Detective.
Op de achterflap: "De littekens op zijn romp zijn net moderne kunst, maar de steekpartij heeft hij overleefd. Het is zijn eerste werkdag na een lange afwezigheid en een slechter begin kan inspecteur Logan McRae zich niet wensen. In een zompige greppel wordt het lichaam van een driejarig kind gevonden. Het is gewurgd, mishandeld, en al een hele tijd dood.
Bovendien krijgt hij agente Jackie Watson toegewezen als assistente en dat heeft niet helemaal het gewenste effect.
Terwijl de regen in sneeuw overgaat worden meer lugubere vondsten van dode slachtoffertjes gedaan."
Steenkoud is een thrillerdebuut en het mag er zijn.
Wat vooral opvalt in dit boek is dat het hele politiegebeuren zeer geloofwaardig en menselijk wordt neergezet. Inspecteur Logan krijgt verschillende onderzoeken op zijn bord, niet eentje zoals in de meeste thrillers en dit lijkt meer realistisch. Hij lost er zelfs op in de loop van het verhaal, ook dat zijn we niet gewoon. Bij elk onderzoek werd er altijd wel zeer snel een dader gevonden en ze waren er ook absoluut zeker van, het was bijna de ene arrestatie op de andere. Maar sommige liepen dan wel met een sisser af, bleek dat het toch niet klopte. Het stoorde me, maar misschien is dit wel real life, wie zal het zeggen.
Aan karakter tekening doet Stuart MacBride niet erg, van het hoofdpersonage Logan McRae weten we dat hij een en ander heeft meegemaakt waardoor hij een jaar buiten dienst is geweest, maar het wordt nergens helemaal verklaard. De verschillende relaties worden maar summier toegelicht, dezelfde aspecten worden echter wel vaak herhaald. Misschien komen we het allemaal te weten in de volgende boeken van deze schrijver, Logan en Jackie komen immers terug als speurdersduo.
Steenkoud is niet echt een spannend boek en niet speciaal, maar de plot is goed, leest gemakkelijk en is af en toe grappig.
Uitg. Van Holkema & Warendorf (2005) - 406 blz. | Oorspr. titel Cold Granite - vertaling Peter van Dijk
Detective.
Op de achterflap: "Voor de Zweedse politie is het een bewogen midzomer: een Koerdische man wordt neergestoken, een Poolse verpleegster wordt vermoord en een tv-producent wordt neergeschoten.
De liquidaties lijken op zichzelf te staan, maar niets is minder waar. De link tussen de verschillende moordzaken blijkt moeilijker te ontdekken dan verwacht en de onderzoekers worden op de proef gesteld: wat willen de moordenaars?"
Arne Dahl is een schitterend schrijver, hij heeft ook nu weer een zeer goede plot in mekaar geknutseld en met humor.
Nochtans werd ik niet gegrepen door het verhaal, de eerste hele helft van het boek. Het kwam super traag op gang. De eerste honderd bladzijden was bijna louter alleen kennismaking met het A-team en met de vermoorden in dit boek. Doordat er enige tijd was overgegaan met lezen van de vorige boeken, was een opfrissing van de personages echter wel zeer handig. Dahl maakte regelmatig gedurende heel het boek uitstapjes naast het verhaal, uitdieping van de personages vooral. Het overheerste echter zodanig de eerste helft dat je als lezer niet de indruk had van een misdaadverhaal te lezen, het leek soms zelfs eerder een roman. Er leek ook maar geen onderzoek aan te pas te komen.
Maar in de tweede helft trekt Dahl alle registers open en begon het onderzoek in sneltreinvaart. Stap voor stap werden de mysteries van de verschillende moorden opgelost en toch leken ze allemaal op zich te staan. Het duurde werkelijk tot helemaal aan het eind voor de link werd gelegd. Schitterend!
En dan waren er nog de maatschappij kritische noten, het dom makend en kritiekloos televisie medium werd aan de kaak gesteld of het algemene afstompen van de mensheid. Nieuw voor mij was dat begrafenisondernemingen in Polen, een zeer lucratieve sector daar blijkbaar, zeer hun best doen om klanten te werven en daar heel wat centen voor op tafel leggen en ethische grenzen overschrijden.
Midzomernachtdroom is een geweldig goed boek, goede plot, kritisch, psychologisch zeer in orde en dan ook nog humoristisch. Omdat de eerste helft minder was, drie sterren.
Eerder: Europa blues, Misterioso, Schijnoffer, Bijbelse wateren
Uitg. De Geus (2010) - 410 blz. | Oorspr. titel En midsommarnattsdröm - vertaling Ydelet Westra
Roman, een zeer speciale.
Op de achterflap: "Een verloren gewaand boek wordt teruggevonden en zorgt op mysterieuze wijze voor een verbond tussen een oude man op zoek naar zijn zoon en een meisje dat een oplossing zoekt voor haar moeders eenzaamheid."
'Prachtig, gevoelig en volstrekt origineel' van J.M. Coetzee staat ook nog op de achterflap. En ik kan er nog aan toevoegen: grappig.
Het boek heeft een uniek concept dat tegelijk ook nog zeer leesbaar is en dat op zich is al bijna een wonder, helemaal niet vanzelfsprekend. Het is opgebouwd in delen met afwisselend het verhaal van eerst de oude man, Leo Gursky, dan het tienermeisje Alma, vernoemd naar het hoofdpersonage in het boek De geschiedenis van de liefde en als derde Zvi Litvinoff, de schrijver van deze geschiedenis. Aan het einde zijn er dan nog een tweetal hoofdstukken vanuit een vierde gezichtspunt, van Vogel oftewel Emanuel, broer van Alma. Elk personage heeft zijn eigen tekening aan het begin van zijn deel, in één oogopslag zie je dus wie aan het woord is.
Ook al is het niet zo'n heel dik boek, toch staat er enorm veel in, alle personages worden beknopt maar volledig ingevuld wat betreft hun levensloop of toch zo ongeveer. En het gebeurt niet chronologisch, het blijft boeiend.
Een gevolg is wel dat het boek een reusachtige puzzel lijkt. Aan het einde is hij gelegd, maar het is een huzarenstukje om je echt alles nog te herinneren. Je vraagt je heel het boek af hoe de verhoudingen tussen de personages zijn en gaandeweg wordt het duidelijk en het laatste puzzelstukje aan het eind is prachtig verwoord, je wordt er beslist door ontroerd. En als je tussendoor al eens een puzzelstukje kwijt bent, het geeft niet, het boek is veel rijker dan dat.
Vooral Leopolds verhaal is geweldig, Krauss heeft dit zó grappig geschreven, het is een pareltje. Ook Alma's deel is het betere werk. Het derde deel is het serieuze stuk in het boek, dit raakt veel minder en is het beknoptste.
Al bij al een schitterend boek, boeiend en vooral zeer grappig.
Uitg. Ambo|Anthos (2005) - 292 blz. | Oorspr. titel The History of Love - vertaling Rob van der Veer
Thriller, seriemoordenaar in het spel.
Op de achterflap: "Een seriemoordenaar laat een spoor van dood en verderf achter. Hij heeft al een aantal slachtoffers gemaakt, telkens buitengewoon mooie, jonge vrouwen, en elk slachtoffer is getooid met een bruidssluier. Vervolgens, bij dode nummer vier, wordt een cryptisch, handgeschreven briefje gevonden.
Steeds slaagt de extreem begaafde bruidenvanger erin uit handen te blijven van FBI's special agent Brad Raines: híj bepaalt de regels van het spel. Het lukt Raines niet de zaak op te lossen; uiteindelijk krijgt hij hulp uit een onwaarschijnlijke hoek."
Ted Dekker is me nooit opgevallen en toch heeft hij al heel wat titels bij mekaar geschreven, de eerste vertalingen zijn van 2004. Dit is dus het eerste boek dat ik lees van hem en het was een meevaller. Boeken over seriemoordenaars zijn in opzet meestal spannend en deze Bloedgetuige is zelfs nog origineel te noemen.
Dekker flirt wel met de grenzen van het ongeloofwaardige, een agent van de FBI die hulp zoekt bij enkele psychiatrische patiënten, weliswaar hoogbegaafd, is toch enigszins moeilijk voor te stellen. Het moet wel gezegd dat het een humoristische noot bracht en maakte het verhaal gemakkelijker te verteren. Langs de andere kant, waarom zou het eventueel niet kunnen? Ons kent ons. Uitzonderlijke situaties vereisen uitzonderlijke oplossingen.
Spanning, actie helemaal in Amerikaanse stijl, dit boek heeft het helemaal. De personages kregen dan wel geen psychologische duiding, maar het was een waar genot om dit spannende boek te lezen.
Uitg. Luitingh-Sijthoff (2011) - 400 blz. | Oorspr. titel The Bride Collector - vertaling Jan Steemers
Detective.
Op de achterflap: "In het Zweedse kustplaatsje Fjällbacka vindt een visser het levenloze lichaam van de zevenjarige Sara. Lijkschouwing wijst uit dat zij waarschijnlijk niet in zee is verdronken.
Inspecteur Patrik Hedström leidt het politieonderzoek. Hij kent het meisje: zijn vrouw Erica en Sara's moeder Charlotte zijn vriendinnen.
Tijdens het onderzoek komen mysterieuze zaken uit het verleden aan het licht. Maar hoe houden gebeurtenissen van tachtig jaar geleden verband met de dood van Sara?"
Camilla Läckberg is er ook met haar derde boek in geslaagd om een schitterend verhaal te vertellen.
Het is een boek dat heel vlot leest en spannend blijft tot aan het einde. Het verhaal hangt aan mekaar met vele korte hoofdstukken, elke keer vanuit het gezichtspunt van een andere persoon. Het was niet altijd dadelijk duidelijk over wie het nu ging en bij twee verschillende personen was het zeer moeilijk te duiden wat het te betekenen had in het boek.
Ook nu is er voor de extra verhaallijnen die al begonnen vanaf het eerste boek IJsprinses voor vervolg gezorgd en dat is aangenaam voor diegenen die de boeken als serie lezen, het geeft een meerwaarde en je bent uiteraard ook geneigd de volgende boeken te lezen.
Wat me vooral opviel, is dat er enorm veel staat in dit boek, veel gebeurtenissen, vele verhalen, echt heel veel. De rode draad is echter het 'ouderschap', zoals het verlies van een kind en wat dit betekent voor de ouders of de gemeenschap en het prille moederschap en de bijbehorende besognes. Zelfs de extra verhaallijnen draaien hier rond. Psychologisch gezien staat dit boek zeer sterk, de auteur heeft zo volledig mogelijk proberen te zijn, het steekt niet tegen en verveelt nergens, knap gedaan.
Camilla Läckberg heeft dus weer een heel goed boek afgeleverd, minder humor ditmaal maar goed geschreven, spannend, origineel ook en het is zo'n boek waarbij je moeite hebt om het neer te leggen wanneer andere plichten je roepen. Op naar de volgende.
Eerder: IJsprinses, Predikant
Uitg. Ambo|Anthos (2008) - 461 blz. | Oorspr. titel Stenhuggaren - vertaling Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel
Detective.
