De jonge kunststudente Giselle wordt op klaarlichte dag door een dronken automobilist aangereden en komt daarbij om het leven. Haar vader Jonathan, succesvol fotograaf en mediamanager, komt haar dood niet te boven en zakt weg in alcoholisme, depressie en verwaarlozing. Daardoor loopt ook zijn huwelijk op de klippen.
Op een nacht in november stapt Jonathan in zijn auto en rijdt weg; zonder doel, zonder geld en zonder hoop. Uiteindelijk strandt hij in een verwaarloosd vakantiehuisje van een Toscaanse boerenfamilie. Als Jonathan daar hun blinde dochter Sophia leert kennen, betekent dat voor hem een grote schok: ze lijkt als twee druppels water op zijn overleden dochter. Jonathan blijft in Italië, hervindt zijn levenslust en trouwt met Sophia. Samen toveren ze het vervallen huisjescomplex om tot een luxe-vakantiepark.
Als op zekere dag een Duits stel arriveert en Jonathan ziet wie een van hun huisjes heeft gehuurd, worden haat en woede in hem weer wakker. Hij zweert dodelijke vergelding, maar zelfs dat gaat hem nog niet ver genoeg...
**
Deze Thiesler ligt volledig in de lijn van haar vorige boeken, geen verrassingen dus. Haar verhalen beginnen meestal in Duitsland maar ze heeft haar hart verloren aan Toscane en daar keert ze in al haar boeken dan ook naartoe.
Haar boeken lezen als romans en ze zijn psychologisch goed onderbouwd. Het grootste deel van dit boek is dit ook van toepassing. We maken uitgebreid kennis met Jonathan, zijn vrouw Jana en hun dochter Sophia. Ook het ongeluk wordt volledig uit de doeken gedaan en zelfs vanuit verschillende standpunten. Er volgt een gerechtszaak en hoe hiermee een loopje wordt genomen heeft ze mooi beschreven. Rechtvaardigheid is vaak ver te zoeken en dat komt spijtig genoeg maar al te vaak in het nieuws, een zeer actueel thema.
Aan het einde van het boek komt dan eindelijk het thriller aspect naar boven, rijkelijk laat voor een boek dat het predicaat thriller meekrijgt. Daar komt nog bij dat het verhaal daar helemaal in elkaar zakt. Ineens kan het niet snel genoeg gaan en wordt alles afgehaspeld. De geloofwaardigheid krijgt hier een serieuze knauw en maakt dat je aandacht flink wordt afgeleid, de afloop interesseert je al bijna niet meer. In de loop van het verhaal gebeuren er trouwens meerdere dingen die niet geloofwaardig zijn. Vooral het politieoptreden van de carabinieri in het landelijke dorpje Ambra deed serieus de wenkbrauwen fronsen. De vergelijking met de films van Louis de Funès kwam zelfs in mij op. En dat is niet bepaald een goede referentie.
De mensenrover is niet echt een sterk werk van Sabine Thiesler. De kunst van het schrijven heeft ze anders wel onder de knie. Ze schrijft vlot en boeiend en het grootste deel van dit boek konden we hiervan genieten. Maar ditmaal is ze in het laatste deel wel onderuit gegaan, inhoudelijk dan toch. Misschien zou ze zich beter richten op het schrijven van romans.
Eerder: De kinderverzamelaar, Huis van stilte, Dodenakker Uitgeverij: Karakter Uitgevers (2010) - 351 blz.
Oorspronkelijke titel: Der Menschenräuber - Vertaling: Peter de Rijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten