Meisje zonder hoop - Michael Robotham

Twintig jaar geleden werd de familie van Cyrus Haven vermoord. Alleen hij en zijn broer Elias overleefden. Cyrus omdat hij zich verstopte, Elias omdat hij, zoals later bleek, de moordenaar was. Nu komt Elias vrij uit de gesloten psychiatrische inrichting waar hij was opgenomen, en forensisch psycholoog Cyrus moet besluiten of hij de man die hem zijn jeugd ontnam kan vergeven.

Ondertussen wordt Cyrus opgeroepen bij een zaak in Nottingham. Een man is vermoord en diens dochter Maya is ontvoerd. Even later wordt een tweede vrouw ontvoerd. De enige getuige is Evie Cormac, de getroebleerde tiener met een gave en een oude bekende van Cyrus. Om de twee vrouwen te vinden, zullen ze samen op zoek moeten naar antwoorden uit het verleden, en ze weten beiden dat dat nooit zonder gevaar is.

****

Sinds Michael Robotham in 2004 debuteerde met zijn boek De verdenking ben ik al fan, is hij niet weg te denken uit mijn leesgeheugen en hoort hij tot mijn lijstje favoriete auteurs. Meisje zonder hoop is de derde met de forensisch psycholoog Cyrus Haven en zijn protegé Evie Cormac en dit is zeker een succesformule zoals ook nu weer blijkt.

Cyrus heeft een traumatisch verleden, zijn oudere broer vermoordde zijn ouders en twee zussen en hij overleefde het bij toeval. Maar nu komt Elias dus vrij. Cyrus worstelt hiermee en net nu zit hij in een belangrijke moord- en ontvoeringszaak. Evie woont bij Cyrus en zij kijkt helemaal niet uit naar de komst van Elias, ook zij heeft een traumatisch verleden. Voor een deel draait het verhaal hierrond.

Maar dan is er uiteraard nog de zaak, een ontvoering vraagt toch een andere aanpak dan een moordzaak en tijd speelt hier een grote rol. En dan verdwijnt er nog een vrouw.

Cyrus en Evie vullen elkaar heel erg goed aan in het boek, het karakter van Evie brengt ook humor in het verhaal, haar reacties en de conversaties die zij voert zijn vaak om te smullen. Van Elias krijgt de lezer niet veel hoogte en zelfs Cyrus heeft er moeilijk mee. Ook Evie heeft haar bedenkingen.

Het verhaal heeft een erg goede plot met verrassende plotwendingen. Het blijft tot aan het einde toe ook heel erg spannend en de finale was verrassend en zelfs wat ontroerend. Robotham is een meester-verteller.

Meisje zonder hoop is een origineel en spannend boek en een zeer goed vervolg op Meisje zonder verleden en Meisje zonder leugens. Robotham is een top-auteur.

Eerder: Gebroken, Vuurvast, Boetedoening, De afrekening, Zeg dat het je spijt, Door mijn ogen, Leven of dood, Sluit je ogen, Verwachting, De andere vrouw, Meisje zonder verleden, Meisje zonder leugens, Als je van mij bent

Uitgeverij: De Bezige Bij (2022) - 381 blz.

Oorspronkelijke titel: Lying Beside You

Vertaling: Daniëlle Stensen

Mot en de metaalvissers - Sanne Rooseboom

 

Mot heet eigenlijk Vlinder. Maar zo noemt alleen haar moeder haar nog. Die wil het liefst een fladderig, kleurrijk kind in een jurkje. De elfjarige Mot is zo niet. Mot houdt van zwarte kleren en van de oude, rommelige stad waarin ze opgroeit. Uit opstandigheid koopt ze van haar spaargeld een magneet om roestig ijzer mee op te vissen uit het oude kanaal. Ze krijgt een eigen stekkie tussen de andere metaalvissers en daar vindt ze een kleine duikboot. Die duikboot is het begin van een geweldig avontuur, waarbij Mot de acrobaten van De Werf ontmoet, nieuwe vrienden maakt, het tegen een machtige miljardair opneemt en haar moeder beter leert kennen.

Mot en de metaalvissers is een origineel en betoverend verhaal dat zich nét niet in onze wereld afspeelt. Over de rafelrandjes van een stad, over jezelf kunnen zijn en over roest. Heel veel roest.

De Nederlandse Sanne Rooseboom studeerde internationale betrekkingen met een specialisatie in mensenrechten aan de universiteiten van Amsterdam en Sussex. Ze werkte tien jaar als journalist voor dagbladen en een radiozender en was onder meer correspondent in Londen. In 2016 debuteerde ze dan als kinderboekenschrijfster met haar boek Jippie! een humeurig sprookje. Ondertussen is er een derde Jippie! boek verschenen en schreef ze vijf delen over Het Ministerie van Oplossingen. Mot en de metaalvissers is een boek apart, het stond in 2023 op de shortlist van de Boon Literatuurprijs van Vlaanderen en werd genomineerd voor de Woutertje Pieterse Prijs 2023. Dit jaar schrijft ze ook het kinderboekenweekgeschenk.

"Ik ben kinderboekenschrijver Sanne Rooseboom. Ik schrijf over geheime Ministeries, roestige duikboten en humeurige prinsessen. Ik hou er van als kinderen mijn boeken grappig en spannend vinden, maar het moet wel ergens over gaan. Over wat je kunt doen voor een ander, over onrecht rechtzetten, over vriendschap, over ouders." (sannerooseboom.com)

Mot en de metaalvissers is een kinderboek vanaf 9 jaar en het gaat inderdaad ergens over, dat vond ik verrassend. Nu ben ik de leeftijd van 9 jaar al heel lang ontgroeid maar ik heb er enorm van genoten. Het waren aangename personages die je helemaal in je hart kunt sluiten en waar je een warm gevoel van krijgt.

Het verhaal was heel erg goed opgebouwd. Eerst en vooral leer je Mot en haar moeder kennen en dit is een rode draad doorheen het verhaal. Hun relatie evolueert doorheen het boek en het was een heel erg kloppend pedagogisch plaatje, wijsgerig zelfs. Zelfs als volwassene kan je hier wel wat uit opsteken. En dan leert Mot de metaalvissers beter kennen en daardoor ontmoet ze dan ook de andere mensen op De Werf, een toch wel speciale plaats die echt wel tot de verbeelding spreekt, ik had zelf heel erg veel zin om daar een kijkje te gaan nemen.

En dan is er de vondst van de duikboot. Rooseboom heeft er een spannend avontuur van gemaakt met zelfs een echte zoektocht. Het zijn de bewoners van De Werf die Mot helpen om de duikboot in orde te maken en haar te leren varen, ze zijn zelf immers allemaal, of toch bijna, duikboot bezitters, wonen erin en varen er ook mee. En dan duikt steeds opnieuw de eigenaar van het grootste deel van de stad op, Arkon Bolwerd. Hij heeft heel wat plannen met de stad waar de meeste bewoners tegen protesteren, maar hij heeft het nu dus ook voorzien op de duikboot. De bewoners krijgen argwaan en gaan op onderzoek uit.

Mot en de metaalvissers is een zalig boek om te lezen, een boek met een hart. Sophie Pluim heeft het boek dan ook nog voorzien van prachtige tekeningen in zwart, wit en rood en heeft hiermee het boek zeer goed visueel weergegeven. Een boek om je in te verliezen, een aanrader voor jong én oud.

Uitgeverij: Van Goor (2022) - 332 blz.

Illustraties: Sophie Pluim

De koers - Louis van Dievel

De beloftevolle wielrenner Peter Houben sterft na een fatale valpartij in een Belgische ronde. Een jammerlijk ongeluk, denkt iedereen. Ook Goedele Martens, zijn weduwe, die op de begrafenis kennismaakt met de harteloosheid van het wielermilieu. Tot een ex-coureur, die zelf in een rolstoel is beland na een val, haar de vertraagde beelden van Peters dodelijke smak bezorgt. Haar wereld staat stil wanneer ook zij de opzettelijke duw ziet. Goedele is vastbesloten om uit te zoeken wie haar man de dood heeft ingejaagd. Daarmee haalt ze zich de haat en het misprijzen van het peloton op de hals. Én ondervindt ze dat zelfs het gerecht geen blijf weet met de koers.

**

Louis van Dievel is journalist en een Vlaamse schrijver, hij werd bekend met zijn non-fictie boek De Pruimelaarstraat (2006) en ondertussen komt er regelmatig een boek bij op zijn palmares, om in wielertermen te blijven.

De koers is een echt Vlaams boek, dat kan ik van de twee vorige boeken die ik gelezen heb zeggen maar hier is het echt wel ten top. We hebben het dan over zijn schrijfstijl en woordgebruik alsook over zijn personages maar hier toch ook over het onderwerp. Wielrennen is naast voetbal toch wel dé Vlaamse sport die deel uitmaakt van de Vlaamse cultuur, er mag geen wedstrijd zijn of ze is live te volgen op de Vlaamse televisiezender. De auteur gebruikt heel wat termen uit de wielersport en als leek heb je dan ook mocht je willen uiteraard, wat opzoekwerk.

Ook nu heeft de auteur zeer realistische personages gebracht, je zou ze zomaar kunnen ontmoeten op straat of zelfs in je eigen familie- of kennissenkring. Het is echter zo dat ik totaal niet bekend ben met het wielermilieu en me niet goed kan voorstellen hoe het er daar aan toe gaat, van Dievel trouwens ook niet als ik het zo lees, hij is zelf te rade moeten gaan bij wielerkenners en  sportjournalist Michel Wuyts. Na en tijdens het lezen van dit boek begon ik me wel af te vragen of er inderdaad zoveel vijandschap kan zijn in een wielerploeg, het liep echt wel de spuigaten uit en er zijn meerdere scheldtirades te lezen alsook agressief gedrag dat beschreven werd.

Louis van Dievel kon me met zijn twee vorige gelezen boeken echt wel bekoren maar dit boek lag me niet en het leesplezier lag laag. De plot was maar zozo en leek me ongeloofwaardig, maar zoals gezegd ben ik niet bekend met het wielrennen en kan ik zomaar mis zijn en is het toch realistisch. In dat geval zou het wel een spijtige zaak zijn voor de vooral kleinere wielerploegen en hun wielrenners. De uitwerking van de personages viel me ook wel tegen, net zoals het verhaal bleven ze vlak en was het moeilijk om er je in te verplaatsen of mee te leven.

Louis van Dievel is een goed schrijver maar dit boek viel me tegen. De inhoudelijke keuze was helemaal niet mijn ding en de plot was te licht en pakte niet. De gevarieerde uitwerking en zijn schrijfstijl kon ik dan weer wel goed pruimen.

Eerder: Hof van assisen, De laatste ronde

Uitgeverij: Pelckmans (2022) - 252 blz.