De celliste - John Lawton

Wenen 1934. Het tien jaar oude muzikale wonderkind Méret Voytek wordt leerling van de gerespecteerde professor Viktor Rosen, een joodse emigré uit Duitsland. Terwijl Mérets talent zich ontwikkelt, verandert de wereld om haar heen. Doordrongen van de dreiging van de nazi's, vertelt Rosen zijn veelbelovende leerling dat hij naar Londen zal vluchten. Wenen komt onder nazi-heerschappij en Méret is getuige van de Duitse maatregelen gericht tegen de Oostenrijkse joden, maar wanneer haar orkest ingelijfd wordt bij de Hitler-jugend, behoudt ze het stilzwijgen en laat ze zich zonder protest het uniform aanmeten.

In dezelfde tijd is Dr. Karel Szabo, Hongaars kernfysicus, geïnterneerd in een kamp op het Isle of Man. Direct na zijn gevangenschap wordt Szabo naar Canada getransporteerd en gered door de Amerikanen, die hem recruteren voor het team in Nieuw-Mexico dat de atoombom ontwikkelt.

*

Volgens de uitgever is dit een historisch goed gedocumenteerde roman en dat moge duidelijk zijn, alhoewel roman zelfs overdreven is. Er wordt op de achterflap trouwens gesuggereerd dat Lawton een misdaadauteur is, dit was de reden dat ik dit boek toch wou lezen. Maar dit was een serieuze tegenvaller, ik heb het uitgelezen, maar het had niet veel gescheeld of het was halverwege terug in de bib beland.

Het is een boek waarvan het verhaal helemaal niet van de grond komt, erger nog, het gaf zelfs helemaal niet het gevoel van een verhaal te zijn. Het is eerder een samenraapsel van allerhande anekdotes en geschiedkundige feiten. Velen daarvan worden maar zeer kort aangehaald en hebben dan ook nog geen betekenis in het verhaal.

Daarnaast zijn de personages niet uitgewerkt, wat sommigen in het verhaal komen doen, is nog maar de vraag. Het lijkt echt een allegaartje, een zucht en ze zijn foetsie en vergeten.

Het eerste deel las vlotjes, het had wel een zeer grote tijdspanne en het ging in sneltrein vaart. Maar hier ook niets nieuws onder de zon, de oorlog, Auschwitz, je hebt het allemaal al eens gelezen, niets vernieuwend te bespeuren. Het greep ook niet aan, het was eerder een vrijblijvend verslag.

Op het einde en ook even ergens in het midden komen ineens enkele slechteriken opdraven, waar zij ineens vandaan kwamen, Joost mag het weten. Aan het eind waren ze goed voor een ware James Bond scène, enigszins overdreven gezien het karakter van het boek.

De celliste is zowel als roman en als misdaadverhaal ongeloofwaardig en oppervlakkig. Eigenlijk heb ik niets positiefs te melden. 

Uitgeverij: Karakter Uitgevers (2011) - 394 blz.

Oorspronkelijke titel: A Lily of the Field - Vertaling: Corry van Bree

De eeuwige jacht - Fred Vargas

Het verleden speelt Commissaris Jean-Baptiste Adamsberg parten. Het onderzoek naar de moord op twee mannen die de keel werd afgesneden brengt hem weer in contact met Ariane Lagarde, een wetsdokter waar hij 25 jaar eerder een aanvaring mee had. Eén van zijn nieuwe medewerkers mag hem niet en blijkt afkomstig te zijn uit het buurdorp uit zijn jeugd. Camille, zijn ex-geliefde en moeder van zijn kind wil 'vrienden blijven'.

Intussen worden graven van maagden geopend, geheimzinnige botjes en relikwieën gestolen, herten afgeslacht in Normandië en een kater gecastreerd. Al deze onwaarschijnlijke gebeurtenissen en ogenschijnlijke toevalligheden krijgen betekenis wanneer Adamsberg in een kostbaar, oud boek het recept aantreft voor het eeuwige leven.

***

Al vanaf de  eerste bladzijden was ik verwonderd over het schitterende taalgebruik van deze schrijfster, de vertaalster heeft er ongetwijfeld een hele klus aan gehad. Zo een rijke woordenschat kom je niet vaak tegen in dit genre, als je hier al van kan spreken met dit boek. Want het genre is hier ruimschoots overstegen, het is geen misdaadverhaal zoals we gewoon zijn.

De plot en het spoor dat de Commisaris volgt, zijn op zijn minst ongewoon te noemen en zelfs af en toe bizar, fabelachtig bijna. Het is een stijl waar je moet inkomen en voor openstaan, dat zal me bij de volgende Fred Vargas misschien beter afgaan. Dit was men eerste en het is me hier niet helemaal gelukt.

Fred Vargas is een meester in het weergeven van dialogen en gesprekken, je zou er zomaar kunnen bijzitten, zo levendig en natuurlijk.

Maar zo geloofwaardig als deze zijn, zo ongeloofwaardig zijn sommige plotwendingen. Zoals bijvoorbeeld de huispoes van het bureau 'De Bol', de rol die de schrijfster hier aan toedicht is volkomen absurd.

Geen gewone detective De eeuwige jacht, verwonderlijk geschreven in een zeer rijkelijke taal en met een verrassende en ingenieuze plot. Eigenlijk wel zeer knap gedaan.

Uitgeverij: De Geus (2009) - 406 blz.
Oorspronkelijke titel: Dans les bois éternels - Vertaling: Rosa Pollé

Teerbemind - Gillian Flynn

Wind Gap: een broeierig gehucht in het diepe zuiden van Amerika. Een plaats waar het 'oude geld' nog regeert, maar zich schoorvoetend mengt met het 'gewone' volk. Waar bijna elke tiener aan de drugs is, en de helft van alle inwoners in dezelfde fabriek werkt. Dit is het dorp waar journaliste Camille Preaker opgroeide, en waar ze nooit meer naar terug wil keren. Maar als juist hier twee jonge meisjes op gruwelijke wijze worden vermoord, móét ze erheen om verslag te doen voor haar krant.

Met tegenzin ziet Camille voor het eerst in jaren haar moeder weer, en leert ze haar dertienjarige halfzusje kennen; een vroegrijp meisje met een verontrustende invloed op de jongeren in het stadje. En dan, langzaam, begint het verleden Camille in te halen. Want hoe komt het dat ze zich identificeert met de dode meisjes? Wat is er gebeurd tussen Camille en haar moeder? En wat heeft dit allemaal te maken met de dood van haar zusje, jaren geleden?

**

Volgens Stephen King is deze debuutroman een genadeloos spannend boek maar dit is me nu toch echt overdreven. Meer nog, het is helemaal niet spannend. Maar daarmee wil ik niet zeggen dat het geen goed boek is.

Het verhaal kwam zeer traag op gang en het bleef traag gaan tot aan de laatste bladzijden. Er is blijkbaar een seriemoordenaar aan het werk in Wind Gap, maar dit was niet het overheersende onderwerp. Het boek is in de ik persoon geschreven, Camille is deze ik en ze is journaliste. De rechercheurs voeren het politie onderzoek maar dat is hier niet aan de orde. Camille voert haar eigen onderzoek, ze wordt geholpen of belemmerd door haar banden met dit gehucht en door haar eigen verleden. Eigenlijk is dit het thema in Teerbemind. Camille's verleden wordt langzaam maar zeker uit de doeken gedaan, ze is een beschadigde vrouw.

Het geheel komt redelijk ongeloofwaardig over. Zo kent Camille elk personage dat hier opduikt van vroeger, heel het dorp lijkt onder de drugs te zitten of aan de drank en dan is er nog de verhouding tussen Camille en haar dertienjarige halfzusje, het lijkt gewoon niet mogelijk. En dan de amoureuze en seksuele escapades van Camille, nee, psychologisch zat het verhaal niet juist.

Toch een beetje jammer want de plot is verder wel in orde. Het boek kreeg ook een verrassend einde, maar hier dan toch weer de opmerking dat het er maar afgehaspeld bij stond.

Gillian Flynn heeft wel een goede schrijfstijl, af en toe was er zelfs een spoortje humor te bespeuren maar net niet genoeg om echt van humor te spreken.

Als thriller vind ik dit boek geen aanrader, er is geen spanning en geen goed moordenaars onderzoek, maar de schrijfster heeft duidelijk veel in haar mars.

Uitgeverij: De Boekerij (2006) - 301 blz.
Oorspronkelijke titel: Sharp Objects - Vertaling: Mariëtte van Gelder

Jemma & Jack - Fiona Capp

Australië, 1868. Jemma Musk is een zelfstandige, jonge vrouw. Ze wil zich vestigen als schilderes in een klein mijnwerkersstadje in Zuid-Australië. Maar wanneer het verhaal rondgaat dat ze vanachter haar schildersezel een jong meisje aan de dood zag ontsnappen zonder zelf in te grijpen, komen de geruchten op gang. Wat voor een vrouw doet zoiets?

De argwaan blijft, zelfs nadat ze is getrouwd met de zachtaardige Italiaan Gotardo en een dochtertje krijgt. Dan slaat het noodlot toe: haar kind overlijdt, en Jemma kan het niet aan om de begrafenis bij te wonen. Wetend dat dit nog meer boze tongen losmaakt besluit ze te vluchten, samen met de onweerstaanbare avonturier Jack Byrne.

Maar kan Jemma voor haar verdriet op de vlucht blijven?

***

Het was lang geleden dat ik nog eens een rasechte roman las. Het is niet mijn ding, maar het was toch leuk om er nog eens eentje te lezen.

Het verhaal was helemaal niet slecht, de auteur heeft een indringend beeld geschetst van het Australië van de 19e eeuw en de kortzichtige en bekrompen houding in een dorpsgemeenschap. Reputaties en de vraag wat mensen wel niet zouden denken is hier zeer belangrijk. Vooral een eigenzinnige vrouw heeft het in zo'n gemeenschap moeilijk. Jemma is ook kunstenares en ze wil een hele nieuwe richting inslaan in haar schilderen, het impressionisme stond toen in zijn kinderschoenen en werd niet met veel enthousiasme onthaald.

Het is een vlot verhaal deze Jemma & Jack, Fiona Capp heeft mooie personages neergezet. Over het algemeen was het een geloofwaardig boek, maar dat ieder personage, jong of oud, een zeer uitstekende mensenkennis had, was er wat over. 

Een mooi en tof boek dus en voor de liefhebbers een aanrader.

Uitgeverij: De Kern (2011) - 315 blz.
Oorspronkelijke titel: Musk & Byrne - Vertaling: Michelle Posthumus

Rot - Mo Hayder

Sally, getrouwd met een succesvolle zakenman, is een beetje een dromer. Als haar man haar verlaat voor een ander wordt zij ruw wakker geschud: plotseling heeft ze geen geld en geen werkervaring, maar wel een puberdochter die ze moet onderhouden.

Als Sally's dochter in de problemen komt, heeft ze snel geld nodig, veel geld. Ze ziet nog maar één manier om te overleven en raakt verzeild in de criminele wereld van pornografie en drugs. En dan is er opeens geen weg terug meer...

***

Mo Hayder is een meer dan geslaagde thriller schrijfster, met Rot heeft ze weer een spannend boek weten te brengen.

Aanvankelijk is het echter geen thriller, de volledige eerste helft van het boek verloopt het verhaal heel gezapig. We maken hier kennis met de verschillende personages en ze worden goed uitgewerkt. Het leest bijna als een roman.

Vanaf het tweede deel wordt het dan wel heel spannend en is er heel wat actie, Mo Hayder zoals we ze kennen, compleet met alle lugubere en degoutante beschrijvingen.

Wat betreft de plot had het verhaal beter gekund. Het was niet helemaal een samenhangend geheel, de plot leek ondergeschikt aan de beschrijvingen en de verschillende actiescènes, de middelen belangrijker als het doel als het ware. Gekunsteld is het woord dat hier bij mij opkomt. Aan het eind is het moeilijk om het overzicht te krijgen van wat er nu allemaal juist aan de hand was. Het boek leek trouwens ook niet af, het was alsof Hayder zelf niet meer wist hoe ze het einde moest recht breien. Het klopte niet en dan blijf je als lezer toch met gemengde gevoelens achter.

Desondanks heb ik het boek met veel plezier gelezen, Mo Hayder is en blijft een schrijfster van top niveau.

Eerder: Ritueel, Diep

Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff (2011) - 395 blz.
Oorspronkelijke titel: Hanging Hill - Vertaling: Yolande Ligterink