Detective.
Op de achterflap:"Naar aanleiding van een gewelddadige overval op een bordeelhoudster in Kopenhagen duikt Rose, de eigenzinnige assistente van brigadier Carl Mørck, op de kwestie van een jaren geleden verdwenen prostituee - een van de vele onopgehelderde zaken die de afdeling Q moet oplossen. Wanneer Mørck en zijn collega Assad worden gedwongen de zaak te onderzoeken, komen er verdachte aanwijzingen boven water over een eiland waar de Deense overheid vroeger lichtzinnige vrouwen naartoe stuurde, die vervolgens waren overgeleverd aan de luimen van het bewakend personeel. Mørck en Assad ontdekken algauw dat dit slechts het topje van de ijsberg is van een ongehoorde vorm van mensenrechtenschending, die meer dan een halve eeuw geleden is begonnen en blijkbaar nog steeds gaande is."
Serie Q is absoluut een schot in de roos, ook nu weer een schitterend verhaal, het vierde reeds.
Het lijdt geen twijfel dat er nog zullen volgen, de auteur is in boek één gestart met de uitdieping van zijn personages, de leden van afdeling Q, en slechts zeer incidenteel lost hij informatie. Elk boek draagt zo zijn steentje bij en weten we weer wat meer over deze personen. Zo is er weer een ontwikkeling in de spijkerpistoolmoorden waar Carl gewond werd en één collega zwaar verlamd en dan zijn er nog de scheidingsperikelen van Carl en zijn ex. Een nieuwe plotlijn op de achtergrond krijgt ook vorm, nonkel Birger Mørck sterft terwijl hij aan het vissen is en tiener Carl en neef Ronny ondertussen naar het vrouwelijk schoon zitten te kijken. Een aanrader dus om zeker deze serie van in het begin te lezen, het tilt het niveau van de boeken toch nog een stukje op.
Een ander pluspunt, zoals in al de boeken uit de serie, is uiteraard de humor, soms woordspelingen maar een andere keer dan weer zeer ludieke beschrijvingen, relativerende zelfkennis of bedenkingen.
De plot zat zeer goed in elkaar, het boek bestaat uit twee verhaallijnen met zo'n dikke 20 jaar tussen die mekaar steeds afwisselen. Het deel uit 1987 leest als een roman en is aangrijpend, het thema is ook niet het minste, opsluiting en mishandeling van jonge vrouwen, al dan niet zwakzinnig en seksueel losbandig, en de gedwongen sterilisaties. En dan de oprichting van een zeer rechtse organisatie met zeer duidelijke nazistische trekken. De wereldoorlog mag dan gedaan zijn, bepaalde ideeën lijken nog voor te leven onder sommigen, ook nu nog een zeer actueel thema.
En aan het einde breidde de auteur er nog een zeer verrassende ontknoping aan.
Een prachtig boek, goede plot, actueel en aangrijpend thema, humor, ja laat maar komen die verhalen van afdeling Q.
Eerder: De vrouw in de kooi, De fazantenmoordenaars, De noodkreet in de fles
Uitg. Prometheus (2011) - 469 blz. | Oorspr. titel Journal 64 - vertaling Kor de Vries
Actiethriller.
Op de achterflap: "Vlak voor Earth Day wordt er ingebroken bij de elektriciteitscentrale van New York. Niet lang daarna komen er stroomstoten uit willekeurige stopcontacten. Ze kosten iedereen die in de buurt staat het leven en kunnen op elk moment opduiken, overal... Lincoln Rhyme en Amelia Sachs zijn koortsachtig op zoek naar de daders. Gaat het om eco-terroristen, een gefrustreerde werknemer van de centrale of een gestoorde maniak die alleen opereert?"
Jeffery Deaver is een top schrijver en ook deze Spanningsveld is weer een super spannend boek. Het is zo'n boek dat je moeilijk opzij kan leggen, van in het begin zijn er zeer spannende actiescènes en de plotwendingen volgen mekaar in sneltreinvaart op.
Het is ook een verrassend boek, Deaver heeft de plot weer zeer goed uitgewerkt en de keuze van het wapen was zeer origineel, elektriciteit. En ook al ken je er niks van, de auteur heeft het tussendoor zeer begrijpelijk uitgelegd allemaal.
De karakters worden niet psychologisch uitgediept maar je krijgt genoeg mee zodat het net acceptabel is, maar het boek moet het toch vooral hebben van zijn hoge tempo en spanning en daar is het meer dan in geslaagd.
Filmisch gezien zou dit een rasechte actiethriller zijn met vele spectaculaire beelden en veel spanning. En als boek is het dit absoluut ook, het is verrassend, origineel en vooral zeer spannend!
Eerder: Het gebroken raam, De slaappop
Uitg. Van Holkema & Warendorf (2010) - 430 blz. | Oorspr. titel The Burning Wire - vertaling Hilke Makkink
Literaire thriller.
Op de achterflap: "Bonnie staat in een appartement, tussen omvergegooide meubels en kapotgesmeten spullen. Ze heeft kneuzingen in haar hals en op de grond ligt het levenloze lichaam van een man.
Bonnie kan het niet laten: ze knielt bij hem neer en raakt hem nog één keer aan voor ze het appartement verlaat. Zij heeft hem liefgehad. Even later belt ze vanuit een telefooncel een vriendin op, die ze vraagt haar te helpen de sporen uit te wissen en het lichaam te laten verdwijnen.
Wat is er aan dit schokkende tafereel voorafgegaan? Wat is er in het appartement gebeurd en wie was erbij betrokken? Aanvankelijk lijkt het duidelijk, maar gaandeweg blijken de grenzen tussen schuld, onschuld en medeplichtigheid uiterst dun te zijn."
Het schrijversduo Nicci French is er in geslaagd om een vlot boek, het veertiende trouwens, neer te pennen maar het is vooral origineel. Zo is er bijna een half boek lang de vraag wie nu het lijk is alhoewel je dit wel kan veronderstellen. Dan wordt het verhaal verteld in ervoor en erna hoofdstukken, goed gevonden maar heel soms verwarrend want het is meestal wel chronologisch, maar niet altijd. Heel het boek lang heb je er ook het raden naar wat er nu precies gebeurd is en wie de moordenaar toch wel is, alhoewel ik op zeker moment wel een ingeving kreeg maar het waarom bleef dan toch de grote vraag en daarmee leek het onwaarschijnlijk.
Uiteindelijk wordt dan toch de politie ingeschakeld en wordt er een onderzoek opgestart, maar dit is absoluut geen verhaallijn in dit boek. Voor zover het aan bod komt en dit slechts aan de hand van wat Bonnie vertelt, is het echter niet helemaal correct. Het is natuurlijk ook niet de opzet van dit boek maar mij stoorde het toch.
Het boek is ook helemaal niet spannend en soms verviel het zelfs een beetje in langdradigheid. En zoals in de meeste van hun boeken gaat het ook nu weer over een vrienden kring rond een jonge vrouw en daar tegenover dan een antagonist die wel zeer speciaal is, het prototype van een kunstenaar.
Een vlot lezende literaire thriller dus helemaal in de stijl zoals we van Nicci French gewoon zijn maar origineler van opzet.
Eerder: Wat te doen als iemand sterft
Uitg. Anthos (2009) - 319 blz. | Oorspr. titel Complicit - vertaling Irving Pardoen
Historische roman.
Op de achterflap: "In het Mississippi van de jaren 60 wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten."
Weer een debuutroman en hij is helemaal in orde. Het is een meeslepende roman waar je je volledig kunt inleven in de personages.
Het geeft ook een zeer realistisch beeld, denk ik toch, van het leven van zwart en blank vijftig jaar geleden. Nu lijkt het onbegrijpelijk dat die verschillen ooit zo fel hebben kunnen bestaan en dat het niet naleven van deze separatie wetten zulke ernstige gevolgen kon hebben, vooral voor de zwarten dan, echt hemeltergend. Langs de andere kant wordt ook beschreven dat het niet allemaal kommer en kwel was, sommige relaties tussen de rassen waren zeer vriendschappelijk en soms zelfs liefdevol maar het mocht niet geweten zijn.
Het verhaal wordt verteld, gezien door de ogen van twee zwarte hulpen, Aibileen en Minny, en een blanke dame, Skeeter, dat is soms even nadenken.
Kathryn Stockett schrijft erg goed, heel vlot en op een humoristische wijze en het is een zeer knap verhaal. Je kan goed doorlezen alhoewel het op sommige momenten wat traag gaat en het verhaal stilvalt, maar de schrijfster herpakt zich telkens weer en hop, je zat er weer in. Deze roman is zeker een aanrader.
Uitg. Mistral (2010) - 487 blz. | Oorspr. titel The Help - vertaling Ineke van Bronswijk
Psychologische thriller.
Op de achterflap: "Op de dag dat ze wordt ontvoerd, heeft makelaar Annie O'Sullivan drie goede voornemens: een huis verkopen, de ruzie met haar moeder bijleggen en op tijd komen voor het etentje met haar vriend. De open dag van het huis is geen groot succes, maar op het moment dat Annie het huis wil afsluiten verschijnt er onverwachts een laatste bezoeker. Misschien heeft ze toch nog geluk vandaag...
Een jaar later weet ze te ontsnappen uit de blokhut waar ze al die tijd werd vastgehouden en misbruikt. Terwijl Annie probeert weer grip te krijgen op haar leven, slaat de ontvoerder opnieuw toe. Het gevaar blijkt dichterbij dan ze denkt."
Een zeer geslaagde debuutroman van Chevy Stevens is dit. En niet zozeer omdat hij spannend is, alhoewel het zijn momenten heeft, maar het is vooral een meeslepende thriller.
Het boek begon raar, hoofdstuk 1 was sessie 1 en dit gold voor alle hoofdstukken. Annie vertelt zelf haar verhaal aan de hand van haar gesprekken of sessies met de psychiater, deze komt trouwens niet aan het woord en slechts eenmaal krijgen we haar naam zelfs maar te horen. Heden en verleden wisselen zich dus af maar beiden wel ongeveer in chronologische volgorde en daardoor is er veel afwisseling in het verhaal, het is absoluut niet saai te noemen.
Wat me van in het begin al opviel was dat Annie zeer relativerend en op die manier humoristisch vertelt. Langzaam maar zeker kom je zo in het verhaal terecht en leef je mee met haar, het is natuurlijk ook wel een zeer dankbaar onderwerp. Af en toe kwam het wat onrealistisch over, maar dit is helemaal niet onoverkomelijk in dit boek. De personages zijn dan wel weer zeer geloofwaardig neergezet.Een zeer vlot lezend en soms spannend boek dat ondanks het serieuze onderwerp, toch ontspannende lectuur is. Chevy Stevens mag nog boeken op de markt brengen.
Uitg. De Bezige Bij (2010) - 363 blz. | Oorspr. titel Still Missing - vertaling Paul Witte
Literaire thriller.
Op de achterflap: "In het glazen bad van een luxeappartement wordt het levenloze lichaam van een jonge vrouw gevonden, haar nek is gebroken. Ondanks het moderne beveiligingssysteem van het appartementencomplex is er geen enkel spoor van de dader. Bovendien weigert de eigenaar elke medewerking aan het onderzoek. Niet veel later worden in een garagebox drie gruwelijk gemartelde lichamen gevonden. De verdachten krijgen een anonieme tip van de politie en slaan op de vlucht. Populistische politici storten zich op de vermeende wetteloosheid en het corruptieschandaal, en eisen dat er koppen rollen...
In de loop van een paar snikhete dagen moet inspecteur Villani het morele verval van de maatschappij én zichzelf onder ogen komen. Terwijl rond de stad de bosbranden oplaaien, verdwijnen langzaam alle zekerheden uit zijn leven."
Dit boek is een echt twijfel geval voor mij. Het had zulke goede recensies dat ik er met volle moed aan begon, maar uiteindelijk heb ik serieus moeten doorbijten om er door te komen. En nu aan het eind weet ik nog niet goed wat ik er van moet denken.
Het is helemaal geen slecht boek, goed geschreven en het omvat wat van alles, zowel thriller als roman elementen, psychologisch is het zeer volledig en de personages komen zeer realistisch over en daarnaast stelt de auteur politieke en maatschappijkritische wantoestanden aan de kaak.
Maar anderzijds was het een moeilijk boek, onder andere de schrijfstijl was wennen. Temple gebruikt vaak korte zinnen, soms zelfs van één woord en ze geven dan ook nog dikwijls de gedachten van het personage weer, ja, het vergt soms enig denkwerk van de lezer. Een ander punt is dat hij in een hoofdstuk heel vaak verspringt, van het heden naar het verleden en weer terug en dan springt hij ook nog van de hak op de tak. Zo wordt Villani zeer goed geduid maar het maakt het boek dus moeilijk om erbij te blijven en erin duiken is dan al helemaal niet meer aan de orde.
Wat me ook nog opviel en stoorde was dat het onderzoek, waarschijnlijk mede door deze schrijfstijl, niet echt het hoofdonderwerp was van dit boek. Het leek of het maar de kapstok was waarrond het boek was opgehangen en dan met zoveel kleren dat je hem niet meer ziet.
En dan nog iets, wat is dat toch met auteurs of vertalers, ik kom er niet uit wie verantwoordelijk is, met het gebruik van de aanspreking 'knul'. Dit is nu al het zoveelste boek waarin deze term gebruikt wordt en elke keer opnieuw erger ik me er aan, het klopt gewoon niet en het komt zo 'sullig' over. En in dit boek wordt het zelfs nog gebruikt voor verschillende personages en soms zelfs bijna in dezelfde bladzijde, dit klopt al helemaal niet.
Wat ik dan weer wel heel tof vond aan dit boek, was dat Temple soms humoristische uit de hoek kwam, vooral in het eerste deel dan.
Misschien ligt het aan mij, maar ik heb niet echt genoten van dit boek en kan het dus niet aanraden.
Uitg. De Bezige Bij (2010) - 444 blz. | Oorspr. titel Truth - vertaling Paul Witte
Detective.
