebergte verwoord heeft, ze heeft hem door haar woorden tot leven gebracht tijdens het lezen. In feite zou je dit boek af en toe eens moeten vastnemen en een stukje lezen, er valt waarlijk veel te ontdekken in dit toch wel dunne boekje en een groot deel ontging me waarschijnlijk. Er zitten ook filosofische delen in die je zeker tot nadenken stemmen.
De levende berg is absoluut een aanrader, en zeggen dat het 80 jaar geleden geschreven werd. Het is bijna ondoenbaar om juist te zeggen hoe Shepherd het gebergte ziet, je leest daarvoor beter zelf het boek. Een wonderlijk goed boek dus, over de natuur in het Schotse gebergte, filosofisch en gevoelig, én mooi, alleen die cover al. Een boek over 'verwondering'.

Uitgeverij: Uitgeverij De Arbeidspers (2020) - 176 blz. (7-36 inleiding van Robert Macfarlane, 167-176 nawoord van Jeanette Winterson)
Oorspronkelijke titel: The Living Mountain (1977)
Vertaling: Pauline Slot

maandag 19 februari 2024

De belofte - Damon Galgut

Een meesterlijke familiegeschiedenis tegen de achtergrond van het veranderende Zuid-Afrika
Kort voor haar overlijden dwingt Amor Swarts moeder haar man een belofte af. Het jonge meisje is daarvan een stille getuige: hun zwarte hulp, Salomé, zal haar eigen huis krijgen, als dank voor jarenlange trouwe dienst. Amors vader heeft echter zijn eigen prioriteiten en de belofte wordt niet ingelost. Na zijn dood ontstaan nieuwe kansen, maar Amors broer en zus gaan hun eigen weg en blijven zich verzetten: Anton is lafhartig en maakt geen keuzes, Astrid is gefocust op haar eigen gewin. Amor blijft achter met een sluimerend schuldgevoel. Kan zij nog iets uitrichten of is het daarvoor te laat?

***

De Zuid-Afrikaans schrijver Damon Galgut (1963) schreef op zijn zeventiende zijn eerste boek dat in 1982 uitkwam en The Promise is zijn negende en laatste boek tot nu toe. Hij schreef ook enkele theaterstukken en boekvertalingen. Galgut schrijft met succes, hij werd vaak genomineerd en bekroond. De goede dokter won de Commonwealth Writers Prize en stond op de shortlist van de Booker Prize. Met De belofte uit 2021 won hij deze. Zijn werk wordt in vele landen vertaald.
De auteur zegt in een interview:
"Ik schrijf niet om mensen te entertainen. Ik schrijf zelfs niet om mijzelf te entertainen. Ik wil iets doen wat ik nog niet eerder heb gedaan. In zekere zin schrijf ik een boek om te ontdekken waarom ik het schrijf. Waarom fascineren de personages me? Waar voeren ze me heen? Ik werk van duisternis naar helderheid, van onbewust naar bewust."
En zo ervaar je het boek ook. De auteur schrijft alsof het verhaal zich aan hem opdringt en hij zegt het ook regelmatig zo ongeveer in het boek. Zo zegt hij over de havenloze man aan de kerk "Hoe heeft hij met zijn verhalen onze tijd kunnen verspillen", alsof hij dit verhaal moést schrijven ook al wilde hij dit niet. En zo zijn er nog momenten in het boek. Anton, de oudste broer van Amor poogt in het boek zelf een boek te schrijven. Aan de hand hiervan laat de auteur ook weten hoe hij het proces van boeken schrijven ervaart. Een ietwat speciale manier van schrijven maar wel interessant.
De opbouw van alinea's en delen getuigen hier ook van. Er zijn vier grote delen in het boek die elk de naam van één van de hoofdpersonages als titel dragen. En er zit een systeem in, een soort van continuïteit, maar deze ga ik niet prijs geven, de lezer ontdekt het zelf snel genoeg. Het was in ieder geval een mooie constructie. Wat vooral eigenaardig was aan de schrijfstijl is dat de auteur niet echt meedoet aan alinea's en hoofdstukken. Deze laatste zijn er al helemaal niet in te vinden, enkel de vier delen vormen een soort van hoofdstukken, grote dan wel. Maar wat betreft alinea's is de bijzonderheid dat het perspectief kan veranderen zelfs binnen 1 alinea. Zo lopen gesproken tekst, conversaties en gedachtengangen gewoon door elkaar, aan aanhalingstekens doet de auteur niet, ook de ik-persoon verandert soms en het is niet altijd dadelijk duidelijk wie deze is. Als je aandachtig aan het lezen bent, heb je dit vaak niet door, de auteur is er in geslaagd om er toch een vloeiend geheel van te maken, dat is bijna een kunst op zijn eigen.
Het boek omvat een heel tijdperk uit de Zuid-Afrikaanse geschiedenis van 1986 in deel 1 tot 2018 in het laatste vierde deel. Op die manier lezen we een stukje geschiedenis en probeert de auteur de veranderende positie van een witte familie hierin te beschrijven. Maar het verhaal gaat toch voornamelijk over een uiteenvallende familie waarin de de vijf gezinsleden zeer verschillend zijn en van elkaar vervreemd zijn geraakt.
De rode draad is de belofte van de vader aan de moeder op haar sterfbed maar het verhaal gaat daar niet over, het is wel de kapstok waarrond het verhaal geweven is. Ook religie speelt een beetje een rol, er passeren een paar soorten doorheen het boek, elk familielid heeft precies wel een andere religieuze insteek en dat is op zijn best raar te noemen. Er zitten ook enkele bovennatuurlijke elementen in, zéér te appreciëren, toch door mij. De belofte is dus een verhaal over familiebanden, over een veranderende maatschappij, politiek en economisch gezien maar ook over persoonlijk en zelfs lichamelijk veranderingen die optreden naarmate het ouder worden.
De belofte is een zeer veelzijdig boek dat dan ook nog op een aparte manier geschreven is. Dit was zeker een aangename verrassing en goede kennismaking met deze auteur. Af en toe was er zelfs wat humor in te bespeuren, ook al een verrassing in de positieve zin. Lang dacht ik het boek te quoteren met vier sterren maar naar het einde toe veranderde dit. Het verhaal viel stil en het herhaalde zich toen ook wel wat en dus eindigde ik op drie sterren. Niettemin ben ik geïntrigeerd geraakt door de schrijver.

Uitgeverij: Querido (2021) - 318 blz.
Oorspronkelijke titel: The Promise
Vertaling: Rob van der Veer