April 1940. Louise, een dertigjarige serveerster, rent naakt en bebloed over de Boulevard du Montparnasse - ze zag zojuist met eigen ogen hoe haar minnaar zich van het leven beroofde. Deze tragische scène lijkt op zichzelf te staan, maar is de opmaat tot de tumultueuze weken in Frankrijk aan het begin van de oorlog. Het Duitse leger rukt op naar Parijs en een exodus van burgers en militairen, onder wie de brave Gabriel en zijn onbetrouwbare maat Raoul, komt halsoverkop op gang. De Franse bevolking raakt volledig in paniek en het land zakt weg in een totale wanorde door de incompetente regering en legerleiding. Te midden van de chaos waarin opportunisten als meesteroplichter Désiré goed gedijen, ontdekt Louise in een kapel de geheimen uit haar verleden die uiteindelijk haar toekomst zullen bepalen.
***
Pierre Lemaitre is een Franse schrijver en scenarist en niet zonder succes. In 2006 debuteerde hij met zijn eerste thriller en viel meteen in de prijzen. Au revoir là-haut (Tot ziens daarboven) wordt als zijn belangrijkste werk beschouwt, hij ontving er in 2013 de Prix Goncourt voor. Dit was het eerste deel in zijn trilogie rond de twee wereldoorlogen.
De spiegel van ons verdriet is het derde deel en speelt zich af in 1940 vlak voor en tijdens de inval van het Duitse leger in Frankrijk. Het hoofdpersonage Louise leerden we als kind kennen in het eerste boek in de trilogie waar ze een zijdelings personage was. Nu is ze dus een volwassen vrouw.
Lemaitre heeft deze periode uit de Franse geschiedenis goed weergegeven en het was boeiend. Hij heeft dit gedaan aan de hand van vier verhalen waarvan het verhaal van Louise het eerste is. Daarnaast lezen we de het verhaal van twee militairen Gabriel en Raoul, 2 totaal verschillende personages die elkaar niet kunnen luchten maar uiteindelijk noodgedwongen samen op pad gaan nadat hun eenheid overrompeld werd door de Duitse invasie en zelfs vrienden worden. En dan is er nog Désiré oplichter eerste klas. Zijn verhaal dient hoofdzakelijk het historische deel van het boek, door zijn oplichterspraktijken kan hij immers in verschillende huiden kruipen, interessante constructie van de auteur om de historische context uitgebreid te kunnen vertellen. En als laatste zijn er Fernand, lid van de mobiele brigade en zijn vrouw Alice. Fernand krijgt de opdracht om de evacuatie van gevangenen uit de militaire gevangenis van Cherche-Midi te begeleiden naar het zuiden wegens het oprukken van het Duitse leger, zijn vrouw stuurde hij reeds weg uit Parijs naar zijn zus.
Het zijn nogal korte hoofdstukken doorheen het boek en het was telkens even terug inlezen in het verhaal. Her en der komen de verschillende verhalen samen om dan aan het einde echt helemaal samen te komen. Hoe sterk de historische gebeurtenissen en de verhalen hierrond ook zijn, de persoonlijke verhaallijnen komen gekunsteld over en het einde al helemaal.
Als historische roman was De spiegel van ons verdriet een mooi boek maar het fictieve deel viel me dit keer dus veel minder mee. Het las vlot en had een goede plot maar was weinig verrassend en soms zelfs wat ongeloofwaardig. Van de trilogie is dit het minste deel maar niettemin aangenaam om te lezen. Het moet wél gezegd dat het verhaal zelf soms actueel klinkt, Lemaitre is absoluut een goede verteller én eentje met humor.
Eerder: Vrije val,
Drie dagen en levenslang,
Irene,
Alex,
Camille,
Rosy,
Vals leven,
Tot ziens daarboven,
De kleuren van de brand
Uitgeverij: Xander Uitgevers (2020) - 442 blz.
Oorspronkelijke titel: Miroir de nos peines
Vertaling: Andreas Dijkzeul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten