De amandelboom - Michelle Cohen Corasanti

Ondanks geweld en verdriet zal er altijd liefde zijn

De amandelboom is het bijzondere ontroerende verhaal van een onverwoestbare jongen die ondanks geweld, verlies en verdriet altijd hoop houdt en een liefhebbende en krachtige man wordt.

De elfjarige Ichmad Hamid woont in de bezette Palestijnse gebieden. Als zijn vredelievende en inspirerende vader door zijn toedoen gevangen wordt genomen, wordt hij overladen door schuldgevoelens. Maar hij kan niets zeggen om zijn vader vrij te pleiten. Zijn familie is nu op Ichmad aangewezen om te overleven. De moedige en slimme Ichmad wordt zo al jong volwassen, maar hij moet ook een manier vinden om met zijn pijn en woede om te gaan.

****

Michelle Cohen Corasanti (1966) groeide op in een Joods gezin in New York en vertrok na het voltooien van de Joodse school voor 7 jaar naar Israël, daar haalde ze een bachelor Midden-Oostenstudies aan de Hebrew University. Ze keerde terug naar de VS waar ze verder ging met deze studies aan de Harvard University. Tegelijk studeerde ze rechten en ze werd advocaat internationaal recht en mensenrechten. Ze woonde in Frankrijk, Spanje, Egypte, Engeland en Israël en nu woont ze met haar gezin in New York. De amandelboom is haar eerste boek uit 2013 en haar enige tot nu toe, in het Duits zou er nog eentje zijn van haar hand maar daar vind je niet veel van terug.

Het thema dat Cohen hier aansnijdt is voor het moment zeer actueel, niet weg te denken uit de berichtgeving. Ze is zelf Joodse alhoewel niet praktiserend en ze groeide op met het idee dat Joden na de Holocaust een land vonden zonder volk en zij waren een volk zonder land en brachten dit land, deze woestijn dan tot bloei. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk begreep ze hoe het werkelijk ging. In dit boek schetst ze in grote lijnen de geschiedenis van de Palestijnen vanaf 1955 tot 2009 aan de hand van één familie vanuit de ogen van Ichmad Hamid de oudste zoon van een gezin van 7 kinderen.

Het is een hartverscheurend verhaal geworden dat je niet onberoerd kan laten. De ellende, armoede en het buitensporige geweld van Israëlische kant is werkelijk verschrikkelijk. De auteur beschrijft erg goed hoe hierop gereageerd wordt vanuit Palestijnse kant en dit is voor iedereen verschillend. Ze heeft er wel voor gekozen om twee totaal verschillende manieren die lijnrecht tegenover elkaar staan als draad te nemen. Ichmad heeft als oudste zoon een hele sterke band met zijn vader die een wijs man is en handelt uit liefde en begrip en hem goede raad meegeeft, Ichmad is de enige die contact heeft met de vader in de gevangenis. Abbas daarentegen blijkt zijn tegenpool te zijn, hij koestert langzaam maar zeker haatgevoelens, hij heeft ook nog weinig echte herinneringen aan zijn vader. Het gezin is trouwens getraumatiseerd door verschillende ingrijpende gebeurtenissen en het zijn deze die dan leiden tot de verschillende houdingen.

Het boek is heel eenvoudig opgebouwd, in 4 delen in verschillende tijdszones en het beslaat een halve eeuw. En alles is gewoon chronologisch verteld. Cohen schrijft gemakkelijk en door de emoties die van de bladzijden afspatten, leest het ook zo. Tussendoor zijn er dan wat wijsheden ingeslopen die wat spiritueel of zelfs boeddhistisch aan doen. Het is een zeer rechttoe rechtaan boek, van subtiliteit is er geen sprake.

De amandelboom is een zeer vlot en gemakkelijk te lezen boek dat heel erg aangrijpend is. De auteur beschrijft de houding van Israël tegenover de Palestijnen op een manier zodat je zelfs walging voelt. Cohen heeft ook goed geprobeerd om de verschillende strekkingen binnen de Palestijnen te duiden en hoe het zover is kunnen komen dat er naar geweld gegrepen wordt. Desondanks klinkt er hoop door in het boek, de actualiteit nu spreekt dit voorlopig nog tegen en we zijn sinds het uitkomen van dit boek toch al 12 jaar verder. Laat ons hopen dat uiteindelijk de liefde het zal halen van angst en haat. Dit boek zou je alleen al moeten lezen om de historische context van de situatie te begrijpen maar Michelle Cohen Corasanti heeft zeker ook een mooi verhaal verteld, gruwelijk maar ook hoopvol.

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2013) - 341 blz.

Oorspronkelijke titel: The Almond Tree

Vertaling: Nellie Keukelaar-van Rijsbergen

Landlijnen - Raynor Winn

In haar unieke, beeldende, empathische stijl, doet Raynor Winn op spectaculaire wijze verslag van de zwaarste wandeltocht die zij en haar man Moth tot nu toe ondernamen. Te beginnen met de Cape Wrath Trail - een zware tocht van honderden kilometers door de Schotse Hooglanden, over afgelegen bergen, door gletsjerdalen en langs diepe lochs - maken zij uiteindelijk een maandenlange tocht van meer dan 1600 kilometer, van het uiterste noorden van Schotland naar de vertrouwde kust van het zuidwesten.

Hoe verhouden wij ons tot elkaar, en tot het land, vraagt zij zich af, nu de breuklijnen tussen de verschillende naties steeds groter lijken te worden? Hebben we nog genoeg gezamenlijks om het behoud van de aarde en de natuur voorrang te kunnen geven? Intussen gaat de gezondheid van Moth gestaag achteruit. Het lopen van het South West Coast Path heeft destijds aantoonbaar geholpen. Eén zijn met de natuur redde hen in hun donkerste tijden, maar zal het nu opnieuw zijn magische uitwerking hebben?

In dit meesterlijke boek beschrijft Winn de vaak zware tocht in haar schitterende, heldere taal: de vreemden en de vrienden, de wilde natuur en de dieren die zij onderweg tegenkomen. Daarbij weet ze niet alleen het fysieke land, maar ook het onzekere toekomstpad van deze tijd onnavolgbaar in kaart te brengen. Landlijnen beschrijft een onvergetelijke reis die vol onzekerheid begint, en die alleen maar kan eindigen met hoop.

****

Raynor Winn (1962) wandelde samen met haar man Moth in 2014 The South West Coast Path wat enkele jaren later resulteerde in haar eerst boek The Salt Path. Het boek werd een groot succes - de verfilming is nu trouwens een feit - en haar vierde boek staat op de planning voor het najaar. Landlijnen is haar derde boek. 

Het South West Coast Path was al een lange wandeling maar de tocht die ze hier beschrijft stijgt daar nog eens deftig bovenuit. Van de Cape Wrath Trail (ongeveer 370 km) wordt trouwens gezegd dat het zo ongeveer de zwaarste trektocht van Schotland is of zelfs van Engeland, ongemarkeerd, onofficieel, grote stukken zonder pad, ruige eenzaamheid maar ook fantastische landschappen. En met dit pad begint de trektocht van Raynor en Moth wiens degeneratieve ziekte flink huisgehouden heeft en zelfs afstevent op het einde. Het leek hopeloos om deze trektocht aan te vatten.

Maar het zaadje was geplant en ze vertrokken en zouden wel zien hoe het zou gaan. En dat het niet van een leien dakje liep is wel duidelijk, en dan gaat het over fysieke ongemakken maar het waren vooral de mentale en emotionele uitdagingen die hun parten speelden. Hun pad lag trouwens ook niet vast en ze hebben dikwijls moeten improviseren. Ze zouden oorspronkelijk vertrekken voor een maand maar uiteindelijk konden ze toch geen van beiden het pad opgeven en werden het vier maanden.

Het boek is ingedeeld in vijf delen waarin ze verschillende streken en paden doorkruisen, het bleek ook niet altijd simpel om het juiste pad te vinden, en soms lieten ze zich leiden door suggesties van anderen maar evengoed zochten ze zelf wat op kaarten hoe ze best konden lopen richting het zuiden. Tijdens het lezen kan je niet anders dan zelf informatie zoeken en proberen het pad te volgen op de kaart en zo leer je als lezer de verschillende streken van Schotland in het noorden tot het uiterste zuiden van Engeland kennen. Raynor Winn is er absoluut in geslaagd om de natuur en de verschillende landschappen levendig te beschrijven. Het weer hadden ze zeker ook niet altijd mee, soms regende het dagen aan één stuk en konden ze niet anders dan te gaan schuilen of de tijd zelfs in hun tentje uit te zitten. Een enkele keer waren ze zelfs in een zeer penibele situatie verzeild geraakt maar gelukkig met goed gevolg.

Van de natuurbeschrijvingen kun je ook niet anders dan genieten, dat heeft ze geweldig goed gedaan. Wat in dit boek wel naar voor komt en wat ze meer en meer aanhaalt, is de klimaatverandering. Toen het koppel in hun twintiger jaren was, waren ze ook in deze streken en nu staan ze er versteld van hoe hard het veranderd is daar. Ze waren daar zeer verrast over. In dit boek maakt ze duidelijk dat wij, de mensen deel uitmaken van de natuur en er zeker niet boven staan. Er klinkt ook hoop door in haar boek, ze draagt zelfs enkele oplossingen naar voor die zeker zouden kunnen helpen om het hoofd te bieden aan deze klimaatcrisis waar we nu toch écht wel volop inzitten. Hoe verder je komt in het boek, hoe meer het aan bod komt.

Landlijnen is een boek dat meestal heel vlot leest en ook heel erg mooi geschreven is. De auteur heeft een zeer rijke taal en weet haar gevoelens rondom deze reis en de ziekte van Moth mooi te verwoorden. Er zit wel veel herhaling in het boek, haar schuldgevoel ten opzichte van Moth komt voortdurend bovendrijven en of ze al dan niet verder zullen gaan of stoppen. Dat zal natuurlijk wel de realiteit geweest zijn, maar het las wel altijd als hetzelfde. Er zaten in het boek ook veel dingen om over na te denken. De tocht was voor hen een soort van meditatie en een tijd van reflectie en de lezer wordt daar uitgebreid op getrakteerd waardoor het een boek is waarvoor je zelf ook de tijd kan nemen om te lezen en zelf te overdenken en te bezinnen.

Raynor Winn heeft met dit boek een reisverhaal geschreven met een spiritueel kantje als je dit zou willen zien. Landlijnen is daardoor een boek dat mij helemaal aansprak, wandelen en lezen zijn mijn twee grootste hobby's en deze zijn hier helemaal verenigd. Het is een boek dat ik zeker kan aanraden maar het is toch iets voor de liefhebbers en waarschijnlijk niet weggelegd voor iedereen. Mooi boek en ik ben benieuwd naar haar vierde.

Eerder: Het zoutpad, De wilde stilte

Uitgeverij: Balans (2022) - 349 blz.

Oorspronkelijke titel: Landlines

Vertaling: Annemie de Vries

De instructies - Carolina Trujillo

Mol komt na jaren zijn jeugdvriendin Nora tegen. Die blijkt nu stevig te zijn geradicaliseerd als strijder voor dierenrechten. Net als vroeger sleept Nora hem moeiteloos mee in wat ze ook onderneemt. Ook in de activistische waanzin van haar huidige leven. Tegen de tijd dat Mol aan bezinnen toe is, ligt hij in een sloot langs het grootste slachthuis van het land dat hij zojuist met Nora en haar handlangers in brand heeft gestoken. Het tot bezinning komen lijkt goed te gaan, tot blijkt dat Nora ook daarin de richting bepaalt. Van haar moet hij instructies schrijven over hoe een slachthuis in brand te steken en welke fouten je moet vermijden. Onder protest doet hij dat.

De instructies, geschreven in Trujillo’s kenmerkende stijl, is een fantastisch verslag van een revolutie in uitvoering door lieden met meer idealen dan kunde, vooral een ode aan het juist in deze tijd zo onontbeerlijke geloof in het goede.

****

Carolina Trujillo (Montevideo, Uruguay, 1970) kwam in 1976 met haar moeder en zus naar Nederland als politiek vluchteling terwijl haar vader nog twaalf jaar in de gevangenis zou blijven. Vluchtelingen, dierenrechten en klimaatverandering maar ook familie en vriendschap zijn thema's in haar boeken. Ze schreef haar eerste Spaanstalige novelle in 1991 en in 2002 debuteerde ze met haar eerste Nederlandstalige roman. Ze heeft sindsdien nog 5 boeken geschreven waarvan De instructies de laatste is, ze ontving verschillende prijzen alsook nominaties voor prijzen. Ze studeerde scenarioschrijven aan de Amsterdamse Filmacademie, is schrijfster en columniste voor NRC Handelsblad en daarnaast tekent ze ook.

Trujillo is erin geslaagd om de lezer vanaf de eerste bladzijde of regel zelfs in het boek te trekken, en ze zette daarmee dadelijk de toon, het zou een aangenaam en zeker ook humoristisch boek worden. Je was onmiddellijk benieuwd hoe het kan dat 'een volwassen vent met een vaste baan en in bezit van een verklaring van goed gedrag, gekleed in een zelfgemaakt varkenspak aan de rand van een industriegebied in een sloot viel'. Daar móét je toch gewoon meer van weten?!

De opbouw van het boek is fantastisch goed gedaan, het wordt verteld in de ik-persoon en het is Mol die aan het woord is, die 'volwassen vent' dus en 'de sloot' is het startpunt van de raamvertelling, deze speelt in het nu. Dan is er een tweede verhaal dat een jaar eerder start met de uitgebreide voorbereiding van de actie die leidt naar het in brand steken van het slachthuis of 'slachtgebouw' zoals ze zelf zeggen en de sloot. En daartussen kom je dan ook nog het verhaal tussen Nora en Mol te weten dat in hun jonge kinderjaren start. De auteur geeft de korte hoofdstukken netjes een titel maar je mag zelf wel uitdokteren in welke tijdsperiode je zit maar dat heb je wel snel door.

Het thema is dierenmishandeling en Carolina Trujillo neemt hier geen blad voor haar mond, haar beschrijvingen zijn zeer expliciet en gruwelijk. De auteur stelt echter veel meer mistoestanden aan de kaak. Ze neemt de intensieve veehouderij, de bio-industrie dus op de korrel maar tegen dat je verder komt in het boek heeft ze ook nog een en ander te zeggen over politiediensten, hun optreden tegen de activisten, de gerechtelijke procedures en de uiteindelijke rechtspraak.

Carolina Trujillo beschrijft in dit boek wat activisten zoal doen tijdens acties en dit heeft ze heel uitgebreid gedaan, de opzet van het boek is trouwens een 'instructie' over hoe een slachtgebouw in brand te steken en waar je allemaal rekening moet mee houden. Hoe ze dit aangepakt heeft is origineel gevonden maar dat is aan de lezer om te ontdekken. Verder zijn er nog vele manieren beschreven van het voeren van andere soorten acties en daar zijn er zeker ook vele legale bij.

De personages zijn in zoverre beschreven als ze relevant zijn voor het verhaal, verdere uitdieping is er niet bij maar dit hoeft ook niet in dit boek. Het heeft immers een verhaal te vertellen over dierenmishandeling en de consequenties hiervan en wat niet anders dan tot veganisme kan leiden. ‘Zolang je niet vegan bent, mishandel je dieren.' (Carolina Trujillo) 

De auteur heeft dit alles vormgegeven in een heel erg goed verhaal dat vlot en zeer aangenaam leest en dat bovenal ook humoristisch is. De ontknoping bleek ook nog knallend te zijn en was op een of andere manier zelfs ontroerend. De instructies is absoluut een goed boek en ik denk dat Carolina Trujillo hier nog wel eens op de leestafel zal verschijnen, het was me zeer goed meegevallen.

Uitgeverij: Koppernik (2024) - 375 blz.

Hamnet - Maggie O'Farrell

Op een zomerdag in 1596 ligt Judith, een jong meisje uit Stratford-upon-Avon, met een flinke griep in bed. Haar tweelingbroer Hamnet vraagt overal vergeefs om hulp. Hun moeder, Agnes, is ver buiten het dorp met haar geneeskrachtige planten in de weer. Hun vader werkt in Londen als toneelschrijver. Beide ouders hebben nog geen idee dat een van hun kinderen de week niet zal overleven.

Hamnet is een aangrijpende pageturner geïnspireerd op de zoon van William Shakespeare. Het is het verhaal van William, zoon van een handschoenmaker die in navolging van de liefde zijn vaders regels aan zijn laars lapt, het verhaal van de vrouw voor wie hij valt, en hun familie. Een verhaal over moed, verdriet, liefde en de unieke band tussen tweelingen. Maar bovenal het onvergetelijke verhaal van de jongen wiens naam werd gegeven aan een van de meest gevierde toneelstukken ooit geschreven.

****

Maggie O'Farrell (Coleraine, 1972) werd geboren in Noord-Ierland, groeide op in Wales en Schotland en woont nu in Edinburgh, de hoofdstad van Schotland. Ze werkte als journalist maar is nu voltijds schrijver. Haar eerste boek verscheen in 2000 en met Hamnet brak ze in 2020 internationaal door, ze won er de Women's Prize for Fiction mee en het was Waterstones' Book of the Year. Ondertussen staat de verfilming op stapel waarvoor ze meewerkte aan het scenario, eind dit jaar zou hij te zien zijn.

Het boek draagt de naam van William Shakespeare's zoon Hamnet oftewel Hamlet en het verhaal in het heden speelt voornamelijk in de week dat zijn tweelingzus Judith ziek wordt. Aan de hand van deze gebeurtenis vertelt de schrijfster echter het verhaal van William Shakespeare maar vooral ook dat van zijn vrouw Agnes die diegene blijkt te zijn die het huishouden draaiende houdt. Zij speelt voor heel de familie een beslissende rol in de gebeurtenissen en daarnaast zorgt ze door middel van haar kennis van geneeskrachtige kruiden voor de gemeenschap rondom haar. Er is dus ook een chronologisch verteld verhaal vanaf de ontmoeting tussen William en Agnes en het is vooral deze laatste waarover we het meest lezen.

De auteur heeft de karakters zeer goed uitgewerkt op een meelevende en indringende manier waardoor je helemaal mee bent met de verschillende personages. Ze heeft het verlies van een kind hier voornamelijk beschreven door de ogen van de moeder maar ook wel wat door de ogen van de vader en de familie. O'Farrell heeft dat op een heel gevoelige en ontroerende manier gedaan zonder dat het melig wordt.

Doorheen deze verhalen wordt er een goed beeld geschetst van de samenleving eind 16e eeuw. De manier waarop mensen met elkaar omgaan maar het was ook een tijd waarin de pest zegevierde, ze vertelt zowaar zelfs tussendoor hoe deze in Engeland verzeild is geraakt, dit was interessant. Heel het tijdskader is boeiend beschreven doordat ze het zo goed in beeld gebracht heeft, of in woorden in dit geval uiteraard.

Hamnet is een verrassend goed boek gebleken dat heel vlot leest en interessant is. Maggie O'Farrell heeft absoluut een vlotte pen en het bleef boeiend zowel inhoudelijk als op de manier waarop het geconstrueerd is. Een ontdekking!

Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar (2020) - 395 blz.

Oorspronkelijke titel: Hamnet

Vertaling: Lidwien Biekmann

Lichaamstaal - A.K. Turner

Als de doden spreken, luistert ze...

Cassie Raven werkt overdag in het mortuarium, en in haar vrije tijd volgt ze een taxidermiecursus. Ze weet dat mensen haar baan maar raar vinden - want waarom zou iemand lijken opensnijden? Maar zij weten niet wat Cassie wél weet, namelijk dat de doden gewillig prijsgeven wat er met hen is gebeurd.

Ze heeft al vele lichamen op haar snijtafel gehad maar ze hoefde nog nooit het mes te zetten in iemand die ze kende. Iemand die heel veel voor haar betekende. Geraldine Edwards, de docent die ervoor zorgde dat Cassie op het rechte pad terechtkwam. De patholoog zegt dat Geraldines dood een ongeval was. Maar het lichaam vertelt Cassie een ander verhaal...

*****

A.K. Turner (1959) is van oorsprong journaliste en werkt als tv-producent en documentairemaker van onder andere true crime. Ze woont in Oost-Londen waar een grote Poolse gemeenschap zijn thuis heeft en daar maakt ze in haar boeken gebruik van. Ze schreef eerder onder het pseudoniem Anya Lipska drie misdaadromans, onder haar eigen naam A.K. Turner is zopas een derde boek in Nederlandse vertaling in de Cassie Raven-serie verschenen, de eerste verscheen in 2020. Ze schreef al van kind af kortverhalen, gedichten en toneelstukken. Door haar werk kreeg ze veel ideeën en zo bedacht ze personages en verhalen en sinds 2013 liggen haar boeken dus in de winkelrekken.

Dit is een thriller die werkelijk alles heeft wat hij moet hebben en dan hebben we het over de verrassende en interessante personages met een excentriek kantje maar zeker ook over de plot en de opbouw ervan. De schrijfstijl is dan ook nog eens heel vlot én Turner hanteert een humoristische stijl. Dat het ook nog heel erg spannend was, hoeft geen betoog.

Cassie Raven is zo een personage dat je onmiddellijk in je hart sluit. Ze werd opgevoed door haar grootmoeder nadat haar ouders omkwamen bij een verkeersongeval toen ze nog jong was. En nu heeft ze moeite met relaties. Ze had vanzelf aan de onderkant van de samenleving terecht kunnen komen maar werd gered door mevrouw E, een docente die in haar geloofde en waardoor ze er toch in slaagde om een diploma te halen. 

Een tweede hoofdpersonage is Phyllida Flyte en zij is de politieagente waar Cassie mee te maken krijgt op haar werk in het mortuarium waar ze senior obductieassistente is. Ook Flyte worstelt met een trauma en Camden is een nieuwe start voor haar, ver weg van Winchester waar ze daarvoor werkte bij Zware Misdrijven.

Turner heeft een originele plot bedacht en deze heeft ze zorgvuldig opgebouwd met vele verrassende plotwendingen maar ook met een zeer goede psychologische duiding. Als lezer leer je zeker ook nog wat bij over mortuaria en het onderzoeken van lichamen. Cassie behandelt haar 'klanten' op een zeer menselijke manier en dat was verfrissend. Er zit ook een beetje een paranormaal kantje aan, Cassie luistert naar de lichamen en ze vertellen haar dingen.

A.K. Turner heeft met Lichaamstaal een geweldig goede thriller afgeleverd, dat is misschien al wel duidelijk ondertussen. Het is geschreven met veel flair, humor en met schitterende personages die je recht naar het hart gaan en het is dan nog super spannend. A.K. Turner is voor mij onmiddellijk beland in mijn toplijst van auteurs, een schrijfster naar mijn hart!

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2023) - 413 blz.

Oorspronkelijke titel: Body Language

Vertaling: Harmien Robroch

Alaska - Anna Woltz

Op de eerste dag van het schooljaar weet Sven het zeker: hij moet een briljante stunt uithalen. Anders is hij meteen die zielige jongen uit 1b.

Parker wil juist onzichtbaar zijn. Ze heeft net de ergste zomer van haar leven achter de rug en vertrouwt niemand meer. Dan ontdekt ze dat Alaska, de hond die eerst van háár was, nu bij Sven woont - als zijn hulphond.

Overdag wil Parker niks te maken hebben met Sven, dus er zit maar één ding op. Als ze Alaska ooit nog wil zien, moet dat 's nachts.

*****

De Nederlandse Anna Woltz (Londen, 1981) schreef al vanaf haar vijftien jaar columns over haar leven op school die werden gebundeld in Overleven in 4B (1998), in 2002 kwam dan haar eerste kinderboek uit: Alles kookt over. Woltz is niet meer gestopt met schrijven en heeft ondertussen bijna 30 boeken op haar naam staan én in vele vertalingen en waarvoor ze ook nog verschillende prijzen ontving, enkele zijn zelfs verfilmd. Het lezen en schrijven zit bij Woltz in het bloed en ze is nu voltijds schrijfster, ze studeerde geschiedenis in Leiden. Alaska werd bekroond met een Zilveren Griffel (2017), de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen (2018) en in Frankrijk de Prix Bermond-Boquié (2023).

Inhoudelijk is dit een rijk boek en de thema's zijn heel erg goed uitgewerkt. Afwisselend zijn de twee hoofdpersonages aan het woord en beiden in de ik-vorm. Sven moet zijn eerste schooldag in een nieuwe school door zien te komen omdat hij wegens zijn ziekte het vorige schooljaar weinig tot niet naar school is kunnen gaan. Hij heeft nog maar 1 jaar epilepsie en dan heeft hij ook nog maar net een hulphond gekregen waar hij ook al niet mee opgezet is, hij wil immers niet ziek zijn en heeft de epilepsie nog helemaal niet aanvaard.

Parker is een buitenbeentje en heeft moeite om zich in de klas te zien, ook zij heeft het moeilijk om te aanvaarden, zichzelf dan. Ze mist haar hond verschrikkelijk die ze een jaar had maar die weg moest en daarbij heeft ze dan ook nog een traumatische ervaring opgedaan dat ze ook nog geen plaats heeft kunnen geven en waaronder ze lijdt.

Het verbindende element tussen Sven en Parker is dus de hond maar zo zien zij het geen beiden niet, de ene wil de hond niet en de andere wil hem terug want het blijkt haar hond te zijn geweest. De eerste schooldag verloopt voor beiden slecht en ze komen tegenover elkaar te staan. Het verhaal dat zich dan ontwikkelt is boeiend en spannend en legt doorheen het verhaal de pijnpunten bloot van deze twee personages.

De auteur heeft een heel erg goed beeld geschetst van het leven van een epilepsiepatiënt en ook hoe een hulphond hier kan helpen, een situatie waar je niet dadelijk aan zou denken. Ook het leven van een jongere na een traumatische ervaring doet je de ogen openen. Kinderen en jongeren worden heel vaak vergeten als een gezin in een situatie van bijvoorbeeld verlies of geweld terechtkomt. Woltz heeft dit op een subtiele wijze aan de kaak gesteld.

Het was een heel erg mooi verhaal, Woltz heeft de ontwikkeling van de relatie tussen de twee jonge tieners op een boeiende manier vormgegeven en je kan niet anders dan meeleven met de twee jonge mensen. Beiden hebben een trauma en zijn gekwetst en de auteur laat zien dat er door kleine dingen te veranderen en te durven er toch vriendschappen kunnen ontstaan ook al lijkt het op het tegendeel.

Alaska is een heel erg mooi verhaal met mooie en ook verrassende thema's en het werd zelfs spannend, ook van dit boek zou een mooie film gemaakt kunnen worden. De schrijfster heeft me absoluut te pakken. Een aanrader voor iedereen!

Uitgeverij: Querido (2016) - 184 blz.

Adem - Joachim Meire

Leer je ademhaling te controleren voor minder stress en een gezonder leven

Joachim Meire is een internationaal erkende yogadocent. Toch heeft hij zelf ook gevoelige longen die hem ertoe noopten om zich te verdiepen in ademhalingstechnieken. Zo bleek dat 80% van de bevolking verkeerd ademt of niet weet hoe ze hun ademhaling kunnen inzetten om kwalen te voorkomen of te helpen herstellen.

De auteur nodigt je uit om zelf aan de slag te gaan met een reeks ademhalingsoefeningen zodat je stress en angsten beter de baas kunt, je je weerstand optrekt, je beter slaapt, je allergieën en astma een halt toeroept. In een volgende stap wordt ademhaling ook een middel om een spirituele ervaring op te doen, teruggaand op eeuwenoude tradities.

Dat is de kracht van... adem!

Joachim Meire beoefent yoga sinds 1999 en richtte een ondertussen erkende yogaschool op. Hij begeleidt yogasessies, geeft workshops, retreats en gespecialiseerde professionele yogaopleidingen. Hij is medeauteur van het boek Yoga met Evy en auteur van Het no-nonsense yogaboek, Adem en recent van De zee die geeft. Hij heeft een medische achtergrond en expertise in anatomie.

Dit is duidelijk als je dit boek Adem leest, de auteur heeft beslist een grondige kennis van de wetenschap rond ademen en ademwerk en baseert zich op wetenschappelijk onderzoek maar evengoed op zijn uitgebreide ervaring rond vrijduiken en door zijn ontmoetingen met andere experts. Soms moet je bij de les blijven om zijn medische uiteenzettingen goed te kunnen volgen, maar ze zijn zeer begrijpelijk en leesbaar uitgelegd. En hij gebruikt heel wat voorbeelden om het te verduidelijken.

Het boek bestaat uit 4 grote delen waarvan de tweede het grootste deel in beslag neemt. In deel 1 legt hij uit hoe ademen precies werkt, vervolgens verduidelijkt hij 'ademwerk', deel 3 gaat dan over de voordelen van 'minder ademen' en deel 4 over 'de adem vasthouden'. Na elk deel laat hij via een interview een expert aan het woord. Joachim Meire heeft zich onder andere laten inspireren door Wim Hof alias 'The Iceman' en bekend van de 'Wim Hof Method', een techniek die ademhaling, koudetraining en mindset combineert.

Tussendoor krijgt de lezer verschillende praktische ademhalingsoefeningen voorgeschoteld maar de auteur maakt ook zeer duidelijk dat je vooral deze moet doen waar je je comfortabel bij voelt, je hoeft ze niet strikt te volgen maar een eigen interpretatie kan zeker. Ademen en oefeningen rond ademhaling zijn belangrijk voor je gezondheid en kunnen deze sterk verbeteren. Ademen is van levensbelang en dat kan ieder van ons wel beamen maar als je niet wist dat je er je eigen gezondheid mee kan vooruithelpen dan is je dat wel zéér duidelijk na het lezen van dit boek. Er is de laatste decennia een toenemende belangstelling voor ademwerk en dan denken we vooral aan het ondertussen populaire yoga.

Adem is een heel erg interessant boek over ademen en gezondheid dat heel erg vlot geschreven is en ook zo leest. En je steekt er absoluut iets van op, al is het maar dat je via goed en juist ademen je gezondheid kan verbeteren. Een aanrader!

Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts (2022) - 198 blz.

Vrij spel - Richard Powers

Vier dolende zielen komen bijeen op het eiland Makatea, een door de geschiedenis geteisterde stip in de Stille Oceaan waar het volgende grote avontuur van de mensheid wordt voorbereid: de kolonisatie van de zee door middel van drijvende, autonome steden.

De tweeënnegentigjarige zeebiologe Evie is er om nog één keer met haar geliefde reuzenmanta's te duiken. Kunstenares Ina keerde er ooit terug na omzwervingen in Amerika, en probeert nu in rust te creëren. Haar partner Rafi heeft haar daar na jaren als door een wonder teruggevonden. En diens oude studievriend Todd, nu een AI-pionier, gaat erheen om de natuurlijjke grenzen van de mens te verleggen. Maar zullen de eilanders hun toekomst opnieuw in de waagschaal stellen? Hun bedreigde paradijs vormt het decor van een krachtmeting tussen natuur en mens, klimaat en kapitaal, en tussen de concrete en virtuele werkelijkheid.

****

Richard Powers (Evanston, 1957) was als tiener bezig met muziek, hij zong maar speelde ook verschillende instrumenten en dit is een thema dat al eens durft opduiken in zijn boeken. Hij begon aan een studie fysica, wetenschap zit ook volop verweven in zijn boeken, maar schakelde al snel over naar Engelse literatuur waarin hij een master haalde. In 1985 schreef hij zijn eerste boek, zijn bekendste boeken zijn Het zingen van de tijd, Orfeo, Tot in de hemel en Verwilderd, Powers stond verschillende keren op de shortlist van o.a. de Booker Prize en hij ontving verschillende prijzen waaronder de Pulitzer Prize voor Tot in de hemel.

Klimaatverandering is toch wel een thema dat Richard Powers nauw aan het hart ligt en in Vrij spel heeft hij dit verweven met verschillende andere thema's en dat zijn er een heleboel. Om er maar enkele te noemen: oceanografie, de opkomst van de computer en later A.I., schaken en Go-spel, kleine gemeenschappen, vriendschap, racisme en kolonialisme. Het boek staat bol van de vele thema's en toch heb je absoluut niet het gevoel dat het teveel is, nee, de auteur is er in geslaagd om het boek zo te construeren dat je er stapsgewijs in meegaat en al zeker door de verbanden die hij legt tussen de thema's. Het centrum van het verhaal is ditmaal de onmetelijke en ontzagwekkende oceaan en Powers heeft het zo gebracht dat je tussendoor toch wat opzoekwerk verricht hierrond.

Ook de intermenselijke relaties is hier een belangrijk element en dan heeft hij het over vriendschappen, liefdesrelaties maar ook over gemeenschappen. Verrassend was dat hij kolonialisme heeft beschreven in een setting waar je er minder aan zou denken maar die toch wel zeer actueel is, kolonialisme is zeker niet iets uit het verleden.

In dit boek zijn er vier protagonisten en twee tijdszones. De hoofdstukken in cursieve tekst vertellen het verhaal van Rafi en zijn studievriend Todd en dit door de ogen van deze laatste, in de ik-persoon en chronologisch. Daarnaast is er het verhaal van de nu 92-jarige Evie, hoe het kwam dat zij zee-biologe geworden is tot ze uiteindelijk ook op het kleine eilandje Makatea belandt. Het verhaal in het heden speelt zich op dit eiland af, dit was ook al super interessant.

Vrij spel oftewel Playground, de originele titel, is absoluut een 'rijke' roman geworden met vele interessante thema's. Het leest enorm vlot en dit komt zeker ook door het hoge 'romangehalte'. Net zoals in Tot in de hemel en Verwilderd heb je heel wat om over na te denken, als je zou willen natuurlijk, en dit is te danken aan de vele actuele thema's maar ook aan de mooie en goede opbouw van het boek. Richard Powers neemt zijn tijd voor het schrijven van een boek maar het resultaat mag er dan ook wezen, de vele nominaties en prijzen die zijn boeken ontvangen getuigen hiervan. Vrij spel is absoluut een aan te raden boek.

Eerder: Tot in de hemel, Verwilderd

Uitgeverij: Atlas Contact (2024) - 424 blz.

Oorspronkelijke titel: Playground

Vertaling: Jelle Noorman