Leven en laten leven - Hendrik Groen

Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. De vrijdagmiddagen met zijn drie vrienden zijn nog het enige hoogtepunt van de week. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.

Maar als zijn werkgever hem 'helaas' moet ontslaan en hij er een riante ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven...

***

Hendrik Groen is het hoofdpersonage in de twee vorige boeken van de gelijknamige auteur en dus een pseudoniem. In dit boek is Arthur Ophof de protagonist, een vijftigjarige man die vastzit in een liefdeloos en kinderloos huwelijk, maar hij heeft wel zijn drie vrienden, geen bejaardenperikelen meer dus.
De schrijfstijl is nog steeds heel erg amusant en is ook nu gestoeld op de realiteit, de lezer hoeft zelf geen slecht huwelijk hebben om er zich her en der in te herkennen. Er zijn ook hoofdstukken waarin Arthurs vrouw Afra aan het woord is en dezelfde gebeurtenissen beschrijft zoals zij ze ervaart en voelt, een meerwaarde.
De opzet is wel anders dan in de twee vorige boeken en daar bedoel ik mee dat er ditmaal geen maatschappijkritische gedachten insteken maar dat het alleen maar bedoeld is om de lezer plezier te bezorgen. Meevoelen hoef je ook niet te doen maar lachen zeker wel. Het is vooral de zelfkritische en relativerende manier waarop geschreven wordt die de lachspieren tot actie dwingen, het verhaal zelf is immers niet echt een voltreffer.
Leven en laten leven is een goed boek geworden dat zeer humoristisch is en dat is niet simpel. Als je dus nog eens goed wil lachen met een boek dan is dit absoluut een aanrader, een topboek in dit opzicht.

Eerder: Pogingen iets van het leven te maken, Zolang er leven is

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2018) - 284 blz.

Zij die volgen - Ingar Johnsrud

Rechercheur Fredrik Beier wordt naar een uithoek van Oslo geroepen om een massamoord te onderzoeken. De slachtoffers waren allemaal lid van de apocalyptische sekte Het licht van God. Alles wijst op een religieuze wraakactie, maar Fredrik en zijn jonge vrouwelijke partner Kafa Iqbal zijn sceptisch en al snel neemt het onderzoek een verrassende wending.

Fredrik en Kafa moeten jacht maken op een brute moordenaar, en tegelijkertijd mysteries ophelderen rond de schimmige verledens van de sekteleiders. Ze hadden niet kunnen vermoeden dat hun onderzoek monsterlijke experimenten zou onthullen die terugvoeren naar de Tweede Wereldoorlog.

****

Ingar Johnsrud woont in Oslo, studeerde filmwetenschap en journalistiek en werkt bij een van de grootste Noorse mediaconcerns. De drie boeken in De Beier of De Broederschap trilogie zijn verschenen in Nederlandse vertaling en Zij die volgen is dus de eerste. Een verrassend goed debuut moet gezegd.

Het verhaal start met de vondst van de lijken, allemaal leden van een sekte. Dit is op zich al erg maar de andere leden blijken dan ook nog eens verdwenen. Er zijn ook nog enkele korte hoofdstukken die zich afspelen tijdens de oorlog. Zoals je kan verwachten heeft dit een link met het verhaal in het heden, het zou ook wat raar overkomen moest dit niet het geval zijn.

Wat we krijgen voorgeschoteld in dit boek is niet van de poes. Het leven in een sekte en het ontsnappen eraan is nooit gewoon, maar wat er dan zo langzamerhand aan het licht komt, is zelfs schokkend. Met de tweede Wereldoorlog in gedachten weet je echter ook dat dit realiteit is of was.

Johnsrud heeft er een spannend verhaal van gemaakt waarbij je je niet hoeft te vervelen, integendeel. Er is altijd wel iets aan de hand dat je prikkelt om verder te lezen. Het is wel aan te raden om bij de les te blijven, simpel is het verhaal niet en al helemaal niet met al die namen. Deel twee ligt al te wachten, we kunnen maar beter niet te lang buiten dit verhaal vertoeven om goed mee te blijven.

Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij (2016) - 462 blz.
Oorspronkelijke titel: Wienerbrorskapet
Vertaling: Annelies de Vroom

Vissen praten niet - Tine Bergen

Op een donderdagmorgen eind augustus staat de politie bij Flo aan de deur. Ze wordt verdacht van moord op David De Vadder, de vader van een van de kleuters uit haar klas. Flo wordt meegenomen voor een gesprek over de voorbije zomer.

Een gesprek over blauwe plekken op kinderruggen, temperamentvolle vakantieliefdes, chocolade en bedreigingen over de babyfoon.

Een gesprek dat niet alleen haar leven maar ook dat van heel wat anderen onherroepelijk zal veranderen. Flo leert wat ze eigenlijk al wist: dat er ergere zaken zijn dan van moord verdacht worden.

Een gesprek dat  uiteindelijk vooral gaat over wat wordt gezwegen.

Want vissen praten niet.

****

Tine Bergen studeerde Germaanse talen en antropologie en is journaliste. Ze heeft ondertussen reeds verschillende boeken op haar naam staan, jeugdboeken, fictie en non-fictie.

Ook nu moet ik zeggen dat ik zeer onder de indruk ben van de taalvaardigheid en kundigheid van Tine Bergen. Er komt slechts zelden een boek voorbij dat die indruk nalaat maar deze auteur slaagt daar keer op keer in.

De manier waarop het boek opgebouwd is, is zeer knap en er is duidelijk goed over nagedacht. De lezer wordt in het verhaal gezogen, stap voor stap. In feite is de ondervraging van Flo door de politie het startverhaal en dit is dan de kapstok waaraan de gebeurtenissen van de vorige maanden gehangen zijn, met naadloze overgangen, ook een kunst om dit zo vlot te laten verlopen. De twee delen zijn gemakkelijk uit elkaar te houden door de cursieve en gewone druk. Mooie constructie.

Het is de belevingswereld van Flor die we lezen met betrekking tot de gebeurtenissen en daarmee is de term psychologisch op zijn plaats hier. Flor wordt helemaal uitgewerkt, de andere personages niet. Nu was dit ook niet de bedoeling, het verhaal gaat uiteindelijk over Flor en komt hierdoor zelfs helemaal tot zijn recht. Het enige wat me soms stoorde was de houding van de ondervragende politieagente, zij kwam bevooroordeeld over en de vaak agressieve manier waarop ze Flor ondervroeg, leek me minder realistisch, maar echt oordelen hierover kan ik dan ook weer niet, zover reikt mijn ervaring niet.

En dan komt daar het einde, bam! Zeggen dat het een verrassend einde heeft is een understatement. De lezer blijft verbluft en misschien zelfs een beetje wezenloos achter.

Vissen praten niet is zo een boek waarvan je onder de indruk bent en dat nog een tijdje in je gedachten rondspookt. Tine Bergen heeft waarlijk talent in het schrijven van boeken, knappe opbouw, een verbluffend einde en een taalrijke schrijfstijl. Je kunt het of niet.

Eerder: Gaijin, Crème Brûlée, Koekoeksjong

Uitgeverij: Vrijdag (2019) - 223 blz.

Het mes - Jo Nesbø

Harry Hole is terug waar het ooit begon. Hij is weer aan de drank, Rakel heeft hem verlaten, voorgoed dit keer, en hij woont opnieuw op zijn oude adres aan de Sofies gate. De politie in Oslo biedt hem een baan aan, maar hij mag alleen nog cold cases onderzoeken. Als na meer dan tien jaar gevangenis Svein Finne, de serieverkrachter en -moordenaar, weer op vrije voeten komt, is Hole ervan overtuigd dat hij opnieuw zal toeslaan.

Het is slechts de opmaat tot een veel grotere ramp. Want wanneer hij op een dag in zijn appartement ontwaakt na een nacht vol alcohol, ontdekt Harry dat hij besmeurd is met bloed. Het is het begin van een nachtmerrie die erger wordt dan hij ooit kon dromen.

De briljante, onnavolgbare politieagent Harry Hole is terug en in de greep van de moordenaar die hem al zijn hele loopbaan achtervolgt.

****

Harry Hole kennen we nu ondertussen wel uit de boeken van Jo Nesbø, dit is reeds de twaalfde. Hole krijgt Svein Finne, de seriemoordenaar weer in zijn vizier, geen gewoon mannetje die Finne, zelfs met zijn 70 jaren nog flink actief zo blijkt.

Nesbø weet weer een indrukwekkende plot neer te zetten met Het mes. Spannend tot aan het einde, van vervelingskes hoef je geen schrik te hebben, het verhaal gaat gestaag door en de lezer wordt getrakteerd op verrassende wendingen, verschillende zelfs.

De getroebleerde Harry Hole ontrafelt de misdaden in het boek als geen ander. En gemakkelijk heeft hij het niet, zijn persoonlijke leven heeft serieus te lijden, het mag een wonder heten dat het hem lukt in feite. Fantastisch om te lezen hoe dit in zijn werk gaat, ingenieus is de term die hier in mij opkomt.

Nesbø schrijft geen dunne boeken, dubbel en dik leesplezier dus, met interessante personages en vooral een goede, verrassende en spannende plot. Die Nesbø schrijft top boeken.

Eerder: De sneeuwman, Headhunters, Vleermuisman, De kakkerlak, De schim, De zoon, Het pantserhart, Politie, De dorst

Uitgeverij: De Bezige Bij (2019) - 525 blz.
Oorspronkelijke titel: Kniv
Vertaling: Annelies de Vroom