Donker water - Robert Bryndza

Wanneer inspecteur Erika Foster een tip krijgt dat er bewijsmateriaal voor een grote narcoticazaak verstopt ligt in een ongebruikte groeve in een buitenwijk van Londen, gaat ze direct tot een zoekactie over. In de dikke modder worden inderdaad drugs gevonden, maar ook het skelet van een kind. De overblijfselen worden snel geïdentificeerd als de zevenjarige Jessica Collins: het vermiste meisje dat zesentwintig jaar geleden overal in het nieuws was.

Om het verband tussen de nieuwe en de oude zaak te vinden, moet Erika dieper graven en meer zien te ontdekken over de uiteengevallen familie Collins en de oude inspecteur die destijds op deze zaak was gezet: een vrouw die nog altijd wordt geplaagd door het trauma van de onopgeloste moord. Al snel realiseert Erika zich dat iemand niet wil dat deze zaak ooit wordt opgelost, en dat die persoon er alles aan doet om te voorkomen dat Erika de waarheid achterhaalt. Is de dader dichterbij dan ze denkt?

****

Robert Bryndza is Brit van geboorte maar woont in Slowakije, Erika Foster is dan weer Slowaakse maar woont in Groot-Brittannië, net het omgekeerde dus. In 2016 verscheen zijn eerste boek en ondertussen ligt zijn negende reeds in de winkelrekken.

Inspecteur Erika Foster heeft een andere taak gekregen binnen het politiekorps, ze werd na haar twee vorige zaken niet helemaal meer geapprecieerd door sommigen. Ze moet nu pogen de georganiseerde misdaad te bestrijden, in haar ogen een bijna zinloze zaak. Nu tijdens deze opdracht bij toeval het skelet wordt gevonden van een vermist meisje, kan ze niet anders dan proberen deze zaak naar haar toe te trekken, ze mist haar werk bij de afdeling Moordzaken heel erg. En daarin slaagt ze, ze kan zelfs haar twee vroegere medewerkers Moss en Peterson in haar team opstellen.

De auteur heeft met Donker water een geweldig goed boek toegevoegd aan de serie. De zaak is een cold case, de dader is nooit opgepakt, de verdachte 26 jaar geleden was een veroordeelde pedofiel maar die moesten ze laten gaan, hij had een waterdicht alibi. Met de vondst van het skelet kan men uiteraard niet anders dan nieuw leven blazen in de zaak. Erika is er van overtuigd dat ze de zaak tot een goed einde kan brengen maar gaandeweg bekruipen haar toch de twijfels.

Bryndza heeft de plot heel erg goed opgebouwd. Erika moet de familie Collins onder de loep nemen en de verdachte van toen. Ook dit heeft de auteur boeiend en interessant gebracht. Niet dat er veel psychologische beschrijvingen aan te pas komen maar het boek wordt toch goed onderbouwd. Een oude zaak zorgt immers niet onmiddellijk voor spannende taferelen en om dan je lezer aan het boek gekluisterd te houden, daar moet je toch je best voor doen, Bryndza heeft dit met verve gedaan. Je kan immers niet anders dan in sneltrein verder lezen. Zo nu en dan zijn er ook nog enkele persoonlijke belevingen beschreven die het geheel verlevendigen.

Donker water is een meer dan goede thriller en overtreft zeker de twee vorige. Bryndza is terecht een bejubeld auteur. In het oog te houden dus.

Eerder: Het meisje in het ijs, De stalker in de nacht

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2018) - 358 blz.

Oorspronkelijke titel: Dark Water

Vertaling: Jan Mellema

Het is allemaal de schuld van de Chinezen! - Tine Hens

En andere dooddoeners over het klimaat

Van 'We kunnen er toch niets meer aan doen' en 'Wij zijn te klein om het verschil te maken' tot 'Het klimaat is altíjd veranderd!' en 'We gaan toch niet terug naar de middeleeuwen?'. Wie al eens in een discussie over het klimaat verzeilt, voelt de dooddoeners vaak al van kilometers ver aankomen. Origineel zijn ze zelden. Eigenlijk komen ze altijd op hetzelfde neer: maak je niet al te veel zorgen, doe zo weinig mogelijk of laat anderen het probleem oplossen. Ze zaaien vooral onmacht, twijfel en verwarring. Want ook al rammelen de redeneringen vaak even luid als ze gedeclameerd worden, ze gaan er vaak beter in dan de vervelende feiten. En overtuig maar eens de nonkel die beweert dat zijn planten net 'heel content zijn met meer CO2 en dat niet het klimaat maar de overbevolking het probleem is. In dit even speelse als ernstige boek gaat Tine Hens, door haar lezingen goed bekend met een terugkerend type interventies uit de zaal, de uitdaging aan. Vertrekkend van tien dooddoeners klopt ze aan bij allerhande klimaatwetenschappers. Een zelfhulpboek bij klimaatverwarring.

Tine Hens is historica, (klimaat-)journaliste en auteur. In 2015 bracht ze haar eerste boek Het klein verzet uit.  In 2019 zat ze in het Canvasprogramma De Afspraak, de vele haatberichten die ze na de uitzending ontving, vormde de directe aanleiding voor het schrijven van haar tweede boek Het is allemaal de schuld van de Chinezen!. Haar twee passies zijn literatuur en natuur, schrijven doet ze voornamelijk over klimaat, ecologie en een andere economie.

De klimaat- en natuurverandering is dé uitdaging van het komende decennium en dit kan niet genoeg benadrukt worden. Weersextremen zoals hittegolven, extreme waterval en bosbranden treden meer en meer op en dit ook in eigen land, het is niet iets dat alleen maar elders gebeurd. Dit boek van Tine Hens is duidelijk hieromtrent, ze baseert zich op talloze onderzoeken, literatuur en wetenschappers.

Recent was er de klimaattop in Glasgow en er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Hens heeft uitgelegd dat de opwarming van de aarde nu reeds zware gevolgen heeft voor onze aarde, maar ongelukkig genoeg in de eerste plaats voor de armere landen, net die landen die de allerkleinste ecologische voetafdruk hebben, zullen eerst onleefbaar worden. De vertegenwoordiger van Bangladesh zei na afloop van de conferentie "Ik ben niet teleurgesteld, ik ben woest", "De armste landen hebben een klap in het gezicht gekregen". Of de top dus een succes was, hangt dus maar af vanuit welk gezichtspunt je kijkt.

Tine Hens heeft tien dooddoeners besproken op een degelijke onderbouwde manier, het zijn trouwens herkenbare uitspraken, als een gesprek op klimaat komt, vallen er meestal wel een paar. Je kan niet anders dan onder de indruk zijn van dit boek. De klimaat- en natuurverandering is een immens complex probleem en toch is Hens er in geslaagd om de lezer inzicht te geven in de materie. En ook al bekruipt haar, en de lezer trouwens ook, soms een wanhopig gevoel, ze geeft duidelijk aan dat het nog niet te laat is, de wereld zal veranderen maar we kunnen de gevolgen beperken, het is echter nú wel hét moment om ermee te beginnen. Gelukkig worden er al vele initiatieven genomen, door wetenschappers, ondernemers en zeker ook door vele burgers.

Dit is een vlot lezend boek en een 'must read'. Een dikke aanrader dus!

Uitgeverij: EPO (2021) - 242 blz.

Smeulend vuur - Yrsa Sigurdardóttir

Bij opgravingen worden drie lijken en een afgehakt hoofd gevonden. Ze liggen in de kelder van Markús Magnússons ouderlijk huis, dat meer dan dertig jaar geleden bij een vulkaanuitbarsting werd bedolven. Omdat Markús de opgravingen tot elke prijs wilde voorkomen, rust de verdenking van de moorden op hem. Heeft hij als tiener drie mensen om het leven gebracht? Hij huurt advocaat Thóra Gudmundsdóttir in om hem te verdedigen. Maar wanneer zijn grote jeugdliefde wordt vermoord, begint de zaak er steeds problematischer voor hem uit te zien. En de plaatselijke bevolking is merkwaardig genoeg niet geneigd hem te steunen...

***

Yrsa Sigurdardóttir is met dit boek aan de derde in de Thóra Gudmundsdóttir-serie. Ze heeft sinds 2005 bijna jaarlijks wel een thriller geschreven, enkele stand-alones, in 2014 startte ze een nieuwe misdaadserie en eerder bracht ze ook kinder- en jeugdboeken uit. Deze IJslandse is daarnaast civiel ingenieur in Reykjavik.

Ze schrijft met veel flair en humor haar boeken wat garant staat voor een groot leesplezier. Daarnaast weet ze haar plot vakkundig op te bouwen en ze zet in op een volledige uitwerking, je kan niet anders dan nieuwsgierig zijn naar de oplossing van de misdaad. In dit geval een oude misdaad die toch wel de nodige vragen oproept, maar dan is er een recente moord die ook geconnecteerd is met de verdachte. Thóra's familie duikt zijdelings soms op in het verhaal om haar als personage beter neer te zetten, dit is echter niet goed geïntegreerd en komt dus wat raar over. De plotwendingen zijn meestal verrassend en het einde al helemaal, knap gedaan.

Smeulend vuur is geen geweldig spannend verhaal en het verloopt enigszins traag ook al door de gedetailleerde uitwerking, maar het heeft een geweldig goed geconstrueerde plot mét een verrassende ontknoping. Yrsa Sigurdardóttir schrijft boeiende verhalen waar je je vanzelf in kunt verliezen, en haar humor geeft het net dat tikkeltje meer.

Eerder: Het laatste ritueel, Neem mijn ziel

Uitgeverij: The House of Books (2012) - 431 blz.

Oorspronkelijke titel: Aska (2007)

Vertaling: AnneMarie Lodewijk

Mijn vader was priester, mijn moeder non - Koen Wauters

Een bijzondere liefdesgeschiedenis

Ik heb het in mijn herinnering altijd geweten: mijn vader was vroeger een priester, mijn moeder een non. En ze hebben elkaar leren kennen zoals zoveel mensen: op het werk.

Wanneer een predikant uit de abdij van Tongerlo in 1967 komt preken in Oostende, ontmoet hij er een zuster die werkt als lerares godsdienst. Ze vraagt hem om voor haar leerlingen in de klas te spreken. De twee blijven elkaar nadien schrijven, onschuldig eerst. Maar hun vriendschap wordt verliefdheid. VRT-journalist Koen Wauters tekent in dit boek het bijzondere liefdesverhaal van zijn ouders op. Lange tijd kende hij alleen maar de grote lijnen van hun ontmoeting, tot de vondst van een oude map vol brieven daar verandering in bracht. Meer dan twee jaar schreven zijn ouders elkaar, toen nog als priester en non.

In dit boek vertelt hij hun verhaal aan de hand van die prachtige brieven. Ze geven een unieke inkijk in hun denken en voelen. Van de eerste ontmoeting tot de dag waarop ze trouwden. Over hun zoektocht naar vriendschap binnen de grenzen van hun roeping. Over hun geloof en hun twijfels. Over hun liefde die niet tegen te houden was. Over de vrijheid die eind jaren zestig niet alleen de levens binnensloop, maar ook de Kerk. Over hun verlangen naar een toekomst met elkaar en de vele hindernissen die ze daarvoor moesten overwinnen.

***

Koen Wauters studeerde Germaanse en koos voor Nederlands en Engels, in zijn licenties lag de focus op Nederlandse literatuur en taalkunde. Daarna volgde hij de aanvullende opleiding Zakelijke taalbeheersing, nu heet deze Taal en bedrijf, en zo liep hij stage bij de regionale nieuwsredactie van radio 2 Antwerpen. Daar kreeg hij de smaak van journalistiek en vooral ook van het radio maken te pakken. Twee en een half jaar later slaagde hij in het journalistenexamen bij de VRT en werd hij binnenlandse verslaggever bij de radionieuwsdienst waar hij nog altijd voornamelijk de politieke en juridische onderwerpen voor zijn rekening neemt. Hij werkt ondertussen ook al meer dan tien jaar voor Het journaal op televisie.

Dit boek over zijn ouders was iets wat hij 'moest' schrijven. Hij kende het verhaal van zijn ouders wel voor een deel maar toen hij die map brieven in handen kreeg van zijn moeder was hij daar zeer van onder de indruk. En indrukwekkend blijkt het zeker te zijn als je dit boek uit hebt. Het is zo een intieme kijk in het leven van twee mensen die elkaar ontmoeten, een vriendschap ontwikkelen en zo langzaam in een liefdesrelatie terechtkomen. Zo intiem dat je je als lezer een voyeur voelt. Het is alleszins een uniek verslag, niet alleen van de ontluikende liefdesrelatie tussen twee religieuzen maar ook de kadering in het algemene leven van toen, de Kerk bepaalde in die tijd nog voor een groot stuk het leven. In het verhaal van deze twee mensen lees je duidelijk dat de tijden aan het veranderen waren. We weten nu dat er in die tijd een niet te stuiten golf van uittredingen was en het kerkelijke leven veel van zijn macht en invloed verloor.

In zeven delen vertelt Wauters chronologisch het verhaal van zijn beide ouders. Elk deel verhaalt de gebeurtenissen van zowel An als Herman zoals de auteur ze gehoord had van beiden, en dan volgt de briefwisseling van de betreffende periode. Wauters is een wetenschapsjournalist en dit is wel te merken. Het verhaal wordt nogal droog verteld, feit voor feit en zeer chronologisch. In de brieven klinken uiteraard wel veel gevoelens door. Delen daarvan zijn zeer interessant om te lezen, in het begin zijn de brieven soms zelfs filosofisch en krijg je zelfs geestelijke gedachtenspinsels te lezen. In het middengedeelte komt vooral hun worsteling aan bod, hun religieuze keuze tegenover hun ontluikende liefdesgevoelens. Het wekte zelfs ontroering op soms. Later primeert dan de liefde en de moeilijkheden die ze ondervinden om hun weg hierin te vinden. Dat durft nogal eens voor herhaling zorgen in de briefwisseling.

Koen Wauters heeft van het boek dus geen verhaal of roman gemaakt en dit is wel jammer, het boek had beklijvend kunnen zijn als het meer een vertelling was geweest, er hadden zelfs dan nog fragmenten uit de brieven kunnen in voorkomen. Nu was het in feite gewoon een verslag van de gesprekken die hij had met zijn ouders en voor zover ik het kan inschatten, lijkt het zelfs zo goed als woordelijk te zijn.

Mijn vader was priester, mijn moeder non is zeer zeker een integer boek, eentje dat getuigt van een grote liefde en alleen daarom al de moeite van het lezen waard is. De ontwikkeling van een mooie vriendschap die uitgroeit tot een gelukkige liefdesrelatie was mooi om te lezen. Maar ook de worsteling van deze zelfde twee mensen met betrekking tot hun gelovige en kerkelijke leven eind de jaren zestig was toch wel boeiend. Een autobiografische roman van twee liefdevolle mensen geschreven door hun zoon, toch wel een speciaal boek dit dus.

Uitgeverij: Pelckmans (2021) - 245 blz.

Harry Potter en de relieken van de dood - J.K. Rowling

Eindelijk... de finale! Harry Potter en de Relieken van de Dood is het zevende en laatste deel van de serie die miljoenen lezers over de hele wereld nu al jarenlang geboeid houdt.

De zomervakantie is voorbij, maar Harry Potter keert dit jaar niet terug naar Zweinstein. Hij staat voor de gevaarlijke en haast onmogelijke opdracht van Perkamentus: de overgebleven Gruzielementen opsporen en vernietigen. Zal hem dat lukken?

De eerste Harry Potter dateert van 1997 en een kleine tien jaar later verscheen deze laatste. Begin 2009 las ik de zesde en nu dus 12 jaar later eindelijk de laatste, het werd tijd.

Deze Harry Potter-boeken lezen vlotjes, het zijn kinderboeken die echter ook gretig verslonden worden door volwassenen. Rowling kan meeslepend schrijven, je waant je zo in een sprookjesdecor en de personages worden je vrienden, of vijanden al naargelang de situatie natuurlijk. Je kan je zomaar verliezen in het verhaal.

Wat ik ditmaal wel miste was de humoristische toets, tot boek vijf ongeveer gaf dit veel flair aan de verhalen. Maar spannend was het ditmaal wel.

Voor mij was dit laatste boek minder boeiend en minder genieten dan de eerste boeken in de serie, toch ben ik blij dat ik het eindelijk heb kunnen afvinken van mijn lijst. Rowling is een goede schrijfster.

Eerder: Harry Potter en de Halfbloed Prins

Uitgeverij: De Harmonie (2007) - 541 blz.

Oorspronkelijke titel: Harry Potter and the Deathly Hallows

Vertaling: Wiebe Buddingh' 

Het zat zo - Meir Shalev

In Het zat zo keren we terug naar Shalevs geboorteplaats Nahalal, waar het huis van oma Tonja staat. Zij kwam in 1923  van Oekraïne naar Palestina en moest haar leven lang strijden om het hoofd boven water te houden, en het stof buiten de deur. Tonja heeft last van extreme schoonmaakwoede. De stofzuiger die ze uit Amerika krijgt toegestuurd maakt het er niet beter op.

'Het zat zo...' zijn de woorden waarmee oma Tonja steevast haar verhalen begint, net zoals haar dochter en kleinzoon Meir, die alles met zichtbaar plezier optekent.

Het zat zo vertelt de geschiedenis van een unieke grootmoeder en haar familie. Het is ook het verhaal over idealen en omzwervingen door verschillende continenten. Het zat zo is een geestige en ontroerende roman over de kracht van de verbeelding en het vertellen van verhalen.

****

Meir Shalev werd geboren in Nahalal waar dus dit boek zich afspeelt, maar het grootste deel van zijn leven woonde hij in Jeruzalem. Hij werd bekend door zijn ironische sketches op de Israëlische radio en televisie en vanaf dat hij dit vaarwel zei, begon zijn schrijverscarrière. Hij schrijft non-fictie, essaybundels en kinderboeken en in 1988 kwam dan zijn eerste roman uit, Roman Rusi, de Nederlandse vertaling volgde een jaar later, Russische roman. Met zijn roman De vier maaltijden brak hij in 1994 definitief door in de Nederlandstalige landen. Hij oogst veel succes en ontving in verschillende landen prijzen voor zijn boeken.

Het zat zo is het verhaal van zijn grootmoeder en haar Amerikaanse stofzuiger, deze domineerde de familie nogal en was reden tot grootse speculaties binnen de familie tot aan haar dood. En door middel van deze stofzuiger vertelt Shalev het levensverhaal van oma Tonja en je kan niet anders dan zeggen dat ze een kleurrijk figuur is en zelfs bij de lezer een diepe indruk nalaat, je kan je dus voorstellen wat het voor de familie moet zijn geweest.

En de manier waarop Shalev dit gedaan heeft, is indrukwekkend, het leven in het destijdse Israël komt helemaal tot leven maar hij schets vooral zijn familie, want familie blijkt enorm belangrijk te zijn en is het natuurlijk ook. Shalev's familie is er eentje van 'verhalen' en ieder lid bleek er zowat zijn eigen versie van te hebben. Deze familiale sfeer heeft Shalev treffend weergegeven, je zou er zo deel van willen uitmaken en ook al zijn er enkele foto's in het boek, je kan je echt een goede voorstelling maken van het leven daar bij oma Tonja, de auteur slaagt erin je verbeelding te prikkelen. 

Het zat zo is een vlot boek dat zeker een glimlach op je gezicht tovert en het laat je het belang inzien van familie. Het is ook een boek van 'verhalen', Meir Shalev wordt met recht en rede een uitmuntend verhalenverteller genoemd, dat kunnen we alleen maar beamen.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2010) - 233 blz.

Oorspronkelijke titel: Ha-davar haja kacha

Vertaling: Ruben Verhasselt

De vergeten ecosysteemdienst van bomen - Karolien van Diest

Dit boek is het resultaat van een levenslange fascinatie voor bomen en het multidisciplinair onderzoek dat er uit voort vloeit. Van kleins af aan werd ik tot krachtige bomen en plaatsen aangetrokken. Het echte avontuur begon toen ik besefte dat beide gelinkt zijn.

Recente boeken leerden ons veel nieuws over deze oeroude medebewoners op aarde. Maar ken jij het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke boomsoorten in een energetische of sjamanistische context? Hoe bomen energetisch functioneren, zowel individueel als op soortniveau, is nauwelijks gekend: het is als het ware een vergeten ecosysteemdienst van bomen. Precies dat stuk wordt vandaag belangrijker. Het geeft ons de kans om eindelijk het symbool van de Levensboom opnieuw te begrijpen. En uitgerekend deze werking verklaart de gunstige effecten van bosbaden en het bewust verbinden met bomen. De band tussen bomen en mensen blijkt hechter dan lang gedacht. Taxus (Eya) speelt in dit verhaal voor heel Eurazië een cruciale rol. Gaandeweg ontvouwt zich een nieuwe discipline: via bosantropologie kunnen we de wisselwerking tussen bomen en mensen bestuderen (zie ook www.eya-forest-anthropology.com). Bomen prikkelen ons onderbewustzijn en inspireren ons om van een antropocentrisch naar een ecocentrisch wereldbeeld te evolueren.

Dit boek is bewust géén wetenschappelijk werk. Als het jou helpt om jouw ervaringen met bomen beter te begrijpen of om bomen anders te bekijken, dan is het schrijven ervan meer dan de moeite waard geweest. Veel leesplezier!

Karolien van Diest is bio-ingenieur van opleiding met specialisaties bodemkunde en Tropische Landbouw met veel keuzevakken uit de bosbouw. Aanvullend volgde ze een opleiding in sociale en culturele antropologie. Tijdens haar studies kreeg ze ook de kans om verschillende buitenlandse stages te doen. Sinds 2003 is ze werkzaam als Coördinator Bosgroep Zuid-Limburg. Ze volgde ook nog een druïden opleiding, deed aan Egyptisch buikdansen, verbouwde haar droomhuis, doet aan yoga en verder nog tal van andere alternatieve en spirituele dingen zoals bv. een opleiding tot lichtwerker en een initiatie healing. Al deze ervaringen hebben haar geholpen om dit boek te schrijven.

Dit boek doet je met andere ogen zien naar bomen en was toch wel een eyeopener, voor mij toch. Het bevestigde het feit dat je inderdaad kan meevoelen met bomen, een gevoel dat me soms bekroop als ik bijvoorbeeld een boom zag waarvan een serieus grote tak was afgedaan.

Het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke bomen of maan- en zonnebomen, legt ze glashelder uit en ze gaat zelfs terug naar het verre verleden om de ecosysteemdienst uit te leggen en meteen plaatst ze 'de mens' in het juiste perspectief tegenover 'de natuur'. Niet om er een onderscheid tussen te maken maar om de eenheid of samenhorigheid te benadrukken. Bomen zijn een grote inspiratiebron voor de mens indien we willen.

Ze benadrukt doorheen heel het boek dat het vooral belangrijk is om oude bomen te bewaren, zij vervullen een niet te onderschatten rol in het bossenbestand, de energie ervan en het voortbestaan. Het moge duidelijk zijn dat ze een onschatbare rol spelen in het klimaat en zeer van belang zijn voor het voortbestaan van onze aarde en de mensheid.

De vergeten ecosysteemdienst van bomen is een geweldig goed geschreven en interessant boekje. Het is geen wetenschappelijk boek maar wel als dusdanig onderbouwd en het leest vlot, interessant waren ook haar eigen ervaringen die ze in aparte deeltjes tussenvoegde in de verschillende hoofdstukken. Maar het zijn vooral de inzichten in de energetische krachten van bomen en de interactie die ze hebben met mensen die ze zeer boeiend heeft beschreven. Een verrassend boek!

Uitgegeven in eigen beheer via Brave New Books (2021) - 97 blz.