Naar bed, naar bed - M.J. Arlidge

Helen Grace heeft al genoeg persoonlijke tragedies meegemaakt, maar als het lijk van een bekende in een nachtclub wordt gevonden, komt het moordonderzoek opeens wel heel dicht bij haar eigen leven. Helen zwijgt in alle talen over haar connectie met het slachtoffer en werkt als een bezetene om de dader te vinden.

Als er een tweede slachtoffer valt, wringt Helen zich in zo veel bochten dat alles op scherp komt te staan en ze een onmogelijke keuze moet maken. Vertelt ze over haar privéleven of besluit ze te liegen om de aandacht van zichzelf af te houden?

**

Arlidge is met dit boek aan het vijfde in de serie met Helen Grace toe. En dat het niet gedaan is, mag duidelijk zijn. Het boek eindigt zeer verrassend, ongeacht of je het van zin was of niet, het volgende boek lezen is een must.

De auteur heeft voor de rest van het boek niet veel verrassends in petto. Het is allemaal een beetje veel van hetzelfde. Daarbij duikt dan nog enige ergernis op tijdens het lezen. Er is een concurrentie strijd gaande tussen de twee naaste collega's van Helen om toch maar zoveel mogelijk in haar gunst te komen staan en dit is echt wel teveel van het goede, enigszins puberaal ook. Ook van haar baas weet je al van in de vorige boeken dat er iets te verwachten valt, dit wordt nu duidelijk maar valt tegen. 

Wat ook opvalt net zoals in de vorige boeken is dat het vele kleine hoofdstukken zijn met bijgevolg ook nogal wat witruimte op de bladzijden. Het boek is dus vlug gelezen als je wil en kan. Weinig body.

De plot zit echter wel goed in elkaar alhoewel er te weinig toegewerkt wordt naar de uiteindelijke dader. Spannend was het niet zo alhoewel Arlidge zich naar het einde toe hierin wel herpakt heeft. Het einde is dan een enorme cliffhanger die je toch doet verlangen naar het lezen van het volgende boek.

Hoe meer boeken je leest van Arlidge, hoe meer je de indruk krijgt dat hij zelf veel gelezen heeft en daarbij zijn ogen goed heeft open gehouden. Zowel wat betreft de personages als het verhaal heb je vaak het gevoel dat je het allemaal al eens gelezen hebt. Zelfs aan het einde had ik een déjà vu gevoel. Het boek is een mooi tussendoortje. 

Eerder: Iene miene mutte, Piep zei de muis, Pluk een roos, Klikspaan

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2017) - 364 blz.
Oorspronkelijke titel: Little Boy Blue
Vertaling: Harmien Robroch