Vitoria, 2019. De roman De heren van de tijd, die zich afspeelt in de middeleeuwen, is een groot succes. Hij verschijnt onder het mysterieuze pseudoniem Diego Veilaz.
Vitoria, 1192. De legendarische graaf Diago Vela komt thuis na een missie van twee jaar, die hem opgedragen was door de koning. Hij treft zijn broer aan, getrouwd met de vrouw die ooit zíjn bruid was.
In het heden krijgt Unai López de Ayala te maken met een reeks gruwelijke moorden, identiek aan die die beschreven zijn in De heren van de tijd. Zijn onderzoek leidt naar de toren van Nograro, een fort dat al eeuwen bewoond wordt door dezelfde familie. Gaandeweg vindt Unai in De heren van de tijd allerlei overeenkomsten met zijn eigen verleden. En deze ontdekking zal voor hem en zijn familie alles veranderen.
**
Eva García Sáenz de Urturi schreef met dit boek het derde deel in de trilogie van De witte stad, Vitoria hoofdstad van Baskenland in het Noorden van Spanje. Ze schreef nog boeken, maar enkel deze trilogie is vertaald in het Nederlands.
Een boek in een boek, en met dezelfde titel. En uiteraard spelen ze zich af in hetzelfde stadje Vitoria waar ook Unai woont en werkt. Het is geen nieuw concept. De verhaallijn uit 1192 voegt in mijn ogen echter geen grote meerwaarde toe aan het boek, dit verhaal leest als een romannetje, uit de middeleeuwen weliswaar en dus niet altijd even lieflijk. Het verhaal moet het in feite hebben van zijn gruwelijkheden met tussendoor dan enkele liefdevolle fragmentjes. De geloofwaardigheid is zoek en doordat het geen erg uitgebreid verhaal is, klinkt het als een tussendoortje. Het breekt het eigenlijke verhaal daardoor dan ook nog eens.
En dan zijn er in het nu enkele opmerkelijke moorden die onmiddellijk gelinkt worden aan het boek De heren van de tijd en dat geschreven is door een onbekende auteur. Unai en zijn team storten zich op het onderzoek en worden langzamerhand allemaal persoonlijk geraakt door het hele gebeuren. De auteur weet de lezer echter ook met dit verhaal niet in zijn of haar greep te houden. Het klinkt allemaal nogal vrijblijvend en ondanks alle gebeurtenissen blijft het niet boeiend. Ditmaal zijn er wel enige spannende momenten, maar uiteindelijk lopen ook deze verloren in het hele verhaal.
Er worden tussendoor ook nog enkele linkjes opgeworpen ivm de familielijnen van Unai López de Ayala met de middeleeuwse figuren. Het is allemaal toch wel wat ver gezocht en heel het verhaal wordt hoe langer hoe ongeloofwaardiger.
De auteur heeft in De heren van de tijd téveel tegelijk willen proppen en dit is nefast gebleken voor dit boek en het einde van de trilogie, de spanning ebde weg en de geloofwaardigheid verdween. Ze heeft echter wel mooie personages gecreëerd en het was nu niet dat je met tegengoesting moest lezen.
Uitgeverij: A.W. Bruna (2020) - 476 blz.
Oorspronkelijke titel: Los señores del tiempo
Vertaling: Jacqueline Visscher
Geen opmerkingen:
Een reactie posten