Bloedbroers - Roslund & Thunberg

Leo heeft zes jaar gezeten voor de bankovervallen die hij met zijn twee broers pleegde. Nu krijgt hij eindelijk zijn vrijheid terug, maar de band met zjn broers is hij voor altijd kwijt. Daar is één man verantwoordelijk voor: inspecteur Broncks. Leo zint op wraak, én op een nieuwe overval. zijn voormalige celmaat Sam is een nieuwe brother in crime, al is hij dan geen bloedbroer. Althans, niet van Leo ...

***

Het tweede deel van Made in Sweden begint met de vrijlating van Leo, de oudste van de drie broers Dûvnjac en het brein achter de bankovervallen. In tegenstelling tot het eerste deel, beslaat dit boek slechts een tijdspanne van enkele dagen. Korte hoofdstukken met het relaas van de drie broers in hun jonge jaren zijn nu ook aanwezig en duiden de acties in het heden.

Toch is het enigszins een ander boek geworden dan Made in Sweden. In dit tweede deel ligt de nadruk nog veel meer op de gezinssituatie van de overvallers en hun onderlinge relaties. Er wordt weer een en ander duidelijk met het relaas over de gebeurtenissen in het verleden. Maar nadat de overvallers veroordeeld werden en hun tijd uitzaten in de gevangenis zijn er ook dingen veranderd. Ze kijken geen van allen meer hetzelfde naar het leven en de familiebanden.

Ook inspecteur Broncks worstelt nog met zijn verleden en dan vooral ook met zijn relatie met zijn broer. Hier treffen de inspecteur en Leo elkaar. Hoe dit allemaal uitgedokterd en beschreven is, is een feest om te lezen.

Een vrij psychologisch gekleurd boek dus. Daarnaast wordt er natuurlijk ook nog het verhaal van een nieuwe overval verteld. Ook al mooi om te lezen. Verrassend. Sommige mensen zijn toch uitermate creatief en inventief, karaktertrekken om jaloers op te zijn.

Bloedbroers is een goed boek, een mooi vervolg op Made in Sweden en absoluut het lezen waard. Inhoudelijk komen de twee boeken redelijk overeen, met als gevolg dat er toch wat herhaling in zit, ook binnen het boek zelf. Maar er zijn nog genoeg nieuwe dingen te lezen. Drie sterren dus.

Eerder: Made in Sweden

Uitgeverij: De Geus (2017) - 473 blz.
Oorspronkelijke titel: En bror att dö för
Vertaling: Ron Bezemer

Alex - Pierre Lemaitre

Alex Prévost wordt in elkaar geslagen, gekidnapt en in een verlaten Parijs' pakhuis opgesloten in een hangende houten kooi. Haar ontvoerder wil maar één ding: Alex zien sterven... aan honger, dorst, of krijgen de ratten haar als eerste?

Ondertussen heeft commandant Camille Verhoeven geen enkel aanknopingspunt in de ontvoering. De eigenzinnige Verhoeven is persoonlijk diep geraakt door dit misdrijf en levert een strijd tegen de klok om Alex te vinden.

Maar Alex - oogverblindend mooi, vindingrijk en met een heel eigen moraal - is geen gewoon slachtoffer... Is zij wel een slachtoffer?

*****

Alex is het tweede deel in de Verhoeven-trilogie, het kwam vijf jaar na het eerste Irene uit. De Nederlandse vertaling hiervan kwam echter wel eerst uit, beetje raar in feite en ook helemaal niet tof voor de lezers.

Het team van Camille is van allerlei pluimage en dat zorgt voor vermakelijk leesvoer. Maar niet alleen dit, Lemaitre schrijft op een kostelijke manier, de dialogen zijn een groot plezier om te lezen, zeer amusant geschreven en het leesplezier stijgt.

Wat de boeken die ik tot nu toe gelezen heb van Lemaitre gemeen hebben, is dat ze verrassend zijn. De plot en de plotwendingen zijn 'superbe' om het op zijn Frans te zeggen, werkelijk 'magnifique', voilà nog eentje en français. Het leesplezier stijgt.

En spannend was het ook al. Een vrouw, ontvoerd en opgesloten in een kooi. De lezer weet dit laatste, Alex vertelt wat ze ervaart en meemaakt. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met het onderzoek van Camille en zijn team. Het is geen klassiek speurdersverhaal, Alex en Camille krijgen allebei een even groot deel toegewezen in het boek. Veel kunnen we er niet over zeggen, we willen niets prijsgeven, het verrassingseffect niet bederven. En Lemaitre slaagt er in om de lezer te blijven verrassen. Aan het einde wordt het allemaal duidelijk en dat had je echt niet zien aankomen. Niets dan superlatieven voor de plot. Leesplezier ... up, of liever 'en haut'.

De ondervraging van de verdachte aan het einde was ook een knap staaltje van Lemaitres schrijverskwaliteiten en inventiviteit. Om van te smullen.

De schrijfstijl was ook al verrassend, speciaal, op sommige momenten maar doorheen heel het boek en best vaak. Ik kan niet duiden hoe hij het doet, een taalwonder ben ik nu eenmaal niet. Het is een stijl die ik niet eerder ben tegengekomen maar wel enige aandacht vraagt van de lezer.

Dit boek moet je gewoon lezen, zó goed. Maar let er toch wel op dat je eerst Irene leest, moest je dit nog niet gelezen hebben. Lemaitre is verrassend op velerlei wijzen, elk boek is anders, inhoudelijk en vormelijk. Het enige wat ik me afvraag is, hoe het komt dat ik Lemaitres boeken niet eerder heb leren kennen, en hierbij mag je enkele uitroeptekens denken.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2013) - 361 blz.
Oorspronkelijke titel: Alex (2011)
Vertaling: Roelien Vermaant

Het dodenspoor - Sara Blædel

Rechercheur Louise Rick is op zoek naar een verdwenen 15-jarige jongen. Het onderzoek brengt haar terug naar Hvaslø, het dorp waar haar geliefde jaren geleden onder verdachte omstandigheden overleed. Louise grijpt deze mogelijkheid met beide handen aan en combineert het onderzoek naar de jongen met een zoektocht naar de waarheid: wat is er destijds echt gebeurd?

**

Sara Blædel is een internationale bestseller auteur. In 2014 werd ze voor de vierde keer verkozen tot de meest populaire auteur in Denemarken. De meeste van haar boeken horen thuis in de Louise Rick-serie, ondertussen al 9 maar slechts 4 in Nederlandse vertaling.

Als thema heeft ze hier het Odinisme genomen, een moderne vorm van godenverering die gebaseerd is op de cultuur en mythologieën van Noord Europa, een vorm van heidendom. Loyaliteit, eer, moed en kameraadschap staan voorop en van offeren zijn ze ook niet vies.

Van dit boek was ik niet in de wolken. Halfweg was er een uitspraak die op niets sloeg: "Het was inderdaad een lijk dat jullie hier gisteravond hebben gevonden". Dat het een lijk was, was wel heel erg duidelijk. Het maakte echter wel dat ik daarna het boek niet meer op serieuze wijze kon verder lezen.

Daar kwam nog bij dat er van speurwerk niet veel sprake was. Zowat het hele verhaal werd in stukken en brokken uit de verdachten gehaald, het was anders helemaal niet slecht, maar dit verwacht je toch niet van een rechercheurs verhaal.

Ook wat betreft de personages heb ik men bedenkingen. Nu is het wel zo dat het een deel is uit een serie, maar je zou toch kunnen verwachten dat er wat duiding komt bij de personages. Maar nee, ze vielen uit het niets en je had maar te gokken hoe je ze moest plaatsen. Sommige dingen klopten ook gewoon niet, de vader van de jongen verandert van de ene moment op de andere van gedacht en dat was niet te plaatsen.

Het dodenspoor is me dus redelijk tegen gevallen. Ik denk niet dat ik Blædel nog ga tegenkomen in men te lezen lijst.

Eerder: De vergeten zusjes

Uitgeverij: De Geus (2014) - 346 blz.
Oorspronkelijke titel: Dødesporet
Vertaling: Femke Blekkingh-Muller

Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor - Renate Dorrestein

Heleen en haar man Peter kweken winterbloeiende planten. Ze houden van hun werk, van elkaar en van hun twee kinderen. Maar als Heleen bijna vijftig is, beginnen niet alleen haar hormonen haar parten te spelen. Haar zoon maakt een fietstocht door Australië, angstig ver weg, en haar huwelijk vertoont achterstallig onderhoud. Als dan ook nog haar moeder, met wie zij een moeizame relatie heeft, een herseninfarct krijgt, wordt Heleens leven steeds grotesker. Er passeert geen dag meer zonder de terreur van de zorgen om de tachtigjarige.

Gaat haar man tegenwoordig vreemd? Hoe moet zij haar dochter Lizzy beschermen tegen alle gevaren van het leven? En zal de schildpad Bingo, haar moeders oogappel, ooit nog ontwaken uit zijn winterslaap?

****

Renate Dorrestein was schrijfster, journaliste en feministe tot ze in 2018 overleed. Ze heeft sinds haar debuut in 1983 ontelbare romans, kortverhalen en novelles gepubliceerd. Ze staat erom bekend dat ze over maatschappelijke kwesties schrijft en dat mag met dit werk ook duidelijk zijn.

In dit boek heeft ze het over de moeder-dochter relatie en omgekeerd. Heleen zit geklemd tussen haar moeder en dochter en beiden maken het haar niet gemakkelijk. De titel refereert ook naar Heleens zoon maar deze speelt een verwaarloosbare rol in dit boek. Het is de relatie met haar moeder die volop in het daglicht staat en dan voornamelijk hoe Heleen moet omgaan met haar na de beroerte. En dan zit ze daarbij ook nog eens volop in de overgang. Deze onderwerpen zijn zeer realistisch en overkomen nogal wat mensen. Het is dus niet moeilijk om je hierin in te leven, toch zeker niet als je ongeveer zelf in deze leeftijdscategorie zit. Ieder mens is anders en reageert op zijn eigen manier, dat kan natuurlijk een verschil maken.

Het hele boek is vanuit de visie en ervaringen van Heleen geschreven, dit beperkt toch wel het verhaal voor een stuk, of toch zeker de visie op de thema's. De andere spelers blijven op de achtergrond. Het is een keuze geweest van de schrijfster, de focus ligt volledig op de problemen van de vrouw op middelbare leeftijd, en daar is uiteraard niets mis mee.

Dorrestein heeft een heel erg vlotte manier van schrijven en deze is bijwijlen zelfs hilarisch. Menige keer zit je met een glimlach of een schaterlach te lezen. Je moet het maar kunnen, een prestatie op zijn eigen.

Dit boek is echt wel de moeite van het lezen waard. Het is trouwens de tweede maal dat ik het lees, nu naar aanleiding van de halfjaarlijkse leesclub. De eerste keer was al een heel tijdje geleden, toen vond ik het al goed en nu dus nog steeds.

In 2010 werd het boek in Duitsland verfilmd als Meine Familie bringt mich um. Maar dan zul je je beste Duits moeten bovenhalen, vrees ik, vooralsnog heb ik geen Nederlands ondertitelde versie gevonden.

Een meer dan tof boek over een moeder-dochter relatie, helemaal uit het leven gegrepen. Dorrestein kan echt wel schrijven, haar taalgebruik is fenomenaal goed.

Uitgeverij: Podium (2006) - 303 blz.

Stoel 7A - Sebastian Fitzek

Speciaal voor u gereserveerd, stoel 7A.

De gevaarlijkste stoel in het vliegtuig.

Mats Krüger, een ervaren en succesvolle psychiater, moet zijn vliegangst overwinnen als zijn hoogzwangere dochter Nele voor het eerst in jaren weer contact met hem opneemt. Na een cursus tegen vliegangst stapt Mats in Buenos Aires aan boord van een vliegtuig naar Berlijn. Al zijn angsten lijken verdwenen, tot een vreemdeling hem vertelt dat een van Mats' ex-patiënten zich ook aan boord bevindt. Iemand die hij ooit heeft genezen van moordlustige, gewelddadige fantasieën. En nu moet Mats zien te voorkomen dat de 600 passagiers en hijzelf niet de dood in worden gejaagd...

*****

Sebastian Fitzek studeerde rechtswetenschappen en is werkzaam als journalist en schrijver. In 2006 verscheen zijn eerste psychologische thriller en sindsdien staat zijn pen niet meer stil.

Stoel 7A getuigt van creativiteit en originaliteit, de plot is weerom subliem te noemen. Hij zegt zelf in zijn nawoord dat zijn inspiratie slechts komt tijdens het schrijven zelf, afzondering op een onbewoond eiland werkt voor hem niet, gewoon beginnen schrijven. Ook heeft hij niets met series, op zichzelf staande verhalen zijn zijn ding. En het werkt, hij is een van de succesvolste schrijvers in Duitsland, maar zijn succes beperkt zich niet tot daar. Gelukkig!

Een spannend boek is het ook geworden. Doordat de plot zo knap in elkaar zit en er met de regelmaat van een klok verrassende plotwendingen zijn, kan het ook niet anders. Er gebeuren rare dingen en onbegrijpelijk. Het is pas echt aan het einde dat alles duidelijk wordt en ondertussen heb je er een spannende rit op zitten.

Tijdens deze rit word je getrakteerd op inzichten omtrent vliegangst, ook boeiend. Psychologisch gezien valt er ook een en ander op te steken en Fitzek is er ook niet vies van om een dierenleed ballonnetje op te laten, dingen om over na te denken.

Fitzek is en blijft een klasse schrijver. Een zeer spannend en origineel verhaal met een zeer goede plot en ondanks de ernst van de zaak op een vlotte en humoristische manier geschreven.

Eerder: De therapie, De gijzeling, De wreker, De zielenbreker, Het experiment, De ogenverzamelaar, Wijd open, Passagier 23, Afgesneden, Het Joshuaprofiel, Het pakket

Uitgeverij: The House of Books (2019) - 370 blz.
Oorspronkelijke titel: Flugangst 7A
Vertaling: Lucienne Pruijs

Het Rosie effect - Graeme Simsion

Don Tillman en Rosie Jarman zijn getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene komt, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger.

Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven en brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft.

***

De opvolger van Het Rosie project is van hetzelfde laken een pak.

De autistische Don komt weer in situaties terecht die zo beschreven zijn dat ze op de lachspieren werken. Het zijn vooral de onverwachte wendingen, voor Don doodnormaal maar niet voor de samenleving, die het hem doen. Maar net zoals in het eerste boek moet je ook nu niet verwachten dat je constant in een deuk ligt, maar een glimlach en af en toe een schaterlach kan wel.

Don verdiept zich in dit boek in "de zwangerschap". Hoe gaat dit in zijn werk, wat zijn de effecten van eten, stress enzovoorts op de ongeboren baby en hij diept weetjes op die in feite echt wel interessant zijn. Rosie, en dat kan je al wel raden, is er niet altijd even hard mee opgezet. Met Dons Australische vriend Gene loopt ze ook al niet hoog op. Het zorgt voor de nodige strubbelingen. Gene mag dan wel een geval apart zijn, maar dat kan je wel van meer personages zeggen in het boek. George, rockster en de huurbaas is ook al zo'n eigenaardig baasje. Het was wel mooi om te lezen hoe het mannengroepje op hun wekelijkse avondje uit met elkaar omgaat, hoe verschillend ze ook zijn, ze zijn een grote steun voor elkaar. Dit zorgde nogal eens voor een ontroerende noot in het verhaal.

Mensen met autisme hebben op sociaal vlak beperkingen, maar Don weet daar een serieuze mouw aan te passen. Uiteindelijk is hij diegene die zowat iedereen helpt, alleen zijn eigen relatie is daar niet mee gediend.

Net zoals zijn voorganger is Het Rosie effect een mooi boekje om te lezen maar het bezorgde me ook nu geen wauw ervaring. Zo pas verscheen deel drie Het Rosie resultaat.

Eerder: Het Rosie project

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2014) - 424 blz.
Oorspronkelijke titel: The Rosie Effect
Vertaling: Linda Broeder