Het serpent - Pierre Lemaitre

Ze is de meest onwaarschijnlijke, maar beste huurmoordenaar ooit

Mathilde is drieënzestig jaar, elegant en goedgekleed. In de buurt kent iedereen haar dankzij haar wandelrondjes met Ludo, haar dalmatiër. Niemand weet echter dat ze een koelbloedige huurmoordenaar is en dat ze áltijd keurig en onberispelijk werk levert. Mathilde is meedogenloos, kent de straten van Parijs op haar duimpje en er is geen brug waar ze de afgelopen dertig jaar geen pistool vanaf heeft gegooid.

Maar Mathilde wordt oud en slechtgehumeurd, en haar opdrachtgever maakt zich zorgen. Als Mathilde haar grip op de zaken verliest, moet ze zélf vrezen voor haar leven... En dat laat ze niet zomaar over haar kant gaan.

Strak geschreven, geestig en spannend, een wervelde thriller die doet denken aan Tarantino's grootste films: dit is Pierre Lemaitre op zijn best.

***

Pierre Lemaitre neemt afscheid van het thriller- en misdaadgenre, zo zegt hij zelf in het voorwoord, en dit met het allereerste boek dat hij ooit schreef maar in de la liet liggen, Het serpent dus. De roman die hij al in 1985 schreef, ziet nu dus het levenslicht, zijn laatst gepubliceerde misdaadroman is dus de eerste die hij ooit heeft geschreven. Hij heeft er structureel niets aan verandert maar hij bracht wel enkele cosmetische wijzigingen aan vooraleer hij het op de wereld losliet.

Het is inderdaad een zéér speciaal boek, eentje waarbij hij zijn verbeeldingskracht volledig heeft los gelaten, de moorden vliegen je om de oren en gruwelijkheden worden niet geschuwd. Temeer omdat het hoofdpersonage een dametje op leeftijd is, corpulent en niet altijd even goed te been. In het boek wordt het met de geloofwaardigheid dan ook niet zo nauw genomen, op cruciale momenten blijkt het dametje dan toch nog meer dan goed uit de voeten te kunnen en is ze iedereen te sluw af. In haar gewone leven is dit laatste anders ook niet evident meer, de vergeetachtigheid slaat meer dan eens toe.

Door de sterk overdreven situaties en gedachtengangen van dan vooral Mathilde neigt dit boek naar het slapstickachtige. Het verhaal klinkt vaak zo absurd en krankzinnig dat het lachwekkend wordt. En toch slaagde de auteur er dit keer niet in om me te doen lachen en dat is in zijn andere boeken wel anders. Het lag er hier precies altijd nét iets te dik op. Het boek speelt zich bijna 40 jaar geleden af en dat merk je soms, vooral het telefooncel gegeven wees hier op, er kwam toch wat nostalgie bovendrijven, waar is de tijd?

Het serpent leest meestal wel vlot maar het verhaal is toch wat magertjes en vertoont weinig inhoudelijks, er sloop toch ook wat herhaling in het boek. Niettemin was het leuk om dit allereerste verhaal van Pierre Lemaitre te lezen en te zien dat hij sindsdien toch wel heel erg geëvolueerd is.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille, Rosy, Vals leven, Tot ziens daarboven, De kleuren van de brand, De spiegel van ons verdriet

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2022) - 256 blz.

Oorspronkelijke titel: Le serpent majuscule

Vertaling: Andreas Dijkzeul