Twee echtparen gaan een avond uit eten. Ze praten over alledaagse dingen, maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen. Die hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Het diner is een weergaloze roman die de vraag opwerpt in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind.
***
Herman Koch is met Het diner niet aan zijn proefstuk toe, hij debuteerde reeds in 1985 en heeft sindsdien meerdere romans geschreven. Het diner kreeg in 2009 de NS Publieksprijs en de filmrechten zijn ondertussen ook verkocht.
Het boek is geschreven in de ik-persoon, met name Paul Lohman. Hij gaat dineren in een gerenommeerd restaurant samen met zijn broer, die op weg is om de toekomstige minister-president van Nederland te worden, en hun beide echtgenotes. Ze komen samen om over hun kinderen te praten, maar voor de kinderen zelfs nog maar ter sprake komen, is het boek al bijna halverwege. Tot die tijd kom je zo goed als niks te weten over wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn, maar worden we wel ingewijd in de restaurant rituelen en Paul zijn visie erop. Het is echt heel grappig geschreven en plezant om lezen, zo was er 'de pink' van de gerant, je kunt het je zó voorstellen.
Langzaam maar zeker wordt na een half boek duidelijk over wat het nu wel gaat, en het blijkt inderdaad zeer ernstig te zijn. Je bent als lezer zelfs enigszins gechoqueerd door het gebeuren. De verdere uitwerking in het verhaal bagatelliseert in mijn ogen echter deze feiten en dat is meteen het grote minpunt van dit boek. De auteur beschrijft de gedachten van Paul en door verschillende keren terug te grijpen naar eerdere gebeurtenissen in het leven van Paul probeert hij zo diens mening te verklaren. Het stootte me soms tegen de borst, het is een vorm van vergoelijken, in dit geval van geweld, buitensporig geweld zelfs.
Paul zou een bepaalde ziekte hebben die erfelijk is en op te sporen via vruchtwaterpunctie, ze kan geweld oproepen. Dat komen we doorheen het verhaal met flash backs te weten. Deze ziekte wordt echter niet nader geduid, het klinkt ongeloofwaardig en vaag. Dat is meteen een tweede minpunt. Het is een zwaarwichtig thema en toch worden verschillende meningen zo maar eens even aangehaald.
Het boek wordt gepresenteerd als een thema boek, het gaat over geweld, de relatie tussen ouder en kind, de onvoorwaardelijke liefdesband tussen hen en de verantwoordelijkheden die al dan niet bij het ouderschap horen. Hierin schiet het boek te kort mijns inziens. Maar moest je er willen over praten, het bezorgt je wel gespreksstof genoeg.
Anderzijds is het een meestal vlot lezend boek met herkenbare situaties en grappig. Het was weer eens een 'andere' leeservaring.
Uitgeverij: Ambo|Anthos (2009) - 301 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten