Een zomer zonder slaap - Bram Dehouck

De windmolens in het dorpje Blaashoek zijn een zegen voor de een en een vloek voor de ander. Slager Herman Bracke kan niet slapen door het irritante geluid. De perfectionist, in de wijde omtrek geroemd om zijn paté, raakt dodelijk vermoeid. Geleidelijk verliest Herman de controle over zijn werk. Daarmee zet hij een serie bloedstollende gebeurtenissen in gang, met fatale gevolgen voor de dorpsbewoners. Het leven in Blaashoek zal nooit meer hetzelfde zijn.

****

Een speciaal boek deze Een zomer zonder slaap. Bram Dehouck debuteerde in 2007 met een non-fictie boek Het meisje dat vergeet, een verhaal over een slachtoffer van een weekendongeluk dat unaniem lovend onthaald werd door de pers. In 2010 verscheen zijn eerste roman De minzame moordenaar dat de Schaduwprijs en de Gouden Strop kreeg. Een zomer zonder slaap kreeg ook al de Gouden Strop en daarnaast de Hercule Poirot Publieksprijs. Een prijsbeest dus.

Dit boek is zo speciaal dat het niet anders kan dan opvallen. Blaashoek is een typisch kleinburgerlijk dorpje, een gemeenschap met de typische figuren zoals je ze zelf kan tegen komen. Kwaadsprekerij, nieuwsgierigheid, jaloezie, hebzucht en vooroordelen zijn een paar emoties die hier een grote rol spelen. Dehouck is er in geslaagd om in dit toch wel dunne boekje een heel scala van personages te introduceren, het zijn er echt wel veel. Ze zijn karikaturaal uitgewerkt, elk met een eigenschap die zijn functie heeft in het verhaal. En toch komen ze tot leven.

Het drama in Blaashoek begon zoals alle grote drama's: met een onbenulligheid. Dat is de eerste zin in het boek en meteen de essentie van het verhaal. Eén gegeven zet een hele rits van gebeurtenissen in gang, onafwendbaar. Het ene feit heeft met het andere te maken, oorzaak - gevolg, het leidt onvermijdelijk naar het noodlottige einde, het drama van Blaashoek.

En ook al zijn dit dorp en zijn personages redelijk cliché, toch kan dit boek dat hebben. Meer nog, ik zou zelfs zeggen dat het noodzakelijk is voor dit verhaal.

Dit boek leest dus heel vlot en het is vooral een zeer humoristisch verhaal. Een beetje Laurel en Hardy-achtig zelfs, je weet wel, 'den dikke en den dunne' van vroeger zoals we zeiden.

Geen thriller, niet echt. En toch een heel goed boek dat je ongetwijfeld een glimlach op je gezicht tovert als het al geen schaterlach is.
Eerder: De minzame moordenaar  

Uitgeverij: De Geus (2011) - 190 blz.