Voorbij de zwarte lijn - Jean-Christophe Grangé

Voorbij de zwarte lijn is een ontdekkingstocht door de criminele geest. Journalist Marc Dupeyrat hoopt eindelijk de drijfveren van een moordenaar te kunnen achterhalen door contact te leggen met Jacques Reverdi, een seriemoordenaar die in Maleisië in gevangenschap op zijn rechtszaak wacht. Reverdi's slachtoffers zijn altijd mooie jonge vrouwen. Dupeyrat heeft daarom maar één kans om Reverdi te benaderen. In zijn brieven doet hij zich voor als de argeloze jonge studente Elisabeth Bremen die van Reverdi informatie wil voor een scriptie. De journalist en de seriemoordenaar raken verstrikt in een emotionele omstrengeling.

****

De Franse Jean-Christophe Grangé is absoluut niet vies van horrorscenario's en dat mag ook in dit boek blijken.

Ditmaal is het een boek dat in de psyche van een moordenaar duikt. Marc Dupeyrat is een journalist met een psychologisch getekend verleden en mede daardoor probeert hij het moorddadig spoor van een seriemoordenaar te volgen en te begrijpen. De manier waarop hij dit aanpakt, doet onmiddellijk de wenkbrauwen fronsen en je voelt dat dit niet goed kan aflopen.

Het grootste deel van het boek gebeurt er in feite niet erg veel. In deel 1 komt Marc tot inzicht dat hij Reverdi wil verslaan, als journalist wel te verstaan, en deel 2 is dan de reis naar Maleisië om dichter bij de moordenaar te komen. Deze eerste twee delen zijn dus zoals gezegd niet spannend en toch slaagt Grangé erin om de lezer aan het boek gekluisterd te houden. De verschillende personages, maar veel zijn het er niet, worden elk op tijd en stond geduid en zo blijft het boek boeiend. Hoe Reverdi zijn slachtoffers doodt, wordt gedurende deze reis ook ongeveer duidelijk, gruwelijk maar interessant om te lezen.

Het derde deel is dan wel een super spannend stuk. Je leeft zo sterk mee met de gebeurtenissen dat je zelfs de neiging krijgt om te gaan waarschuwen. Je zit middenin een spannende actiethriller lijkt het wel. Knappe prestatie.

Grangé is een topschrijver die echt wel origineel uit de hoek komt. Een psychologische thriller moet je wel liggen. Het grootste deel van het boek was niet spannend dus maar psychologisch van opzet en ik kan me voorstellen dat niet iedereen dit top vindt. Ondergetekende kon het echter heel erg goed pruimen maar was ook wel blij dat er toch ook nog wat actie was in het spannende laatste deel.

Eerder: Duivelseed, Godenstemmen, Het wolvenrijk

Uitgeverij: De Geus (2005) - 511 blz.
Oorspronkelijke titel: La ligne noire
Vertaling: Théo Buckinx

Koudvuur - Cilla & Rolf Börjlind

Op de Mekongrivier in Thailand glijdt een primitieve kano door het water. De man die erin zit is de voormalige inspecteur Tom Stilton. In zijn zak zit een foto van een onbekende man. Hij is op weg naar de zogeheten Gouden Driehoek, op zoek naar een monster. Een reis om zichzelf te verzoenen met de verschrikkelijke misdaad die hij onlangs heeft begaan.

In Stockholm heeft Olivia Rönning heel andere problemen. Een gezin is in hun auto gedood, en deze gruweldaad bracht een schok teweeg in heel Zweden. Een dader wordt gearresteerd en veroordeeld en de zaak wordt gesloten.

Maar op een dag krijgt Mette Olsäter een schokkend telefoontje. De zaak moet worden heropend en Olivia moet bewijzen dat er grote fouten zijn gemaakt.

****

Het duo Börjlind is goed op dreef, hun filmisch geschreven boeken zorgen voor veel leesplezier en je ziet het verhaal zich zomaar afspelen voor je ogen.

Aan de plot mankeert helemaal niets ook al is het lang wachten eer je alles in het vizier hebt. Het enige dat je kan zeggen is dat het nogal heel toevallig lijkt en het daardoor wat ongeloofwaardig is. Maar de leespret kan het niet bederven, integendeel. Over het onderwerp kunnen we niet veel zeggen, dat is aan de lezer om te ontdekken bij het lezen van het boek. De auteurs hebben alleszins weer een maatschappelijk thema aangesneden, of meerdere.

Het boek moet het vooral hebben van de spanning en de plot. De karakters van de verschillende personages worden niet echt meer uitgediept, het verhaal staat helemaal op de voorgrond. Maar daar is uiteraard niets mis mee.

Koudvuur is een heel erg goed leesbaar boek met een steengoed verhaal dat knap in elkaar gezet is. Het is spannend en gevarieerd, de avonturen van Tom in Thailand zijn daar mede verantwoordelijk voor.

Eerder: Springvloed, De derde stem, Zwarte dageraad, Wiegelied

Uitgeverij: A.W. Bruna (2019) - 362 blz.
Oorspronkelijke titel: Kallbrand
Vertaling: Corry van Bree

Camille - Pierre Lemaitre

Na de onverwachte dood van zijn vrouw wordt rechercheur Camille Verhoeven opnieuw verliefd. Zijn vriendin Anne, een mooie brunette met groene ogen en kuiltjes in haar wangen, is getuige van een gewapende overval op een juwelierszaak. Hevig verminkt en zwaargewond belandt Anne in het ziekenhuis.

Verhoeven neemt zich voor er alles aan te doen de brute misdadigers te vinden en te straffen. Door zijn relatie met Anne mag Verhoeven de zaak niet op zich nemen, maar als ze opnieuw bedreigd wordt, kan hij zich niet langer afzijdig houden.

De misdadigers op hun beurt lijken slechts een doel te hebben: Anne vermoorden. Zal Verhoeven weer een geliefde verliezen?

***

Camille is het derde deel in de Verhoeven-trilogie, een top-serie mag wel gezegd worden. Pierre Lemaitre mag gerust gerekend worden bij de top van de thrillerschrijvers, het hoeft niet altijd scandinavisch te zijn.

De nogal klein uitgevallen Franse rechercheur is weer maar eens betrokken bij deze zaak. Zijn nieuwe liefde is op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en raakt zwaargewond. Dat kan Camille niet over zijn kant laten gaan en hij doet er alles aan om het onderzoek naar zich toe te trekken, daar gaat hij uiteraard zwaar mee in de fout maar dat zal hem niet deren.

Het verhaal begint heel erg goed en spannend. Daarna kent het verhaal echter een nogal traag verloop en de aandacht van de lezer durft al eens verslappen. Dat valt wat tegen. Naar het einde toe herpakt de auteur zich en wordt de lezer getrakteerd op plotwendingen om U tegen te zeggen. Niet gewoon die Lemaitre. Zeer verrassend. Je sluit het boek daardoor af met een super goed gevoel maar als je het geheel bekijkt, duurt het trage deel toch net iets te lang om er een top boek van te maken.

Dan is er nog de opbouw van het boek wat betreft de afwisseling tussen de personages. Het is vaak heel moeilijk om uit te maken over wie de auteur het heeft of wie aan zet is. Het gaat zelfs zo ver dat de volgende alinea, zonder aanduiding, zomaar gaat over iemand anders. Je begint zelfs terug te lezen om te zien over wie het nu weer gaat, dat vertraagt het lezen uiteraard ook nog eens. Verwarrend. En storend ook.

Het laatste deel maakt deze mankementen voor een stuk goed. En dan is daar ook nog zijn humoristische schrijfstijl. Het is niet dat je plat ligt van het lachen maar af en toe herlees je bepaalde passages toch omdat het zo grappig is. Over Lemaitre's schrijfstijl kunnen we ons alleen maar lovend uitlaten. 

Dit laatste deel in de trilogie is het lezen meer dan waard ook al haalt het het niveau van de andere twee delen niet. Verrassend is dan weer dat hij er nog een novelle aan toegevoegd heeft, Rosy.

Eerder: Vrije val, Drie dagen en levenslang, Irene, Alex

Uitgeverij: Xander Uitgevers (2014) - 302 blz.
Oorspronkelijke titel: Sacrifices
Vertaling: Textcase