De laatste mijl - David Baldacci

Nadat hij de afgelopen twintig jaar in de gevangenis heeft gezeten voor de moord op zijn ouders, krijgt Melvin Mars plotseling te horen dat hij wordt vrijgelaten. Volkomen onverwacht heeft iemand een bekentenis afgelegd die hem vrijpleit. Desondanks blijft het onduidelijk wie de werkelijke moordenaar is, want wat als de afgelegde bekentenis vals is? Is Melvin dan toch de eigenlijke dader?

Amos Decker begint net te wennen aan zijn nieuwe baan bij de FBI wanneer hij leest over de zaak Melvin Mars. Hij raakt gefascineerd door de overeenkomsten die er zijn met de moord op zijn eigen gezin en begint zijn eigen onderzoek. Langzaam maar zeker komt hij dichter bij de afschuwelijke waarheid...

***

David Baldacci studeerde eerst Engels en geschiedenis en daarna rechten. Hij werkte als bedrijfsjurist en advocaat in Washington D.C. tot in 1996 zijn debuut uitkwam Het recht van de macht en hij zich fulltime aan het schrijven wijdde. Het boek werd immers een instant succes.

Na De geheugenman is dit het tweede boek in de serie met Amos Decker. Nog altijd een interessant personage. Bij toeval hoort hij over Melvin Mars. Zoals het betaamt in Amerikaanse films en boeken, krijgt Melvin Mars in de allerlaatste minuten voor zijn terechtstelling te horen dat iemand anders bekent heeft voor de moorden waar hij voor veroordeeld is. Het moet je maar overkomen, twintig jaar onterecht in de gevangenis zitten. Je vraagt je af hoe het toch zo fout kan lopen in het westerse gerechtsstelsel. 

Dan begint de zoektocht naar de werkelijke dader van de moorden. Baldacci heeft een schitterend plot gecomponeerd. Gestaag krijgt de lezer te lezen hoe het in elkaar zit en het blijkt zelfs nog verrassend te zijn. Het enige dat een opmerking waard is, is dat er wel heel erg veel geredeneerd wordt over het hoe, wat en waarom. 

Verder was het een vlot boek dat heel goed leest. Baldacci is en blijft een plezier om te lezen.

Eerder: De rechtvaardigen, Niets dan de waarheid, Familieverraad, In het geheim, Rechteloos, Onschuldig, De zesde man, Vergeten, Doelwit, De aanslag, De geheugenman, King & Maxwell, De schuldigen

Uitgeverij: A.W. Bruna (2016) - 395 blz.
Oorspronkelijke titel: The Last Mile
Vertaling: Jolanda te Lindert

Leeuwentemmer - Camilla Läckberg

Fjällbacka is in de greep van de winter, wanneer inspecteur Patrik Hedström melding krijgt van een verkeersongeval. Het slachtoffer, een jong meisje dat al vier maanden vermist is, wordt snel geïdentificeerd. Ze blijkt gruwelijk mishandeld. Omdat ook andere jonge vrouwen spoorloos zijn verdwenen, staat de politie meteen op scherp. Tegelijkertijd is Erika bezig met een oude zaak, een familietragedie die eindigde met de dood van de echtgenoot. Ze probeert uit te zoeken wat er is gebeurd. Het lijkt erop dat het verleden zijn schaduw werpt op het heden.

****

De negende in de reeks met Patrik Hedström en Erika Falck. En weer een boek dat boeit van het begin tot het einde. Läckberg werkt wel altijd volgens hetzelfde stramien, er is een slachtoffer, meerdere naarmate het verhaal vordert, en dan is er Erika Falck die weer onderzoek doet voor een nieuw boek en hiervoor in het verleden duikt. En oh ja, de verhalen komen samen. En ook nu worden de persoonlijke verhaallijnen verder uitgewerkt.

Ondanks de weinig verrassende constructie leest dit boek als een trein. De plot is super goed bedacht en zit zeer goed in elkaar. Er zijn verschillende lijnen die moeten samenvallen en dit heeft ze vakkundig gedaan. Maatschappelijk gezien zit er niet zoveel in, het verhaal moet het ditmaal meer hebben van de ernst en de gruwelijkheid van de misdaad. Geen moeilijke opdracht om de lezer mee te slepen als het gruwelijk genoeg is en toch is het haar daarom niet te doen en wordt je er zeker niet door overweldigd. 

Leeuwentemmer is een meer dan goed boek, Camilla Läckberg bevestigt hier maar weer eens haar reputatie als een topschrijfster.

Eerder: IJsprinses, Predikant, Steenhouwer, Zusje, Oorlogskind, Zeemeermin, Vuurtorenwachter, Engeleneiland 

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2015) - 371 blz.
Oorspronkelijke titel: Leiontämjaren
Vertaling:  Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel

Naar bed, naar bed - M.J. Arlidge

Helen Grace heeft al genoeg persoonlijke tragedies meegemaakt, maar als het lijk van een bekende in een nachtclub wordt gevonden, komt het moordonderzoek opeens wel heel dicht bij haar eigen leven. Helen zwijgt in alle talen over haar connectie met het slachtoffer en werkt als een bezetene om de dader te vinden.

Als er een tweede slachtoffer valt, wringt Helen zich in zo veel bochten dat alles op scherp komt te staan en ze een onmogelijke keuze moet maken. Vertelt ze over haar privéleven of besluit ze te liegen om de aandacht van zichzelf af te houden?

**

Arlidge is met dit boek aan het vijfde in de serie met Helen Grace toe. En dat het niet gedaan is, mag duidelijk zijn. Het boek eindigt zeer verrassend, ongeacht of je het van zin was of niet, het volgende boek lezen is een must.

De auteur heeft voor de rest van het boek niet veel verrassends in petto. Het is allemaal een beetje veel van hetzelfde. Daarbij duikt dan nog enige ergernis op tijdens het lezen. Er is een concurrentie strijd gaande tussen de twee naaste collega's van Helen om toch maar zoveel mogelijk in haar gunst te komen staan en dit is echt wel teveel van het goede, enigszins puberaal ook. Ook van haar baas weet je al van in de vorige boeken dat er iets te verwachten valt, dit wordt nu duidelijk maar valt tegen. 

Wat ook opvalt net zoals in de vorige boeken is dat het vele kleine hoofdstukken zijn met bijgevolg ook nogal wat witruimte op de bladzijden. Het boek is dus vlug gelezen als je wil en kan. Weinig body.

De plot zit echter wel goed in elkaar alhoewel er te weinig toegewerkt wordt naar de uiteindelijke dader. Spannend was het niet zo alhoewel Arlidge zich naar het einde toe hierin wel herpakt heeft. Het einde is dan een enorme cliffhanger die je toch doet verlangen naar het lezen van het volgende boek.

Hoe meer boeken je leest van Arlidge, hoe meer je de indruk krijgt dat hij zelf veel gelezen heeft en daarbij zijn ogen goed heeft open gehouden. Zowel wat betreft de personages als het verhaal heb je vaak het gevoel dat je het allemaal al eens gelezen hebt. Zelfs aan het einde had ik een déjà vu gevoel. Het boek is een mooi tussendoortje. 

Eerder: Iene miene mutte, Piep zei de muis, Pluk een roos, Klikspaan

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2017) - 364 blz.
Oorspronkelijke titel: Little Boy Blue
Vertaling: Harmien Robroch

Vrije val - Pierre Lemaitre

De 57-jarige Alain Delambre, voormalig HR-manager, is al jaren werkloos. Voor een hongerloontje sorteert hij dozen in een fabriek. Tot er een functie voorbijkomt die perfect bij hem past: HR-assistent. Hij wordt uitgenodigd voor een gesprek.

De ultieme beproeving blijkt dan nog te moeten komen. Tijdens een gesimuleerde gijzeling worden de kandidaten getest op hun moed, stressbestendigheid en trouw. Vastbesloten de baan in de wacht te slepen, besluit Alain het spel mee te spelen. Maar hoever is hij als wanhopige werkloze bereid te gaan?

*****

Het eerste boek dat ik lees van Pierre Lemaitre en bam, die kwam serieus binnen. Je vraagt je af waarom je daar nooit eerder iets van hoorde of gelezen hebt. Lemaitre, leraar literatuur en auteur, schreef toch al in 2006 zijn debuutthriller Irène, het eerste deel in de Verhoeven-trilogie. Sindsdien rijft hij de ene na de andere prijs of nominatie binnen. Hij verwierf vooral bekendheid toen in 2013 Au revoir là-haut verscheen, Tot ziens daarboven, een roman over de Eerste Wereldoorlog en vooral de nasleep ervan. Hij kreeg er de Prix Goncourt voor, een van de twee belangrijkste Franse literatuurprijzen.

Met Cadres noirs schreef hij een thriller die zich focust op het beleid van hoge functionarissen in het management maar gaat tegelijk ook over de werkloosheid. Hij heeft dit fantastisch goed gebracht en ook nog eens uitstekend psychologisch gekaderd. Het verhaal dat hij hier brengt, is trouwens geïnspireerd door een gijzeling bij France Télévisions in oktober 2005 waarbij het kader zijn werknemers op hun loyaliteit testte. Een waargebeurd verhaal als grondslag van dit boek. Het is bijna niet voor te stellen dat dit überhaupt mogelijk is, straffeloos. 

Lemaitre heeft er een super spannend verhaal van gemaakt. Het is zo'n boek dat je zo snel mogelijk wilt uitlezen. Maar dit niet alleen. De humor in dit boek is werkelijk niet te versmaden. De manier waarop de auteur de gedachtekronkels van Alain beschrijft alsook de dialogen is bijwijlen subliem. De plot is ook nog eens ongelooflijk goed in elkaar gestoken en zeer verrassend. De plotwendingen zijn om van te smullen.

We kunnen niet anders zeggen dan dat dit een boek is om U tegen te zeggen. Het heeft alles wat een thriller moet hebben, het is spannend met een onverhoopt goede plot en als kers op de taart gebracht met humor! De lijst met andere Pierre Lemaitre-boeken ligt al klaar.

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2017) - 381 blz.
Oorspronkelijke titel: Cadres noirs (2010)
Eerder verschenen als: Rollenspel (2011)
Vertaling: Jan Steemers