Tien jaar geleden raakte Iris zwaargewond bij een terreuraanslag in een bus. Nu heeft ze haar oude leven weer opgepakt en is ze werkzaam als directrice van een school. Haar man draagt haar op handen en de kinderen zijn het huis uit - maar de pijn is gebleven.
Zeruya Shalev slaagt er wederom in om op ongekende wijze over de kracht van een oplaaiende passie, over erotiek en zelfbedrog te vertellen. Zelf overleefde Shalev net zo'n terreuraanslag als ze in deze roman beschrijft. Pijn is zonder twijfel haar meest persoonlijke boek, en een emotionele reis tot het uiterste, die tot de laatste pagina boeit en betovert.
***
Zeruya Shalev (Israël, 1959) studeerde bijbelwetenschappen, werkt als literair redacteur bij een uitgeverij en woont in Jeruzalem. In 1997 verscheen haar eerste roman en ondertussen staan er 6 op haar naam en een poëzieboek en kinderboek. Ze is een van de meest gelezen auteurs uit Israël, haar boeken zijn internationale bestsellers geworden en ze won verschillende prijzen. Auteur Meir Shalev is haar neef.
De titel Pijn is niet uit de lucht gegrepen, heel het boek draait er om en dan gaat het niet alleen over de fysieke pijn maar deze is wel de start van het boek. Shalev overleefde in 2004 zelf een terreuraanslag zoals hier beschreven staat en het leest dan ook heel realistisch, als lezer zit je er middenin en voelt het bijna mee, de pijn. En dan ontmoet Iris haar eerste liefde die haar na het overlijden van zijn moeder dumpte, ze was toen 17 jaar. Toen voelde ze een allesoverheersend verdriet dat nog steeds in haar sluimert en nu wordt ze daar terug mee geconfronteerd. Een ander soort pijn nam bezit van haar.
En dan is er daar nog haar gezin, de liefde voor haar man staat op een laag pitje en haar dochter is alleen gaan wonen in Jerusalem, op kamers, om te studeren. Iris heeft geen goede band met haar en dan bereiken hun alarmerende berichten dat er misbruik van haar gemaakt wordt door een oudere man, weer een ander soort pijn voor Iris.
Weer ben ik in dubio wat betreft dit boek, tot aan de laatste 100 bladzijden vond ik er maar niets aan en wist ik niet goed waar dit boek nu over moest gaan. Allerlei soorten pijn, jawel, en dan? Er waren wel mooie stukken die vlot lazen en me uiteindelijk toch verder deden lezen, maar meestal kon het me niet boeien en meer dan eens getwijfeld of ik wel verder zou lezen. Maar tegen dat het verhaal van Iris met haar dochter Alma op gang kwam, werd het ineens wél interessant. En dan heb ik het niet alleen over het spannende verloop van wat er met Alma gebeurde maar ook over de psychologische bedenkingen van Iris, zowel over haar relatie met haar man, zoon en dochter en die met haar jeugdliefde.
In feite is het boek één lange bedenking van Iris over wat er nú gebeurt in haar leven maar ook wat er in het verleden gebeurde. De auteur schrijft ook in een niet alledaagse stijl, ze gebruikt heel lange zinnen en alinea's en alles aaneensluitend, gedachten, bedenkingen, gebeurtenissen en zelfs dialogen werden in één zin of alinea beschreven. Als je je aandacht er goed bijhoudt, leest dit vlot, maar omdat ik zoals gezegd wel eens afgeleid was of niet helemaal geïnteresseerd, moest ik al eens stukken herlezen omdat ik niet meer mee was. Speciale schrijfstijl dus maar hij went wel vlug.
Pijn is een boek dat ver buiten mijn comfortzone lag en daar gaat hij ook blijven. Ik denk wel dat ik het boek niet licht zal vergeten, het is geen biografisch boek maar de gevoelswereld die erin beschreven staat, zou wél persoonlijk zijn en leest dan ook heel doorleeft. De psychologische bedenkingen op de laatste 100 bladzijden hebben voor mij het boek gered.
Uitgeverij: Cossee (2016) - 348 blz.
Oorspronkelijke titel: Ke'ev
Vertaling: Sander Hoving
Geen opmerkingen:
Een reactie posten