Suikerspin - Erik Vlaminck

.

Het is 1908. De eigengereide kermisexploitant Jean-Baptist Van Hooylandt weet de hand te leggen op een Siamese tweeling, die hij op Vlaamse kermissen tentoonstelt. Het mensonterende bestaan waartoe hij de zusjes Joséphine en Anastasia dwingt, laat diepe sporen na. Honderd jaar later zijn de gevolgen nog altijd merkbaar in de lotgevallen van het nageslacht van Van Hooylandt.

***

Erik Vlaminck (Kapellen, 1954) volgde een lerarenopleiding waarna hij aan de slag ging als hulpverlener in een psychiatrisch centrum en hij begon ook te schrijven, in 1976 debuteerde hij met de novelle De troost. Een paar jaar later werd hij medeoprichter van een sociaal geïnspireerd theatergezelschap. Vanaf 1994 staat zijn leven echter volledig in het teken van het schrijverschap. Zijn doorbraak bij het grotere lezerspubliek kwam in 2008 met Suikerspin en Brandlucht (2011). Sinds 1993 schrijft hij de column 'Brieven van Dikke Freddy' in het tijdschrift Alert waarin een dakloze zijn problemen aankaart, deze columns worden later in verschillende boeken gebundeld en verschijnen in theaterproducties. De auteur ontving verschillende prijzen en nominaties voor zijn werk.

Suikerspin omvat een tijdsspanne van meer dan een eeuw over vier generaties van Vlaamse kermisuitbaters. De auteur heeft toch wel serieus wat opzoekwerk gedaan en ten behoeve van de lezer heeft hij her en der in het boek "archiefgegevens" opgenomen, wel gemakkelijk voor een lezer die van orde en correctheid houdt. Wat betreft chronologie verspringt de auteur voortdurend van personages en tijdszones wat het boek interessant maakt, maar verder houdt hij meestal de chronologische volgorde aan. Toch is het aan de lezer om mondjesmaat te ontdekken hoe de verhoudingen liggen en wat er precies gebeurd is. Aan het einde volgt er dan een knaller van formaat die je absoluut niet zag aankomen.

Erik Vlaminck schrijft over 'gewone' mensen, voor zover forains oftewel foorreizigers gewoon zijn want voor de meesten is dit wel een beetje een speciaal beroep en ze worden toch ook vaak als een aparte bevolkingsgroep gezien. Maar de auteur heeft hier toch de minder gewone kermisuitbater in zijn verhaal getrokken, gezien het onderwerp, het tentoonstellen van 'Un phénomène extraordinaire' is dit waarschijnlijk een heel logische keuze maar toch.

Jean-Baptist Van Hooylandt is de stichter van de kermisfamilie Van Hooylandt maar hij getuigt toch van een zeer extreme ongevoeligheid tegenover andere mensen en dan specifiek tegenover vrouwen, de woorden die hij bezigt, zijn zoals ze zeggen 'niet voor herhaling vatbaar'. Het geweld dat de man zowel fysiek als mentaal of emotioneel gebruikt, loopt de spuigaten uit en roept braakneigingen op, toch alleszins bij mij. En hij is niet de enige in zijn familie, zijn kleinzoon Arthur die een kindermolen uitbaat en die nu in de huidige tijd verhaald wordt, lijkt van hetzelfde laken een broek gekregen te hebben, de vrouwonvriendelijke uitspraken vliegen je om de oren. Ik moet zeggen dat ik daardoor een zekere aversie ontwikkelde tegen het boek en het lezen ervan me niet zo goed afging. Daardoor apprecieerde ik het veel minder dan de meeste lezers want het boek krijgt blijkbaar van de meesten een heel goede quotering.

Suikerspin zorgde dus voor twijfel of het een goed boek was, want als je het achteraf overschouwt, is het boek wél heel erg goed opgebouwd en het leest ook vlot. Daar is een zekere herkenbaarheid ook niet vreemd aan, het boek speelt zich voor een groot stuk af in de streek en zelfs in de stad waar ik woon en vlakbij waar ik als kind opgroeide was een 'remise' waarover sprake, maar écht vlakbij dus en dat was een beetje griezelig bij het lezen.

Ik las dit boek voor de plaatselijke leesclub die bij dit schrijven nog moet plaatsvinden en ook al lag het me minder toch weet ik wel zeker dat dit boek me gaat bijblijven. Daar zorgt het onderwerp namelijk voor en de walging die ik vaak voelde door zowel het taalgebruik van twee mannen van de familie Van Hooylandt als hoe vrouwen behandeld worden door hen en dan al helemaal als het over de Siamese zusjes Joséphine en Anastasia ging. De uitermate grote betrokkenheid tot sociale problematieken van de auteur is een punt dat in Suikerspin heel erg naar voor komt en de reden is dat dit een goed boek is maar ook de plotopbouw is fantastisch goed.

Uitgeverij: Wereldbibliotheek (2008) - 286 blz.

Dode zielen zingen niet - Jussi Adler-Olsen, Line Holm & Stine Bolther

Carl Mørck heeft de politie verlaten. Hij probeert zijn draai te vinden als auteur wanneer hij een verontrustende geluidsopname in handen krijgt. Een oudere vrouw is vier jaar eerder bijna vermoord door haar man, die daarna zelfmoord heeft gepleegd. De geluidsopname werpt nieuw licht op deze reeds gesloten zaak.

Carl gaat ermee naar afdeling Q, waar Rose en Assad de moed erin proberen te houden. De sfeer wordt er niet beter op door de komst van een nieuwe collega, de mysterieuze Deens-Franse politievrouw Helena Henry. Rose is ervan overtuigd dat Helena iets verbergt en begint haar eigen onderzoek naar de vrouw.

*****

'Jussi Adler-Olsen was duidelijk: tien boeken over afdeling Q, niet meer. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: samen met Stine Bolther en Line Holm maakt de serie een verfrissende doorstart.' En op deze manier krijgt Serie Q dus toch een vervolg en dat valt absoluut niet te betreuren, integendeel, het verhaal leest als vanouds met dezelfde spanning én humor.

Jussi Adler-Olsen (Kopenhagen, 1950) is met zijn thriller-serie over Afdeling Q enorm populair geworden daar getuigen de vele vertalingen van maar ook de verschillende verfilmingen. Toch zocht hij al vanaf 2021 naar schrijvers die hem zouden kunnen opvolgen en hij vond er zelfs twee: Stine Bolther en Line Holm en in 2022 werd het startschot gegeven voor hun samenwerking. Wat later werd hij echter onverwachts heel erg ziek waardoor hij niet zoveel heeft kunnen samenwerken met hen als gepland maar hij is enorm tevreden van het resultaat. Bij het volgende deel is hij wel meer betrokken maar het schrijven zelf laat hij volledig over aan dit schrijversduo. In een interview met Hebban deed hij dit uit de doeken.

Line Holm & Stine Bolther vormen dus het duo dat de fakkel overgenomen heeft om Serie Q toch terug tot leven te brengen. Line Holm (Hadsten, 1975) is onderzoeksjournalist en werd genomineerd voor de meest prestigieuze Deense prijs voor journalistiek en schreef twee journalistieke boeken. Stine Bolther (Kalundborg, 1976) is televisiepresentator, journalist, werkte als juridisch en misdaadverslaggever en schreef verschillende boeken waaronder true-crimebestsellers. Samen hadden ze als Holm & Bolther reeds twee thrillers uitgebracht en nu schrijven ze dus samen Serie Q.

Jussi Adler-Olsen stopte dus na 10 boeken met de serie en dit is zeker te merken in dit boek, Carl Mørck was de drijvende kracht achter het cold case team maar hij wordt op een serieus zijspoor gezet in de heropstart van de serie. Hij heeft echter nog wel degelijk een rol te vervullen net zoals Gordon die elders aan het werk is. Dus schieten er nog Assad en Rose over en er is twijfel of Afdeling Q wel zal blijven bestaan. Er wordt echter een nieuw misschien toekomstig lid gevonden en dat is Helena Henry. Het is een thema binnen het team en dus heeft ook zij een verleden dat haar parten speelt en ze heeft ook wat speciale karaktertrekjes, ze past dus helemaal in het team maar Rose is daar helemaal niet van overtuigd, integendeel zelfs. Het geeft de nodige spanning binnen het team maar het zorgt ook voor een geweldige dynamiek in het verhaal waar de lezer veel plezier aan beleeft.

Het verhaal is geweldig goed geconstrueerd. De dader leren we kennen van in het begin en hij speelt een grote rol in de verhaallijnen. Als lezer weet je dus doorheen het verloop van het verhaal waar het om draait maar Afdeling Q tast heel erg lang in het duister. Er gebeuren verschillende misdaden die ze ook helemaal niet kunnen koppelen maar het is zeer boeiend om te lezen hoe ze uiteindelijk de verschillende puzzelstukjes toch kunnen leggen en zo de dader in het zicht krijgen, maar dan zitten we al zo goed als aan het einde van het boek.

Naar de gewoonte van Jussi adler-Olsen heeft dit schrijversduo aan de verschillende spelers in dit boek een verhaal en een gezicht gegeven en dat is alleen maar toe te juichen, het maakt het heel erg realistisch. Ook maatschappelijke thema's worden ingebouwd in het boek waardoor de lezer zich betrokken voelt bij de verschillende personages en ze nog meer tot leven komen. En dan is er nog de humor die regelmatig de kop opsteekt waardoor het leesplezier nog maar eens verhoogd wordt.

Dode zielen zingen niet is absoluut een top-vervolg van Serie Q, het schrijversduo Holm & Bolther heeft de fakkel met verve overgenomen. Het was echt heel fijn om terug ondergedompeld te worden in het kleurrijke cold case team en het was een verhaal om U tegen te zeggen. Het is boeiend en met humor geschreven en het werd nog super spannend. Laat die volgende verhalen van Afdeling Q maar komen!

Eerder: De vrouw in de kooi, De fazantenmoordenaars, De noodkreet in de fles, Dossier 64, Het alfabethuis, Het marco-effect, De grenzeloze, Selfies, Slachtoffer 2117, Natriumchloride, Eén raam, geen sleutel

Uitgeverij: Prometheus (2025) - 485 blz.

Oorspronkelijke titel: Døde sjæle synger ikke

Vertaling: Kor de Vries

Ik ga naar de schapen - Marieke De Maré

Dit is een verhaal over vaders, moeders en kinderen, maar bovenal en in het bijzonder over vijf mensen. Een van hen gaat vaak naar de schapen, een ander bestrijdt insecten, nog een ander maakt beelden van was. Iemand legt doden af en nog iemand anders kijkt naar niets.

In alles wat ze doen duikt een vraag op die nooit hardop wordt gesteld. Waarom voelen zij zich zo onlosmakelijk met elkaar verbonden en willen zij het liefst aan anderen kunnen vertellen: 'Met ons gaat alles goed.'

Ik ga naar de schapen gaat over zwijgen, kijken, vasthouden en loslaten. En ook over graag leven. Maar hoe doe je dat alweer?

**

Marieke De Maré (1985) studeerde Dramatische Kunsten optie Woordkunst aan het Herman Teirlinck Instituut Antwerpen, geeft les aan verschillende kunstacademies, is radio- en theatermaker en nu ook auteur. In 2020 debuteerde ze met Bult en Ik ga naar de schapen is haar tweede roman, dit jaar kwam er ook nog een verhalenbundel uit die ze samen met Lara Taveirne maakte, beiden zijn sinds 2023 stadsschrijver in Brugge.

Ik ga naar de schapen is een heel erg dun boek dat je zo uit hebt en de auteur heeft dan ook nog heel veel witruimte gelaten waardoor er zit heel veel 'stilte' zit in het boek en verschillende delen doen daarbovenop poëtisch aan. Het feit wil nu dat poëzie aan mij voorbij gaat, sterker nog, een écht gedicht krijg ik zelfs gewoon niet gelezen.

In mijn beleving is het dus een traag boek dat nergens over gaat maar wel leesbaar is omdat er her en der iets inzat dat me wél trok. Ik kan er echter inkomen dat anderen hier wel lovend over zijn, laat je dus vooral door mij niet tegenhouden om het te lezen want misschien is het iets voor jou en lees jij wél wat er niet staat.

Uitgeverij: Vrijdag (2024) - 147 blz.

Het klimaat zijn wij - Jonathan Safran Foer

De wereld redden begint bij het ontbijt

Met zijn bestseller Dieren eten veroorzaakte Jonathan Safran Foer een sensatie: veel van zijn lezers werden vegetariër, of werden zich op z'n minst bewust van hun eetgedrag. Nu pakt hij het grootste thema van deze tijd aan: klimaatverandering.

Om dit onderwerp concreter en daardoor urgenter te maken, herinnert Foer ons aan de kracht van gezamenlijke actie en geeft hij voorbeelden van succesverhalen uit het verleden als stimulans. Op deze manier - die van elk individu slechts een kleine inspanning vergt maar bij collectieve actie uiterst effectief is - kunnen we een van de grootste veroorzakers van klimaatverandering aanpakken: de bio-industrie.

Op zijn geheel eigen en verrassende wijze spoort Foer de lezer aan om na te denken over hoe volgende generaties ons handelen op dit cruciale moment zullen beoordelen. We kúnnen de wereld nog redden, te beginnen met het ontbijt.

Jonathan Safran Foer (Washington D.C., 1977) is een Joods-Amerikaans schrijver van tot nu toe vijf boeken waarvan Het klimaat zijn wij het tweede non-fictie boek is. Voor een deel sluit dit boek aan bij Dieren eten, zijn eerste non-fictie boek alhoewel hij nu volledig de focus legt op klimaat.

Na het lezen van dit boek is duidelijk dat de industriële landbouwindustrie (in de vertaling is dit de bio-industrie) dé manier is om de klimaatverandering aan te pakken en dit duidt hij door tal van wetenschappelijke onderzoeken aan te halen.

Maar Foer is ook een verteller en zijn opleiding in filosofie komt naar bovendrijven. De opbouw en zelfs de schrijfstijl is soms best speciaal te noemen, zo is er een volledig hoofdstuk gewijd aan een 'Discussie met de ziel' en dat mag je letterlijk nemen. Een ander hoofdstuk 'Hoe voorkomen we een grote uitstervingsgolf?' is dan weer een opsomming van punten in verschillende lijsten.

Foer pretendeert niet om het allemaal beter te weten en al zeker niet om het zelf 'beter' te doen, hij neemt in dit boek een heel erg kritische houding aan tegenover zichzelf. We MOETEN veranderen maar we DOEN het NIET. Dit boek is ondertussen al van 2019, van 6 jaar geleden dus en de klimaatcrisis wordt steeds maar urgenter. De vraag in dit boek is daardoor niet meer hoe we de verandering kunnen omkeren en zelfs al niet meer of we ze kunnen stoppen. Foer draagt hier wél een manier aan waardoor we een grote bijdrage kunnen leveren om nog enigszins iets te doen maar tegelijk stelt hij ook hoe moeilijk net déze keuze is.

Als verteller verweeft Foer vele uitweidingen in het boek en dan gaat het over historische feiten en wetenschappelijke gebeurtenissen maar even goed over zijn eigen familiegeschiedenis en zelfs het sterfbed van zijn grootmoeder komt aan bod, het maakt het boek heel erg leesbaar.

Waar Dieren eten van in het begin duidelijk is waar het over gaat, heeft Het klimaat zijn wij een aanloop nodig om tot dat punt te komen. Maar het is wél een boek dat de lezer aanspoort IETS te DOEN, om ACTIE te ondernemen bij 'de grootste crisis aller tijden' wat tegelijk een simpele maar ook moeilijke opgave is. Het klimaat zijn wij is zeker een erg interessant boek dat je wel móét aanspreken en dat ook doet. 'Het klimaat zijn wij!'

Eerder: Dieren eten

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2019) - 246 blz. (247-280 Noten, Bibliografie en Dankbetuiging)

Oorspronkelijke titel: We Are the Weather

Vertaling: Patty Adelaar

Terugkeer - Michael Berg

Een jonge alleenstaande moeder verdwijnt onder mysterieuze omstandigheden

Na een traumatische ervaring bij de Amsterdamse politie solliciteert Alex Nievelsteijn op de eerste de beste vacature en wordt hij hoofd van het coldcaseteam Zuid-Limburg. De terugkeer naar zijn geboortegrond betekent een weerzien met zijn verstandelijk gehandicapte zusje maar ook met zijn vader, met wie hij nooit een goede verhouding heeft gehad. Alex' eerste cold case is de vermissing van een jonge alleenstaande moeder. Terwijl hij jacht maakt op een seriemoordenaar, wordt Limburg opgeschrikt door de gruwelijke vondst van menselijke botten in een groeve.

****

Michael Berg (Heerlen, 1956) studeerde Nederlands en was leerling aan de Kleinkunstacademie. Hij was even zanger/muzikant en werkte meer dan 20 jaar voor de Publieke Omroep als interviewer, presentator en documentairemaker. Hij schreef onder andere liedjes voor radio, tv, theater en talloze artiesten maar ook radioteksten, columns en hoorspelen. In 2004 verhuisde hij dan naar Frankrijk om zich volledig aan het schrijven te wijden en in 2008 kwam zijn eerste thriller uit. Sinds 2017 woont hij weer in zijn geboortestreek in Zuid-Limburg. Terugkeer is de eerste van een trilogie en speelt zich hier ook volledig af, zijn eerdere thrillers speelden vaak in Frankrijk. Zijn boeken wonnen enkele prijzen of belandden op de shortlist ervan. 

Deze eerste in de nieuwe serie van Michael Berg is een schot in de roos. De auteur kent de streek op zijn duimpje en dat is hier een groot pluspunt, de streek komt helemaal tot leven en dit vanuit meerdere oogpunten van kinderen over tieners tot de plaatselijke bevolking inclusief de machthebbers. Alex wordt hoofd van een coldcaseteam en het moet gezegd dat het absoluut doet denken aan de Serie Q met Carl Mørck van Jussi Adler-Olsen en ook dit op meerdere gebieden. De personages zijn kleurrijk en hebben allen een rugzakje, alleen de humor miste in vergelijking met Serie Q.

De plot van Terugkeer is zeer goed geconstrueerd en bevat de nodige plotwendingen. Het boek is opgebouwd met twee verhaallijnen waarvan eentje 'eerder' speelt en waar je een ontvoerde jonge alleenstaande moeder volgt. Verder is alles netjes chronologisch op wat terugkijk na van Alex op zijn recente en minder recente verleden, we moeten hem immers leren kennen en daar hoort de persoonlijke sfeer zeker wel bij. Verrassend of moeilijk is het dus niet wat als voordeel heeft dat het verhaal vlot, snel en spannend leest. Langs de andere kant leest het wat té gemakkelijk voor een ervaren thrillerlezer, er wordt niet veel inspanning gevraagd, alles werd netjes uitgeschreven en voorgekauwd, enige ruimte voor eigen denkwerk had interessanter geweest. Maar dit neemt niet weg dat het een goed verhaal geworden is dat je met veel plezier leest.

Het is vooral het onderzoek naar de verdwijning van de jonge moeder waardoor je gegrepen wordt in dit boek, dat heeft Berg schitterend gedaan. Hoe je van niets uiteindelijk een 'iets' kan maken en hoe klein ook het een angel blijkt te zijn waaruit je langzaam toch verder komt in het onderzoek. Geweldig om te lezen dit. En uiteindelijk weet Berg de spanning zodanig op te drijven dat je er zelfs je nachtrust voor zou laten.

Terugkeer is de eerste in De mergellandmoorden en nummer twee en drie staan voor volgend jaar op de planning, daar kunnen we niet anders dan naar uitkijken. Terugkeer is een heel erg goede start van de nieuwe trilogie met een sterk verhaal dat heel vlot en spannend geschreven is.

Eerder: Nacht in Parijs, Hôtel du Lac, Het meisje op de weg, Broertje, Een echte vrouw

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2025) - 440 blz.

De beller - Chris Carter

Als je opneemt, begint je ergste nachtmerrie...

Tanya Kaitlin geniet van een rustig avondje thuis als ze een video-oproep ontvangt van haar beste vriendin. Zodra ze die beantwoordt, begint de nachtmerrie: haar vriendin verschijnt vastgebonden en gekneveld in beeld. Tanya krijgt één kans om haar te redden. Daarvoor hoeft ze slechts twee vragen te beantwoorden...

Rechercheur Robert Hunter en zijn partner Garcia worden op de gruwelijke zaak gezet. Al gauw blijkt dat er een seriemoordenaar actief is die zijn slachtoffers stalkt op social media en een verraderlijk spel speelt met hun fouten en verlangens. En dit is nog maar het begin...

****

Chris Carter (Brazilië, 1965) was forensisch psycholoog en dus goed op de hoogte van het gedrag van criminelen. Daar kan hij als thrillerauteur goed gebruik van maken en nu is hij dus voltijds schrijver en wordt zijn reeks rond profiler Robert Hunter in meer dan 20 landen uitgegeven, zijn boeken wonnen verschillende thrillerprijzen. De beller is de achtste in de serie en die gaf hij reeds in 2017 uit.

Het is weer een thriller zoals we van Carter gewoon zijn, ongewone en gruwelijke misdaden zijn ook nu weer van de partij en hij heeft een plot uitgedacht om U tegen te zeggen. Schitterend en met een maatschappelijke implicatie waar de lezer ook zeker eens kan over nadenken. Het boek is geschreven met heel veel vaart waardoor het spanning troef is, de moordenaar zet trouwens ook zijn beste beentje voor net zoals Hunter en Garcia. Het duo verricht onwaarschijnlijk denkwerk om tot een oplossing van de misdaden te komen wat geweldig is om te lezen. Zoals gezegd dus een zeer goede plot met enkele zeer verrassende wendingen.

De auteur heeft een gemakkelijke schrijfstijl met korte snelle hoofdstukken die hij steevast laat eindigen in een kleine cliffhanger die kortelings daarna opgehelderd wordt en hij gebruikt bepaalde uitdrukkingen die om de haverklap terugkomen, deze zijn echter een kleine reden tot ergernis, alleszins toch bij deze lezer.

De beller is absoluut een zeer goede en spannende thriller die garant staat voor verschillende uurtjes leesplezier waardoor je weer uitkijkt naar een volgende vertaling in de Hunter-serie, nummer 9 staat op de planning voor eind dit jaar.

Eerder: De Crucifix Killer, Gezicht van het kwaad, Jager in de nacht, De beeldhouwer, Een voor een, De beste vriend, Ik ben de dood

Uitgeverij: Harper Collins (2025) - 364 blz.

Oorspronkelijke titel: The Caller (2017)

Vertaling: Erik de Vries

De maas - Wim Peumans

Het wonderlijk rijke verhaal van een rivier met vele levens: van bron tot monding, door Frankrijk, België en Nederland

De bijna 1000 kilometer lange Maas is een bron van leven, met karakteristieke fauna en flora. Een landschapsbeeldhouwer, archeologische site, vereringsplaats, historisch kruispunt, politieke grens, economische slagader, militair-strategische as en muze voor kunstenaars. Millennialang zochten volkeren haar op en leerden ze om te gaan met de grillige Maasvloeden. Vandaag zijn miljoenen mensen afhankelijk van deze bijzondere waterloop voor hun drinkwater.

Een genuanceerde mix van nature writing, geschiedenis en wetenschap dompelt de lezer onder in de natuurlijke en culturele leefwerelden van de rivier. Deze allereerste biografie van de Maas is een meeslepende mozaïekvertelling over hoe plant, dier, mens en rivier innig met elkaar verweven zijn.

Wim Peumans (Tongeren, 1984) studeerde politieke wetenschappen en behaalde een doctoraat in sociale en culturele antropologie aan de KU Leuven. Hij is auteur van academische boeken en voor het bredere publiek schreef hij met De Maas zijn derde boek. Eerder schreef hij Jan Peumans. Een zachte anarchist (2019) en Habibi. Het lief en leed van lgbt-moslims (2021). Verder geeft hij lezingen, doet aan consultancy en freelance schrijfopdrachten.

De auteur deed drie jaar veldwerk en literatuuronderzoek voor De Maas en dat merk je absoluut bij het lezen van dit boek, het staat bol van kennis over allerlei onderwerpen en dat mag je gerust breed zien. Geschiedenis, politiek, economie, natuur, visserij, religie, kunst... het zit er allemaal in en daarbovenop wilde de schrijver een bijdrage leveren aan de grootste uitdagingen in onze tijd: de klimaatcrisis en het massale verlies aan biodiversiteit. De lijst van geraadpleegde bronnen was lang, zéér lang.

Het boek bevat 20 hoofdstukken en ruwweg vertrekt hij van de bronnen om zo op te schuiven naar de monding. Maar helemaal juist is dit niet, Peumans verspringt heel dikwijls en dat is omdat hij in elk hoofdstuk een thema aansnijdt dat te maken heeft met de rivier en dat kan zich uiteraard op verschillende plaatsen voordoen. Ook in historisch opzicht verspringt het vaak, dan zitten we ergens in de Middeleeuwen om vervolgens weer naar de oertijd gekatapulteerd te worden. Wie fan is van structuur komt in dit boek niet helemaal aan zijn trekken.

De manier waarop hij schrijft is helemaal niet wetenschappelijk maar het is eerder zoals hij zelf in feite zegt, 'een literaire biografie'. En dat is het zeker, de ene keer zit je in een geschiedenis of andere les en in het volgende deel in een verhaal. Zijn taal is bijwijlen bijna poëtisch en soms wat humoristisch om dan wat verder weer 'droog' te worden, dan vliegen de jaartallen en details je om de oren. Dit laatste is het grote minpunt van dit boek, de ontelbare details hadden niet gemoeten. Waarschijnlijk beoogde de auteur volledig te zijn en misschien is dat voor sommigen wel interessant maar voor de gewone lezer zorgde het toch voor verlies van de aandacht.

De Maas is een echt wel goed te lezen en boeiend boek alhoewel je door het ene thema al meer wordt aangesproken dan het andere. Het verhalende gehalte zorgt ervoor dat je als lezer toch allerlei wetenschappelijke kennis binnenkrijgt op een interessante manier en je kennis gaat er op verschillende vlakken flink op vooruit. En je komt ook heel wat 'weetjes' te weten die gewoon leuk zijn. Als pleidooi om zorg te dragen voor de natuur kan het boek ook tellen, de Maas ondervindt de gevolgen van de klimaatcrisis en daarmee ook de zovele miljoenen mensen die afhankelijk zijn van de Maas voor bijvoorbeeld drinkwater. Denk bijvoorbeeld aan de recentelijke overstromingen van 2021, de hoogwaterramp met de hoogst gemeten afvoer ooit.

Uitgeverij: Manteau (2024) - 290 blz. (291-348 Dankwoord, chronologisch overzicht, bronnen...)