Heleen en haar man Peter kweken winterbloeiende planten. Ze houden van hun werk, van elkaar en van hun twee kinderen. Maar als Heleen bijna vijftig is, beginnen niet alleen haar hormonen haar parten te spelen. Haar zoon maakt een fietstocht door Australië, angstig ver weg, en haar huwelijk vertoont achterstallig onderhoud. Als dan ook nog haar moeder, met wie zij een moeizame relatie heeft, een herseninfarct krijgt, wordt Heleens leven steeds grotesker. Er passeert geen dag meer zonder de terreur van de zorgen om de tachtigjarige.
Gaat haar man tegenwoordig vreemd? Hoe moet zij haar dochter Lizzy beschermen tegen alle gevaren van het leven? En zal de schildpad Bingo, haar moeders oogappel, ooit nog ontwaken uit zijn winterslaap?
****
Renate Dorrestein was schrijfster, journaliste en feministe tot ze in 2018 overleed. Ze heeft sinds haar debuut in 1983 ontelbare romans, kortverhalen en novelles gepubliceerd. Ze staat erom bekend dat ze over maatschappelijke kwesties schrijft en dat mag met dit werk ook duidelijk zijn.
In dit boek heeft ze het over de moeder-dochter relatie en omgekeerd. Heleen zit geklemd tussen haar moeder en dochter en beiden maken het haar niet gemakkelijk. De titel refereert ook naar Heleens zoon maar deze speelt een verwaarloosbare rol in dit boek. Het is de relatie met haar moeder die volop in het daglicht staat en dan voornamelijk hoe Heleen moet omgaan met haar na de beroerte. En dan zit ze daarbij ook nog eens volop in de overgang. Deze onderwerpen zijn zeer realistisch en overkomen nogal wat mensen. Het is dus niet moeilijk om je hierin in te leven, toch zeker niet als je ongeveer zelf in deze leeftijdscategorie zit. Ieder mens is anders en reageert op zijn eigen manier, dat kan natuurlijk een verschil maken.
Het hele boek is vanuit de visie en ervaringen van Heleen geschreven, dit beperkt toch wel het verhaal voor een stuk, of toch zeker de visie op de thema's. De andere spelers blijven op de achtergrond. Het is een keuze geweest van de schrijfster, de focus ligt volledig op de problemen van de vrouw op middelbare leeftijd, en daar is uiteraard niets mis mee.
Dorrestein heeft een heel erg vlotte manier van schrijven en deze is bijwijlen zelfs hilarisch. Menige keer zit je met een glimlach of een schaterlach te lezen. Je moet het maar kunnen, een prestatie op zijn eigen.
Dit boek is echt wel de moeite van het lezen waard. Het is trouwens de tweede maal dat ik het lees, nu naar aanleiding van de halfjaarlijkse leesclub. De eerste keer was al een heel tijdje geleden, toen vond ik het al goed en nu dus nog steeds.
In 2010 werd het boek in Duitsland verfilmd als Meine Familie bringt mich um. Maar dan zul je je beste Duits moeten bovenhalen, vrees ik, vooralsnog heb ik geen Nederlands ondertitelde versie gevonden.
Een meer dan tof boek over een moeder-dochter relatie, helemaal uit het leven gegrepen. Dorrestein kan echt wel schrijven, haar taalgebruik is fenomenaal goed.
Uitgeverij: Podium (2006) - 303 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten