'Na mijn dood,' zei de moeder van Maarten 't Hart vaak, 'kun je over me schrijven wat je wilt, maar spaar me zolang ik leef.' Omdat 't Hart zijn moeder in zijn werk zo veel mogelijk uit het zicht heeft gehouden, ontstond een enigszins vertekend beeld van zijn jeugd. Nu zijn moeder in 2012 is overleden, kan Maarten 't Hart alsnog haar wonderlijke eigenaardigheden en haar onwrikbare, rotsvaste zekerheid des geloofs aan een nader onderzoek onderwerpen.
**
Maarten 't Hart is gedragsbioloog van opleiding, op zijn 27ste publiceerde hij zijn eerste roman en sindsdien is hij niet meer gestopt met schrijven, vele romans, essay- en verhalenbundels passeerden. Zijn werken worden gekenmerkt door autobiografische elementen en verwijzingen naar zijn jeugd. En dit is dus het relaas over zijn moeder. Af en toe refereert hij hierin trouwens naar zijn andere romans met betrekking tot zijn familie.
Het is mijn eerste boek van deze Nederlandse schrijver en dit naar aanleiding van de plaatselijke leesclub, de bespreking moet nog volgen. Ditmaal was er gekozen voor een thema, de ouder-kind relatie aan de hand van verschillende boeken, dit was het boek dat we zeker allemaal zouden lezen. Het lag volledig buiten mijn comfortzone en in dit geval zal dit ook zo blijven, het boek is me tegengevallen, op enkele interessante en leesbare delen na.
Het beeld dat de auteur van zijn moeder schetst is niet erg flaterend, er spreekt nochtans een grote liefde uit voor haar, de band ouder-kind?
Het boek start, na de proloog, met de geboorte van Magdalena, zelfs de voorouders worden in enkele bladzijden geschetst. 't Hart vertelt haar leven ongeveer chronologisch maar springt regelmatig heen en weer tussen anekdotes en belevenissen die hij bijna punctueel uit de doeken doet. Het is een generatie die aandacht heeft voor de familieverbanden, tijdens ouderlijke bezoekjes werd ik daar ook nogal eens op getrakteerd. Het boek eindigt dan bij de dood van Magdalena.
Het gevolg was wel dat het nogal een saai betoog was, uitweidingen tot in den treure soms. En dan werden er ook nog wat herhalingen tussen gesmeten, ook al niet interessant om de aandacht van de lezer vast te houden. Daarnaast moet gezegd dat Maarten 't Hart met sommige vertellingen wel men aandacht wist te trekken en me heel af en toe zelfs een glimlach wist te ontlokken. Wat er meer dan een halve eeuw geleden leefde, de tijdsgeest van toen, dat werd goed in kaart gebracht door de auteur, af en toe herkende ik zelfs iets ook al ben ik dan nog een generatie jonger.
Het is een boek dat volgens mij een beperkte houdbaarheidsdatum heeft, als ik al moeite heb om me door zo'n boek te worstelen, dan vraag ik me af hoe de jongere generaties dit zouden beleven. Was het niet voor de leesclub geweest, had ik het boek niet uitgelezen. Soms heb ik me nu ook bezondigd aan diagonaal lezen.
Maarten 't Hart kan wel schrijven en heeft een rijke woordenschat. Daarom en omdat er af en toe toch een boeiend stukje tussen zat, toch twee sterren, een volgend boek van zijn hand zal er echter niet meer inzitten vrees ik.
Uitgeverij: Arbeidspers (2015) - 250 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten