Thriller.
Op de achterflap: "Joseph, de bejaarde tuinman van het Kasteel van Laken, doet een macabere ontdekking aan de waterval onder het beeld van de Heilige Maagd. Hij wil verhinderen dat dit feit bekend raakt.
Rond die tijd lijkt de apostolische nuntius in Brussel van de aardbodem verdwenen. Zijn vriend en deken van de Basiliek van Koekelberg, Antoon Demets, maakt zich zorgen. (...)"
Pol Van Den Driessche is politiek journalist, werkt als expert Politiek bij een televisiezender, was dertig maanden senator en publiceerde verscheidene boeken over de Belgische politiek en over de monarchie. Na Moord in de Senaat is dit zijn tweede thriller.
Het is niets nieuws dat bekende Vlamingen een uitstapje maken naar een ander vakgebied, maar of die altijd een goede zaak is, valt te betwijfelen. In dit geval moeten we niet twijfelen, Van Den Driessche kan duidelijk schrijven maar deze zijsprong naar het fictieboek is toch wel een stap te ver, een grote stap mijns inziens, na 100 bladzijden heb ik het dan ook voor bekeken gehouden.
Het belangrijkste aan een boek is de inhoud en hier wringt het schoentje of zeg maar de schoen. Voor zover ik gekomen ben, was er totaal geen sprake van een verhaal, het wou maar niet beginnen. De tuinman heb ik ontmoet, hij vindt een lijk in het water en houdt dit geheim. Uiteindelijk vertelt hij het aan de keukenmeid en ze gaan nog eens kijken. Daarna gaat hij er nog eens een derde maal naar toe en hij krijgt zowaar een erotische belevenis. En nog vertelt hij het verder aan niemand. Het klinkt zó ongeloofwaardig allemaal! Dit is maar één voorbeeld van een slecht neerzetten van een personage maar ook de andere personages zijn niet te pruimen.
En de auteur maakt daarbij dan vaak nog gebruik van zogenaamd 'erotische en seksuele' termen en handelingen die uit het niets opduiken en helemaal hun bedoeling missen, het is op het vulgaire af zelfs. Het geeft dan ook geen enkele extra waarde aan het verhaal maar laat het niveau van het boek nog meer dalen. Wil hij hiermee opvallen? of choqueren? Het zal me een raadsel zijn.
Dit boek gaat linea recta terug naar de bib en dan kunnen we nu hopelijk aan een goed boek beginnen.
Uitg. Van Halewyck (2011) - 344 blz.
Psychologische thriller.
Op de achterflap: "Elk jaar brengen Magda en Johannes samen de zomer door in hun droomhuis in Toscane. Maar deze zomer loopt het anders: Magda reist alleen vooruit en wacht op haar man, die voor zaken naar Berlijn zou zijn. Maar Magda weet dat hij bij Carolina is, zijn minnares, en ze is niet bereid dit langer te verdragen.
Nu Johannes verraad heeft gepleegd aan haar liefde is het tijd voor wraak. Op een warme zomerochtend doodt ze hem, begraaft hem, en geeft hem op als vermist. Als kort daarna haar zwager Lukas op bezoek komt, escaleert de situatie. Lukas is verblind door zijn liefde voor Magda en ziet pas veel te laat in in welk dodelijk gevaar hij zich bevindt..."
Waar haar twee eerste boeken De kinderverzamelaar en Huis van stilte meer romans waren, kunnen we hier toch spreken van een beetje thriller. Het is echter niet helemaal zoals je het verwacht van een thriller want het boek begint met de volledige voorbereiding en uitvoering van de moord op Johannes door zijn vrouw Magda, zelfs het verbergen van het lijk wordt volledig uit de doeken gedaan.
Achteraf kom je dan via allerlei tijdsprongen te weten wie Magda is, haar relatie met Johannes en diens escapade met Carolina wordt verduidelijkt en dan zijn er nog de brieven aan haar zoon. En dan duikt er nog een ander personage op, een theater recensent die dan uiteindelijk ook zijn rol in het verhaal gaat spelen.
Zoals we gewoon zijn van Thiesler worden alle personages dus psychologisch zeer goed geduid en zijn er vele verhalen in het verhaal en zo blijf je gekluisterd aan dit boek ook al hoef je de dader helemaal niet te zoeken. Het is dus op een eigen manier toch een beetje spannend.
Het is een boek dat zeer vlot leest, het is niet moeilijk om te volgen en de verschillende verhalen waren boeiend. Toch een 'maar' hier, want naarmate je verder komt in het boek begin je toch vraagtekens te zetten bij het verloop van het verhaal en de verschillende karakters. Zeker de laatste hoofdstukken werden ineens zo ongeloofwaardig dat mijn eerste zeer goede indruk van het boek volledig teniet werd gedaan. Lukas riep de hulp in van een psychologe en die weet slechts aan de hand van wat Lukas vertelt dadelijk wat er juist aan de hand is, stelt een diagnose en reist zelfs af naar Toscane om Magda te begeleiden. Het boek gaat hiermee volledig de mist in.
Dit boek is het minste van wat ik tot nu toe gelezen heb van Sabine Thiesler en het is ondanks de goede start van het boek toch geen aanrader, zeker niet voor de thriller liefhebbers. Maar als je houdt van psychologische verhalen en je je niets aantrekt van het foute einde dan kun je deze Dodenakker zeker lezen.
Uitg. Karakter Uitgevers (2009) - 415 blz. | Oorspr. titel Die Totengräberin - vertaling Harry Naus
Thriller voor de adolescent.
Op de achterflap: "De zeventienjarige Clea Raymond heeft haar hele leven de schittering van de spotlights gekend. Ze is de dochter van een beroemde chirurg en een prominent politicus en zoekt als getalenteerd fotojournalist haar toevlucht in een wereld die haar in staat stelt naar verre, exotische plaatsen te reizen. Maar nadat Clea's vader verdwijnt op een humanitaire missie, ziet Clea plotseling dat er op haar foto's griezelige, vage beelden staan van een vreemde en mooie jongeman - een man die ze nog nooit heeft gezien. (...)"
Yep, Hilary Duff ambieert een schrijverscarrière naast haar talloze andere bezigheden en ok, het is niet helemaal geslaagd maar het mag er wezen, toch alleszins voor de jongere lezers, adolescenten met name.
In het begin was ik aangenaam verrast door haar schrijfstijl, die is echt heel behoorlijk. Naar mate ik vorderde kreeg ik wel het gevoel dat ze een leefwereld beschrijft die maar boeiend is voor de jongere lezer en ik had het precies allemaal al eens gelezen.
De plot had wel iets, maar ook deze was niet verrassend of origineel en in het begin klopte het nog wel maar naar de ontknoping toe zaten er toch wel wat mankementen in, werd het ongeloofwaardig en aan het einde leek het boek niet 'af'.
Hilary is nog jong en dat is duidelijk te merken, ze schrijft gelukkig wel vanuit haar eigen ervaring en dat maakt dan de personages weer levensecht.
Voor de jonge lezers en fans van Hilary Duff is het dus een aangenaam boek en het biedt een kijkje in het leven van de ster herself.
Uitg. De Boekerij (2011) - 238 blz. | Oorspr. titel Elixir - vertaling Ellis Post Uiterweer
Detective.
Op de achterflap: "Op een prachtige winterdag verdwijnt de jonge linkse politica Merete Lynggaard zonder een spoor achter te laten. De media duiken op het verhaal en suggereren van alles: van moord en zelfmoord tot een geplande vrijwillige verdwijning. De politie wordt gesommeerd de vermissing grootscheeps te onderzoeken, maar Merete is van de aardbodem verdwenen.
Brigadier Carl Mørck, hoofd van de afdeling 'onopgeloste zaken' Q forceert na enkele jaren een grote doorbraak in het onderzoek. Samen met zijn assistent Assad is hij een roekeloze crimineel op het spoor die wordt gedreven door haat. Wraak blijkt een cruciale factor in de krankzinnige plot."
Schitterend boek, echt alles is in orde.
Het begint met een proloog, een beproefd middel om je onmiddellijk in het verhaal te trekken. Het verhaal komt daarna traag op gang met de introductie van de personages, maar eenmaal door deze fase en als afdeling Q geïnstalleerd is, in de kelder nota bene en met één werknemer, neemt het verhaal een schitterende start en gaat steeds sneller en sneller. De auteur maakt ook gebruik van twee verschillende tijdzones om de spanning op te bouwen en hij is hierin meer dan geslaagd, het boek is een sneltrein.
De verschillende personages worden ook zeer goed neergezet. Zo leren we Carl Mørck kennen als een ietwat luie rechercheur, zijn bijna ex-vrouw belt hem te pas en te onpas, hij woont samen met zijn stiefzoon en een onderhuurder, verzamelaar van playmobil en kok van dienst en daar is dan zijn kleurrijke assistent Assad, politiek vluchteling en aangenomen als zijn poetsman maar hij ontpopt zich als een briljant onderzoeker en draagt zo bij aan de oplossing van de vijf jaar oude en koude zaak. Het moge nu ook duidelijk zijn dat het boek bijwijlen grappig is geschreven, nog een pluspunt.
Gestaag vordert het onderzoek en ook al krijg je na een tijdje wel een idee van wat de reden van de vermissing kan zijn, toch zijn er genoeg onverwachte plotwendingen en blijft het spannend.
Dit boek is het eerste deel van de serie Q, deel twee en drie zijn ook reeds verschenen en binnenkort deel vier. Ok, laat maar komen ...
Uitg. Prometheus (2010) - 382 blz. | Oorspr. titel Kvinden i buret - vertaling Kor de Vries
Thriller met een seriemoordenaar.
Op de achterflap: "In Bristol wordt met bruut geweld een auto gestolen: een man met een Kerstmannenmasker slaat de bestuurster neer en scheurt hard weg in haar auto. Met haar vierjarig dochtertje nog op de achterbank.
Het gebeurt wel vaker dat een autodief per ongeluk een kind ontvoert. Het kind duikt altijd binnen een dag weer op - in tegenstelling tot de auto. Dus rechercheur Jack Caffery maakt zich niet zo heel erg druk. Maar dit kind duikt niet op. Ook niet na een paar dagen. Dan ontdekt hij dat er zo al enkele meisjes zijn ontvoerd..."
Mo Hayder heeft het weer gedaan, dit is een ijzersterke thriller over een seriemoordenaar en zoals in verschillende van haar vorige boeken is Jack Caffery de rechercheur die het mag oplossen.
Diep is blijkbaar een vervolg op Ritueel en Huid, maar deze laatste heb ik niet gelezen en dat is nu toch een beetje spijtig. Het optreden van 'de wandelaar', die ik dus al wel kende van in Ritueel, kon ik niet meer duiden en ook wat betreft de verhouding tussen Jack en hoofdagent Flea Marley, werkzaam bij het duikersteam was ik niet helemaal meer mee, maar als rustpunten in het verhaal zijn ze wel te verteren.De plot was schitterend uitgewerkt en heel spannend, het is een boek dat je zeer moeilijk kan neerleggen en ook al kreeg ik dik halverwege een vermoeden van wie het gedaan, toch bleef er nog genoeg twijfel over en al zeker over de reden waarom het allemaal gebeurde.
En waar de vorige boeken een duistere bovennatuurlijke kant hadden, is dit hier niet het geval behalve helemaal op het einde waar Flea het stoffelijke overschrijdt. En aangezien ik ervan overtuigd ben dat er méér is in deze feitelijke wereld dan hetgeen we kunnen waarnemen en wetenschappelijk verklaren, vond ik dit geloofwaardig.
Diep is werkelijk een geweldig spannend boek, een waar genot om te lezen en doet verlangen naar meer van dit. Schrijven Mo Hayder!
Uitg. Luitingh-Sijthoff B.V. (2010) - 399 blz. | Oorspr. titel Gone - vertaling Yolande Ligterink
Thriller.
Op de achterflap: "In het vroege ochtendgloren wordt op een verlaten plezierjacht in de Stockholm-archipel het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Het water in haar longen wijst op een verdrinkingsdood, maar vreemd genoeg vertonen haar kleren geen enkel spoor van zeewater.
De volgende dag stuit de politie in een Stockhoms appartement op het lichaam van een man. Hij hangt aan een haak in het plafond, in een verder lege kamer. Inspecteur Joona Linna is ervan overtuigd dat de man zelfmoord heeft gepleegd. Hij krijgt gelijk, maar daarmee is de zaak niet gesloten. De twee doden vormen de opmaat tot een reeks duizelingwekkende en gevaarlijke gebeurtenissen die Joona Linna meesleuren in een nietsontziende jacht op de moordenaar."
Van het eerste boek Hypnose van het schrijversduo onder de naam Lars Kepler was ik helemaal weg. Misschien verwachtte ik er teveel van maar dit boek haalt bijlange het niveau van Hypnose niet.
Wat me vooreerst al stoorde, was dat er heel wat ongerijmdheden te bespeuren vallen. Zo is bv. Saga, collega van Joona, volop aan het werken op haar laptop op de plaats delict, een paar minuten later is ze zich elders aan het voorbereiden in een busje om een gebouw binnen te vallen en nog even later is ze Joona, die in ditzelfde gebouw nog vlug een getuige wil spreken voor het team gaat binnenvallen, aan het redden. Deze passage valt al vroeg in het boek en daarmee is de toon gezet en lees je verder met een zeker ongeloof in het verhaal.
Een volgende punt is de uitwerking van de spelers. Punt is dat die er helemaal niet was. Bijna alle personages komen gewoon uit de lucht vallen op een enkeling na. Zeker van het hoofdpersonage Joona Linna kan je verwachten dat je toch iets te weten komt, maar nee hoor. Hij heeft een mysterieuze ziekte die niet uitgediept wordt, je hebt er gewoon het raden naar en summier wordt zijn vroegere zaak uit Hypnose aangehaald en ook dit doet totaal niet terzake en is voor lezers die het boek niet gelezen hebben misschien zelfs irritant. Dan krijgt hij een partner toegewezen, Saga Bauer die ook al helemaal niet ingevuld wordt en de auteurs zijn er in geslaagd om ook haar zeer ongeloofwaardig neer te zetten.
Dan de plot. Ja en nee. Langs de ene kant is hij wel origineel, goed gevonden en met een maatschappelijke ondertoon. Maar het zogenaamde 'pananinicontract' waarrond het hele boek zogenaamd draait en slechts op het einde bij naam wordt genoemd, valt toch wat magertjes uit en wordt niet geloofwaardig. In heel het boek wordt er af en toe naar verwezen en op het einde had dit de clou moeten zijn om alles te begrijpen maar het valt in het niet en heft het verhaal al zeker niet op naar een hoger niveau.
Positief is wel dat het boek heel vlot leest en toch spannend is. Het is zeker filmisch geschreven en dat heeft zijn vruchten afgeworpen, beide boeken zouden verfilmd worden.
Voor de doorgewinterde thriller liefhebber is dit boek geen aanrader, maar als je niet te nauw leest en niet teveel verwacht, is het best te pruimen.
Uitg. De Bezige Bij (2011) - 519 blz. | Oorspr. titel Paganinikontraktet - vertaling Jasper Popma en Clementine Luijten
Thriller.
