Stille wateren - Viveca Sten

Buiten het seizoen is het rustig op Sandhamm, het idyllisch vakantie-eilandje vlak voor de kust van Stockholm. Eigenlijk wonen er slechts 120 mensen, maar als de midzomernacht dichterbij komt, loopt het vol met duizenden vakantiegangers en zeilers, die maar één ding willen: in alle rust genieten van de zon en de zee.

Maar op een hete ochtend in juli spoelt het lijk van een man aan, gewikkeld in een vissersnet. Een week later wordt er op het eiland een vermoorde vrouw gevonden. Aanwijzingen zijn er bijna niet. De spanning bij de bevolking wordt opgevoerd. Is er een verband tussen de twee slachtoffers? Zal er nog een moord gepleegd worden? Welke geheimen liggen er verborgen op dit kleine eiland?

***

Viveca Sten heeft met Stille wateren gewoon een goede speurdersthriller afgeleverd, goed voor enkele uurtjes leesplezier maar ook niet meer, ik heb toch wel enkele bedenkingen.

Wat me eerst en vooral opviel, was dat alles, onderzoek en emoties in het lang en het breed staan beschreven, alsof de lezer zelf niet kan denken. Dit boek is het begin van een serie rond dezelfde personages en dan is enige duiding natuurlijk wel aangewezen, maar hier haalt het absoluut de spanning uit het verhaal. Daarnaast ook nog veel couleur locale en het was herhalingen troef.

Het boek las wel heel vlot, met dank aan de eenvoudige taal en simpelheid van het verhaal. Dit is niet echt een positieve noot, het haalde weerom de vaart uit het verhaal. Slechts aan het einde was er sprake van enige spanning.

Psychologische klonk het ook redelijk ongeloofwaardig, de personages werden eenduidig en rechtlijnig, zwart-wit geschetst, verandering of compromis zijn niet aan de orde. En ook hierin veel herhaling, maar het waren wel sympathieke personages, sommigen toch.

Stille wateren is al bij al toch een goede debuutroman, het verhaal was simpel maar wel goed. Viveca Sten heeft zeker potentieel.

Uitgeverij: Querido (2011) - 395 blz.

Oorspronkelijke titel: de lugnaste vatten - Vertaling: Tineke Jorissen-Wedzinga

Vingervlug - Sarah Waters

Weeskind Sue Trindler is als baby achtergelaten bij mevrouw Sucksby, die haar met ongewoon veel tederheid opvoedt. Meneer Ibbs, Sue's stiefvader, verdient de kost met het helen van gestolen goederen. Het huis waarin Sue opgroeit is een thuishaven en toevluchtsoord voor zakkenrollers en andere kruimeldieven.

Wanneer de charmant ogende oplichter Richard Rivers, beter bekend als Gentleman, een duivels plan opstelt en Sue daarin betrekt, verandert haar leven voorgoed. Sue's aandeel in het plan bestaat eruit het dienstmeisje te worden van Maud Lilly, een naïef rijkeluismeisje dat samen met haar oom in een groot landhuis woont. Ze moet Gentleman helpen Maud te verleiden. Als dat lukt, krijgt Sue drieduizend pond van de enorme erfenis die Maud ontvangt als ze in het huwelijk treedt. Zodra de erfenis is veiliggesteld, wil Gentleman Maud laten opsluiten in een gekkenhuis.

Sue gaat akkoord met het snode plan, maar algauw krijgt ze medelijden met Maud en raakt innig bevriend met haar. Totdat het ware plan van Gentleman duidelijk wordt, dat het begin is van een duizelingwekkende reeks verwikkelingen, waarin de lezer voortduren op het verkeerde been wordt gezet.

***

Om dit boek te lezen had ik me laten verleiden door de lovende woorden op internet en het citaat op de achterflap dat belooft dat dit een spannende thriller wordt. Mis poes. Geen thriller. Wel een historische roman die de lezer meevoert naar de Londense onderwereld van de negentiende eeuw, vol verraad, bedrog en opportunisme, en dit citaat klopt.

Als roman is dit een zeer goed boek, het leest als een trein en het is toch eens wat anders om over het half negentiende-eeuwse Londen te lezen. Ook al is het een dik boek en gebeurt er niet zo gek veel in verhouding. Waters heeft dit zeer goed gedaan, je waande je echt in de straten van het vervuilde Londen van in den tijd.

Af en toe is het wel spannend. De auteur slaagt er in om je aandacht vast te houden en ze is er zelfs in geslaagd om me met open mond achter te laten bij het einde van het eerste deel. Zeer verrassende wending.

Ook interessant is het deel dat zich afspeelt in een psychiatrische instelling.

Als thriller is dit boek dus niet veel soeps en zelfs wat saai, het krijgt twee sterren daarvoor. Als historische roman is het echter wel een aanrader en vier sterren waart, voor de liefhebbers dus. Een gemiddelde van drie sterren.

Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar (2003) - 557 blz.
Oorspronkelijke titel: Fingersmith - Vertaling: Marion Op den Camp

Steenbloed - Johan Theorin

Door de kalksteen op het Zweedse eiland Öland loopt een donkerrode lijn, die ook wel 'de bloedlaag' wordt genoemd en volgens de legende versteend bloed zou zijn. Hoewel Per Mörner het verhaal kent, besluit hij in het voorjaar met zijn kinderen bij de steengroeve te gaan wonen. Na een brandstichting waaraan hij ternauwernood is ontsnapt, trekt ook zijn vader Jerry bij hen in. Toch kan Per niet voorkomen dat Jerry voor zijn eigen deur vermoord wordt. Jerry leek de moordenaar te kennen en bovendien was deze niet te beroerd om in het openbaar toe te slaan. Wat is er werkelijk gaande? 

****

Steenbloed is het lente boek in de vier seizoenen reeks van Johan Theorin. Het is niet zo spannend als zijn twee vorige boeken van herfst en winter en toch is het een boek dat je met veel plezier ter hand neemt.

Het boek start met een korte proloog, die aangeeft dat we hier met een misdaad te maken hebben. Het zou anders niet duidelijk zijn, het lijkt toch meer een roman te zijn ditmaal. En zoals in zijn andere boeken heeft hij er een 'ander' element in verwerkt, de folkloristische elfen en trollen zijn nu de rode draad. De auteur heeft dit zo goed verhaald, dat je er bijna in zou geloven.

Het misdaad verhaal komt echter niet zo goed uit de verf. Pas dik halverwege start Per zelf een onderzoek op naar zijn vader en diens vroegere partner. Het lijkt er zo maar een beetje bij gesleurd te zijn, alhoewel het onderzoek op zich wel goed is en volgens de regels van de kunst.

Het boek vormt daardoor geen geheel, het lijken eerder allemaal losse verhaaltjes naast elkaar te zijn. De enige band is dat het zich allemaal afspeelt op het eiland Öland.

Maar het meest interessante aan dit boek en zijn grote kracht, zijn toch de verschillende personages, ieder met hun eigen besognes. Theorin heeft ze als zeer levensechte mensen neergezet en je bent er onmiddellijk mee begaan.

Als thriller is dit boek niet zo geslaagd, maar Johan Theorin heeft wel een zeer vlotte en boeiende roman neergepend.

Eerder: Schemeruur, Nachtstorm

Uitgeverij: De Geus (2011) - 440 blz.
Oorspronkelijke titel: Blodläge
Vertaling: Wendy Prins

Machtsspel - Katarina Wennstam

Acteur Jack Rappe wordt geroemd om de mooie vrouwen die hem omringen en die alles doen wat hij van ze verlangt. Dat ze niet altijd mee willen werken, hoort nu eenmaal bij het spelletje. Wanneer hij zwaargewond wordt gevonden bij zijn appartement, is dat groot nieuws voor alle roddelbladen. Officier van Justitie Madeleine Edwards leidt het onderzoek naar de dader, en komt al gauw op het spoor van de jonge actrice Emma Wahl. Ze heeft net haar eerste filmrol gespeeld, waarbij ze geprezen werd om de levensechte verkrachtingsscène.

**

Dit boek is een mengelmoes, er is geen strak label op te plakken. Een thriller? Nee, geen spanning, geen lijk maar wel een toegetakeld lichaam, dader gekend, geen zoektocht behalve in het eerste deel waar een poging wordt gedaan. Een roman? Gedeeltelijk, het tweede deel leest zelfs bijna als een streekroman maar dan geen romantische, want de rode draad is geweld tegen vrouwen. 

En dan is er het derde deel van het boek dat volledig over de rechtszaak gaat en dat het beste of alleszins het interessantste deel is, alhoewel hier aan de geloofwaardigheid wordt geknabbeld. De openbare aanklager die toch als zeer competent wordt beschreven, begaat hier enige flaters, ze wordt net een keer teveel verrast door de akties van de verdediging.

Het verhaal zelf valt verder wat magertjes uit. Er gebeuren geen verrassende dingen en alles draait rond één thema, verkrachting. En zoals gezegd is er een totaal gebrek aan spanning. Het verhaal begint trouwens ook met de avond van de misdaad en in het tweede deel flits je terug naar de aanloop tot deze misdaad. Als er al sprake was van enige spanning in het eerste deel, werd het daardoor teniet gedaan.

Een leuk gegeven in dit derde boek van Wennstam is dat je terug personages ontmoet uit haar twee vorige boeken.  Maar uiteindelijk is er niet veel karakter duiding, de verschillende personages blijven wat vaag, uiteraard op de twee hoofdpersonages Jack Rappe en Emma Wahl na, die zijn psychologisch weer wel zeer goed neergezet.

Het is geen boek voor liefhebbers van thrillers, detectives of spannende verhalen. Het moet wel gezegd dat het een boek is dat heel vlot leest, maar dan ook heel vlot. Ik dacht drie sterren te geven, daarvoor, maar als ik men bedenkingen zo overzie, kan ik dit toch niet rechtvaardigen. Twee sterren dus, geen aanrader maar toch een leuk boek.

Eerder: Besmet, Koekoeksjong

Uitgeverij: De Bezige Bij (2011) - 361 blz.
Oorspronkelijke titel: Alfahannen - Vertaling: Anna Ruighaver

De geboorte van een wees - Maaike Gerritsen

Marieke heeft een man, kinderen, een leuke baan en ze verhuist naar een koophuis dat naar haar smaak wordt verbouwd. Maar juist nu speelt de plotselinge dood van haar vader een grote rol en het besef dat ze, nu haar moeder ongeneeslijk ziek is, binnenkort wees zal zijn treft haar als een mokerslag. Doordat ze ineens zowel voor haar kinderen als voor haar moeder moet zorgen, en ze gedwongen afscheid moet nemen van haar rol als kind, raakt Marieke in een identiteitscrisis. Een ontroerende zoektocht naar de geheimen uit het verleden volgt, met een verrassende ontknoping.

***

De geboorte van een wees is een ontroerend, hartverwarmend én humoristisch verhaal geworden. Velen denken bij 'de geboorte' letterlijk aan het 'begin van het leven' maar zo is het hier niet bedoeld. Wees word je met het overlijden van je laatste ouder, een ingrijpende gebeurtenis in het leven van een mens en ook de reden dat ik per se dit boek wou lezen.

De opbouw van het boek is niet gemakkelijk, Gerritsen springt vaak en onverwachts heen en weer tussen verschillende tijdzones en ze is niet altijd even expliciet. Het geeft het boek wel een zeker cachet en maakt het boeiend.

Marieke is zeker ook een herkenbaar personage, ze heeft het niet gemakkelijk maar toch overheerst het positieve. Het is geen melig boek geworden vol zelfbeklag en zelfmedelijden maar het is integendeel een hoopvol verhaal. En ook al is het verhaal dus op sommige punten zeer herkenbaar, toch is het maar 'een' verhaal, wees worden is zeer persoonlijk en ieder met zijn eigen instelling zal het op zijn manier ervaren. Maar soms word je dan toch gegrepen en doet het je terug denken aan je eigen ervaringen. Het doet absoluut deugd om eens een 'ander' verhaal te lezen.

Verder is het boek vlot geschreven en het leest goed, op de verwarring in chronologie na, en het is humoristisch.

Uitgeverij: Ambo|Anthos (2011) - 267 blz.