Het is 1903, en er zijn 22 jaren verstreken sinds dominee Kai Schweigaard terugkeerde naar Butangen met de pasgeboren zoon van Astrid Hekne in zijn armen. Jehans is volwassen, verstoten door zijn eigen familie, maar vastberaden iets van zijn leven te maken. Hij trekt graag de bergen in, de enige plek waar hij zich vrij voelt. Op een ochtend schiet Jehans een immense rendierstier en ontmoet hij een Engelse jager met wie hij een sterke verbondenheid voelt. De ontmoeting zal het leven van beiden ingrijpend veranderen en geeft Jehans de kracht om zijn lot in eigen hand te nemen.
Ondertussen wordt dominee Schweigaard gekweld door herinneringen aan Astrid maar ook aan de mysterieuze Zusterklokken van Butangen. Door zijn onbezonnenheid en jaloezie zijn deze kerkklokken ooit van elkaar gescheiden. Dat onrecht wil hij voor Astrid ongedaan maken. Hij wil de Zusterklokken weer bij elkaar brengen en het Zustertapijt vinden: het legendarische, verloren gewaande wandtapijt dat ooit geweven is door de Hekne-zusters, waarin de toekomst – ook die van Jehans en de Engelse jager – wordt voorspeld.
****
De Noorse schrijver Lars Mytting schreef met dit boek het tweede deel van wat een epische trilogie en familiesaga moet worden, de Hekne-saga. Goed om te weten is dat vorig jaar deel drie uitkwam maar het is nog wachten op de vertaling, laat ons hopen dat dit niet te lang duurt.
Het verhaal start in 1903 en dat is toch ruim 20 jaar na het eerste verhaal over de Zusterklokken. Toen deden langzaam de eerste moderne veranderingen hun intrede en in dit verhaal worden ze verder doorgezet. Niet evident want er is nog steeds veel aandacht voor geloof en bijgeloof en vele dingen worden toch nog op de aloude manier gedaan. In Het zustertapijt wordt er een grotere tijdspanne belicht en het was echt heel boeiend om te lezen hoe de moderne tijd voet aan de grond krijgt. Er heerst zoveel armoede en er moet zo hard gewerkt worden onder vaak erbarmelijke sociale en weerkundige omstandigheden dat de bevolking en zeker diegenen die in pachtdienst werken de veranderingen met open armen ontvangen en zelfs in opstand durven komen. Je kan ook niet anders dan onder de indruk zijn van de doortastendheid en ondernemingsgeest van sommigen maar zeker ook van de solidariteit. Interessant thema dat Lars Mytting zeer levendig en boeiend beschreven heeft.
Jehans Hekne is ditmaal het hoofdpersonage, hij is de overlevende zoon van Astrid Hekne uit De zusterklokken. Jehans mag dan wel een Hekne zijn maar hij wordt niet zo behandeld en woont bij een ouder echtpaar nadat hij in zijn eerste jaren bij dominee Kai Schweigaard woonde. Daar kreeg hij schoolse vorming maar nu moet hij de handen uit de mouwen steken op het pachtboerderijtje Halvfarelia en zodoende ook voor de Hekne-boerderij.
De auteur heeft hierrond een mooi verhaal geweven dat geen minuut verveelt, het is vlot geschreven en zijn regelmatig interessante plotwendingen die soms zelfs spannend zijn en af en toe van romantische aard. Het boek heeft daardoor een hoog roman-gehalte maar dat valt te appreciëren aangezien er ook genoeg historische en andere elementen in verweven zijn. De streek, tijdsgeest en de personages komen helemaal tot leven net zoals al het geval was in De zusterklokken. De uitwerking van de personages was wat minder maar geen gemis in het boek.
Lars Mytting is absoluut een goed verhalenverteller en dit tweede deel is een heel erg goed vervolg van het eerste boek. Het was dan ook een boeiende tijdsperiode, elektriciteit die zijn intrede doet, de Grote Oorlog en aansluitend de Spaanse griep, de langzame ontvoogding van pachtboeren en vrouwen die van zich laten horen en opkomen voor hun rechten. En daarnaast zijn er nog mythische elementen in het boek verweven wat het geheel alleen maar rijker maakt. De zusterklokken-trilogie mag er beslist wezen, het wordt uitkijken naar het derde deel.
Eerder: De zusterklokken
Uitgeverij: Atlas (2022) - 431 blz.
Oorspronkelijke titel: Hekneveven (2020)
Vertaling: Paula Stevens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten