Barcelona, 1901. Er heerst grote sociale onrust in de stad: de armoede van de laagste klassen botst met de luxe van de grote boulevards, waar steeds meer schitterende gebouwen verrijzen.
De arme kunstenaar Dalmau Sala zit gevangen tussen deze twee werelden. Aan de ene kant die van zijn familie, en van Emma, zijn grote liefde, die actief de arbeidersstrijd steunen. Aan de andere kant die van zijn werk in de keramiekfabriek van zijn mentor Don Manuel Bello, een rijke, conservatieve bourgeois. Daar bevindt hij zich in het hart van het artistieke milieu en krijgt hij fantastische opdrachten van de gegoede burgerij. Dalmau worstelt om zijn eigen pad te vinden, als man en als kunstenaar. Welke kant kiest hij?
***
Ildefonso Falcones is een Catalaan met een duidelijke fierheid op zijn stad Barcelona waar hij woont en werkt en met een grote interesse in de geschiedenis van deze stad. Zijn debuut verscheen al in 2006 en hij is nu aan zijn vijfde historische roman toe, hij neemt dus zijn tijd. Door de grote historische correctheid en de vele informatie die hij erin verwerkt, is dit meer dan begrijpelijk.
In De schilder van Barcelona heeft hij het eerste decennium van de twintigste eeuw als tijdsspanne genomen. Het blijkt een zeer woelige periode te zijn waarin er vele conflicten en gewelddadigheden plaatsvinden. De kloof tussen de uitgebuite arbeiders die werken voor een hongerloon, als ze al werk hebben, en de werkgeversklasse die zich op hun rug verrijkt, is groot. Falcones heeft deze historische feiten zeer levendig en realistisch beschreven, heel erg interessant ook. Deze feiten spelen zich specifiek af in Barcelona, maar de algemene strekking is ook wel geldig voor andere grote steden en landen. Ik was in ieder geval geïmponeerd door deze historische vertelling.
Een tweede historische lijn is de kunst, de auteur vertelt over de artistieke stromingen die er zijn, het Catalaans modernisme wordt o.a. uit de doeken gedaan. Ook verschillende architecturale verwezenlijkingen zoals van Antoni Gaudí en Domènech i Montaner, worden uitvoerig besproken en spelen zelfs een grote rol in het verhaal.
Al deze elementen heeft Ildefonso Falcones dus in een verhaal gegoten met fictieve personages. Het verlevendigt het hele historische gebeuren en je waant je zo in het Barcelona van toen, niet meeleven is geen optie. Hij heeft zich echter beperkt in het aantal personages en dus zijn de verhaallijnen dit ook. Het mag bijna een kunst genoemd worden om al die historische gebeurtenissen gekoppeld te krijgen met zo weinig personages maar het is hem wonderwel gelukt. Het nadeel is wel dat het boek als verhaal niet veel afwisseling biedt en het wat langdradig is op momenten. Falcones weet echter altijd net op tijd met interessante historische info of weetjes zoals over morfine-gebruik in die tijd, te komen zodat je toch terug bij de les bent.
De schilder van Barcelona is een lijvig boek dat vlot leest en een grote schat aan historische informatie bevat. Het fictieve verhaal is een mooi en goed kader hiervoor maar op zich niet altijd even boeiend, de auteur viel wel eens in herhaling, meer personages hadden interessanter geweest. Toch een fijn boek.
Eerder: De kathedraal van de zee, De erfgenamen
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2020) - 668 blz.
Oorspronkelijke titel: El pintor de almas
Vertaling: Joke Mayer en Fennie Steenhuis
