Autobiografische roman.Op de achterflap: "Na een beroerte raakt een amateur-actrice en schrijversmoeder haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat om te communiceren met wie haar lief is.
Daarover schrijvend maakt Tom Lanoye een meervoudige balans op. Van zijn kleurrijke jeugd in een volkswijk, van zijn worsteling met de liefde, van zijn rol als schrijver, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, van de strijd die zij manmoedig voert en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat - en van de blijvende woede en pijn die dat oplevert.
Sprakeloos is een aangrijpende ode aan zijn moeder."
Met een beetje terughoudendheid ben ik begonnen in dit boek en uiteindelijk ben ik toch blij dat ik het gelezen heb. Het was trouwens mijn eerste Lanoye, misschien een beetje beschamend als Vlaming maar als je fan bent van de spannende lectuur is Lanoye uiteraard niet een voor de hand liggende keuze.
Het eerste deel had ik het ook wat moeilijk met dit boek. Het boeide me niet echt, teveel 'Taal' en te weinig verhaal. Maar daarna kon Lanoye me toch redelijk moeiteloos interesseren met zijn gebloemde en kleurrijke beschrijvingen van de buurtbewoners en familie en af en toe ontlokte hij me zelfs een glimlach en eenmaal een schaterlach.
Dus ondanks het feit dat dit soort boeken niet mijn 'dada' is, heb ik er toch van genoten. Ik was vooral onder de indruk van Lanoye's taalgebruik.
Uitg. Prometheus (2009) - 360 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten