Meisje zonder verleden - Michael Robotham

Er wordt een meisje gevonden in een huis waar zich een afschuwelijk drama heeft afgespeeld. Ze is uitgehongerd en vies, en wil niemand vertellen wie ze is, hoe oud ze is of waar ze vandaan komt. Misschien is ze twaalf, misschien vijftien. Ze is niet als vermist opgegeven, en ook een DNA-test geeft geen uitsluitsel over haar identiteit. Iemand geeft haar de naam Evie Cormac, en ze krijgt een plaatsje in een gesloten jeugdinstelling.

Zes jaar later claimt Evie dat ze achttien is en klaar om de wijde wereld in te trekken. Psycholoog Cyrus Haven moet bepalen of Evie zelfstandig genoeg is om de instelling te verlaten. Cyrus had zich op alles voorbereid, maar niet op deze fascinerende en gevaarlijke jonge vrouw, die de gave heeft te kunnen zien wie er liegt. En blijkbaar vertelt niemand in haar omgeving de waarheid.

****

Michael Robotham introduceert een nieuwe hoofdfiguur, een psycholoog toch ook om in de traditie van Joe O'Loughlin te blijven. Het volgende boek met Cyrus Haven ligt ondertussen ook al in de winkelrekken.

Dit boek gaat niet uitsluitend over Evie, het raadselachtige meisje. Er wordt ook nog een moord gepleegd. Een tienermeisje verdwijnt op een avond en 's morgens wordt haar lijk gevonden. Cyrus wordt ook hier ingeschakeld om hoofdinspecteur Lenny Parvel te helpen met het vinden van de moordenaar.

Ook nu is er weer geen nagelbijtende spanning zoals we gewoon waren in de eerdere boeken van Robotham, maar de introductie van een nieuwe psycholoog die telefoonloos door het leven gaat en de politie assisteert, is interessant. Evie is ook al zo'n interessant personage, je sluit haar in je hart ook al is ze niet simpel in de omgang. Maar het is geen wonder dat Cyrus wel weet door te dringen tot het meisje, hij is zelf een beschadigde ziel en begrijpt haar als geen ander.

Robotham slaagt er in om je het verhaal in te zuigen, enerzijds door de interactie tussen Cyrus en Evie en de verhaallijnen die hiermee verband houden en anderzijds door de manier waarop de plot zich ontvouwt omtrent het moordonderzoek. Een zeer goede plot dus met veel afwisseling en de auteur trakteert de lezer op verschillende verrassende wendingen in het verhaal, echt de moeite. Naar het einde toe verzeilt de lezer dan in een super spannende ontknoping, een echte Robotham waardig.

Meisje zonder verleden is een zeer geslaagd boek, interessante personages, goede plot met verrassende wendingen en af en toe een vleugje humor. En nu ben ik benieuwd naar het vervolg, het verhaal van Evie is dan het onderwerp volgens wat ik lees. Oké, laat maar komen.

Eerder: Gebroken, Vuurvast, Boetedoening, De afrekening, Zeg dat het je spijt, Door mijn ogen, Leven of dood, Sluit je ogen, Verwachting, De andere vrouw

Uitgeverij: De Bezige Bij (2019) - 396 blz.
Oorspronkelijke titel: Good Girl, Bad Girl
Vertaling: Daniëlle Stensen

Het meisje dat te veel van lucifers hield - Gaétan Soucy

Een jonge vrouw schrijft op wat haar sinds de dood van haar vader is overkomen, een reeks gebeurtenissen die haar leven volkomen op zijn kop heeft gezet. Dat zij er verslag van doet is een wonder: haar vader heeft haar van de wereld afgesloten gehouden, haar taal is een eigengemaakt mengsel van alledaagse spreektaal en de taal van de Mémoires van de Duc de Saint-Simon, een veeldelig achttiende-eeuws boek dat toevallig in huis aanwezig is. Maar in die taal weet zij des te schrijnender op te roepen wat er in haar leven allemaal is misgegaan; de krachttoer alles in taal om te zetten en de onmogelijkheid de bizarre en ijzingwekkende voorvallen een plaats te geven in haar wereld, geven Het meisje dat te veel van lucifers hield een adembenemende en ontroerende kracht.

***

Gaétan Soucy studeerde fysica, filosofie, literatuur en Japanse taal in Montréal. Hij doceerde er filosofie en schreef vier boeken voor hij in 2013 op 55 jarige leeftijd overleed. Zijn eerste roman, l'Immaculée conception (Onbevlekte ontvangenis) verscheen in 1994. Zijn derde boek Het meisje dat te veel van lucifers hield leverde hem de publieksprijs op de Salon du Livre de Montréal 1999 op en de prijs van de Académie des lettres du Québec 1999 en hij brak er internationaal mee door.

Dit boekje is wel speciaal te noemen. Vooreerst is er het taalgebruik. Doorheen het lezen wordt duidelijk dat de schrijfster van het dagboek zich bedient van de taal die ze leest in eeuwenoude boeken die een beschrijving zijn van gebeurtenissen en personages aan het Franse hof tijdens de laatste regeringsjaren van de Zonnekoning tot 1723. Ze heeft op het landgoed niet veel anders te doen in haar vrije tijd als hierin te lezen. Hoe ze dit heeft geleerd, wordt niet duidelijk, zij en haar broer zijn immers in totale eenzaamheid opgegroeid onder het juk van hun godsdienstwaanzinnige vader.

Inhoudelijk krijgt de lezer ook een en ander voor zijn kiezen. Wat deze kinderen meemaken is waanzinnig, hoe gruwelijk blijkt maar naarmate je verder komt in het boek. Gaétan Soucy heeft dit mooi opgebouwd en daardoor zit er ook een zekere spanning in het verhaal. De ontknoping van het verhaal is grotesk, je waant je in een Middeleeuwse scène met moderne attributen weliswaar. En dan is plots het verhaal gedaan, je blijft zitten met vragen en toch is het een mooi einde.

Het boek roept gemengde gevoelens op. Het leest niet altijd even boeiend en toch blijf je verder lezen. Na het dichtslaan krijg je zelfs zin om passages terug te gaan herlezen. Eigenlijk was het een huzarenstukje om dit boek geschreven te krijgen, helemaal niet simpel. De auteur moet zich serieus ingelezen hebben om tot dit resultaat te komen, alles klopt. Het boekje laat een diepe indruk na, alleszins toch op mij.

Uitgeverij: Querido (2002) - 176 blz.
Oorspronkelijke titel: La petite fille qui aimait trop les allumettes
Vertaling: Han Meijer

Het pleidooi - Steve Cavanagh

Advocatenkantoor Harland and Sinton is al jarenlang de spil van een wereldwijd fraudenetwerk, maar nu zit de FBI hen op de hielen. Wanneer David Child, een rijke cliënt van de firma, wordt gearresteerd voor moord, vraagt de FBI Eddie Flynn om ervoor te zorgen dat Child wil getuigen tegen Harland and Sinton. Eddie weet instinctief dat er iets niet klopt, maar hij moet wel meewerken.

Want de FBI is namelijk in het bezit van belastend materiaal over zijn vrouw Christine. Voor Eddie is dat het begin van een adembenemende race tegen de klok: niet alleen moet hij Childs onschuld zien te bewijzen, hij moet ook voorkomen dat Christine in handen valt van de FBI of van de gewetenloze advocaten van Harland and Sinton...

*****

Steve Cavanagh is redelijk nieuw in het thrillerlandschap. In 2015 verscheen zijn eerste boek en ondertussen heeft hij zijn zesde uitgebracht waarvan 1 niet behoort tot de Eddie Flynn-serie. Het pleidooi is tweede in de rij.

Zijn boeken worden zeer gesmaakt en dat is geen wonder. Hij slaagt er steeds in om een intrigerend verhaal te produceren dat meteen ook spannend is en humor bevat, altijd een zeer goede combinatie. Zijn personages zijn ook subliem, hij zet ze zo neer dat je ze ofwel haat ofwel in je hart sluit, en vervelen doen ze zeker niet. En dan zijn er nog de rechtbankperikelen, om van te smullen.

Eddie Flynn ging ooit door het leven als een oplichter eerste klas. Uit die tijd heeft hij vele contacten en vrienden overgehouden waar hij in zijn nieuwe leven als advocaat gebruik van kan maken en hij heeft ze nodig. Hij staat hier immers voor de onmogelijke taak om een cliënt te verdedigen waartegen de bewijslast nagenoeg sluitend is, een cliënt tegen wil en dank dan nog. De FBI heeft hem deze opgedrongen, ze hebben een serieus pressiemiddel om hem in het gareel te houden, zijn vrouw.

Er ontspint zich een ongelooflijk verhaal met regelmatig verrassende plotwendingen. Het is een plot om U tegen te zeggen. Flynn moet werkelijk alles uit de kast halen om uit te dokteren hoe en door wie de moord wèl zou kunnen gepleegd zijn. En in de rechtbank zit dan ook nog alles tegen, de rechter èn de openbare aanklager zijn beiden een nachtmerrie voor elke advocaat.

Dit is een verhaal dat weer maar eens heeft gezorgd voor onbeschrijflijk groot leesplezier, spanning, fascinerende personages, verrassende wendingen, steengoede plot, geweldig goede rechtbankscènes en dit alles overgoten met wat humor. Steve Cavanagh blijft met stip één van mijn favorieten.

Eerder: Geen tijd om te sterven, De getuige, Dert13n

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2017) - 441 blz.
Oorspronkelijke titel: The Plea
Vertaling: Ralph van der Aa

Hard hart - Ish Ait Hamou

De jonge Tom Macleigh laat de bedrukte sfeer van zijn ouderlijk huis en de voorspelbaarheid van zijn saaie provinciestadje achter zich om te gaan studeren aan de universiteit van Boston. In de anonimiteit van de grootstad bloeit de teruggetrokken jongeman langzaam open: hij staat op eigen benen, maakt enkele intrigerende nieuwe vrienden en komt in de ban van zijn bloedmooie studiegenote Rachella.

Verlegen als hij is, durft Tom haar niet aan te spreken en verliest hij zich in dagdromen. Hij krijgt ook steeds meer af te rekenen met onverklaarbare woedeaanvallen waarin hij het contact met de werkelijkheid compleet verliest. Maar wanneer Rachella een donkere periode doormaakt, blijkt hij toevallig de juiste man op de juiste plaats. Ze groeien gaandeweg naar elkaar toe. Wordt de liefde voor Rachella zijn redding of zijn ondergang?

***

Ish Ait Hamou debuteerde in 2014 met dit boek maar hij is vooral bekend als choreograaf en jurylid van So You Think You Can Dance, een danswedstrijd in vele landen, zo ook in Nederland en België. Ondertussen is hij aan zijn vierde roman en hij wordt zeer gesmaakt.

De auteur heeft hier een mooi boekje geschreven. Tom is het liefst op zijn eentje en hij maakt nauwelijks vrienden. Ook in Boston maakt hij geen contact met zijn medestudenten, eenzaam is hij echter niet. En dan ontdekt hij in zijn klas een meisje waar hij onmiddellijk voor valt en dit nadat hij slechts haar stem hoorde. Contact leggen vindt hij moeilijk. Verschillende maanden gaan voorbij en dan ziet hij ineens zijn kans. Ondertussen zitten we al in de helft van het boek. Hij spreekt haar eindelijk aan en verovert langzaam maar zeker haar hart. En dan is er de dag van hun afstuderen, drie jaar later.

Het is geen moeilijk boek. En in feite gebeurt er niet zo veel, en toch lees je vlot verder. Ook al heeft Tom het moeilijk om contacten te leggen, toch maakt hij enkele vrienden. Vooral het oudere koppel, Toms buren, stelen het hart van de lezer, een mooie vriendschap ontwikkelt zich.

En aan het einde is er dan een plotwending van jewelste, het maakt dat je zelfs begint terug te lezen in het boek naar de betreffende passages. Verrassend.

Een mooi goed boekje dat zeker het lezen waard is.

Uitgeverij: Manteau (2014) - 160 blz.

De laatste ronde - Louis van Dievel

Na 42 jaar wenkt de laatste werkdag van facteur Ludo. Hij blikt terug op de verloren jaren en verbijt de angst voor wat komen moet. Twee piepjonge meiden - Cheyenne en Anissa - rijden mee om de stiel te leren. En dat niet alleen brengt Ludo van slag.

De laatste ronde is een snapshot op een knooppunt tussen dromen en falen, begeerte en onlust. Een kroniek van een mensenleven op een dood spoor, meeslepend opgetekend door een scherpziende pen vol compassie.

****

Dit boek van Louis van Dievel gingen we lezen voor de leesclub in september, tant pis, corona steekt er voor de derde maal een stokje voor.

Het is een echte Vlaamse roman die je zomaar in je straat voor je ogen zou kunnen zien afspelen. Het geroddel, ontrouw, drank, teveel drank, liefdevolle zorg, al die typische personages die je dagdagelijks ontmoet, niemand ontsnapt eraan. We volgen hier postbode Ludo, de facteur, op zijn laatste weken voor zijn pensioen. Hij werkt in een klein postkantoor met slechts enkele medewerkers en ze kennen elkaar door en door. Doorheen die laatste dagen wordt op het leven van Ludo teruggeblikt, en er gebeurde genoeg om de lezer zeer geboeid te laten blijven tot de laatste letter.

Van Dievel schrijft met humor en portretteert zijn personages op een sublieme wijze. Je kan niet anders dan meeleven met hen. En het was zeer mooi om te lezen hoe twee jonge meisjes, hoe jong en onervaren ze ook zijn, Ludo's hart weten te stelen en een frisse wind doen waaien in het postkantoortje.

De laatste ronde is een zeer mooi boek dat schittert door zijn eenvoud en echtheid, zowel door het verhaal als de personages. Ludo van Dievel weet met zijn vertellingen de lezer te beroeren, zonder hoogdravende constructies raakt hij de kern van de Vlaamse ziel. Ik ben geweldig content deze schrijver te hebben leren kennen, zijn andere boeken zullen zeker nog de revue passeren.

Eerder: Hof van assisen

Uitgeverij: Vrijdag (2017) - 222 blz.