Zij die gaan - Ingar Johnsrud

In een ziekenhuis in Oslo komt hoofdinspecteur Fredrik Beier langzaam weer bij kennis. De boosdoeners blijken pijnstillers en alcohol, althans dat is wat de artsen hem hebben verteld. Een beproefd recept voor zelfmoord. Maar Fredrik zelf kan zich niets herinneren.

Even verderop wordt een weduwe vermist en in haar huis vindt de politie het stoffelijk overschot van een pas overleden man die meer dan twintig jaar geleden doodverklaard blijkt te zijn. In de tussentijd hebben de ratten in de riolen van Oslo zich gestort op een tweede lijk. Een tragisch verleden verbindt de twee, een verbond dat werd gevormd in de dagen na de val van de Sovjet-Unie. En nu is een in vergetelheid geraakt wapen in de verkeerde handen terechtgekomen - van iemand die zint op wraak en niets meer te verliezen heeft...

***

De tweede in de Broederschaps trilogie. Dit schiep de verwachting dat het voort bouwde op het eerste deel en dit had gekund maar is toch niet het geval. Het verhaal is perfect apart te lezen, je hebt dan uiteraard niet de achtergrond van de personages mee. Omdat in deze boeken niet echt de nadruk ligt op de psychologische kant is het ook geen must, het is voornamelijk een actieboek en daar is op zich niets mis mee.

En actie is er absoluut. Net als het vorige boek bouwt ook dit verhaal verder op gebeurtenissen uit het verleden en die zijn ook nu niet van de poes. Hallucinant in feite, maar daar gaan we niet over uitweiden, de pret van het lezen zou er beetje vanaf zijn. 

Het is wel zaak om bij de les te blijven. Vele personages, heden, verleden, er is nogal wat afwisseling en om alles in de juiste context te blijven zien, is geen sinecure.

Zij die gaan is een gewoon goed boek, het blonk nu wel niet uit in originaliteit en ik had wat moeite om bij de les te blijven maar de acties, het onderwerp en het moeten nadenken zijn voldoende om het toch met een voldaan gevoel dicht te klappen, aan het einde wel te verstaan.

Eerder: Zij die volgen

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2017) - 491 blz.
Oorspronkelijke titel: Kalypso
Vertaling: Annelies de Vroom

Vrouwen zonder genade - Camilla Läckberg

Drie onbekende vrouwen vinden elkaar en hebben hetzelfde gruwelijke doel...

Ingrid heeft haar veelbelovende carrière als journalist opgegeven toen haar man hoofdredacteur werd bij een grote krant. Nu heeft ze ontdekt dat hij vreemdgaat. Birgitta, een basisschoollerares, slaat doktersafspraken over omdat haar man haar mishandelt. De Russische Victoria ontmoette haar Zweedse man online en emigreerde, maar hij is niet zo zorgzaam als hij leek. Ingrid, Birgitta en Victoria zijn totaal verschillend, maar hebben één ding gemeen: ze zitten vast in een desastreus huwelijk. Online spreken ze af ieder één echtgenoot te vermoorden, maar dat plan neemt een onverwachte wending...

***

Camille Läckberg heeft hier drie vrouwen in de hoofdrol en ze belichten elk een ander thema in wat er voor vrouwen zoal kan misgaan in een huwelijk, ontrouw, geweld en vernedering. Het hoeft geen betoog dat dit interessant en vlot leest.

Het is een klein boekje, een novelle en heeft korte hoofdstukken met snelle wisselende perspectieven. Met wat geluk lees je dit in één ruk uit en je kan niet anders dan meeleven met deze vrouwen.

Vrouwen zonder genade is geen volwaardige roman en dus als zodanig ook niet te beoordelen. Het is een interessant boek om zo even tussendoor te lezen en het blijft je zelfs even bij.

Eerder: IJsprinses, Predikant, Steenhouwer, Zusje, Oorlogskind, Zeemeermin, Vuurtorenwachter, Engeleneiland, Leeuwentemmer, Heks

Uitgeverij: The House of Books (2019) - 157 blz.
Oorspronkelijke titel: Kvinnor utan nåd
Vertaling: Elina van der Heijden

Hars - Ane Riel

Liv stierf toen ze nog maar zes jaar oud was. Tenminste, dat is wat iedereen denkt. Haar vader weet dat hij de enige is die ervoor kan zorgen dat zij veilig is. Dus verlaat hij op een avond zijn afgelegen huis om zijn boot de zee op te duwen en richting de rotsen te sturen, om nadien zijn dochter als vermist op te geven.

In het huis dat steeds voller wordt houdt Liv zich in een container verborgen. Zo hoeft zij nooit naar school. En zo blijft zij voor altijd bij haar ouders. Want haar moeder wordt alsmaar groter en komt het huis ook nooit meer uit en haar tweelingbroertje Carl is altijd dicht bij haar, alhoewel zij de enige is die hem kan zien...

*****

De Deense Ane Riel startte aan een studie geschiedenis maar begon dan school- en kinderboeken te schrijven die door haar moeder werden geïllustreerd. Haar eerste misdaadroman verscheen in 2013, pas in 2015 brak ze echter door met Hars, haar eerste boek in Nederlandse vertaling. Hars veroverde verschillende prijzen en wordt ook verfilmd met Sofie Gråbøl (The Killing) in een van de hoofdrollen.

Ik ben helemaal onder de indruk van dit boek. Ik heb het trouwens kunnen lezen doordat ik het als zwerfboek vond, in de bib is het immers steeds druk uitgeleend. Ondertussen is het boek al bij een andere boekenjager.

Het is een heel erg speciaal boek, dit geldt zowel voor de opbouw als voor de plot en het onderwerp. In eerste instantie had ik het gevoel dat ik een roman aan het lezen was, en dit is voor een stuk ook zo. Wel een roman die begint met een doding en dan nog beschreven door de ogen van een zesjarig meisje en gepleegd door haar vader.

Jens Haarder woont met zijn vrouw en dochter heel erg afgezonderd op een deel van een eilandje waarvan de enige toegangsweg alleen bij eb droog valt. Hij is timmerman en kerstbomenkweker, net als zijn vader. Hij is heel erg gefocust op zijn gezin en dit neemt zo langzamerhand obsessieve vormen aan.

Het boek volgt een zekere chronologische lijn maar deze is doorspekt met sprongen in de tijd en de gedachtegangen en belevenissen van Liv. Er zijn ook cursieve stukjes met brieven van Livs moeder en ook andere eilandbewoners komen aan het woord. En zo bouwt de schrijfster een plot op in crescendo stijl. Dat het heel erg fout gaat in het gezin wordt gaandeweg duidelijk en de spanning stijgt zo erg naar het einde toe dat je ogen het boek geen seconde willen lossen. Met zulk een eenvoudig verhaal in feite zó een spanning creëren is een absolute kunst.

Opmerkelijk is ook dat je als lezer sympathie voelt voor alle personages, ongeacht wat ze uitspoken, of juist niet. En nadenken over het verhaal doe je sowieso ook al, geen ontsnappen aan.

Hars is een absoluut topboek dat nazindert. Niets dan lof ervoor. Een dikke aanrader!

Uitgeverij: Prometheus (2019) - 271 blz.
Oorspronkelijke titel: Harpiks
Vertaling: Kor de Vries

Tot ziens daarboven - Pierre Lemaitre

De Eerste Wereldoorlog heeft van Frankrijk een ruïne gemaakt. Te midden van de verwoesting proberen Albert en Édouard, soldaten die de verschrikkingen van de loopgraven meemaakten, de draad van het gewone leven weer op te pakken. Beiden zijn alles kwijtgeraakt en voelen zich bedrogen en verstoten door de maatschappij. Met een bedrieglijk plan besluiten ze het Franse volk een lesje te leren én zelf fortuin te maken.

Precies datgene wat Édouard en Albert voor ogen hadden gebeurt: het geld stroomt binnen. Tegen de tijd dat het bedrog aan het licht komt, hebben ze al plannen gemaakt om Parijs te verlaten. Maar zal het hen lukken om het verleden achter zich te laten?

****

Pierre Lemaitre komt nogal eens met zeer originele plots en onderwerpen uit de hoek en dat kan je van deze Tot ziens daarboven ook zeggen. Het is een roman maar toch zijn er enkele spannende momenten te beleven tijdens het lezen.

De meeste oorlogsboeken gaan over de Tweede Wereldoorlog maar hier dus de Eerste, en deze is toch van een heel andere orde. Lemaitre schetst voornamelijk het leven erna, maar hij begint met de strijd vlak voor de wapenstilstand. Zoals de auteur dit beschrijft, lijkt het wel alsof je er middenin zit en ook het leven na 11 november 1918 weet hij heel erg goed te treffen.

En dan is er daar het verhaal, het verhaal van de twee soldaten die de gruwelen overleefd hebben maar er beiden door getekend zijn, hoe kan het ook anders. Lemaitre heeft er een buitengewoon verhaal van gemaakt, enerzijds tragisch maar anderzijds is het toch het vrolijke, als je dit al zo kan zeggen, dat primeert. De personages zijn exuberant te noemen en dit maakt het tot een levendig  en geanimeerd verhaal. De auteur heeft ook nog eens een humoristische wijze van dingen te verwoorden.

Het is nogal een dik boek en het moet ook gezegd dat er af en toe toch wel wat herhaling ingeslopen is. Maar dan is er daar altijd wel weer een mooie plotwending om dit recht te trekken.

Tot ziens daarboven is een aangrijpend boek en je krijgt een beeld van wat deze oorlog betekende en teweegbracht. Origineel, grappig en zelfs wat spannend. Pierre Lemaitre heeft weer een dikke pluim verdiend, hij is waarlijk een rasverteller.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex, Camille, Rosy, Vals leven

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2014) - 475 blz.
Oorspronkelijke titel: Au revoir là-haut
Vertaling: Liesbeth van Nes