Dode hoek - Koen Vermeiren

Enkele gedetineerden ontsnappen op spectaculaire wijze uit de gevangenis van Sint-Gillis. Een van hen is een man die tot achttien jaar cel was veroordeeld voor een overval met moord. Het gevaar dat hij zich op zijn (ex-)vriendin zal wreken, is niet denkbeeldig. Commissaris Mark Van Den Eede en zijn FAST-team, dat inmiddels versterking heeft gekregen van een pas afgestudeerde vrouwelijke profiler, gaan achter de voortvluchtige aan. Maar die maakt het hun niet gemakkelijk.

Het tweede dossier dat op het bureau van Van Den Eede belandt, is dat van een hoertje dat werd veroordeeld voor poging tot moord op een van haar schatrijke klanten. Na een weekend penitentiair verlof is zij niet naar de gevangenis teruggekeerd. Tijdens de speurtocht naar haar ontstaat er almaar meer twijfel over haar schuld.

Het FAST krijgt ook met groeiende tegenstand uit eigen rangen af te rekenen. Een aantal magistraten en hooggeplaatste personen bij Justitie en bij de Federale Politie is de nieuwe eenheid blijkbaar liever kwijt dan rijk.

****

Koen Vermeiren is een verrassend goede aanwinst gebleken in het schrijvende Vlaanderen. Ook met zijn tweede thriller heeft hij mij helemaal kunnen bekoren.

Het behoort tot een reeks over het FAST team (Fugitive Active Search Team), een goede keuze. En in het mannen clubje komt er nu een vrouwelijke politieagente bij, met de nodige bedenkingen van één van de leden van het team.

Net zoals in De blik houden ze zich bezig met het oplossen van twee dossiers, daardoor is het soms iets wat moeilijker om namen te onthouden en in welk dossier ze spelen. En dat de auteur ook nu al eens bruusk durft schakelen tussen situaties en personages, maakt het er niet gemakkelijker op.

Daarnaast zijn er nog enkele kleine verhaallijnen zoals de autistische puberzoon van Mark en de louche praktijken van sommige jagers waarmee hij geconfronteerd wordt op zijn wandelingen met zijn jonge border collie. Het verhaal wordt er alleen maar meer levensecht door en het is een aangename afwisseling. 

Regelmatig waagt Koen Vermeiren zich aan maatschappij kritische uitlatingen. Zo komt de moeilijke samenwerking tussen de verschillende politie instanties aan bod, de scheiding van de machten dat niet alleen het politieonderzoek bemoeilijkt maar zelfs hindert en de vriendjes politiek om mensen op bepaalde postjes te krijgen. Pijnlijke punten in ons Belgen land. Maar er duiken nog meer van zulke issues op in Vermeiren zijn boeken.

Dode hoek heeft alles wat een goede en spannende thriller moet hebben, vooral de vakkundig gecomponeerde plot met verrassende plotwendingen en een nog verrassender einde valt op. En zijn typisch Vlaamse woordkeuze is een aangenaam extraatje. Begin volgend jaar verschijnt Deadline en daar kunnen we ons alleen maar op verheugen.

Eerder: De blik

Uitgeverij: Manteau (2012) - 389 blz

Het diner - Herman Koch

Twee echtparen gaan een avond uit eten. Ze praten over alledaagse dingen, maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen. Die hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Het diner is een weergaloze roman die de vraag opwerpt in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind.

***

Herman Koch is met Het diner niet aan zijn proefstuk toe, hij debuteerde reeds in 1985 en heeft sindsdien meerdere romans geschreven. Het diner kreeg in 2009 de NS Publieksprijs en de filmrechten zijn ondertussen ook verkocht.

Het boek is geschreven in de ik-persoon, met name Paul Lohman. Hij gaat dineren in een gerenommeerd restaurant samen met zijn broer, die op weg is om de toekomstige minister-president van Nederland te worden, en hun beide echtgenotes. Ze komen samen om over hun kinderen te praten, maar voor de kinderen zelfs nog maar ter sprake komen, is het boek al bijna halverwege. Tot die tijd kom je zo goed als niks te weten over wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn, maar worden we wel ingewijd in de restaurant rituelen en Paul zijn visie erop. Het is echt heel grappig geschreven en plezant om lezen, zo was er 'de pink' van de gerant, je kunt het je zó voorstellen.

Langzaam maar zeker wordt na een half boek duidelijk over wat het nu wel gaat, en het blijkt inderdaad zeer ernstig te zijn. Je bent als lezer zelfs enigszins gechoqueerd door het gebeuren. De verdere uitwerking in het verhaal bagatelliseert in mijn ogen echter deze feiten en dat is meteen het grote minpunt van dit boek. De auteur beschrijft de gedachten van Paul en door verschillende keren terug te grijpen naar eerdere gebeurtenissen in het leven van Paul probeert hij zo diens mening te verklaren. Het stootte me soms tegen de borst, het is een vorm van vergoelijken, in dit geval van geweld, buitensporig geweld zelfs. 

Paul zou een bepaalde ziekte hebben die erfelijk is en op te sporen via vruchtwaterpunctie, ze kan geweld oproepen. Dat komen we doorheen het verhaal met flash backs te weten. Deze ziekte wordt echter niet nader geduid, het klinkt ongeloofwaardig en vaag. Dat is meteen een tweede minpunt. Het is een zwaarwichtig thema en toch worden verschillende meningen zo maar eens even aangehaald. 

Het boek wordt gepresenteerd als een thema boek, het gaat over geweld, de relatie tussen ouder en kind, de onvoorwaardelijke liefdesband tussen hen en de verantwoordelijkheden die al dan niet bij het ouderschap horen. Hierin schiet het boek te kort mijns inziens. Maar moest je er willen over praten, het bezorgt je wel gespreksstof genoeg.

Anderzijds is het een meestal vlot lezend boek met herkenbare situaties en grappig. Het was weer eens een 'andere' leeservaring. 

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2009) - 301 blz.

Godenstemmen - Jean-Christophe Grangé

De koordirigent van de Armeense kerk in Parijs wordt vermoord gevonden. Het slachtoffer blijkt een homoseksueel met een zwak voor jongen mannen en een zeer duister verleden in het Chili van Pinochet. De sporen lijken duidelijk in een bepaalde richting te wijzen. 

Het aparte speurdersduo Kasdan en Volokine - geen van beiden nog officieel in dienst van de politie, maar met ieder een heel persoonlijk motief om het kwaad te bestrijden - komt een nog veel gruwelijker complot op het spoor. Uit een viertal kinderkoren in Parijs blijken de mooiste kinderstemmen één voor één verdwenen te zijn. De experimenten waarvan zij het slachtoffer worden, tarten elke verbeelding.

****

Godenstemmen  is een goed opgebouwde thriller geworden, met zo nu en dan een vleugje humor maar met vooral veel duistere praktijken die grenzen aan horror verhalen.

Dit is nu al het tweede boek in korte tijd dat me doet gruwelen van martelingen en misbruiken, zij het in een andere context. Chili, een Zuid-Amerikaans land, speelt een rol als achtergrond voor de moorden in Parijs en het nazisme en muziek als experiment zijn ook van de partij. Grangé heeft hier een schitterende plot mee in elkaar geknutseld.

De twee toch wel onorthodoxe politiemannen zijn interessante personages en met de nodige tegenkantingen zowel van de politie als van hun eigen wantrouwen tegen elkaar storten ze zich in het onderzoek. Stap voor stap bouwt het verhaal zich op alsook de spanning, we komen telkens iets dichter bij de oplossing, maar het is wel in crescendo stijl, het eindigt in een knallende finale. Grangé flirt met de grenzen van het geloofwaardige, zijn personages lijken nét iets te ingewikkeld, maar zijn ingenieuze plot en schrijfstijl maken dit helemaal goed.

Godenstemmen is een boeiend en spannend boek met een zeer goede plot en spanningsopbouw, niet voor softies. Chapeau.

Eerder: Duivelseed

Uitgeverij: De Geus (2009) - 508 blz.
Oorspronkelijke titel: Miserere - Vertaling: Floor Borsboom