De andere vrouw - Michael Robotham

William en Mary zijn al zestig jaar getrouwd. William is een gerenommeerd chirurg, Mary zijn liefdevolle echtgenote. Ze geloven beiden dat je de wereld in goed of slecht kan indelen.

William en Olivia zijn al twintig jaar samen. William is een gerenommeerd chirurg, Olivia een oud-tennisspeelster. Ze maken samen prachtige reizen en zijn getrouwd op Bali.

Klinisch psycholoog Joe O'Loughlin kent maar een van deze twee verhalen, maar als hij zijn vader bezoekt in het ziekenhuis komt zijn leven op de kop te staan. Wie is de mysterieuze vrouw die aan Williams bed zit te huilen? Een vriendin, een maîtresse, een leugenaar, of een moordenaar?

***

Dit is reeds het negende boek van Michael Robotham met de sympathieke psycholoog Joe O'Loughlin die aan Parkinson lijdt en het dertiende boek in totaal. Michael Robotham mag dan wel een Australiër zijn, zijn boeken spelen zich steevast af in Engeland.

De meeste boeken van Robotham zijn super spannende boeken maar dat kan van dit boek nu toch niet echt gezegd worden. Dat neemt niet weg dat het wel goed en vlot leest, maar het is toch anders. Het grootste deel van het boek leest trouwens als een roman maar er gebeurt toch wel een en ander dat we meer met een thriller associëren. De ontknoping is dan weer wel spannend maar duikt nogal plots op, als het spreekwoordelijke duveltje uit een doosje.

De plot is niet heel erg interessant en minder geslaagd en toch kon hij mijn aandacht, meestal toch, vasthouden. Psychologisch gezien diept Robotham vooral de relatie tussen ouders en kinderen uit.

Geen slecht boek, wel de moeite, maar ik heb er toch al veel betere gelezen van de hand van Robotham.

Eerder: Gebroken, Vuurvast, Boetedoening, De afrekening, Zeg dat het je spijt, Door mijn ogen, Leven of dood, Sluit je ogen, Verwachting

Uitgeverij: De Bezige Bij (2018) - 398 blz.
Oorspronkelijke titel: The Other Wife
Vertaling: Daniëlle Stensen

De leden van de jury - Clem Schouwenaars

12 Juryleden brengen hun zondag door vóór de start van het assisenproces waar Joris Kohliar zal terechtstaan.

**

Clem Schouwenaars, Vlaams schrijver en dichter, bracht in 1955 zijn eerste poëziebundel uit en bleef schrijven en boeken uitbrengen tot aan zijn dood in 1993. Zelfs na zijn dood werden nog twee werken van zijn hand uitgebracht.

Dit boek heb ik gelezen naar aanleiding van de plaatselijke leesclub. Eén van de redenen om voor dit boek te kiezen was de vorig jaar uitgebrachte serie De twaalf op de televisiezender Eén. Zeer goede serie, naast het proces wordt het dagelijkse leven van sommige juryleden in beeld gebracht. De vraag of een jury of professionelen zich zouden moeten bezighouden met het beoordelen van de zaak stelt zich.

In dit boek is er geen plaats voor het proces zelf. Het eerste hoofdstuk verhaalt de aanleiding van het proces, hoe het zover kwam dat Joris Kohliar, een burgerlijk ingenieur werkzaam op het ministerie moet terechtstaan. Daarna komen de juryleden aan bod, één voor één, ze brengen ieder op hun normale manier hun zondag door, een zondag met veel wind en regen. Je kan je inderdaad beginnen afvragen wat al deze mensen op dit proces gaan doen, sommigen hebben hun oordeel al klaar, meerderen bezondigen zich zelf ook aan de fout van Kohliar en anderen blijven totaal onverschillig.

Het is een saai boek, al deze verhaaltjes over hoe gewone mensen hun zondag doorbrengen, ze laten zich wel goed lezen maar zijn helemaal niet interessant ondanks dat de schrijver er variatie in heeft willen brengen. Het is ook al een oud boek, een halve eeuw en dit is te merken. Google had ik ook in de aanslag liggen, er werden immers nogal wat woorden gebruikt waarvan ik nog nooit gehoord had en die totaal in onbruik zijn, iets wat ik nog maar zelden ben tegengekomen.

Dit boek is me dus danig tegengevallen ook al is Schouwenaars anders geen slecht schrijver. Maar er zal zeker over kunnen gediscussieerd worden.

Uitgeverij: Desclée De Brouwer (1977) - 344 blz.

De tattooverzamelaar - Alison Belsham

Wanneer Marni Mullins, een tatoeëerder uit Brighton, een gevild lichaam ontdekt, heeft de onlangs gepromoveerde inspecteur Francis Sullivan haar hulp nodig. Er loopt een seriemoordenaar rond die de tatoeages van de lichamen van zijn slachtoffers afsnijdt terwijl zij nog leven. Marni kent de tattoowereld als geen ander, maar heeft zo haar eigen redenen om de politie te wantrouwen. Ze achterhaalt de identiteit van het volgende slachtoffer, maar zal ze het aan Sullivan vertellen of gaat zij zelf achter de tattooverzamelaar aan?

**

Alison Belsham stelde in 2016 haar eerste misdaadroman voor op het Bloody Scotland Crime Writing Festival en werd uitgeroepen tot winnaar. Uitgevers stonden in de rij om The Tattoo Thief uit te geven. In 2000 wilde ze reeds graag scenarioschrijver worden en ze belandde op de shortlist van de BBC Drama Writer competition. Haar leven en het krijgen van kinderen staken een stokje voor een carrière in die richting.

Het is geen slecht boek, het leest vlotjes en gemakkelijk. Het is dan ook geen moeilijk verhaal, easy peasy en met een romantische inslag. Het belooft spannend te worden maar dit valt nogal tegen, het verhaal zakt af en toe in en kabbelt rustig verder.

Door de titel weet je al dadelijk waarover het gaat, en daar gaat al een deel van de spanning. En dan is er het politieonderzoek. Francis Sullivan is net benoemd tot hoofdinspecteur waarbij een oudere collega gepasseerd is, je voelt dadelijk uit welk vaatje getapt zal worden, concurrentie binnen het team bemoeilijkt dus het onderzoek en over dit onderzoek valt ook al niet over naar huis te schrijven. Het komt nogal kinderlijk over met een onervaren team zo lijkt wel en er zitten serieuze gaten in. Er wordt ook heel erg vaak de nadruk gelegd op andere onderzoekspistes terwijl het voor de lezer al van in het begin zeer duidelijk is waar het over gaat.

En dan is er nog de romantische ondertoon. De kersverse hoofdinspecteur wordt al onmiddellijk op zijn eerste zaak verliefd op de belangrijkste getuige. Ook dit komt niet zo volwassen over en is met de haren getrokken.

Door de lovende recensies had ik wel meer verwacht van dit boek maar dat viel dus tegen. Belsham kan echter wel schrijven, daar valt niet over te twisten. Er zit dus misschien toch nog potentieel in, laat ons hopen.

Uitgeverij: The House of Books (2018) - 334 blz.
Oorspronkelijke titel: The Tattoo Thief
Vertaling: Yvonne de Swart en Betty Klaasse