Wissant, Noord-Frankrijk, de jaren zestig. Urenlang gingen ze gebukt op zoek naar de mooiste schelpen. Ze konden gelijktijdig en achterwaarts over de golven duiken. Ze hadden allebei een kamer waar je de zee kon horen ruisen, als de wind goed zat. Lilith en Violaine waren wat men noemt hartsvriendinnen. Onafscheidelijk. Samen kochten ze hun eerste bikini. En het was hand in hand dat ze naar de rand liepen.
Cap Blanc Nez, 1976. Beneden aan de kliffen wordt Violaine gevonden. 135 meter hoger staan twee boekentassen.
****
Lara Taveirne (Brugge, 1983) debuteerde in 2014 met deze roman, De kinderen van Calais waarvoor ze een nominatie voor De Bronzen Uil in de wacht sleepte én ze werd er winnaar van de Debuutprijs 2015 mee. Momenteel staan er 5 boeken op haar naam, Wolf is haar laatste tot nu toe.
De kinderen van Calais is gebouwd op een gebeurtenis uit januari 2005, twee 14 jarige meisjes sprongen toen van de rotsen in Calais. Hierrond heeft Taveirne dan een heel eigen verhaal gecreëerd en ik moet zeggen dat ze dat zeer verrassend heeft gedaan. Het is geen rechttoe rechtaan boek en ook al staat er boven elk hoofdstuk de naam van diegene waarover het gaat, zelfs dan nog blijft het een beetje opletten hoe dat stuk past in het geheel van het boek. Meestal leest het verhaal chronologisch maar er zijn her en der flashbacks of hernemingen maar dan vanuit een ander oogpunt. Zeer interessante keuze en het komt het verhaal absoluut ten goede, een beetje uitdaging wordt trouwens altijd geapprecieerd, een lezer moet ook niet onderschat worden.
Het boek loopt over een redelijk grote tijdspanne en bevat enkele serieus verrassende plotwendingen. Maar daar draait het voor de auteur niet helemaal om, ze is heel sterk in het vertellen van kleine dingen en haar fenomenale taalgebruik ondersteunt dit heel erg. Er sloop ook af en toe wat humor in maar toch in mindere mate dan in de twee later geschreven boeken die ik van haar las.
De kinderen van Calais was niet helemaal mijn ding, ik ben iemand van plotontwikkelingen en minder van beschrijvingen, maar ik moet zeggen dat ik meestal toch genoten heb van het boek. Lara Taveirne schrijft écht mooi en dit verhaal was origineel en zeer verrassend. Er staan ook vaak dingen in waar je eens kan over nadenken, het is dus niet zómaar een verhaaltje maar eentje met heel wat diepgang. Daardoor ken ik toch een vierde ster toe aan dit boek. Lara Taveirne is absoluut een goede schrijfster.
Uitgeverij: Manteau (2014) - 285 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten